Tuesday, January 27, 2009

ဘာသာေရး ညစ္ႏြမ္းမႈ႕

ဘာသာေရးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အသြင္သ႑ာန္အားၿဖင့္ အၿပင္လူမ်ား အထင္အၿမင္ေသးစရာ အမ်ားအၿပားရွိၾကပါသည္။ ဗုုုဒၶဘာသာတြင္လည္း အၿခားဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ အထင္အၿမင္ေသး စရာအမ်ားအၿပားရွိေလသည္။ (ဥပမာ နတ္ရုပ္မ်ား ဘိုးေတာ္ရုပ္မ်ား စသည့္ၿဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ ၿပင္ပ ကိုးကြယ္မႈ႕မ်ား)။ အဆိုးဆံုးမွာ အၿခားဘာသာ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဗုဒၶဘာသာကို ရုပ္ထုကိုးကြယ္ ေသာဘာသာဟုထင္ၾကၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႕ထင္ေစရန္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကသာ ၿပဳလုပ္ၾက ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ အမွန္တကယ္အားၿဖင့္ လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ရာႏုန္းအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ရုပ္ထုုကိုး ကြယ္သူမ်ားၿဖစ္မည္ဟုထင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရသည္ မေလ့လာ သူမ်ားအတြက္ နားလည္ရန္ခဲယဥ္းေသာေၾကာင့္ၿဖစ္မည္ဟုထင္ပါသည္။(စာၾကြင္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ႏွမ္းေစ့ခန္႕သာသိပါသည္။)

ဗုဒၶဘာသာ၏ မကိုဋ္သည္ သစၥာေလးပါး တရားေပၚတြင္ရွိသည္ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ သစၥာေလး ပါး၏ အဓိပၸာယ္ကို ပညာတတ္မ်ားကို မဟုတ္ပဲ သာမာန္လူမ်ားကို ေမးၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကေၿဖႏိုင္မည္နည္းဟု။ သင္အံ့ၾသသြားပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္စမ္းသတ္ဖူးပါသည္။ ပုတီးတစ္ကိုင္ ကိုင္၊ ဥပုတ္အၿမဲေစာင့္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္တြင္သြားေသာ အေဒၚႀကီးမ်ား၊ ဦေလးႀကီးမ်ား သစၥာေလး ပါး၏ အဓိပၸာယ္ကို ၀ါးတားတားၿဖစ္ေနၿခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္အံ့ၾသမိပါသည္။ (မယံုလွ်င္ စမ္းၾကည့္ပါ)။ အဂၤလိပ္လို ေၿပာရလွ်င္ so-called Buddhism မ်ားသာၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သစၥာေလးပါးကို ပါ ဠိလိုရြတ္ၿပႏိုင္ၿခင္းကို မဆိုလိုပါ။ အဓိပၸာယ္ ကို ေသခ်ာနားလည္ဖို႕ၿဖစ္သည္။ ရိုင္းရိုင္း ေၿပာရလွ်င္အဓိပၸာယ္မသိပဲ ပါဠိလို ရြတ္ၿပႏိုင္ရန္ကိုမူ ၾကက္တူေရြးကိုပင္သင္၍ရပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ထိုသို႕ အေၿခခံေတာင္ မသိသူမ်ားသည္ ရုပ္ထုကိုးကြယ္မ်ား ၿဖစ္သြားၾကၿပီး မူလဘာသာေရး၏ အႏွစ္သာရမွာ ေ၀၀ါးသြားရပါသည္။
ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေရးသားထားတာကို ၿပန္လည္တင္ၿပလိုပါတယ္။ ထိုပညာရွင္က ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုထားပါသည္။
“ဥပမာအားၿဖင့္ ဘာသာေရးသည္ သန္႕စင္ေသာေရ (pure water, H2O) ႏွင့္တူေလသည္။ မူလသဘာ၀ အရသန္႕စင္ေလသည္။ ထိုေရထဲသို႕ အနီေရာင္ဆိုးေဆးကို ေရာလိုက္လွ်င္ အနီေရာင္ေရၿဖစ္သြားမည္။ ထိုသန္႕စင္ေသာေရထဲသို႕ ရြံ႕ႏွစ္ကိုေရာလိုက္လွ်င္ ရြြံ႕ေရၿဖစ္သြားလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေရ(pure water) ကိုယ္တိုင္က မသန္႕စင္ၿခင္းမဟုတ္ေခ်။ ၀င္ေရာက္ေရာေႏွာလာေသာ အေရာအေႏွာ(impurities) မ်ားေၾကာင့္သာ မသန္႕စင္ေသာေရၿဖစ္သြားရၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထို အေရာအေႏွာမ်ားကို ၿပန္လည္ စစ္ထုတ္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မူလသန္႕စင္ေသာေရကိုသာ ၿပန္လည္ရရွိမည္ၿဖစ္သည္။”
ထို႕ေၾကာင့္မည္သည့္ ဘာသာေရးမဆို ထိုသေဘာအတိုင္းၿဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘာသာေရး နာမည္တပ္ၿပီး ထိုဘာသာေရးကို ညစ္ႏြမ္းေစေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေနသူမ်ားစြာရွိပါသည္။ မူလသန္႕စင္ေသာ ဘာသာေရးကို ညစ္ႏြမ္းေစေသာ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆမ်ားသြတ္သြင္းၾကေလ သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအၿခင္းအရာမ်ားကို ၿပန္လည္ စစ္ထုတ္ႏိုင္လွ်င္ မူလစင္ၾကယ္ေသာ ဘာသာေရး ကိုသာၿပန္လည္ရရွိမည္ၿဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ဘာသာေရး အယူအဆမ်ားသည္ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ စင္ၾကယ္ၾကပါသည္။ မူလဘာသာေရးသည္ သန္႕စင္ေသာေရ (H2O) ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပင္ပမွ အေရာအေႏွွာမ်ားေၾကာင့္သာ ညစ္ႏြမ္းေနရၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။
ဇန္ဇ၀ါရီ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ

Read More...

Wednesday, January 21, 2009

CIA The World Factbook


ကမာၻ႕ႏိုင္ငံမ်ား အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္သိခ်င္သူမ်ား အတြက္ CIA ကၿပဳစုတဲ့ The World Factbook ကို ဒီေနရာမွာ တစ္စုတစ္စည္း တည္း download လုပ္လို႕ရပါတယ္။
ကမာၻ႕ေပၚက ႏိုင္ငံေတြအားလံုး အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ စံုစံုလင္လင္ပါပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့သူအတြက္ အရမ္း အသံုး၀င္ပါတယ္။
ကုိယ့္ကြန္ၿပဴတာထဲမွာ သိမ္းထားလို႕ရေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ယူဖတ္လို႕ရတာေပါ့။

Read More...

