လိပ္စာေၿပာင္းထားပါတယ္
အခု ဒီလိပ္စာကို ေၿပာင္းထားပါတယ္။
http://thisandthat81.blogspot.com/
Saturday, December 19, 2009
Monday, July 13, 2009
သူ႕အၿမင္ကိုယ့္အၿမင္
(၁)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ရပ္ကြပ္တစ္ခုအတြင္းမွ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုတြင္ ေခတ္ဆန္ဆန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သည္ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ တစ္ေနရာသို႕ဦးတည္ေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ႏွင့္ ဦးဇင္း ၾကားအရြယ္ ေလာက္ရွိ သကၤန္း၀တ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးသည္ မခ်င့္မရဲၿဖင့္ ထိုသူငယ္ေလး အနားကို ခ်ည္းကပ္ လာေလသည္။ ထိုေနာက္ မ၀ံ့မရဲေလသံေလးၿဖင့္
“ဒကာေလး ဦးဇင္း နယ္ကလာတာပါ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္သြားလို႕ အဲဒါ..ေန႕ဆြမ္းကလည္း မစားရေသးဘူး”
ထိုအခါထိုသူငယ္ေလးသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ၿဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ကာ ဆယ္တန္တစ္ရြက္ ကမ္းေပး လိုက္ေလသည္။ ဦးဇင္းေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ အလြန္အမင္းပ်က္သြားၿပီး
“ဟာ ေနေန ဒကာရပါတယ္”
ဟုဆိုကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ေၿခလွမ္းအမွားမွားႏွင့္ တက္သုတ္ရိုက္ထြက္သြားေလသည္။ ယခုေခတ္တြင္ တစ္ဆယ္ဆိုသည့္ပိုက္ဆံမွာ သူေတာင္းစားေတာင္ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေသာ ပိုက္ဆံ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
*******************************************************************
(၂)
အထက္ပါၿဖစ္ရပ္ကို မိတ္ေဆြဖတ္ရွဳ႕မိပါက အဆိုပါေကာင္ေလးကို အလြန္ရိုင္းစိုင္းေသာ ေကာင္ေလးဟု ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္။ ဦးဇင္းေလးကို သနားေကာင္း သနားမိလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းစံုကို အရင္တင္ၿပခြင့္ၿပဳပါ။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ပါလို႕ အႀကံံၿပဳလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုၿဖစ္ရပ္ကို မလွမ္းမကမ္းမွ ၿမင္ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ အဆိုပါေကာင္ကေလးကိုလည္း ရပ္ကြပ္တည္းကမို႕ အတန္ငယ္မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ရက္တြင္ ထိုေကာင္ေလး ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုေသာ အခါတြင္ ေမးၾကည့္မိပါသည္။
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ဦးေလးေရ။ ဒီလိုဗ်”
ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ အဆိုပါေကာင္ေလး ၿပန္လည္ေၿပာၿပေသာ အေၾကာင္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။
**************
(၃)
ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက ၿမိဳ႕ထဲကိုု အသြား လမ္းမွာ ဦးဇင္းတပါးေတြ႕တယ္။ သူကေန႕ဆြမ္းမစားရေသးလို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ အလွဴခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးထဲက ငါးရာလွဴလိုက္တယ္။ ညေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ၿပန္လာေတာ့ လမ္းက ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အဲဒီဦးဇင္းကို လူ၀တ္နဲ႕ေတြ႕တယ္ဗ်ာ။ ဦးထုတ္ေလးေဆာင္းလို႕။ ဘာလို႕ အတိအက်မွတ္မိသလဲဆိုရင္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အမွတ္တစ္ခုပါတယ္ေလ။
ေနာက္တစ္ခါက ကိုရင္ေလးတစ္ပါး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနတံုး သပိတ္ပိုက္ၿပီး အနားလာရပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လို႕ ေၿပာမိတယ္။ အဲဒါကို သူကဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႕ ဆက္ရပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုရင္ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လိုေၿပာတာၾကားလား ဆိုေတာ့လည္း မရဘူးဗ်ာ။ အနားမွာပဲ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္စရာေကာင္း လည္းဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မေက်မနပ္နဲ႕ထြက္သြားေသး။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။ မၾကားတစ္ၾကားေတာင္ ဆဲသြားေသးတယ္။ အဲဒီ ကတည္းက သကၤန္း၀တ္ကို ေၾကာက္သြားတာ။ အခုကိစၥကေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဗ်ာ အရင္ကအရွိန္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ ဦးဇင္းေလးကမ်ား အတကယ့္ အမွန္အကန္ ဦးဇင္းေလးဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားသြားရမွာပဲ
**********************
(၄)
ဦးဇင္းေလး ဦးေကာ၀ိဒသည္ ငယ္ၿဖဴကေလး ၿဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘႏွစ္ပါး မရွိေတာ့ သၿဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္းမွာပဲ ကိုရင္၀တ္ႏွင့္ေနေလသည္။ ထိုေနာက္ ဦးဇင္းေလးၿဖစ္လာေလသည္။ ဦးဇင္းေလးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ကိုတစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဘူး။ ယခု ဆရာေတာ္ေနမေကာင္း၍ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ လာေရာက္ကုသေသာအခါမွ ရန္ကုန္သို႕ ဆရာေတာ္၏ ဒကာမ်ားႏွင့္အတူေရာက္လာေလသည္။
တစ္ေန႕တြင္ဆရာေတာ္ကို အၿခားေစာင့္မည့္သူမ်ားရွိသၿဖင့္ ခြင့္ပန္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ မေရာက္ဖူးသၿဖင့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲ ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ဘက္(စ္)ကား ေပၚမွ အဆးင္းတြင္ သူ႕၏ပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့တာ သတိထားမိသည္။ ဦးဇင္းေလး အလြန္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲတြင္ ပိုက္ဆံမရွိပဲ သူဘယ္လိုၿပန္ရပါ့မလဲ။ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရန္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ေလသည္။
သနားကမားႏွင့္ ရည္မြန္ဟန္ရွိေသာ သူငယ္ေလးထံသို႕ ဦးဇင္းေလး ခ်ည္းကပ္ၿပီး အလွဴခံခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ ခါးသီးရက္စက္ေသာ တုန္႕ၿပန္မႈ႕ကိုသာရခဲ့ေလသည္။ အဲဒီေန႕က သူအၿခားမည့္သည့္ အကူအညီမွ မေတာင္းခံရဲေတာ့ပဲ ေဆးရံုအထိ ေၿခလွ်င္ေလွ်ာက္ၿပန္ခဲ့ေလသည္။
ရြာၿပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာမွ တကာမ်ားကို ရန္ကုန္အေတြ႕ အႀကံဳကို နာၾကည္းစြာၿပန္ေၿပာၿပေလသည္။
“မလြယ္ပါဘူး ဒကာတို႕ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက လူေတြက အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္အလွဴခံတာကို က်ဳပ္ကုိ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ့ ေၾကာက္ပါၿပီ ဒကာတို႕ရာ”
***********************************
(၅)
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေၾကာင္းစံုသိရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာစဥ္းၾကည့္ၿပီး သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ သူ႕ရွဳ႕ေဒါင့္ႏွင့္သူေတာ့ မွန္ေနၾကတာေလပဲ ဟုသာ ထင္မိပါသည္။
ဇူလိုင္၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
ီ
Thursday, July 9, 2009
ကိုဂိုင္းမ်ိဳး၊ ကိုစာအုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- Hip Hop အမွန္ႏွင့္ အမွား
“နင့္အေမေတာ့ မသိရွာဘူး ငါ့သမီးေလး က်ဴရွင္တတ္ေနတာ ကြယ္ရာၾကပါသြားၿပန္ၿပီ အေကာင္တစ္ေကာင္နဲ႕ လူမၿမင္တဲ့ေဂဟာ အရြယ္ေရာက္လို႕ အိမ္ေထာင္က်လည္း မယူခင္ပဲ့ေနတာ…”
ေဘး၀ိုင္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားထံမွ ေဂ်ာက္ဂ်က္၏ hip hop သီခ်င္းသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းသို႕ ပ်ံလြင့္လာေလသည္။ ကိုစာအုပ္သည္ ထိုသီခ်င္းသံကို ၾကားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနရာမွ နင္မလိုၿဖစ္သြားသၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အၿမန္ခ်ကာေရေႏြးၾကမ္းၿဖင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္ရ ေလသည္။
“အင္း ၿမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ႕ႀကီးေတာ့ ပ်က္စီးပါၿပီကြာ”
ယခုတစ္ခါလက္ဖက္ရည္သီးသြားသည္မွာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿဖစ္ေလသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး- “အံမယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီသီခ်င္းၾကားရတာနဲ႕ ဘယ္နဲ႕ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်း မႈ႕ႀကီးက ပ်က္စီးရမွာတံုး ဗ်”
စာအုပ္-“ဒီလိုေလ ဂီတမွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္တာ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက ေပါက္ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး ရိုင္းတာ ၿဖစ္သြားၿပီ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ ဒီထက္ရိုင္းတဲ့ စကားလံုးေတြရွိေသးတယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ဖူးပါသည္။ စာသားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းသည္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္လို႕ေတာ့ သိပ္မဆိုးသလိုလို။ ထိုထက္ပို၍ မ်ားမ်ားမေတြးမိပါ။ ကိုစာအုပ္က ဆက္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ အေမႏွမ ၾကားလို႕မွ မသင့္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေအာက္တန္းက်ရိုင္းစိုင္း တဲ့စကားလံုးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ဂီတလို႕ အသိအမွတ္ၿပဳရမလဲ။ အဲဒါအဲဒီဆိုတဲ့သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ၿပေနတာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး- “ဒီလိုရွိတယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အေတြးအေခၚမတူေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲက်ဳပ္က ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို ပိုလိုက္ႏိုင္တဲ့လို႕ ဆိုရမလားပဲ”
ကိုစာအုပ္က ၿဖတ္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဒါကေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ မမွီရင္လည္း ေနပါေစဗ်ာ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အယူအဆကေတာ့ လူ႕သဘာ၀ကို မကြယ္မ၀ွက္ပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ၿပတာလို႕ ဆိုခ်င္တာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္-“လင္းစမ္းပါဦးဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုေလ လူေတြရဲ႕ စိတ္က အရိုင္းစိတ္လို႕ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံသလား”
ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္တယ္ထင္တာပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာင္ စိတ္ကို ႏြားရိုင္းနဲ႕ ႏႈိင္းထားတာ ရွိသလိုပဲ။ ဟုိဟာေလဗ်ာ ဘာတဲ့ ရားထိုင္တဲ့ အခါစိတ္ကို ႏြားရိုင္းကို တိုင္မွာခ်ည္ၿပီး တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ၿငိ္မ္သြားေအာင္ စုစည္းသလိုဆိုလား မသိဘူး ၾကားဖူးတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒီ အရိုင္းစိတ္ကို ဘာသာေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕၊တရားဥပေဒ ဆိုတာေတြနဲ႕ ထိန္းထားရတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဥပေဒမရွိ၊ ငရဲႀကီးတာမရွိဘူး ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မရွိဘူးဆိုရင္ခင္ ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္-“သတ္ပစ္ခ်င္သတ္ပစ္မိမွာေပါ့ဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒါပဲဗ်။ လူစိတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကအရိုင္းစိတ္။ ေနာက္ထပ္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဥပမာတစ္ခုေပးမယ္ဗ်ာ။ အခုေနလမ္း ေပၚမွာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ၿဖတ္သြားတယ္ဆိုပါစို႕။ က်န္တဲ့ ဟာေတြ အားလံုးေဘးဖယ္ထား။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို အရိုးသားဆံုးေၿဖ။ ဘာလုပ္ခ်င္မလဲလို႕။ သူေတာ္စင္ေတြကလြဲၿပီး သာမာန္ပုထုစဥ္ ေတြဆိုရင္ တဏွာစိတ္ၿဖစ္တာပဲ။ အဲဒီလို အရိုင္းစိတ္ေတြကို ေဘာင္ကြပ္ၿပီး ထိန္းထားရတာပဲ။”
စာအုပ္-“ဒါကေတာ့ မထိန္းလို႕ၿဖစ္မလားကြ။ မဟုတ္ရင္ ကမာၻေတာင္ ပ်က္သြားဦးမယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္ပါတယ္။ မထိန္းရဘူးလို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက သာမာန္လူေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ကို ေၿပာခ်င္တာ။ ေၿပာရင္းနဲ႕ က်ဳပ္စကားက ေဘးေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြက လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ဟာေတြကို အရွိအတိုင္းထုတ္ၿပတာလို႕ ၿမင္တယ္”
စာအုပ္-“ဒါဆိုရင္ခင္ဗ်ားက ဒီသီခ်င္းေတြကို ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္း နားေထာင္သင့္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္တာလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အာကိုစာအုပ္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲ။ က်ဳပ္ကအဲလိုလဲ မဆိုလိုဘူး။ အရက္ဆိုင္တို႕ ဇိမ္ခန္းရွိတာေရာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားလို႕ ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။ သူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ ၿပႆနာမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳက္ရင္နားေထာင္ မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္နဲ႕ေပါ့ဗ်။”
စာအုပ္-“ဒီလိုဆိုက်ဳပ္ကို ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်။ အခုမႀကားခ်င္ဘူး။ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဖြင့္ေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္မလဲ။” ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုဆိုလည္း ခင္ဗ်ား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ရင္ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ကပ္ေပါ့ဗ်။ No smoking အၿပင္ No Hip Hop လို႕။ ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေၿပာေနတာဗ်။ အဲဒီ ေစာက္သံုးမက်တဲ့ စာသားေတြကို ၾကားေနရတာ နားကေလာတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေဟာေတြ႕လား အဲဒါေၿပာတာ။ ခင္ဗ်ားေတာင္မွ တစ္ခုခုကို ေပါက္ကြဲရင္“ ေစာက္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးထြက္လာတာပဲ။ ဒါလူ႕သဘာ၀အမွန္ပဲ”
ကိုစာအုပ္ ၿငိမ္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အေနာက္တိုင္းက ရုပ္ရွင္ကားေတြမွာ F_ _ _ စကားလံုးတို႕ S_ _ _ စကားလံုးတို႕ကို တြင္တြင္ႀကီးသံုးေနတာ။ ၿမန္မာဇာတ္လမ္းေတြက်ေတာ့ ယဥ္ေက်း မႈ႕အရဆိုၿပီး အဲဒါေတြ မသံုးရဘူး။ ရပ္ကြပ္ထဲက အမူးသမားဆဲတဲ့အခန္းမွာေတာင္မွ ေခြးမသားဆိုတာ အလြန္ဆံုးပဲပါတယ္ေနာ္။ ယဥ္ေက်းေပမယ့္ reality နဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကင္းကြာသြားၿပီေနာ္။”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္တယ္ ဒါေတြက ေကာင္းလားဆိုးလားဆိုတာေတာ့ မဆံုးၿဖတ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ အမူးသမားဆဲတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အၿပင္က အမူးသမား ဆဲတယ္ဆိုရဲ႕ felling ကို အၿပည့္အ၀ မေပးႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
စာအုပ္-“ဟာ အဲဒီလိုသာ တစ္တစ္ခြခြဆဲတဲ့ အခန္းေတြ ထည့္ထားရင္ မိသားစုဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ လူငယ္ေတြကို အဆဲသင္သလိုၿဖစ္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား သာသမီးေတြၾကည့္ဖို႕ ခင္ဗ်ား ခြင့္ၿပဳႏိုင္မလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အႏုပညာမွာ အဓိကလိုအပ္တာ လြပ္လပ္မႈ႕ပဲလို႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အႏုပညာဆိုတာ မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္ဘူးတဲ့။”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါဆိုရင္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေရာ မွန္တယ္မွားတယ္လို႕ ဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္မလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟားဟား မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးၿဖတ္မယ္ ဟုတ္လား။ မင္းက ဘယ္ေပတံနဲ႕တိုင္းမွာလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆို တာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ေလ”
စာအုပ္-“ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြကို လံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕ စဥ္းစားၾကည့္ အခု Media မွာ စီးကရက္ေၾကာ္ၿငာေတြမရိုက္ရဘူး ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ အဲဒီ ေၾကာ္ၿငာေတြေၾကာင့္ စီးကရက္ေသာက္သံုးသူပိုမ်ားလာႏိုင္လို႕ဆိုပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ အဲဒီဆဲတဲ့သီခ်င္းေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြပိုမရိုင္း ကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ဦးေႏွာက္ေလး နည္းနည္းသံုးပါ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အၿမင္ကေတာ့ တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကိုရင္းရမွာပဲ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ထားပါေလ ခင္ဗ်ားတို႕က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ၿပီး ေဘာင္ထဲမွာပဲေနတာကိုးဗ်”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကေၿပာေၿပာဆိုဆို သူ၏မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ မိတၱဴကူးထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါ ကာတြန္းေလးကိုထုတ္ၿပသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေတြ႕လား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ထားသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿပေသာ ကာတြန္းပံုကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္း မွာ အလြန္အေတြးအေခၚေကာင္းလွေလသည္။ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ကိုယ္ အက်ဥ္းက်သြားပံု။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟာကိုဂိုင္းမ်ိဳး ခင္ဗ်ားေၿပာတာဟုတ္တယ္ဗ်”
စာအုပ္-“ေအာ္ခင္ဗ်ားက ဒီလိုဆိုေတာ့က်ဳပ္ကလည္း ၿပရေသးတာေပါ့”
ကိုစာအုပ္ကလည္း အားက်မခံသူသိမ္းထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါကာတြန္းေလးကို ထုတ္ၿပေလသည္။
စာအုပ္-“ဒါက မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ေနသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းဗ်ာ ဟဲဟဲ”
ကုိစာအုပ္ၿပေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္းေလးမွာလည္း အလြန္ေကာင္းလွေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟင္ ကိုစာအုပ္ေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကာတြန္းႏွစ္ပံုကို ၾကည့္ေတြးၿပီး ေခၚင္းရွဳပ္လာေလသည္။ ဘယ္သူမွန္သလဲ ဘယ္သူမွားသလဲ ဆံုးၿဖတ္ရ အေတာ္ခက္ေနေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆိုတာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မလား မသိဘူး။
အင္းဒီေနညေတာ့ ဘာမီတြန္ ႏွစ္ၿပားေလာက္ေသာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္- ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာ္ပီက်ယ္ - ကာတြန္းအေတြးစုမ်ား တတိယအစု ကာတြန္းမ်ားကို ေအာက္ပါ လင့္မွရပါသည္။
http://wntbookshelf.com/bookshelf/cartoon/
July,2009
မိုးတိမ္ညိဳ
ေဘး၀ိုင္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားထံမွ ေဂ်ာက္ဂ်က္၏ hip hop သီခ်င္းသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းသို႕ ပ်ံလြင့္လာေလသည္။ ကိုစာအုပ္သည္ ထိုသီခ်င္းသံကို ၾကားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနရာမွ နင္မလိုၿဖစ္သြားသၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အၿမန္ခ်ကာေရေႏြးၾကမ္းၿဖင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္ရ ေလသည္။
“အင္း ၿမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ႕ႀကီးေတာ့ ပ်က္စီးပါၿပီကြာ”
ယခုတစ္ခါလက္ဖက္ရည္သီးသြားသည္မွာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿဖစ္ေလသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး- “အံမယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီသီခ်င္းၾကားရတာနဲ႕ ဘယ္နဲ႕ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်း မႈ႕ႀကီးက ပ်က္စီးရမွာတံုး ဗ်”
စာအုပ္-“ဒီလိုေလ ဂီတမွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္တာ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက ေပါက္ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး ရိုင္းတာ ၿဖစ္သြားၿပီ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ ဒီထက္ရိုင္းတဲ့ စကားလံုးေတြရွိေသးတယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ဖူးပါသည္။ စာသားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းသည္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္လို႕ေတာ့ သိပ္မဆိုးသလိုလို။ ထိုထက္ပို၍ မ်ားမ်ားမေတြးမိပါ။ ကိုစာအုပ္က ဆက္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ အေမႏွမ ၾကားလို႕မွ မသင့္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေအာက္တန္းက်ရိုင္းစိုင္း တဲ့စကားလံုးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ဂီတလို႕ အသိအမွတ္ၿပဳရမလဲ။ အဲဒါအဲဒီဆိုတဲ့သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ၿပေနတာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး- “ဒီလိုရွိတယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အေတြးအေခၚမတူေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲက်ဳပ္က ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို ပိုလိုက္ႏိုင္တဲ့လို႕ ဆိုရမလားပဲ”
