သူ႕အၿမင္ကိုယ့္အၿမင္

(၁)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ရပ္ကြပ္တစ္ခုအတြင္းမွ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုတြင္ ေခတ္ဆန္ဆန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သည္ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ တစ္ေနရာသို႕ဦးတည္ေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ႏွင့္ ဦးဇင္း ၾကားအရြယ္ ေလာက္ရွိ သကၤန္း၀တ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးသည္ မခ်င့္မရဲၿဖင့္ ထိုသူငယ္ေလး အနားကို ခ်ည္းကပ္ လာေလသည္။ ထိုေနာက္ မ၀ံ့မရဲေလသံေလးၿဖင့္

“ဒကာေလး ဦးဇင္း နယ္ကလာတာပါ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္သြားလို႕ အဲဒါ..ေန႕ဆြမ္းကလည္း မစားရေသးဘူး”

ထိုအခါထိုသူငယ္ေလးသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ၿဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ကာ ဆယ္တန္တစ္ရြက္ ကမ္းေပး လိုက္ေလသည္။ ဦးဇင္းေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ အလြန္အမင္းပ်က္သြားၿပီး

“ဟာ ေနေန ဒကာရပါတယ္”

ဟုဆိုကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ေၿခလွမ္းအမွားမွားႏွင့္ တက္သုတ္ရိုက္ထြက္သြားေလသည္။ ယခုေခတ္တြင္ တစ္ဆယ္ဆိုသည့္ပိုက္ဆံမွာ သူေတာင္းစားေတာင္ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေသာ ပိုက္ဆံ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

*******************************************************************
(၂)


အထက္ပါၿဖစ္ရပ္ကို မိတ္ေဆြဖတ္ရွဳ႕မိပါက အဆိုပါေကာင္ေလးကို အလြန္ရိုင္းစိုင္းေသာ ေကာင္ေလးဟု ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္။ ဦးဇင္းေလးကို သနားေကာင္း သနားမိလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းစံုကို အရင္တင္ၿပခြင့္ၿပဳပါ။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ပါလို႕ အႀကံံၿပဳလိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုၿဖစ္ရပ္ကို မလွမ္းမကမ္းမွ ၿမင္ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ အဆိုပါေကာင္ကေလးကိုလည္း ရပ္ကြပ္တည္းကမို႕ အတန္ငယ္မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ရက္တြင္ ထိုေကာင္ေလး ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုေသာ အခါတြင္ ေမးၾကည့္မိပါသည္။

“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ဦးေလးေရ။ ဒီလိုဗ်”

ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ အဆိုပါေကာင္ေလး ၿပန္လည္ေၿပာၿပေသာ အေၾကာင္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။
**************

(၃)


ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက ၿမိဳ႕ထဲကိုု အသြား လမ္းမွာ ဦးဇင္းတပါးေတြ႕တယ္။ သူကေန႕ဆြမ္းမစားရေသးလို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ အလွဴခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးထဲက ငါးရာလွဴလိုက္တယ္။ ညေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ၿပန္လာေတာ့ လမ္းက ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အဲဒီဦးဇင္းကို လူ၀တ္နဲ႕ေတြ႕တယ္ဗ်ာ။ ဦးထုတ္ေလးေဆာင္းလို႕။ ဘာလို႕ အတိအက်မွတ္မိသလဲဆိုရင္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အမွတ္တစ္ခုပါတယ္ေလ။

ေနာက္တစ္ခါက ကိုရင္ေလးတစ္ပါး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနတံုး သပိတ္ပိုက္ၿပီး အနားလာရပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လို႕ ေၿပာမိတယ္။ အဲဒါကို သူကဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႕ ဆက္ရပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုရင္ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လိုေၿပာတာၾကားလား ဆိုေတာ့လည္း မရဘူးဗ်ာ။ အနားမွာပဲ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္စရာေကာင္း လည္းဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မေက်မနပ္နဲ႕ထြက္သြားေသး။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။ မၾကားတစ္ၾကားေတာင္ ဆဲသြားေသးတယ္။ အဲဒီ ကတည္းက သကၤန္း၀တ္ကို ေၾကာက္သြားတာ။ အခုကိစၥကေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဗ်ာ အရင္ကအရွိန္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ ဦးဇင္းေလးကမ်ား အတကယ့္ အမွန္အကန္ ဦးဇင္းေလးဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားသြားရမွာပဲ

**********************
(၄)


ဦးဇင္းေလး ဦးေကာ၀ိဒသည္ ငယ္ၿဖဴကေလး ၿဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘႏွစ္ပါး မရွိေတာ့ သၿဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္းမွာပဲ ကိုရင္၀တ္ႏွင့္ေနေလသည္။ ထိုေနာက္ ဦးဇင္းေလးၿဖစ္လာေလသည္။ ဦးဇင္းေလးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ကိုတစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဘူး။ ယခု ဆရာေတာ္ေနမေကာင္း၍ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ လာေရာက္ကုသေသာအခါမွ ရန္ကုန္သို႕ ဆရာေတာ္၏ ဒကာမ်ားႏွင့္အတူေရာက္လာေလသည္။

တစ္ေန႕တြင္ဆရာေတာ္ကို အၿခားေစာင့္မည့္သူမ်ားရွိသၿဖင့္ ခြင့္ပန္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ မေရာက္ဖူးသၿဖင့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲ ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ဘက္(စ္)ကား ေပၚမွ အဆးင္းတြင္ သူ႕၏ပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့တာ သတိထားမိသည္။ ဦးဇင္းေလး အလြန္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲတြင္ ပိုက္ဆံမရွိပဲ သူဘယ္လိုၿပန္ရပါ့မလဲ။ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရန္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ေလသည္။

သနားကမားႏွင့္ ရည္မြန္ဟန္ရွိေသာ သူငယ္ေလးထံသို႕ ဦးဇင္းေလး ခ်ည္းကပ္ၿပီး အလွဴခံခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ ခါးသီးရက္စက္ေသာ တုန္႕ၿပန္မႈ႕ကိုသာရခဲ့ေလသည္။ အဲဒီေန႕က သူအၿခားမည့္သည့္ အကူအညီမွ မေတာင္းခံရဲေတာ့ပဲ ေဆးရံုအထိ ေၿခလွ်င္ေလွ်ာက္ၿပန္ခဲ့ေလသည္။

ရြာၿပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာမွ တကာမ်ားကို ရန္ကုန္အေတြ႕ အႀကံဳကို နာၾကည္းစြာၿပန္ေၿပာၿပေလသည္။

“မလြယ္ပါဘူး ဒကာတို႕ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက လူေတြက အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္အလွဴခံတာကို က်ဳပ္ကုိ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ့ ေၾကာက္ပါၿပီ ဒကာတို႕ရာ”

***********************************
(၅)


အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေၾကာင္းစံုသိရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာစဥ္းၾကည့္ၿပီး သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ သူ႕ရွဳ႕ေဒါင့္ႏွင့္သူေတာ့ မွန္ေနၾကတာေလပဲ ဟုသာ ထင္မိပါသည္။


ဇူလိုင္၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
ီ