Tuesday, January 20, 2009

လူယဥ္ေက်းႏွင့္ လူရိုင္း


ကမာၻေပၚရွိသက္ရွိသတၱ၀ါမ်ားတြင္ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္အမ်ားဆံုး၊ အေကာက္က်စ္ဆံုး၊ တစ္ကိုယ္ ေကာင္းအဆန္ဆံုးေသာ သတၱ၀ါသည္ ကမၻာေၿမႀကီးကို ႀကီးစိုးထားပါသည္။ ထိုသတၱ၀ါသည္ လူပင္ ၿဖစ္ေလသည္။ အၿခားေသာ သားစား သတၱ၀ါမ်ားကိုလည္း ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည္ ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ လူသား၏ ရက္စက္မႈ႕မ်ားကိုကား မွီႏိုင္မည္ မထင္ေပ။
လူသားမ်ားတြင္လည္း လူယဥ္ေက်းဟုေခၚေသာ သူမ်ားသည္ လူရိုင္းမ်ားထက္ ပို၍ရက္စက္ ၾကပါသည္။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ စာတစ္ပုဒ္ထဲတြင္ ဖတ္ဖူးပါသည္။ လူသားစားလူရုိင္းမ်ားကို ရိုင္းသည္ဟုဆိုေသာ္ လူယဥ္ေက်းမ်ားက ပိုရိုင္းသည္ ဟုသူတို႕က ၿပန္စြပ္စြဲပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ “က်ဳပ္တို႕ လူသတ္တာက စားဖို႕၊ ခင္ဗ်ားတို႕က စားလည္း မစားပဲနဲ႕သတ္တာ“ ဟု လူရိုင္းမ်ားက ဆိုေလသည္ ဟူ၏။

လူတြင္ မၿဖစ္မေနထမ္းေဆာင္ရမည့္ စာ၀တ္ေနေရးဟူေသာ အမႈ႕ သံုးပါး ရွိသည္ကို လက္ခံပါသည္။ အသားဆိုသည္မွာလည္း မစားမၿဖစ္စားရသည္ ဟုပင္ယူဆပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕ၿပမွ လူယဥ္ေက်းမ်ား အတြက္ မလိုအပ္ပဲ အေလအလြင့္မ်ားၿပားလွ၏။ ဥပမာ ေတာရြာတစ္ခုကို မွာ အိမ္တစ္အိမ္သည္ ၾကက္တစ္ေကာင္ ခ်က္သည္ဆိုပါစို႕။ ထိုၾကက္သားအား စား၍မရေသာ အရိုး၊အေမႊး၊ႏုတ္သီး၊ေၿခသဲ စသည္မ်ားမွလြဲ၍ အားလံုးကုန္ေအာင္စားၾကေလသည္။ အေလအလြင့္မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕ၿပမ်ားရွိ restaurant မ်ား၊ ဘူေဖးဆိုင္မ်ား၊ KFC၊ MCDONALD၊ စေသာဆိုင္မ်ားမွ ဟင္းအႀကြင္းအက်န္မ်ားကို သုေတသနၿပဳၾကည့္ပါ။ လူေတြမစားပဲ သတ္မိေသာ ၾကက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ ငါးဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ ၀က္ဘယ္ႏွစ္ ေကာင္ၿပန္ရမည္နည္းဟု။ဤသည္မွာ တိုးတက္ေသာ ၿမိဳ႕ၿပႏွင့္ မတိုးတတ္ေသာ ေတာတို႕ ကြာၿခားလာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕ ၿဖစ္လာၿခင္း အတြက္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ၿခင္းဆီကို အၿပစ္တင္၍ မၿဖစ္ပါ။ ၿမိဳ႕ၿပဟူ၍ ၿဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ဤကိစၥမ်ားမွာ ေရွာင္လႊဲမရပါေခ်။
ဒါရိုက္တာ Mel Gibson ရိုက္ကူးေသာ Apocalypto ဇာတ္ကားထဲတြင္ ခရစ္သကၠရာဇ္ (c. 250 AD to 900 AD) အတြင္ Maya အင္ပါယာမွာ ပိုမိုယဥ္ေက်းေသာ လူမ်ိဳးမ်ားက၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕ ေနာက္က်သည္ ဆိုေသာ လူမ်ိဳးမ်ားကို ရက္စက္ရိုင္းစိုင္းပံု ကိုေတြ႕ရေလသည္။ Maya အင္ပါယာသည္ ထိုေခတ္က အေမရိကတိုက္ အလယ္ပိုင္းတြင္တည္ရွိၿပီး ယခုေခတ္ MEXICO ႏိုင္ငံ တစ္၀ိုက္တြင္ရွိေလသည္။
မိမိလူမ်ိဳးစု အလိုက္ ေတာထဲတြင္ ရြာကေလးမ်ားတည္ကာ ေနထိုင္စား ေသာက္ေသာ လူမ်ိဳးစုေလးမ်ားကို ၿမိဳ႕ၿပတည္ၿပီး တိုးတက္ေနေသာ လူမ်ိဳးစုႀကီးက အႏိုင္က်င့္သတ္ၿဖတ္ဖမ္းဆီးၾကေလသည္။ ရြာလံုးကၽြတ္မီး ရွိဳ႕ ခုခံသူမ်ားကို သတ္ပစ္၊ အရြယ္ေရာက္သူ မိန္းမေယာက္က်ားမ်ားကို ကၽြန္မ်ားအၿဖစ္ ဖမ္းဆီး၊ ကေလးမ်ားကို ေတာ့ေတာထဲတြင္ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ စသၿဖင့္ အစြမ္းကုန္ ရက္စက္မႈ႕မ်ားကို ၿပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ဖမ္းမိသူမ်ားထဲမွာ အခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္အၿဖစ္ေရာင္း၊ အရြယ္ေကာင္းေသာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္က်ားမ်ားကို ေတာ့ ယစ္ပူေဇာ္ေလသည္။ ယစ္ပူေဇာ္ပံုမွာ လည္း ေသြးပ်က္ စရာေကာင္းလွေလသည္။ လူကို ယစ္ပလႅင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး အသည္းႏွလံုးကို အရွင္လတ္လတ္ ထုတ္ယူၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။
ဤဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္သာ ကံေကာင္းၿပီး ထြက္ေၿပးႏိုင္ခဲ့ ေလသည္။ ထြက္ေၿပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး လိုက္ဖမ္းေသာသူမ်ားႏွင့္ သည္းထိတ္ရင္ဖို တိုက္ခိုက္ရပံုမွာ ၾကည့္၍ေကာင္းလွ ေပသည္။
ဤသည္မွာ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမွ်သာ ေဖာ္ၿပၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကား သည္ ရသ အလြန္ေၿမာက္ ပါသည္။ ေတာထဲတြင္ မိသားစုဘ၀ေလး သာသာယာသာ ခ်မ္းခ်မ္းေၿမ႕ေၿမ႕ေနၾက ပံု၊ ဓေလ့စရိုက္မ်ား၊ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ၊ အမုန္း စသည္ ၿဖင့္ ခံစားမႈ႕ေပါင္းစံုပါ၀င္ေသာ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခုၿဖစ္ပါသည္။ မင္းသား မွာ Jaguar Paw အၿဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ Rudy Youngblood ၿဖစ္ပါသည္။
ၾကည့္ရွဳ႕သင့္ေသာ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခု ၿဖစ္ပါသည္။ဤဇာတ္ကားကို ၾကည့္ရွဳ႕ၿပီး လူယဥ္ေက်းႏွင့္ လူရိုင္းဟူေသာ အဓိပၸယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို သံသယ ၿဖစ္မိပါသည္။

ဇန္ဇ၀ါရီ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ

Read More...