ကိုစာအုပ္က ၿဖတ္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဒါကေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ မမွီရင္လည္း ေနပါေစဗ်ာ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အယူအဆကေတာ့ လူ႕သဘာ၀ကို မကြယ္မ၀ွက္ပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ၿပတာလို႕ ဆိုခ်င္တာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္-“လင္းစမ္းပါဦးဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုေလ လူေတြရဲ႕ စိတ္က အရိုင္းစိတ္လို႕ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံသလား”
ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္တယ္ထင္တာပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာင္ စိတ္ကို ႏြားရိုင္းနဲ႕ ႏႈိင္းထားတာ ရွိသလိုပဲ။ ဟုိဟာေလဗ်ာ ဘာတဲ့ ရားထိုင္တဲ့ အခါစိတ္ကို ႏြားရိုင္းကို တိုင္မွာခ်ည္ၿပီး တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ၿငိ္မ္သြားေအာင္ စုစည္းသလိုဆိုလား မသိဘူး ၾကားဖူးတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒီ အရိုင္းစိတ္ကို ဘာသာေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕၊တရားဥပေဒ ဆိုတာေတြနဲ႕ ထိန္းထားရတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဥပေဒမရွိ၊ ငရဲႀကီးတာမရွိဘူး ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မရွိဘူးဆိုရင္ခင္ ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္-“သတ္ပစ္ခ်င္သတ္ပစ္မိမွာေပါ့ဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒါပဲဗ်။ လူစိတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကအရိုင္းစိတ္။ ေနာက္ထပ္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဥပမာတစ္ခုေပးမယ္ဗ်ာ။ အခုေနလမ္း ေပၚမွာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ၿဖတ္သြားတယ္ဆိုပါစို႕။ က်န္တဲ့ ဟာေတြ အားလံုးေဘးဖယ္ထား။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို အရိုးသားဆံုးေၿဖ။ ဘာလုပ္ခ်င္မလဲလို႕။ သူေတာ္စင္ေတြကလြဲၿပီး သာမာန္ပုထုစဥ္ ေတြဆိုရင္ တဏွာစိတ္ၿဖစ္တာပဲ။ အဲဒီလို အရိုင္းစိတ္ေတြကို ေဘာင္ကြပ္ၿပီး ထိန္းထားရတာပဲ။”
စာအုပ္-“ဒါကေတာ့ မထိန္းလို႕ၿဖစ္မလားကြ။ မဟုတ္ရင္ ကမာၻေတာင္ ပ်က္သြားဦးမယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္ပါတယ္။ မထိန္းရဘူးလို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက သာမာန္လူေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ကို ေၿပာခ်င္တာ။ ေၿပာရင္းနဲ႕ က်ဳပ္စကားက ေဘးေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြက လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ဟာေတြကို အရွိအတိုင္းထုတ္ၿပတာလို႕ ၿမင္တယ္”
စာအုပ္-“ဒါဆိုရင္ခင္ဗ်ားက ဒီသီခ်င္းေတြကို ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္း နားေထာင္သင့္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္တာလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အာကိုစာအုပ္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲ။ က်ဳပ္ကအဲလိုလဲ မဆိုလိုဘူး။ အရက္ဆိုင္တို႕ ဇိမ္ခန္းရွိတာေရာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားလို႕ ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။ သူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ ၿပႆနာမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳက္ရင္နားေထာင္ မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္နဲ႕ေပါ့ဗ်။”
စာအုပ္-“ဒီလိုဆိုက်ဳပ္ကို ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်။ အခုမႀကားခ်င္ဘူး။ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဖြင့္ေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္မလဲ။” ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုဆိုလည္း ခင္ဗ်ား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ရင္ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ကပ္ေပါ့ဗ်။ No smoking အၿပင္ No Hip Hop လို႕။ ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေၿပာေနတာဗ်။ အဲဒီ ေစာက္သံုးမက်တဲ့ စာသားေတြကို ၾကားေနရတာ နားကေလာတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေဟာေတြ႕လား အဲဒါေၿပာတာ။ ခင္ဗ်ားေတာင္မွ တစ္ခုခုကို ေပါက္ကြဲရင္“ ေစာက္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးထြက္လာတာပဲ။ ဒါလူ႕သဘာ၀အမွန္ပဲ”
ကိုစာအုပ္ ၿငိမ္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အေနာက္တိုင္းက ရုပ္ရွင္ကားေတြမွာ F_ _ _ စကားလံုးတို႕ S_ _ _ စကားလံုးတို႕ကို တြင္တြင္ႀကီးသံုးေနတာ။ ၿမန္မာဇာတ္လမ္းေတြက်ေတာ့ ယဥ္ေက်း မႈ႕အရဆိုၿပီး အဲဒါေတြ မသံုးရဘူး။ ရပ္ကြပ္ထဲက အမူးသမားဆဲတဲ့အခန္းမွာေတာင္မွ ေခြးမသားဆိုတာ အလြန္ဆံုးပဲပါတယ္ေနာ္။ ယဥ္ေက်းေပမယ့္ reality နဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကင္းကြာသြားၿပီေနာ္။”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္တယ္ ဒါေတြက ေကာင္းလားဆိုးလားဆိုတာေတာ့ မဆံုးၿဖတ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ အမူးသမားဆဲတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အၿပင္က အမူးသမား ဆဲတယ္ဆိုရဲ႕ felling ကို အၿပည့္အ၀ မေပးႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
စာအုပ္-“ဟာ အဲဒီလိုသာ တစ္တစ္ခြခြဆဲတဲ့ အခန္းေတြ ထည့္ထားရင္ မိသားစုဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ လူငယ္ေတြကို အဆဲသင္သလိုၿဖစ္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား သာသမီးေတြၾကည့္ဖို႕ ခင္ဗ်ား ခြင့္ၿပဳႏိုင္မလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အႏုပညာမွာ အဓိကလိုအပ္တာ လြပ္လပ္မႈ႕ပဲလို႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အႏုပညာဆိုတာ မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္ဘူးတဲ့။”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါဆိုရင္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေရာ မွန္တယ္မွားတယ္လို႕ ဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္မလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟားဟား မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးၿဖတ္မယ္ ဟုတ္လား။ မင္းက ဘယ္ေပတံနဲ႕တိုင္းမွာလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆို တာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ေလ”
စာအုပ္-“ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြကို လံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕ စဥ္းစားၾကည့္ အခု Media မွာ စီးကရက္ေၾကာ္ၿငာေတြမရိုက္ရဘူး ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ အဲဒီ ေၾကာ္ၿငာေတြေၾကာင့္ စီးကရက္ေသာက္သံုးသူပိုမ်ားလာႏိုင္လို႕ဆိုပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ အဲဒီဆဲတဲ့သီခ်င္းေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြပိုမရိုင္း ကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ဦးေႏွာက္ေလး နည္းနည္းသံုးပါ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အၿမင္ကေတာ့ တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကိုရင္းရမွာပဲ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ထားပါေလ ခင္ဗ်ားတို႕က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ၿပီး ေဘာင္ထဲမွာပဲေနတာကိုးဗ်”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကေၿပာေၿပာဆိုဆို သူ၏မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ မိတၱဴကူးထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါ ကာတြန္းေလးကိုထုတ္ၿပသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေတြ႕လား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ထားသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း”ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿပေသာ ကာတြန္းပံုကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္း မွာ အလြန္အေတြးအေခၚေကာင္းလွေလသည္။ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ကိုယ္ အက်ဥ္းက်သြားပံု။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟာကိုဂိုင္းမ်ိဳး ခင္ဗ်ားေၿပာတာဟုတ္တယ္ဗ်”
စာအုပ္-“ေအာ္ခင္ဗ်ားက ဒီလိုဆိုေတာ့က်ဳပ္ကလည္း ၿပရေသးတာေပါ့”
ကိုစာအုပ္ကလည္း အားက်မခံသူသိမ္းထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါကာတြန္းေလးကို ထုတ္ၿပေလသည္။
စာအုပ္-“ဒါက မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ေနသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းဗ်ာ ဟဲဟဲ”ကုိစာအုပ္ၿပေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္းေလးမွာလည္း အလြန္ေကာင္းလွေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟင္ ကိုစာအုပ္ေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကာတြန္းႏွစ္ပံုကို ၾကည့္ေတြးၿပီး ေခၚင္းရွဳပ္လာေလသည္။ ဘယ္သူမွန္သလဲ ဘယ္သူမွားသလဲ ဆံုးၿဖတ္ရ အေတာ္ခက္ေနေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆိုတာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မလား မသိဘူး။
အင္းဒီေနညေတာ့ ဘာမီတြန္ ႏွစ္ၿပားေလာက္ေသာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္- ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာ္ပီက်ယ္ - ကာတြန္းအေတြးစုမ်ား တတိယအစု ကာတြန္းမ်ားကို ေအာက္ပါ လင့္မွရပါသည္။
http://wntbookshelf.com/bookshelf/cartoon/
July,2009
မိုးတိမ္ညိဳ
Saturday, June 27, 2009
MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ
MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ ဟုဆိုသၿဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ MRT စီးရင္း ေတြးမိသည္မ်ားကို ခ်ေရးထားၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ MRT စီးသြားၿဖစ္သည့္ အခ်ိ္န္မ်ားတြင္ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဟုိေငးဒီေငး ေငးရင္းၿဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငိုက္ၿမည္းလွ်က္ေသာ္ လည္ေေကာင္း၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္နားေထာင္ လွ်က္ေသာ္ လည္းေကာင္း စီးေလ့ရွိပါသည္။ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊ အသက္ႀကီးသူ ငယ္သူ မိန္းမ ေယာက္က်ား တစ္ခ်ိဳ႕ကသုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလးေလးပင္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕က စကားေဖာင္ဖြဲ႕လွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ MRT ေပၚတြင္ ေယ်ဘူယ် ၾကည့္ပါက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စီးသူမ်ားသည္ ထိုင္စီးသူမ်ားထက္ ပိုမ်ားပါသည္။ ထိုင္ခံု အေရအတြက္မွာ နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ေတာ့ MRT ကို ထိုင္စီးသည္မွာ အလြန္နည္းပါသည္။ ဒါလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ သာၿဖစ္ပါသည္။ အၿမဲတမ္းထိုင္ေနရေသာ အလုပ္လုပ္ရသၿဖင့္ အၿပင္ထြက္သည့္အခါေလးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ ေနခ်င္သည္။ ထို႕အၿပင္ MRT ေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာရဖို႕ဆိုသည္မွာ အၿခားသူမ်ားႏွင့္ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ လုရသည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕လည္း နည္းနည္းေလးမွ လုခ်င္စိတ္က မရွိ။ ၄င္းအၿပင္ မိမိထက္ ပို၍ ထိုင္ရန္လိုအပ္ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟူေသာ ေစတနာ လည္းရာႏုန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါ သည္ဟု ေၿပာရဲပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ရေသာသူမ်ားကေတာ့ MRT ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ရမည့္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီးရွာၾကပါသည္။ ေနရာတစ္ခုေလာက္လြတ္ရင္း လွ်ပ္ပ်က္သလို အၿမန္ႏုန္းႏွင့္ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္တတ္ၾကပါသည္။
ဒီေန႕ MRT စီးေတာ့ သန္႕သန္႕ၿပန္႕ၿပန္႕ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ထားေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္တစ္ဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက ရထားေပၚ စတတ္လာကတည္းက ထိုင္ရန္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ကာ ဦးရန္ ၿပင္ေနပါသည္။ စရပ္ကတည္းက ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာေနရာ အနီးတြင္ အသင့္အေနအထား ႏွင့္ရပ္ေနပါသည္။ သူ႕ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ တာထြက္ေတာ့ မည့္ အေၿပးသမားကဲ့သို႕ အသင့္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူရွဳပ္သည့္ ထိုင္ခံုမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ သာ ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ရပ္လွ်က္ စီးပါသည္။ မည့္သည့္ထိုင္ခံုကိုမွလည္း ဦးရန္စိတ္ကူး မရွိေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သာသတိထား ၾကည့္မိေနပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူ႕ရပ္ေနေသာ ေနရာ အနားမွ လူတစ္ေယာက္ထသြားေတာ့ သူက ထိုထိုင္ခံုကို အလွ်င္ အၿမန္္၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိပါသည္။ ေၾသာ္ ဒီေနရာေလး ခဏထိုင္ဖို႕ အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားရသလားေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္နည္းနည္းမွားသြားသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘူတာ တစ္ခုတြင္ ဘြားဘြားတစ္ဦးတက္လာေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ ထၿပီး ထိုဘြားဘြားကို ေနရာ အလွ်င္ အၿမန္ေပးပါသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ လည္း ဘယ္ဆိုးလို႕တံုး ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိၿပန္သည္။
အတန္ၾကာတြင္ ဘူတာတစ္ခုတြင္ ထိုဘြားဘြားဆင္းသြားေတာ့ သူက ထိုေနရာကို အလွ်င္ အၿမန္ၿပန္ဦးၿပန္ပါသည္။ ထိုဘြားဘြားကေတာ့ သူ႕ကို ေက်းဇူး ေက်းဇူး ဟု တစ္ဖြဖြေၿပာရင္း ဆင္းသြားပါသည္။ခဏၾကာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးတက္လာၿပန္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း သူက အလွ်င္အၿမန္ ထေပးၿပီး ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးၿပန္ေလသည္။ အနီး အနားမွာ လူမ်ားကလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေနသေယာင္ထင္မိပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ ယေန႕အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရေနၿပီဟု ၿမင္မိပါသည္။ ထိုသို႕ ေတြးမိမွ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ပါေတာ့သည္။ အၿဖစ္ကဒီလိုပါ။ သူကကုသိုလ္ေတြ ရၿပီဆိုပါေတာ့။ သူက သူမ်ားေတြႏွင့္ ေနရာအလုအယကက္ဦးၿပီး ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုင္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစကတည္းက သူမ်ားေတြ ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟုေသာ ေစတနာ ၿဖင့္ ေနရာ မဦးခဲ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႕လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကူညီေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့သူ႕ထက္ မနည္းပါ။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ သူကကုသိုလ္ရၿပီး ငါ့ ၾကေတာ့ ကုသိုလ္မရဘူးလားေပါ့။ ငါကပိုေတာင္ အပင္ပန္းခံရေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး ရပ္လိုက္ ရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။
ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူလည္း ဆင္းသည္ ထိုအန္ကယ္ႀကီးလည္း ဆင္းသည္။ သူကရထား အထြက္မွာ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို တြဲမ်ားပင္ ေခၚသြားလိုက္ေသးသည္။ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၿမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ သာဓုတစ္ေခၚေခၚေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကလည္း ပီတိမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း မနာလိုသလိုၿဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလိုလို။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါလူရည္လည္တာပဲ ဟုေတြးမိသည္။ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္လွ်င္ ကိုယ္က ကူညီႏိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ မရွိပဲ သူမ်ားကို ကူညီဖို႕ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္။ အဲတစ္ခုခုရွိဖို႕ဆိုလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ႀကိဳးစား ရမည္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကူညီတာက လူမသိသူမသိ။ အင္း ကူညီတာက လူသိဖို႕လည္း မလိုပါဘူးေလဟုလည္းေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကူညီပံုမ်ိဳးက ပိုအက်ိဳး ရွိသလိုလို။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခြင့္အေရးအတူတူရေပမယ့္ သူကအဲဒီအခြင့္အေရးကို ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္တာပဲ။ အၿပင္ေလာကမွာဆို ဒီလူေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္မွာပဲ လို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းေတြးရင္း သေဘာက်လာသည္။ အင္းငါလည္း သူ႕လိုလုပ္ၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ထိုင္ခံုေတြရွိသည့္ ေနရာ အနားသို႕ မသိမသာေရြ႕သြားသည္။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေတာ့ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အင္းပထမအဆင့္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီ။ ငါသူမ်ားကို ကူညီဖို႕ေနရာတစ္ေနရာရသြားၿပီ ဟုေတြးေနတံုး တာ၀န္သိ ၿပည္သူတစ္ဦးဟု ယူဆရေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ပုခံုးပုတ္ၿပီး “ညီေလး ဒီအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးလိုက္ ပါကြာ မင္းကလူငယ္ပဲ” ဟု လာေၿပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကား ၾကည့္လိုက္မွ ဟုတ္ပါ့ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွ ေတာင္ေ၀ွးႏွင့္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ရပ္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတက္လာမွန္း မသိ။ ခက္တာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူမ်ားကလည္း မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ ေနရာလုေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလွ်င္အၿမန္ ထေပးလိုက္ရေလသည္။ အန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေက်းဇူးပဲဟု ေၿပာေလသည္။ သူကလည္း ထင္မေပါ့။ ဒီသူငယ္နဲ႕ သူမ်ားေၿပာမွပဲ ထေပးတယ္။ မသိတတ္လိုက္တာလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။
အင္း တရားရွာကိုယ္မွာသာေတြ႕ဆိုသလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က မၿမင္တာပဲ။ ကူညီခ်င္ ရံုနဲ႕ ေတာ့ မရေသးဘူး။ လည္ဦးမွ။ နပ္ဦးမွ။ အထာသိဦးမွ။ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါ့ထက္လည္ လို႕ နပ္လို႕ အိုေကတာပဲ။ ငါကသူ႕လို မရည္အခ်င္းမရွိေတာ့ ခံေပါ့ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။ သူမ်ားလို အရည္အခ်င္းမရွိပဲနဲ႕ မတုနဲ႕ေလဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမရပါသည္။ သူ႕လိုလုပ္ခ်င္ရင္လည္း ရထားကို ကိုယ့္အေတြးေလနဲ႕ ကိုယ္ေအးေအးလူလူစီးရမည္မဟုတ္။ ေရွ႕တန္းမွာ ကင္းေစာင့္ေနေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္လိုက္ မ်က္လံုးၿပဲေနေအာင္ၾကည့္ေနရမည္ၿဖစ္သည္။ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါခင္ဗ်ား။ ေနပါေစေတာ့။ ဘယ္သူသိသိ မသိသိ ကုသိုလ္ရရ မရရ ေနပါေစေတာ့။ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႕ကိုပဲေလ။
ထိုေန႕မွစ၍ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚတြင္ ထိုင္ဖို႕ မႀကိဳးစားေတာ့ ပါခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေနႏွင့္ ယေန႕မွစ၍ ကိုမိုးတိမ္ညိဳ MRT စီးသြားသည္ဟု ၾကားမိပါက ပ်င္းတိပ်င္းရြဲ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ လိုက္ပါေနၾကသူမ်ား အၾကားတြင္ တစ္ေနရာရာကို မွီၿပီး မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ငိုက္ၿမည္းေနေသာ သူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္သာ ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။
Thursday, June 25, 2009
ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ
တစ္ခါေသာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္ေသာ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ဦးက နာမည္ေက်ာ္ အိုင္းစတိုင္းႀကီးကို ဤသို႕ အေမးရွိသည္ဆိုသတတ္။
“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးနဲ႕ တၿခားသူေတြ ဘာကြာပါသလဲ”။
“ေနဦး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်ေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တၿခားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ အပ္ရွာခိုင္းရင္ ဘာၿဖစ္မယ္ထင္သလဲ…။”