Saturday, January 10, 2009

အတိတ္နိမိတ္

ဆရာေတာ္ ေရစႀကိဳအရွင္ဧသိက ၏ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဤစာ အုပ္သည္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာၿပင္ပ အယူအဆမ်ားကို ေတာ္လွန္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ၿဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္တိုင္းဖတ္ရွဳ႕သင့္ေသာ စာအုပ္ၿဖစ္ပါသည္။
***********************************************************************
အတိတ္နိမိတ္ဆိုေသာ စကားကို ၿမန္မာတို႕က ေရာေထြးေခၚဆိုေနၾက၏။ အတိတ္နိမိတ္ ေ၀ါ ဟာရတို႕ကို ၿမန္မာ အဘိဓာန္က်မ္းမ်ား၌ ဤသို႕ ဖြင့္ၿပထား၏။
အတိတ္ကို “ေနာင္လာမည့္ကာလတြင္ ၿဖစ္ပ်က္မည့္အေၾကာင္းကို သိေစႏိုင္ေသာ နိမိတ္၊ ေနာင္အခါတြင္ ၿဖစ္ပ်က္မည့္အၿခင္းအရာ၏ ေရွ႕ေၿပးၿဖစ္ရပ္ လကၡဏာ စသည္“ ဟုဖြင့္ၿပပါသည္။
နိမိတ္ကို “ေကာင္းမည္ဆိုးမည္၊ ၿဖစ္မည္၊ပ်က္မည္၊ စသည္တို႕ကို ႀကိဳတင္ သိေစႏိုင္ေသာ အမွတ္လကၡဏာ“ ဟုဖြင့္ၿပပါသည္။
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ေလ့လာပါက သေဘာသြားခ်င္း တူညီေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အမွန္မူ အတိတ္ႏွင့္ နိမိတ္သည္ ၿခားနားမႈ႕ ရွိရပါမည္။ ၿခားနား၍သာ ခြဲၿခား အသံုးၿပဳခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ပါမည္။ စာေရးသူ၏ သေဘာထားၿဖင့္ ေၿပာရလွ်င္ အတိတ္ဆိုသည္မွာ ယုတိၱမဲ့ အယူအဆၿဖစ္ပါသည္။ နိမိတ္မွာမူ ယုတိၱရွိ၊ ယုတိၱမဲ့ႏွစ္မ်ိဳးကို အေၿခခံေနပါသည္။

ရွင္းပါဦးမည္။ အိပ္မက္တိတၳံဳေခၚေသာ က်မ္းစာမ်ားကို ေတြ႕ဖူး၊ၾကားဖူး ၾကေပလိမ့္မည္။ ဤသို႕ၿမင္မက္လွ်င္ ဤသို႕ၿဖစ္မည္ စသည္ၿဖင့္ ေဟာစာတမ္း အမ်ိဳးမ်ိးၿပဳလုပ္ထားသည္။ အိပ္မက္သည္ လူတိုင္းလိုလိုၿမင္မက္ေနၾကသည္။ အိပ္မက္ေကာင္းလည္းမက္သည္။ အိပ္မက္ဆိုးလည္းမက္သည္။ အိပ္မက္ေကာင္းလွ်င္ အတိတ္ေကာင္းသည္။ အိပ္မက္မေကာင္းလွ်င္ အတိတ္မေကာင္း၊ အတိတ္ေကာင္း မေကာင္းကိုၾကည့္၍ အက်ိဳးေပးေကာင္းမေကာင္းကို ေဟာဆိုၾကသည္။ ဤသို႕ေသာ အတိတ္ေဟာမ်ားမွာ ယုတၱိမဲ့ ေဟာဆိုခ်က္မ်ားသာၿဖစ္သည္။ အိပ္မက္၏ အက်ိဳးကို ေဟာၿပ၍လည္း မွန္ကန္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ၿမန္မာရာဇ၀င္က်မ္းမ်ားတြင္ အိပ္မက္ အက်ိဳးေပး ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိေနရ၏။ ဤသည္မွာ ေရွးေခတ္ယံုၾကည္မႈ႕ အရ အစြဲအလမ္းကို အေၿခခံေသာ မွတ္တမ္းမ်ားသာ ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဤတြင္ ေကာသလအိပ္မက္ ၁၆-ခ်က္ကို ကိုးကား၍ အၿငင္းမပြားေစလိုပါ။ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ လူတို႕၏ သဘာ၀ ၿဖစ္စဥ္ကို ေကာသလအိပ္မက္ အၿမင္ႏွင့္ ယွဥ္စပ္၍ ေဟာၾကားထားခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။
ၿမန္မာရာဇ၀င္ကို ဖတ္လွ်င္ ၿမန္မာမင္းမ်ား ကံကုန္တိုင္း အတိတ္မ်ားကို ၿပန္ေၿပာင္းေလ့လာ၍ ေရးသြင္းခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း ရာဇ၀င္ ဆရာတို႕၏ ဖန္တီးမႈ႕မ်ား ၿဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
အေနာ္ရထာမင္း အနိစၥေရာက္လိုေသာ္ နန္းေတာ္ဥကင္၌ ပ်ားစြဲ၏ စသည္ၿဖင့္ ရာဇ ၀င္ဆရာတို႕က ဆို၏။ ပ်ားစြဲေသာ အေသးအဖြဲကစၥကေလးကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ေသာ ရာဇ၀င္ဆရာတို႕သည္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ အေနာ္ရထာမင္း၏ အေလာင္း ဘယ္ေရာက္ သြားသည္ဟု ရာဇ ၀င္ ဆရာတို႕ တိက်စြာ မေရးတတ္ခဲ့ေခ်။
နိမိတ္မွာမူ ယုတိၱရွိ၍ မွန္သည္လည္းရွိ၏။ ယုတိၱမဲ့ေသာ နိမိတ္လည္း ရွိသည္။ ဘုရားအေလာင္းသည္ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းဟူေသာ နိမိတ္ ၄-ပါးကို ၿမင္ခဲ့သည္။ ဤနိမိတ္မ်ားေၾကာင့္ သံေ၀ဂရ၍ ေတာထြက္ခဲ့သည္။ ဘုရားၿဖစ္ခဲ့သည္။ ဤနိမိတ္သည္ ယုတိၱရွိ“။ အက်ိဳးဆက္ အမွန္ကို ေပၚေပါက္ေစ၏။ ယခုႏွစ္မိုးေကာင္း၍ သီးႏွံမ်ားရၾကသည္။ မိုးရြာၿခင္းသည္ သီးႏွံထြက္မည့္ နိမိတ္ေကာင္းၿဖစ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ဥာဏ္ေကာင္း၏၊ ၀ိရိယေကာင္း၏။ ထိုကေလးသည္ စာေတာ္လိမ့္မည္ဟု နိမိတ္ဖတ္ၿခင္းသည္ ယုတိၱရွိသည္။ မွန္ကန္ႏိုင္သည္။ သဘာ၀က်ေသာ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား ၿဖစ္ေပသည္။
ထို႕ၿပင္သဘာ၀မက်။ ယုတိၱမရွိေသာ နိမိတ္ေဟာမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိသည္။ ပံုစံအားၿဖင့္ ငလ်င္လႈပ္နိမိတ္ ေဟာမ်ိဳးၿဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြေန႕ ငလ်င္လႈပ္လွ်င္ ဘာၿဖစ္မည္ စသည္ၿဖင့္ ေဟာကိန္းလကၤာ ကဗ်ာအတိုအစမ်ားကို ၿပဳလုပ္ထားၾက၏။ ဤေဟာကိန္းမ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံမွ ငလ်င္လႈပ္ေသာ ႏိုင္ငံသားတို႕ ၿပဳလုပ္ထားသည့့္ ေဟာကိန္းမ်ားၿဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႕ အၿမဲတမ္း ငလ်င္လႈပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံအတြက္မူ ဘာမွ်အသံုးမ၀င္ေတာ့ေခ်။
အတိတ္နိမိတ္ေဟာ စာတမ္းမ်ားတြင္ တိမ္နိမိတ္၊ ၾကယ္တံခြန္နိမိတ္၊ ငွက္ၿမည္သံနိမိတ္၊ ၾကြက္ခဲနိမိတ္၊ ေတာင္ပို႕ေပါက္နိမိတ္၊ ပ်ားစြဲနိမိတ္၊ ငွက္နားနိမိတ္၊ ေနအိမ္ဖြဲ႕နိမိတ္၊ လအိမ္ဖြဲ႕နိမိတ္ စသည္ၿဖင့္ အမ်ားအၿပား ရွိေပသည္။
ဤအတိတ္စြဲ နိမိတ္စြဲ အယူအဆမ်ားသည္လည္း လူသားတို႕၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈ႕၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ႕ကို အႏ ၱရာယ္ၿပဳေနေသာ ယံုၾကည္မႈ႕မ်ား ၿဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကလည္း ဤအတိတ္နိမိတ္မ်ားကို လက္မခံပဲ ေတာ္လွန္ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။