“ခင္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ာ မေနပါနဲ႕။ ကိုင္းပါ၊ က်ဳပ္ေမးခြန္းကို က်ဳပ္ကပဲ စေၿဖပါ့မယ္။ ဒီလူက အပ္ကိုရွာမယ္။ အပ္လည္း ေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့..။ သူ ဘာဆက္လုပ္မယ္ထင္သလဲ..။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿဖ…။”
“အပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုမွာေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ ဆရာႀကီး၊ ဘာဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲ…။”
“က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ ေကာက္ရိုးပံုကို ဆက္ဖြဦးမွာပဲ။”
“ခင္ဗ်ာ…။ ဆရာႀကီး ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ…။”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုေၿဖတာေလ…။”
“ကၽြန္ေတာ္နားမရွင္းဘူး ဆရာႀကီး”
“မွတ္ထား။ သူတို႕က အပ္ရွာတဲ့သူ။ က်ဳပ္က ေကာက္ရိုးပံုဖြတဲ့သူ…။ အဲဒါကြာတာပဲဗ်…။”
အထက္ပါ အေမးအေၿဖေလးကို ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ထိြဳင္ယာလက္တစ္ႏွင့္ ေအာ္လတာေနးတစ္စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။ ထိုအေမးအေၿဖေလးကို ဖတ္ကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ သေဘာက်မိပါသည္။
အပ္ရွာသူႏွင့္ ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြေရာ အပ္ရွာသူလား ေကာက္ရိုးပံုဖြသူလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကိုးကိုးကိုး ရာခိုင္ႏုန္းကေတာ့ အပ္ရွာသူ မ်ားသာၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုကိုေတာ့ မဖြခ်င္ၾက (သို႕) မဖြႏိုင္ၾက။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခု အတြက္ သာအလုပ္လုပ္္ၾကပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိတိက်က်အလုပ္ တစ္ခုခုကိုသာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဟိုဟုိဒီဒီ မစဥ္းစားႏိုင္။ မေတြးေတာႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း အားသည့္ အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေကာက္ရိုးပံုဖြၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ငါဘာအဓိပၸယ္ႏွင့္ ဒါေတြလုပ္ေနတာလဲ ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ လြယ္လြယ္ေတြးလွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ ဟုသာ အေၿဖရပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလို႕ေရာ မရႏိုင္ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္မိပါသည္။ အေၿဖက မေသခ်ာ။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့လြန္းေနသလား။ အေၿခအေနမေပးလို႕ပဲလား။
ေကာက္ရိုးပံုကို ဖြခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္ (သို႕မဟုတ္) ဖြခ်င္စိတ္ရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မဖြႏိုင္ေသးပါ။ အပ္ပဲရွာရပါဦးမည္။ ရွာရင္းႏွင့္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဖြသြားပါမည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၉
“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးနဲ႕ တၿခားသူေတြ ဘာကြာပါသလဲ”။
“ေနဦး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်ေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တၿခားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ အပ္ရွာခိုင္းရင္ ဘာၿဖစ္မယ္ထင္သလဲ…။”
“ခင္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ာ မေနပါနဲ႕။ ကိုင္းပါ၊ က်ဳပ္ေမးခြန္းကို က်ဳပ္ကပဲ စေၿဖပါ့မယ္။ ဒီလူက အပ္ကိုရွာမယ္။ အပ္လည္း ေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့..။ သူ ဘာဆက္လုပ္မယ္ထင္သလဲ..။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿဖ…။”
“အပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုမွာေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ ဆရာႀကီး၊ ဘာဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲ…။”
“က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ ေကာက္ရိုးပံုကို ဆက္ဖြဦးမွာပဲ။”
“ခင္ဗ်ာ…။ ဆရာႀကီး ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ…။”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုေၿဖတာေလ…။”
“ကၽြန္ေတာ္နားမရွင္းဘူး ဆရာႀကီး”
“မွတ္ထား။ သူတို႕က အပ္ရွာတဲ့သူ။ က်ဳပ္က ေကာက္ရိုးပံုဖြတဲ့သူ…။ အဲဒါကြာတာပဲဗ်…။”
အထက္ပါ အေမးအေၿဖေလးကို ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ထိြဳင္ယာလက္တစ္ႏွင့္ ေအာ္လတာေနးတစ္စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။ ထိုအေမးအေၿဖေလးကို ဖတ္ကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ သေဘာက်မိပါသည္။
အပ္ရွာသူႏွင့္ ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြေရာ အပ္ရွာသူလား ေကာက္ရိုးပံုဖြသူလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကိုးကိုးကိုး ရာခိုင္ႏုန္းကေတာ့ အပ္ရွာသူ မ်ားသာၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုကိုေတာ့ မဖြခ်င္ၾက (သို႕) မဖြႏိုင္ၾက။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခု အတြက္ သာအလုပ္လုပ္္ၾကပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိတိက်က်အလုပ္ တစ္ခုခုကိုသာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဟိုဟုိဒီဒီ မစဥ္းစားႏိုင္။ မေတြးေတာႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း အားသည့္ အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေကာက္ရိုးပံုဖြၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ငါဘာအဓိပၸယ္ႏွင့္ ဒါေတြလုပ္ေနတာလဲ ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ လြယ္လြယ္ေတြးလွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ ဟုသာ အေၿဖရပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလို႕ေရာ မရႏိုင္ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္မိပါသည္။ အေၿဖက မေသခ်ာ။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့လြန္းေနသလား။ အေၿခအေနမေပးလို႕ပဲလား။
ေကာက္ရိုးပံုကို ဖြခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္ (သို႕မဟုတ္) ဖြခ်င္စိတ္ရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မဖြႏိုင္ေသးပါ။ အပ္ပဲရွာရပါဦးမည္။ ရွာရင္းႏွင့္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဖြသြားပါမည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၉
Friday, June 5, 2009
Necessary Evil
Necessary Evil ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ၾကားဖူးေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ၿမန္မာလိုၿပန္ရင္ေတာ့ လိုအပ္ေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ ၿပန္မလားမသိဘူး။ ေ၀ါဟာရဆရာေတြမွာေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ စကားလံုးရွိမွာပါ။ စၾကားဖူးစကေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ဟာႀကီးတံုး လို႕ေတြးမိပါတယ္။ Evil ဆိုတာမေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ သိထားတာကို။ မေကာင္းဆိုး၀ါးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား လိုအပ္ပါလိမ့္လို႕ ေခါင္းကုတ္မိပါတယ္။
အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အဏုၿမဴဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ကို Necessary Evil လို႕ေခၚတယ္ဆိုပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲ။ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတာ အဲဒီ Necessary Evil ေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ဆိုၾကၿပန္တယ္။
အစၥေရးမွာလည္း အာဂြန္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ဟိုးအရင္က ပါလက္စတိုင္းကို အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ပိုင္ေေနရာေတြကို ဗံုးခြဲ၊ လူသတ္၊ မီးရွိဳ႕ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတြ အကုန္လုပ္သတဲ့။ အာရပ္ေတြက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္သတ္ရင္ သူတို႕က ႏွစ္ေယာက္ၿပန္သတ္သတဲ့။ အဲဒီအလုပ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚထြက္လာေရး အတြက္က ေတာ့ တစ္တပ္တစ္အား အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆၾကသတဲ့။ အင္းဒါလဲ Necessary Evil ပဲၿဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။
Nicolus Cage ရဲ႕ Lord of the War ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း သူက သူ႕ကိုယ္သူ ‘I am evil, but necessary evil’ လို႕ေၿပာပါတယ္။ သူကေမွာင္ခို လက္နက္ကုန္သည္ပါ။ လက္နက္ဆိုကတည္းက လူသတ္ပစၥည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တိုင္းၿပည္ လြတ္ေၿမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါကလိုအပ္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ အဲလူဆိုးေတြလက္ထဲကို ေရာင္တာလည္း ရွိတာေပါ့။ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေၿပာရခက္သြားၿပန္ေရာ။ Evil ေတာ့ Evil ပဲ ဒါေပမယ့္ Necessary Evil တဲ့ဗ်ာ။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ Necessary Evil ဆိုတာ တစ္ဖက္ထဲအတြက္ပဲ ေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးႀကံဳဖူးခဲ့တယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေဘးမွာ ေမာေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ပံုမွန္ေခ်ာင္းအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရတိမ္တဲ့ေနရာကမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကမ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးၾကတာ။ အဲဒီမွာေရနက္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာရွိတယ္။ ၀ါးတစ္ၿပန္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးဆိုေတာ့ အဲဒီေရနက္နက္ထဲ မွာေရကူးခ်င္တယ္။ အတန္အသင့္ မေသေအာင္လည္း ေရကူးတတ္ေနတာဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြလစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီမွာေရသြားကူးၾကတယ္။ အဲဒီေရနက္နက္ရဲ႕ ေဘးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ အၿမင့္ေလာက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ခုန္ခ်ရတာကို သေဘာက်ၾကတာေလ။ အဲတစ္ရက္ၾကေတာ့ အဲဒီမွေရခ်ိဳးေနၾကတုန္း ဖိုးထူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တာ ၿပန္ကိုေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ တိုတိုေၿပာရရင္ ေရေအာက္က တစ္ခုခုနဲ႕ ၿငိၿပီး ၿပန္မတတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေသေရာဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္းသိေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ကိုယ့္မိဘသူ႕မိဘ ဘက္က အဆူခံလိုက္ရတာ မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကို အဲဒီမွာဘယ္ေတာ့မွေရမခ်ိဳးဖို႕။ ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။ အဲဒီေနရာမွာကို ထပ္ခ်ိဳးခ်င္တာ။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေၿမာက္ေပးတာကို။ မင္းတို႕ သတိၱမရွိဘူးလား။ အေၿခာက္လားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြလစ္ရင္ သြားခ်ိဳးၿဖစ္စၿမဲပဲ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ပုလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္လဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီေနရာပဲ ေရနစ္ေသပါေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ထပ္အဆူခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိဘေတြကေၿပာတယ္။ အဲဒါ ဖိုးထူးဆြဲသြားတာ။ ဖိုးထူးက အဲဒီမွာ ေသၿပီး ေရသရဲၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ေန႕က ေတာင္ကုန္းက လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမွ်ားေနတုန္း ဖိုးထူးက ေရထဲကေန လွ်ာႀကီးထုတ္ၿပလို႕ ထြက္ေၿပးလာရသတဲ့။ နင္တို႕ဒီတစ္ခါသြားရင္ နင္တို႕လည္း အဆြဲခံရမွာလို႕ ေၿခာက္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အစကေရနစ္ေသမွာ မေၾကာက္ပဲ ေရသရဲဆိုတာနဲ႕ ေက်ာထဲကို စိမ့္သြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဲဒီေနရာကို အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေၿပာင္းလာတဲ့ေနထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ိဳး ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းအသက္ႀကီးေတာ့ ေတာ့မွ အေမကို ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကေရသရဲကို ရွိရမွာလဲ။ နင္တို႕ေသမွာစိုးလို႕ သက္သက္ ေၿခာက္လိုက္တာတဲ့။
အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ အေမတို႕ကသာ ေရသရဲနဲ႕ သာမေၿခာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ေရသြားသြားကူးၿဖစ္ေနမွာ။ အဲလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အသက္ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းအရာႀကီးကအမွားႀကီး။ ကေလးေတြကို သရဲနဲ႕ ေၿခာက္လိုက္တာ။ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြကို မဟုတ္တာ နဲ႕ ေၾကာက္ေအာင္ မေၿခာက္သင့္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕ အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္။ Necessary Evil လို႕ ဆိုလို႕ရမလားလို႕။အခုအသက္ႀကီးလာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Necessary evil ေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာေလေလ ပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ လူသတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွ Necessary evil မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာကို အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၁) စီးကရက္ ဗူးေတြမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဆိုးတဲ့ ပံုေတြနဲ႕ ၿပၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ထားသည္။
၂) သတင္းဌာနအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းတစ္ခု မမွန္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ၀ါဒတစ္ခု အတြက္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ၿပ ၾကသည္။
၃) ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ privcacy ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရး တင္းၾကပ္ၾက၏။
၄).......
.........
.........
.........
.........
မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉။
အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အဏုၿမဴဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ကို Necessary Evil လို႕ေခၚတယ္ဆိုပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲ။ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတာ အဲဒီ Necessary Evil ေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ဆိုၾကၿပန္တယ္။
အစၥေရးမွာလည္း အာဂြန္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ဟိုးအရင္က ပါလက္စတိုင္းကို အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ပိုင္ေေနရာေတြကို ဗံုးခြဲ၊ လူသတ္၊ မီးရွိဳ႕ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတြ အကုန္လုပ္သတဲ့။ အာရပ္ေတြက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္သတ္ရင္ သူတို႕က ႏွစ္ေယာက္ၿပန္သတ္သတဲ့။ အဲဒီအလုပ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚထြက္လာေရး အတြက္က ေတာ့ တစ္တပ္တစ္အား အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆၾကသတဲ့။ အင္းဒါလဲ Necessary Evil ပဲၿဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။
Nicolus Cage ရဲ႕ Lord of the War ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း သူက သူ႕ကိုယ္သူ ‘I am evil, but necessary evil’ လို႕ေၿပာပါတယ္။ သူကေမွာင္ခို လက္နက္ကုန္သည္ပါ။ လက္နက္ဆိုကတည္းက လူသတ္ပစၥည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တိုင္းၿပည္ လြတ္ေၿမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါကလိုအပ္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ အဲလူဆိုးေတြလက္ထဲကို ေရာင္တာလည္း ရွိတာေပါ့။ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေၿပာရခက္သြားၿပန္ေရာ။ Evil ေတာ့ Evil ပဲ ဒါေပမယ့္ Necessary Evil တဲ့ဗ်ာ။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ Necessary Evil ဆိုတာ တစ္ဖက္ထဲအတြက္ပဲ ေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးႀကံဳဖူးခဲ့တယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေဘးမွာ ေမာေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ပံုမွန္ေခ်ာင္းအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရတိမ္တဲ့ေနရာကမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကမ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးၾကတာ။ အဲဒီမွာေရနက္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာရွိတယ္။ ၀ါးတစ္ၿပန္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးဆိုေတာ့ အဲဒီေရနက္နက္ထဲ မွာေရကူးခ်င္တယ္။ အတန္အသင့္ မေသေအာင္လည္း ေရကူးတတ္ေနတာဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြလစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီမွာေရသြားကူးၾကတယ္။ အဲဒီေရနက္နက္ရဲ႕ ေဘးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ အၿမင့္ေလာက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ခုန္ခ်ရတာကို သေဘာက်ၾကတာေလ။ အဲတစ္ရက္ၾကေတာ့ အဲဒီမွေရခ်ိဳးေနၾကတုန္း ဖိုးထူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တာ ၿပန္ကိုေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ တိုတိုေၿပာရရင္ ေရေအာက္က တစ္ခုခုနဲ႕ ၿငိၿပီး ၿပန္မတတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေသေရာဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္းသိေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ကိုယ့္မိဘသူ႕မိဘ ဘက္က အဆူခံလိုက္ရတာ မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကို အဲဒီမွာဘယ္ေတာ့မွေရမခ်ိဳးဖို႕။ ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။ အဲဒီေနရာမွာကို ထပ္ခ်ိဳးခ်င္တာ။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေၿမာက္ေပးတာကို။ မင္းတို႕ သတိၱမရွိဘူးလား။ အေၿခာက္လားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြလစ္ရင္ သြားခ်ိဳးၿဖစ္စၿမဲပဲ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ပုလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္လဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီေနရာပဲ ေရနစ္ေသပါေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ထပ္အဆူခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိဘေတြကေၿပာတယ္။ အဲဒါ ဖိုးထူးဆြဲသြားတာ။ ဖိုးထူးက အဲဒီမွာ ေသၿပီး ေရသရဲၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ေန႕က ေတာင္ကုန္းက လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမွ်ားေနတုန္း ဖိုးထူးက ေရထဲကေန လွ်ာႀကီးထုတ္ၿပလို႕ ထြက္ေၿပးလာရသတဲ့။ နင္တို႕ဒီတစ္ခါသြားရင္ နင္တို႕လည္း အဆြဲခံရမွာလို႕ ေၿခာက္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အစကေရနစ္ေသမွာ မေၾကာက္ပဲ ေရသရဲဆိုတာနဲ႕ ေက်ာထဲကို စိမ့္သြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဲဒီေနရာကို အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေၿပာင္းလာတဲ့ေနထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ိဳး ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းအသက္ႀကီးေတာ့ ေတာ့မွ အေမကို ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကေရသရဲကို ရွိရမွာလဲ။ နင္တို႕ေသမွာစိုးလို႕ သက္သက္ ေၿခာက္လိုက္တာတဲ့။
အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ အေမတို႕ကသာ ေရသရဲနဲ႕ သာမေၿခာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ေရသြားသြားကူးၿဖစ္ေနမွာ။ အဲလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အသက္ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းအရာႀကီးကအမွားႀကီး။ ကေလးေတြကို သရဲနဲ႕ ေၿခာက္လိုက္တာ။ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြကို မဟုတ္တာ နဲ႕ ေၾကာက္ေအာင္ မေၿခာက္သင့္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕ အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္။ Necessary Evil လို႕ ဆိုလို႕ရမလားလို႕။အခုအသက္ႀကီးလာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Necessary evil ေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာေလေလ ပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ လူသတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွ Necessary evil မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာကို အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၁) စီးကရက္ ဗူးေတြမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဆိုးတဲ့ ပံုေတြနဲ႕ ၿပၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ထားသည္။
၂) သတင္းဌာနအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းတစ္ခု မမွန္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ၀ါဒတစ္ခု အတြက္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ၿပ ၾကသည္။
၃) ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ privcacy ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရး တင္းၾကပ္ၾက၏။
၄).......