ဆရာေတာ္ ေရစႀကိဳအရွင္ဧသိက
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ

Read More...

Thursday, January 8, 2009

ၿပန္ခ်င္ၿပီ ညီေမာင္လွရဲ႕

ဆရာၿမင့္သန္း၏ ၀တၳဳတိုၿဖစ္ပါတယ္။ ေရာေရာေယာင္ေယာင္ေမာင္ဘေမာင္ ႏွင့္ ရပ္ထဲရြာထဲက ၀တၳဳမ်ား စာအုပ္ ကပါ။ ခံစားၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။
**************************************************************
ေဟာ… ေန၀င္ေတာ့မယ္။ ဒီေနရာက ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ေန၀င္တာ၊ ေနထြက္တာ ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အလုပ္မွ မရွိပဲကိုး။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ဒီအနားကထိုင္ၿပီး ေန၀င္ပံု ၾကည့္ရတာ ဟုတ္သလိုလိုရွိတာနဲ႕ လာလာၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိရာက၊ ခုေတာ့ အေလ့အက်င့္ကေလးလို ၿဖစ္ေနတယ္။ အက်င့္ႀကီးရယ္ ေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ့္မွာက ဘာမွ လုပ္စရာမွ မရွိတာ။
တစ္ခါတစ္ေလ ၀ီစကီေလး တစ္ပက္ႏွစ္ပက္ေလာက္ မ်ားခ်ၿပီး၊ ဒီနားလာထိုင္ေနရတာ ပိုမ်ားေတာင္ နိပ္ေသးတယ္။ ေန၀င္ပံုကလည္း ၾကည့္ရင္း ဥာဏ္ကစားရတာေပါ့ ေလ။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့မွလည္း အဲဒီလို ၀ီစကီေလး၊ ဘာေလး ေသာက္လိုက္ရတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္က အလုပ္ပိုလုပ္တယ္ ေခၚမလားပဲ။ နည္းနည္းပါးပါး။ ငယ္ငယ္ကလို ေဂၚရင္ဂ်ီေသာက္ ေတာ့ ဘယ္ေသာက္ေတာ့မွာတုန္း။ ခုအရြယ္ ကတန္ေဆး လြန္ေဘးကိုး။ မဟုတ္ေပဘူးလား။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဟုတ္သေပါ့။ အေပါင္းရယ္၊ အေဖာ္ရယ္၊ ပိုက္ဆံရွိလာလို႕ ၀မ္းသာတဲ့ အခါရယ္၊ ဘိုင္က်လို႕ စိတ္ညစ္တဲ့ အခါရယ္ ဆင္ေၿခမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေသာက္ခဲ့ၾကတာ ကလား။ ေသာက္သေဟ့ ဆိုေတာ့လည္း မူးမွႀကိဳက္တယ္။ ခုလို အရသာေလး ခံၿပီး ေသာက္ရတယ္ဆိုတာမွ မသိပဲကိုး။ ခုေတာ့လည္း အဲဒီလို မမိုက္ရဲေတာ့ဘူး။ ပိုဆိုးတာက အေပါင္းရယ္၊ အေဖာ္ရယ္ဆိုတာ ေ၀းေ၀း လာၾကၿပီ မဟုတ္လား။ မၾကာခင္ကတင္ ဖိုးကို ဆံုးသြားတာ ၾကားရတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခုထိပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဘ၀၊ သူ႕ အၿဖစ္၊သူ႕ကိုယ္၊ သူ႕ ခႏၶာ၊ သူ႕ရုပ္၊ သူ႕ဘာသာသူပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား။
သူက သူ႕စီးပြားေရးနဲ႕သူ တစ္သက္လံုး ေနလာတာ။ ကိုယ့္လို ပင္စင္ေတြဘာေတြ ယူစရာလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိတစ္ခါ ဒီလာတုန္းကေတာင္ ေၿပာလိုက္ေသးတယ္။ အသက္ကလည္း ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္ဆင္ၿခင္ၿခင္ နားနားေနေနလုပ္။ ေလာဘေတြ ဘာေတြ သိပ္မ်ားမေနနဲ႕ေတာ့… စသၿဖင့္ ေပါ့ေလ။ ဒီေကာင္က စီးပြားေရးသမား မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ လည္း ေလာဘနည္းေလာက္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီးကိုး။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေလာဘနည္းေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပတဲ့ ငယ္က်င့္ေလးက တယ္မေပ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး။ ေၿမးကေလးေတြ ေကာလိပ္ေရာက္ေနမွ သူက ၿမာကေလးေတြနဲ႕ သြားလာေနခ်င္ေသးတယ္။ သူကေတာ့ ေၿပာပါရဲ႕။ ငါမေသႏိုင္ေသးဘူး။ မေသခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ လည္း သူကေဆးတို႕ ဘာတို႕မွန္မွန္စစ္သတဲ့။ အားေဆးေတြ ဘာေတြလည္း မွန္မွန္ေသာက္တယ္ထင္ရဲ႕။ အယ္… ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိပ္ေနတုန္း ႏွလံုးရပ္သြားသတဲ့။ ေခ်ာ…ေရာ၊ ေသ…ေရာ။ ေသတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္ကပိုင္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ ကိုယ္ကထင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အနိစၥလို႕ ေခၚၾကတာထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပတဲ့ စပ္လို႕ေၿပာရဦးမယ္။ ေနတယ္… ေသတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ကိုယ္ကပဲ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္သတဲ့။ ဟိုတစ္ခါက ဒီမွာ လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ေနသြားတဲ့ ကိုရင္ေမာင္တင့္သားက ေၿပာၿပသြားဖူးတယ္။ ဒီအေကာင္က ဘီေအ၊ အမ္ေအ ေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္မွာ ဖီလိုဆိုဖီတို႕ ဘာတို႕ သင္လာတာ ဆိုထင္ရဲ႕။ ခုေတာ့ စာသင္ရတာ ၿငီးေငြ႕လို႕ အရုပ္ေရးစားေနသတဲ့။ သူကေၿပာတယ္။ ေနမလား၊ ေသမလား ဆိုတဲ့ ကိစၥကို ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္တာက လူပဲတဲ့။ လူကလြဲလို႕ တၿခားသက္ရွိ သတၱ၀ါေတြဟာ ေနတာ၊ ေသတာကို မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ေလာက္ ဥာဏ္သြားတဲ့ အေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ သူ႕ကို အေတာ္ရွင္းေအာင္ ေမးယူရတယ္။ ဒါေတာင္ သူေၿပာတာ အကုန္အစင္ ဘယ္နားလည္မွာတံုး။ ကိုယ္ဥာဏ္မွီတာ ကေလးေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ မွတ္ထားလိုက္ရတယ္။ သူကေတာ့ တစ္ညေနခင္းလံုး ကုန္ေအာင္ ရွင္းၿပပါရဲ႕။… လူဆိုတာ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္သတဲ့။ ေရြးၿခယ္ႏိုင္သတဲ့။ အထူးသၿဖင့္ ေနမလား၊ ေသမလား ဆိုတဲ့ ကိစၥကိုတဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုပဲ။
ခက္တာက ကိုယ္ကလည္း တစ္သက္လံုး ပစ္ခ်ခံထားရသလို ေနလာတဲ့ အေကာင္မဟုတ္လား။ မိဘက ေက်ာင္းထား၊ ေနာက္ေတာ့ ဘြဲ႕ရ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ အလုပ္ရ။ အေဖ အေမက ေပးစားတဲ့ မိန္းမယူ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ရာထူးရာခံနဲ႕ ၿဖစ္။ ကိုယ့္အထက္က ညႊန္ၾကားတာလုပ္။ အိမ္ကမိန္းမခ်က္ေကၽြးတာစား။ ကေလးေတြႀကီးလာ။ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြက်ၾက။ ေနာက္ကိုယ့္ အိမ္ကိုယ့္ရာနဲ႕ အိမ္ခြဲသြားၾက။ အခ်ိန္ေစ့ ေတာ့ ကိုယ္က ပင္စင္ယူ။ အဘြားႀကီးကလည္း ဘာသာေရးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါသြားေတာ့ ေယာဂီ၀တ္နဲ႕ ေခ်ာင္မွာသြားေန။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္က ခုလို တစ္ကိုယ္တည္း ၿဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ အိမ္တစ္လံုး၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္တပည့္ ၿခံေစာင့္လုပ္တဲ့ ဖိုးစပ္တို႕ လင္မယား ခ်က္ေကၽြးတာ စားေပါ့ေလ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္က ခက္တယ္ေၿပာတာ။ တစ္သက္လံုးကလည္း ဘာမွ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္၊ ေရြးၿခယ္ဆံုးၿဖတ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုမွ ဆံုးၿဖတ္တာတို႕၊ ေရြးၿခယ္တာတို႕ ဆိုတာေတြ လုပ္ဖို႕ ကလည္း ခပ္တြန္႕တြန္႕ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္ေမာင္တင့္သား ေၿပာသြားတဲ့ ကိစၥကို လက္ခံရေအာင္ ဆိုတာကလည္း ခပ္ခက္ခက္ရယ္။ ဒါေပတဲ့ သေဘာေတာ့ အက်သား။ တကယ္ပါ လူဆိုတာ ေနမလား… ေသမလား ကို ေရြးတတ္တယ္ဆိုတာ။ ခုေနအခါမ်ိဳးမွာ မၾကာမၾကာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ စဥ္းစားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရြယ္ကလည္း ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ မစဥ္းစားလို႕ကလည္း ကိုယ့္မွာ ေထြေထြထူး ထူး လုပ္စရာမွ မရွိတာ။ ပင္စင္စား ပင္စင္စားနဲ႕ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆို ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုလိုလုိ ဘာလိုလိုနဲ႕ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ေသမလို႕ ေစာင့္ေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ရက္ခ်ိန္းမရေသးတာက လြဲလို႕ ေသဒဏ္က က်ၿပီးသားပဲ။ ၾကည့္ေလ… ခုဆိုကိုယ့္မွာက ဘာမွ လုပ္စရာမရွိတာ။ ဘာတစ္ခုမွ မည္မည္ရရ လုပ္စရာ မရွိတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါကိုယ့္လို ပင္စင္စားႀကီးေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ရွင္ၿပဳတုန္းေရႊထီး ေဆာင္းခဲ့ၾကတာကို ပါးစပ္အရသာခံၿပီး စားၿမံဳ႕ၿပန္ရတာက လြဲလို႕ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာ ရွိလို႕တုန္း။ ဒီအရြယ္က်မွ လည္း ဟိုတုန္းကလို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာေတြကလည္း ဘယ္ရွိေတာ့မွာတုန္း။
ေၿပာဦးမယ္။ ဟိုတစ္ေလာဆီက ေၿမာက္ဘက္က ဆရာ၀န္ေလး လင္မယားအေၾကာင္း စက္ပိုင္ ကိုေအာင္ခင္က ေၿပာၿပလို႕ ၾကားရတယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုးက စိတ္ရင္းေကာင္းၾကရွာပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ မိတ္ေဆြ၊ ဆရာ၀န္ကိုေမာင္ေလးရဲ႕ တပည့္ေတာင္ ၿဖစ္ဖူးတယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုဗ်။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေလးမွာ စေမာေလးရွိတဲ့ အေၾကာင္း သူ႕မိန္းမက သိသြားသတဲ့။ ဆရာ၀န္ေလးက လည္း ပိုက္ဆံေပါတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါနဲ႕ အခ်င္းမ်ားၾကတယ္ထင္ပ။ တိုတိုေၿပာရရင္ေတာ့၊ ဆရာ၀န္ေလးရဲ႕ မိန္းမ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္လိုက္သတဲ့။ ဒါေပတဲ့ ဆရာ၀န္ကေလး သိတာက ေစာသြားလို႕ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ သူမ်ားတကာေတြ ဟုိေၿပာဒီေၿပာေၿပာ ေနၾကေပတဲ့၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ကေလး မိန္းမဟာ တယ္ဟုတ္ပါလားလို႕ ေတြးေနမိတယ္။ ဒိကိစၥဟာ ကိုရင္ေမာင္တင့္သားေၿပာတဲ့ ေနမလား… ေသမလား ကိစၥပဲလို႕ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္ကေလး မိန္းမရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈ႕၊ ဆံုးၿဖတ္မႈ႕ စတဲ့ သတိၱကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕။ ဟိုအေကာင္ေၿပာသြားတဲ့ ေရြးၿခယ္တာ၊ ဆံုးၿဖတ္တာေတြကို ပညာတတ္ေတြ နားလည္သလိုေတာ့ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မယ္။ ဒါေပတဲ့ ေရြးခ်ယ္ရဲတယ္၊ ဆံုးၿဖတ္ရဲတယ္။ အမွန္ေၿပာရရင္ ကိုယ့္ထက္ သတၱိရွိတာ ကေတာ့ အမွန္ပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႕ ေဂါက္ကြင္းမွာ ဖိုးေစာထြန္းနဲက ေတြ႕တယ္။ စကားစပ္မိတာနဲ႕ အဲဒီ အေၾကာင္းေၿပာေတာ့ သူကဆဲပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေၿပာေသးတယ္။ ငါ့လူ မင္းသာ အိပ္ေဆးေတြသြား ေသာက္လို႕ကေတာ့ ဘယ္သူကမွ လာၿပီး ေၿဖေဆးတိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး… တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ကို ထပ္ၿပီး ရွင္းၿပရတယ္။ ကိုရင္ေမာင္တင့္သား ေၿပာၿပသြားတဲ့ ေနမလား… ေသမလား ကိစၥ။ ဒီေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ေၿပာၿပန္တယ္။ ဟ၊ အခ်ိန္တန္ သြားရမယ့္ ကိစၥ၊ မင္းက ဘာလို႕ ေလာေနတာတံုး။ ငါကတစ္သက္လံုး ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြခ်လာေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာေတာ့ ငါ့ဘာသာ မဆံုးၿဖတ္ဘူး။ အခ်ိန္ပဲ ေၿပာေၿပာ၊ ေကာင္းကင္ဘံုပဲေၿပာေၿပာ၊ ေၿပာခ်င္ရာေၿပာကြာ။ အဲဒါေတြရဲ႕ အဆံုးအၿဖတ္ပဲ ခံေတာ့မယ္။ အခ်ိန္တန္မွ သြားမယ္ကြာ…တဲ့။ ဖိုးေစာထြန္းက အရင္က စက္ရွင္ဂ်ဒ္ လုပ္လာတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္လိုမဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ ထက္တဲ့လူ။ ဒါေပတဲ့ ဒီေနရမွာေတာ့ ဘာလို႕ အခုလိုၿမင္တယ္ မသိဘူး။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ္လည္း အရင္ကေၿပာဖူးသားပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕က ေတြးတာက အစ အတူၾကဘူး။ ၾကည့္ေလ၊ ပင္စင္ယူၿပီးတာေတာင္ သူက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနႏိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရိပ္သာသြားၿပီး ပိန္ေဖာင္းေလးလည္းမွတ္တယ္။ ေဂါက္သီးေလး ရိုက္လိုက္၊ ၀ီစ ကီေလး ေသာက္လိုက္လည္း လုပ္တယ္။ အခ်ိန္ပို ေသးရင္ ကေလးေတြေခၚၿပီး အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြ အလကား သင္ေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေၿပာၾကေတာ့ ငါက တစ္ခုခု ေအာက္က်ဴပိုဒ္ ၿဖစ္ေနမွ ၾကိဳက္တာ… တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ခုမွ ကိုယ္ပိုင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ တစ္သက္လံုးက ကိုယ့္ အခ်ိန္ေတြကို တၿခားကိစၥေတြမွာ သံုးလာရတာ။ ခုမွ ကိုယ့္အတြက္ ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ခုမွ ကိုယ့္ဘာသာ ပိုင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သံုးမယ္။ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ၿပီး စဥ္းစားမယ္။ ေတြးၾကည့္မယ္။ အဖန္တလဲလဲ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္။ လုပ္စရာမရွိရင္ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ၿပီး ၿမက္ေတြေပါက္လာတာ ၾကည့္မယ္။ ခုလို ေန၀င္တာ ေနထြက္တာေလးကို ထိုင္ၾကည့္ရင္ သာယာေနမယ္။ ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက တစ္ခါက ေၿပာေသးတယ္။ ငါ့လူ အလကားေနရင္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ ထိုင္စဥ္းစားေန၊ ၿမန္ၿမန္ေခ်ာသြားမယ္… တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ေၿပာလိုက္ပါရဲ႕။ ေခ်ာသြားလည္း ေကာင္းသားပဲ။ ကိုယ္တို႕မွာက ဒီကိစၥပဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား… လို႕။
မဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။ ကိုယ့္မွာက ဒီကိစၥပဲ ရွိေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူ႕ဘ၀ ဟာ မီးခလုတ္ေလးမ်ားလို ဆိုရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕။ အသံုးမလိုတဲ့ အခါပိတ္ လိုက္ရံုပဲ မဟုတ္လား။ ေအးေလ… ရွိေနတဲ့ ခလုတ္ကေလးကိုပဲ မပိတ္ရဲတာလား မသိဘူး။ ခက္တာ က ကိုယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွ အယူေတြ အစြဲေတြမရွိဘူး။ သူမ်ားလို ဒီကေန ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေတြ မွန္းမထားဘူး။ ခလုတ္ေလး ပိတ္ၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲလို႕ေတြးတယ္။ ထင္တယ္။ အဲဒီလိုေတာင္ ေၿပာလို႕ မၿဖစ္ဘူး။ ကိုယ္က ယံုတယ္ လို႕ေၿပာမွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တကယ္လို႕ ဖိုးေစာထြန္း ေတြးသလို ေတြးရင္ ဘယ္သြားၾကမလို႕လဲ ဆိုတဲ့ ကိစၥ ကေပၚလာဦးမယ္။
မဆီမဆိုင္ဗ်ာ၊ တစ္ခုသြား သတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕ ငယ္ငယ္က ေရႊၿပဳန္းသြားၾကတဲ့ အခါ ခပ္ယစ္ယစ္နဲက ဆိုၾကတာ တစ္ခုရွိတယ္။… တက္ၿပင္ ရြက္ဆင္။ ေရႊၿပဳန္းဆို ရြာအေနာက္ဆီက ေခ်ာင္းေပါက္ကို၀င္။ ၿပန္ခ်င္ၿပီညီေမာင္လွရဲ႕… ၿပန္ခ်င္ၿပီ ညီေမာင္လွရဲ႕… တဲ့။ အဲဒါက လာခဲ့တဲ့ ေနရာကို ၿပန္ခ်င္တာကိုး။ ခုေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္ကလာခဲ့မွန္းမွ မသိေတာ့ ဘယ္ကိုၿပန္ရမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္ၿပန္ရပါ့မလဲ လို႕ ေတြးေနမိတတ္တယ္။ အဲဒီလို ေတြးလို႕လားမသိဘူး။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ကို ေရာေရာေယာင္ေယာင္ေမင္ဘေမာင္တဲ့။ ေခၚေတာ့လည္း ေခၚစရာပဲ မဟုတ္လား။
ၾကည့္ေလ။ ခုဆို လေတာင္ထြက္ၿပီ။ မနက္က်ရင္ အေရွ႕ကေနထြက္လာဦးမွာပဲ။ လထြက္လာတာ။ ေနထြက္လာတာ။ အဲဒါေတြက တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဒီနားမွာ ထုိင္ၾကည့္ေနတာနဲ႕ ဆိုင္မွ မဆိုင္တာ။ ကိုယ္ရွိေနတဲ့ အခါ ကိုယ္သိေနရတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ရွိေနတာကေလးကလည္း အေရးႀကီးေနေသးတာပဲ။ ကိုယ္ရွိေနေတာ့ ကိုယ္က ဆံုးၿဖတ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ကိုယ္ကပဲ ပစ္ခ်ခံထားရသလို ေနေန၊ ကိုယ္ရွိေနဖို႕ ကေတာ့ လိုေနေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာၿဖစ္သတံုး။ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး။