.........
.........
.........
.........
မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉။
Friday, May 22, 2009
ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္း
အခုကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္လဲြခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းဗ်။ ခက္တာက အဲလိုလြဲခဲ့လို႕ ဘယ္သူ႕ကုိ အၿပစ္တင္ရမလဲ ဆိုတာ အခုထိမသိဘူး။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကအေၾကာင္းကို ေၿပာၿပပါမယ္။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြဘာသာသံုးသပ္ေပါ့။ ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕လြဲခဲ့တာ။ အင္းနားရွဳပ္စရာေတာ့ ၿဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ အၾကားအၿမင္ရေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လြဲမွာတံုးလို႕ေတာ့ အၿပစ္တင္မေစာလိုက္နဲ႕ဦး။ ဇာတ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေလ။ ခင္ဗ်ားလည္း ေခါင္းရွဳပ္သြားေစရမယ္လို႕ အာမခံပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကားအၿမင္ရခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးစတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေမာင္ကိုဆိုတာနဲ႕စတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ အဲဒီ ဦးေမာင္ကိုႀကီး နဖူးေပါက္လို႕တဲ့။ ေပါက္တာက နဖူးညာဖက္နား တစ္လက္မေလာက္ၿပဲသြားတာတဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီလို အတိအက်ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ဆိုေတာ့ သိပ္အေလး မထားပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲေပါ့။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕ေတြ႕လို႕ ရပ္စကားေၿပာေနပါေရာဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ေအာက္မွာ။ အုန္းပင္ေပၚမွာလည္း အုန္းသီးေၿခာက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲဆို အိမ္မက္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အင္း အခုေန အုန္းသီးမ်ားေၾကြက်လိုက္လို႕ကေတာ့လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အတိုင္းအတိအက်ဗ်ာ။ အုန္းသီးေၿခာက္က ဦးေမာင္ကို ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္ေၾကြက်တာ နဖူးကြဲပါေလေရာ။ ကြဲတာမွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အတိုင္း ညာဘက္ နဖူး တစ္လက္မေလာက္ အတိအက်ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ ငါအိမ္မက္နဲ႕ လာတူေနရတာလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တာေနမွာပါေလဆိုၿပီးပဲ ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဟိုဘက္လမ္းက လူပ်ိဳႀကီး ကိုလွေဘာ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုေနတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္။ ဒါကေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကထင္တာေလ။ သူကလူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ။ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ အပူအပင္လည္း မရွိဘူး။ ေယာက္က်ားလည္း ေယာက္က်ားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုစရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူးထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕ မနက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အိမ္ေရွ႕က ၿဖတ္ေတာ့ ဗ်ာ အံ့ၾသစရာ တကယ္ကို သူက အိပ္မက္ထဲကေတြ႕တဲ့ေနရာ မွာထိုင္ငိုေနတာဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မေန႕ညက သူခိုး အခိုးခံရလို႕တဲ့။ အတြင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႕ထင္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခုေလာက္ထပ္ ေတြ႕ရေသးတယ္ဗ်။ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႕ မေၿပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးမွန္တာၾကည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရေနတယ္ လို႕ေၿပာရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႕မွ မေၿပာေသးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ရ ဦးမယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုကၡေရာက္မယ့္သူဆိုရင္ ကူညီမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာဗ်ာ။
အဲဒီအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အၾကားအၿမင္ရတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက အိမ္ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနရင္းနဲ႕ ဟယ္ သိန္း ငါးရာ ဆုေပါက္တယ္ေတာ့လို႕ ၀မ္းသာအားရထေအာ္တယ္တဲ့။ မနက္အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ် သိန္းငါးရာဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ရက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီဖြင့္ဖို႕က ႏွစ္ရက္ပဲလို ေတာ့တယ္။ ဟာႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ သိန္းငါးရာရေတာ့ မွာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ရင္ခုန္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသတိရသြားတာက အေမဒီလ ထီထိုးၿဖစ္လား မထိုးၿဖစ္ဖူးလားဆိုတာပဲ။ ကံကထီေပါက္မယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဥာဏ္နဲ႕ ၀ိရိယ စိုက္ၿပီး ထီေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုႀကိဳသိေနမွေတာ့ မထိုးၿဖစ္ေသးရင္ ထိုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့့္လိုပဲ စဥ္းစားမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေပၚတင္ေတာ့ မေၿပာခ်င္ေသးဘူး။ မသိမသာေလး ေမးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေမ့ကို ေမးၿဖစ္တယ္။
“အေမ ထီထိုးၿပီးၿပီလား”
အေမကအဲဒီက်မွ သတိရသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႕
“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ မထိုးရေသးဘူး ထီဖြင့္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာပဲ”
“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အခုၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႕ ထီထိုးခဲ့လိုက္မယ္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ့္ အႀကံနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အိပ္မက္က အေမေပါက္တယ္ လို႕ မက္ေတာ့ အေမထိုးမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္း ရတာ။ တိုတိုေၿပာရရင္အဲဒီေန႕က ထီထိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ရင္ခုန္လြန္းလို႕။ ထီထြက္မယ့္ေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာပဲ။ တကယ္ကို။
ထီထြက္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ေစ်းက အၿပန္ ထီေပါက္စဥ္ႀကီး၀ယ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲၿမင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးက အၿပင္ေပါက္ထြက္မလားကို ထင္ရတယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းထဲမွာ သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းမူးၿခံဳေနလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အေမ ထေအာ္သံၾကားရမလဲလို႕ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္သာၾကာ သြားတယ္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သံသယၿဖစ္လာတယ္။ သိန္းငါးရာ ေပါက္တာမ်ား အေမေတြ႕ၿပီးေတာ့ မူးမ်ားလည္းသြားသလားေပါ့။ မေနႏိုင္ပဲ ထၾကည့္မိတယ္။ အေမက ထီေပါကစဥ္ႀကီးခ်ၿပီး ေပါက္ပါဘူးေအ လို႕ တစ္ခြန္းပဲ ေၿပာၿပီး မီးဖိုဘက္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘာၿဖစ္တာလဲဟေပါ့။ အိပ္မက္ ကအေသအခ်ာႀကီးပဲကို။ က်န္တာေတြက်ေတာ့ မွန္ၿပီးေတာ့ ဒါက်မွ မမွန္ဘူးလား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအိမ္ကကိုထြန္းေအာင္တို႕ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေဟး သိန္းငါးရာေပါက္တယ္ကြတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ရဲ႕ သားေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ေအာ္ေၿပာေနတယ္။ သားတို႕ သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္တဲ့။ အေမလည္း အသံၾကားလို႕ေနမွာ မီးဖိုထဲေၿပးထြက္လာၿပီး ကိုေအာင္မိန္းမကို လွမ္းေမးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငိုရမလို ရယ္ရမလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေၿပာတယ္ေလ။
အေမေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိပါရဲ႕။ အေမေၿပာလိုက္တာက
“ဟယ္ ကံမ်ားထူးဆန္းလိုက္တာ။ သူတို႕၀ယ္တဲ့ ထီက စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေလ။ အရင္က ငါ၀ယ္ေနက်။ အဲဒီေန႕က သူက သံုးေစာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ၀ယ္ပါဦးလို႕ ငါ့ဆီကို အတင္းလာေရာင္း တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က မင္းက ထီ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး သြား၀ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒါနဲ႕ ငါလည္း မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးေၿပာလိုက္တာ။ သူကေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၀ယ္ဖို႕ေၿပာေနေသးတယ္။ မင္းသာ ထီသြားမ၀ယ္ေသးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။ ငါမ၀ယ္တာ နဲ႕သူလည္း ကိုထြန္းေအာင္တို႕အိမ္သြားေရာင္းတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္အမ်ိဳးသမီးက ၀ယ္ၿဖစ္သြားတာ။ အမေလး ကံမ်ားေၿပာပါတယ္” တဲ့။
ကဲမိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿဖစ္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။အၾကားအၿမင္မ်ား မရခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အခု သိန္းငါးရာေပါက္ၿပီး အဆင္ေၿပေနေလာက္ၿပီလို႕ဗ်ေနာ္။ အဲဒီေန႕က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာအၾကားအၿမင္မွ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲရလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕ သိန္းငါးရာဆုနဲ႕ လြဲခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ လို႕ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။
ေမ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကားအၿမင္ရခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးစတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေမာင္ကိုဆိုတာနဲ႕စတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ အဲဒီ ဦးေမာင္ကိုႀကီး နဖူးေပါက္လို႕တဲ့။ ေပါက္တာက နဖူးညာဖက္နား တစ္လက္မေလာက္ၿပဲသြားတာတဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီလို အတိအက်ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ဆိုေတာ့ သိပ္အေလး မထားပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲေပါ့။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕ေတြ႕လို႕ ရပ္စကားေၿပာေနပါေရာဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ေအာက္မွာ။ အုန္းပင္ေပၚမွာလည္း အုန္းသီးေၿခာက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲဆို အိမ္မက္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အင္း အခုေန အုန္းသီးမ်ားေၾကြက်လိုက္လို႕ကေတာ့လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အတိုင္းအတိအက်ဗ်ာ။ အုန္းသီးေၿခာက္က ဦးေမာင္ကို ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္ေၾကြက်တာ နဖူးကြဲပါေလေရာ။ ကြဲတာမွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အတိုင္း ညာဘက္ နဖူး တစ္လက္မေလာက္ အတိအက်ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ ငါအိမ္မက္နဲ႕ လာတူေနရတာလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တာေနမွာပါေလဆိုၿပီးပဲ ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဟိုဘက္လမ္းက လူပ်ိဳႀကီး ကိုလွေဘာ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုေနတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္။ ဒါကေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကထင္တာေလ။ သူကလူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ။ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ အပူအပင္လည္း မရွိဘူး။ ေယာက္က်ားလည္း ေယာက္က်ားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုစရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူးထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕ မနက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အိမ္ေရွ႕က ၿဖတ္ေတာ့ ဗ်ာ အံ့ၾသစရာ တကယ္ကို သူက အိပ္မက္ထဲကေတြ႕တဲ့ေနရာ မွာထိုင္ငိုေနတာဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မေန႕ညက သူခိုး အခိုးခံရလို႕တဲ့။ အတြင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႕ထင္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခုေလာက္ထပ္ ေတြ႕ရေသးတယ္ဗ်။ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႕ မေၿပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးမွန္တာၾကည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရေနတယ္ လို႕ေၿပာရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႕မွ မေၿပာေသးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ရ ဦးမယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုကၡေရာက္မယ့္သူဆိုရင္ ကူညီမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာဗ်ာ။
အဲဒီအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အၾကားအၿမင္ရတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက အိမ္ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနရင္းနဲ႕ ဟယ္ သိန္း ငါးရာ ဆုေပါက္တယ္ေတာ့လို႕ ၀မ္းသာအားရထေအာ္တယ္တဲ့။ မနက္အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ် သိန္းငါးရာဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ရက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီဖြင့္ဖို႕က ႏွစ္ရက္ပဲလို ေတာ့တယ္။ ဟာႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ သိန္းငါးရာရေတာ့ မွာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ရင္ခုန္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသတိရသြားတာက အေမဒီလ ထီထိုးၿဖစ္လား မထိုးၿဖစ္ဖူးလားဆိုတာပဲ။ ကံကထီေပါက္မယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဥာဏ္နဲ႕ ၀ိရိယ စိုက္ၿပီး ထီေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုႀကိဳသိေနမွေတာ့ မထိုးၿဖစ္ေသးရင္ ထိုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့့္လိုပဲ စဥ္းစားမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေပၚတင္ေတာ့ မေၿပာခ်င္ေသးဘူး။ မသိမသာေလး ေမးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေမ့ကို ေမးၿဖစ္တယ္။
“အေမ ထီထိုးၿပီးၿပီလား”
အေမကအဲဒီက်မွ သတိရသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႕
“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ မထိုးရေသးဘူး ထီဖြင့္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာပဲ”
“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အခုၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႕ ထီထိုးခဲ့လိုက္မယ္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ့္ အႀကံနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အိပ္မက္က အေမေပါက္တယ္ လို႕ မက္ေတာ့ အေမထိုးမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္း ရတာ။ တိုတိုေၿပာရရင္အဲဒီေန႕က ထီထိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ရင္ခုန္လြန္းလို႕။ ထီထြက္မယ့္ေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာပဲ။ တကယ္ကို။
ထီထြက္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ေစ်းက အၿပန္ ထီေပါက္စဥ္ႀကီး၀ယ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲၿမင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးက အၿပင္ေပါက္ထြက္မလားကို ထင္ရတယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းထဲမွာ သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းမူးၿခံဳေနလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အေမ ထေအာ္သံၾကားရမလဲလို႕ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္သာၾကာ သြားတယ္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သံသယၿဖစ္လာတယ္။ သိန္းငါးရာ ေပါက္တာမ်ား အေမေတြ႕ၿပီးေတာ့ မူးမ်ားလည္းသြားသလားေပါ့။ မေနႏိုင္ပဲ ထၾကည့္မိတယ္။ အေမက ထီေပါကစဥ္ႀကီးခ်ၿပီး ေပါက္ပါဘူးေအ လို႕ တစ္ခြန္းပဲ ေၿပာၿပီး မီးဖိုဘက္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘာၿဖစ္တာလဲဟေပါ့။ အိပ္မက္ ကအေသအခ်ာႀကီးပဲကို။ က်န္တာေတြက်ေတာ့ မွန္ၿပီးေတာ့ ဒါက်မွ မမွန္ဘူးလား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအိမ္ကကိုထြန္းေအာင္တို႕ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေဟး သိန္းငါးရာေပါက္တယ္ကြတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ရဲ႕ သားေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ေအာ္ေၿပာေနတယ္။ သားတို႕ သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္တဲ့။ အေမလည္း အသံၾကားလို႕ေနမွာ မီးဖိုထဲေၿပးထြက္လာၿပီး ကိုေအာင္မိန္းမကို လွမ္းေမးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငိုရမလို ရယ္ရမလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေၿပာတယ္ေလ။
အေမေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိပါရဲ႕။ အေမေၿပာလိုက္တာက
“ဟယ္ ကံမ်ားထူးဆန္းလိုက္တာ။ သူတို႕၀ယ္တဲ့ ထီက စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေလ။ အရင္က ငါ၀ယ္ေနက်။ အဲဒီေန႕က သူက သံုးေစာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ၀ယ္ပါဦးလို႕ ငါ့ဆီကို အတင္းလာေရာင္း တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က မင္းက ထီ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး သြား၀ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒါနဲ႕ ငါလည္း မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးေၿပာလိုက္တာ။ သူကေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၀ယ္ဖို႕ေၿပာေနေသးတယ္။ မင္းသာ ထီသြားမ၀ယ္ေသးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။ ငါမ၀ယ္တာ နဲ႕သူလည္း ကိုထြန္းေအာင္တို႕အိမ္သြားေရာင္းတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္အမ်ိဳးသမီးက ၀ယ္ၿဖစ္သြားတာ။ အမေလး ကံမ်ားေၿပာပါတယ္” တဲ့။
ကဲမိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿဖစ္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။အၾကားအၿမင္မ်ား မရခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အခု သိန္းငါးရာေပါက္ၿပီး အဆင္ေၿပေနေလာက္ၿပီလို႕ဗ်ေနာ္။ အဲဒီေန႕က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာအၾကားအၿမင္မွ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲရလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕ သိန္းငါးရာဆုနဲ႕ လြဲခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ လို႕ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။
ေမ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
Subscribe to:
Posts (Atom)