ၿမင့္သန္း
ပင္လယ္စာေပႏွင့္ အႏုပညာ မဂၢဇင္း
အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၂)၊ ၁၉၉၃။

Read More...

Friday, January 2, 2009

ရွဳ႕ေထာင့္

က်ဴးဘားေခါင္းေဆာင္ ဖီဒယ္ ကပ္စထို၏ အတၳဳပၸတိထဲတြင္ ဖတ္ဖူးသည္။ ကပ္စထို တို႕၏တပ္သည္ (အစိုးရကိုပုန္ကန္ေနစဥ္က) သူတို႕ ၏ ေတာတြင္းစခန္းသို႕ မ်က္ေစ့လည္ လမ္းမွားလာေသာ လယ္သမားတစ္ေယာက္ကို ဖမ္းမိေလ သည္။ ထို လယ္သ မား ကို အစိုးရတပ္၏ သူလွ်ိဳထင္ ၍စစ္ေဆးၾကရာ မဟုတ္ပဲ တစ္ကယ့္ လယ္သမား အစစ္ ၿဖစ္သည္ကို ေတြ႕ ရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္သူတို႕သည္ ထိုလယ္သမားကို လြတ္ေပး လိုက္ေလ သည္။ ေနာက္ရက္ တြင္ကား အစိုး ရစစ္တပ္သည္သူတို႕ စခန္းေနရာကို သိရွိသြားၿပီး လာေရာက္တိုက္ခိုက္ ရာ သူတို႕သည္ အက်အ ဆံုး မ်ားစြာၿဖင့္ ေခြးေၿပး၀က္ေၿပး ေၿပးခဲ့့ရသည္ ဟုဆိုသည္။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံု ကို သိရသည္မွာ သူတို႕ လြတ္ေပးလိုက္ေသာ လယ္သမားကို အစိုးရ စစ္တပ္က ႏွိပ္စက္၍ ေမးသၿဖင့္ သူတို႕ စခန္းကို သိရွိသြား သည္ ဟု။ ထိုအႀကိမ္မွ စ၍သူတို႕၏တပ္သည္ မည္သူကိုဖမ္းမိဖမ္းမိ အစိုးရတပ္၏ သူလွ်ိ၊ စစ္သားမဟုတ္မွန္းေသခ်ာလွ်င္လည္း ၿပန္လြတ္ မေပးေတာ့ ေခ်။

ဒုတိယကမာၻစစ္ အတြင္းက ရုရွား တပ္နီေတာ္သည္လည္း သူ၏ စစ္သားမ်ားကို လက္နက္ပင္ အၿပည့္ အစံုမေပးႏိုင္ပဲ ရန္သူဆီသို႕ အတင္းတက္ခိုင္း ေလသည္။ ရန္သူဂ်ာမာန္တို႕ ၏ ပစ္အားကို မခံႏိုင္ပဲ မိမိဘက္သို႕ ၿပန္ဆုတ္ေၿပးလာသူမ်ားကို တပ္နီေတာ္မွပင္ ဆုတ္ခြင့္မေပးပဲ ပစ္သတ္ေလသည္။ အမိန္႕မနာခံမႈ႕ၿဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရုရွားႏိုင္ငံမွာ ဂ်ာမာန္တို႕၏ က်ဴးေက်ာ္မႈ႕ ကိုခံေနရၿပီး နယ္ေၿမ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးရွံဳးေနၿဖင့္ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနသည္။ ဤသို႕ စစ္သားမ်ား အမိန္႕ မနာခံမႈ႕ မ်ားကို ခြင့္ၿပဳလိုက္ပါက ႏိုင္ငံကို ဂ်ာမာန္တို႕၏ လက္ေအာက္ သို႕ ေရာက္မသြားဖို႕ ထိန္းသိမ္းရန္ ခက္ခဲ သြားလိမ့္မည္ၿဖစ္သည္။
ကာဂ်စ္နစ္စတန္က ကၽြန္ေတာ့္၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ကဤသို႕ ေၿပာဖူးေလသည္။ သူ၏ေဆြမ်ိဳးတစ္ ေယာက္သည္ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက တပ္နီေတာ္တြင္ အမႈ႕ထမ္းခဲ့ေလသည္။ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲတြင္ ဂ်ာမာန္စစ္တပ္ကို ဘယ္လိုမွ မခုခံႏိုင္ေတာ့သၿဖင့္ လက္နက္ခ်ခဲ့ရေလသည္။ ဂ်ာမာန္အက်ဥ္းစခန္းမွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲေနခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ဂ်ာမာန္ေတြစစ္ရွံဳးၿပီး ၿပန္လြတ္ လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ရုရွႏိုင္ငံက သူ႕ကို ေထာင္ဒဏ္ ၂၅ ႏွစ္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ ရန္သူဆီမွာ အညံ့ခံမႈ႕ႏွင့္ ၿဖစ္သည္။ သူတို႕၏ စစ္တိုက္ပံုသည္ ထိုအခ်ိန္က အေနအထားအရ ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ မႏိုင္ရင္ ေသဆိုသည့္ ပံုစံၿဖစ္ေနေလသည္။
အထက္ပါ ၿဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ဘာသာေရးရွဳ႕ေထာင့္ လူမႈ႕ေရးရွဳ႕ေထာင့္ အရၾကည့္ပါက အလြန္ရက္စက္ ရိုင္းစိုင္းေသာလုပ္ရပ္ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္၊ သို႕မဟုတ္ ရုရွားတပ္နီေတာ္မွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ၿဖစ္ခဲ့ပါက ထိုကဲ့သို႕ေသာ အေၿခအေနႀကံဳေတြရလွ်င္မည္သို႕ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။ အၾကင္နာတရား ၿပည့္၀ ေသာ လူစိတ္ရွိေသာ စစ္ရွံဳးသူ အၿဖစ္ကို လက္ခံမလား သို႕တည္းမဟုတ္ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါး ေသာ ရက္စက္ ေသာ ေအာင္ႏိုင္သူအၿဖစ္ကို လက္ခံမလား။ သင္၏ ခံယူခ်က္ ေပၚတြင္ မူတည္ပါ မည္။ (မ်ားေသာအားၿဖင့္ သင္ သည္ ေအာင္ႏိုင္သူၿဖစ္ပါက သင္ ၏ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေမွးမွိန္သြားေလ့ရွိၾကသည္)။ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သည္ အဖက္ဖက္က ရာႏုန္းၿပည့္ေကာင္းေနဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါသည္။ ဥပမာ သင္သည္ အၾကင္ နာတရားၿပည့္၀သူလည္း ၿဖစ္ခ်င္ စစ္ႏိုင္သူလည္း ၿဖစ္ခ်င္ဖို႕ ေတာ့ သိပ္မလြယ္ကူဟု ယူဆပါသည္။
သို႕ေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ေရတိုအက်ိဳး လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ိဳးကို ၾကည့္လွ်င္ အဆင္ မေၿပ ၿဖစ္တတ္ ပါသည္။ ၿမန္မာ့ သမိုင္း မွာၾကည့္ပါ။ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ကိုးကြယ္သည့္ ဆရာေတာ္သည္ ေရၿမဳတ္ဗံုး ေဖာက္ခြဲစမ္းသတ္ရာတြင္ ငါးသတၱ၀ါမ်ား ေၿမာက္မ်ားစြာ ေသဆံုး သည္ကိုၿမင္ေတြ႕ရၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာၿဖစ္၍ ဆြမ္းပင္ ဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ ဟုဆုိသည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကလည္း ဆရာေတာ္ ၿငိဳၿငင္သည့္ အတြက္ေရၿမွဳတ္ဗံုးစမ္းသတ္မႈ႕ကို ရပ္ဆိုင္းဖို႕ အမိန္႕ေပးခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကေနာင္မင္း သားႀကီး၏ ေရၿမွဳတ္ဗံုးစမ္းသတ္မႈ႕ သည္ရပ္ဆိုင္းသြားရေလသည္ဟု ဆိုေလသည္။ ထို ေရၿမွဳတ္ဗံုးမ်ား မရွိၿခင္းသည္ အဂၤလိပ္က အထက္ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ကို ၿမန္ၿမန္ ဆန္ဆန္သိမ္းယူသြားႏိုင္ ေသာ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ရပ္ ၿဖစ္သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက သံုးသပ္ၾကေလသည္။ ဤကိစၥကို ေစ့ေစ့ငုငုစဥ္းစားၾကည့္ပါက ငါး အေကာင္ ေလးငါးရာ သို႕ ေလးငါးေထာင္ေသၿခင္း ကို စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္သည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုး သူတပါး ကၽြန္ၿဖစ္ၿခင္းမွ ကာကြယ္ေရးသည္ ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရ သည္မွာ တန္ပါသလား။
ထို႕ေၾကာင့္ ၿပႆနာတစ္ရပ္ကို ဆံုးၿဖတ္ရာတြင္ မိမိလက္ရွိေရာက္ေနေသာ အေနအထားသည္ အလြန္ အေရးႀကီးသည္ဟုထင္ပါသည္။ မိမိရပ္ေနေသာ ေနရာတစ္ခုတည္းမွ ၾကည့္ၿပီး ဆံုးၿဖတ္လွ်င္ အေၿဖမွန္ကို ရဖို႕ ခဲယဥ္းပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လူအမ်ားသည္ မိမိလက္ရွိေရာက္ေနေသာေနရာ၊ အေနအထား၊ ခံစားမႈ႕ တို႕ၿဖင့္သာ ခ်ိန္ထိုးဆံုးၿဖတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အလံုးစံုကို ၿခံဳငံုၾကည့္ ရန္လိုအပ္ေသာ္လည္း ဤကိစၥသည္ လြယ္ကူေသာ ကိစၥ မဟုတ္ပါေခ်။
အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ေရတိုအက်ိဳး ကိုၾကည့္ပါက ေရရွည္အက်ိဳး နစ္နာတတ္ၿပီး ေရရွည္ အက်ိဳးၾကည့္ပါက ေရတို အက်ိဳးနစ္နာသည္ ကိုေတြ႕ရတတ္သည္။ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦးေရးတာ မွတ္သားထား ဖူးပါသည္။ သူကဤသို႕ေရးထားသည္။ တစ္ကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲရွိကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သည္ ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲကလို အမွားႏွင့္ အမွန္၊ အေကာင္းႏွင့္ အဆိုး၊ လူဆိုးႏွင့္ ဇာတ္လိုက္ကြဲကြဲၿပားၿပားမရွိၾကပါ။ နည္းနည္းမွားတာနဲ႕ မ်ားမ်ားမွားတာ၊ နည္းနည္းေကာင္း တာႏွင့္ မ်ားမ်ားေကာင္းတာ ထိုကဲ့သို႕သာရွိပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ေသာ အေၿခအေနမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕ရေသာ္ မည္သို႕ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း ဟူေသာ အေၿဖသည္ သင္ရပ္တည္ေနေသာေနရာ၊ သင္၏ဦးတည္ခ်က္၊ သင္၏ခံယူခ်က္၊ စိတ္ခံစားမႈ႕၊ အေတြ႕အႀကံဳ တို႕ ႏွင့္ သက္ဆိုင္မည္ဟုယူဆမိပါသည္။
ဇန္ဇ၀ါရီ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ

Read More...

Visitor's Location

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP