Saturday, June 27, 2009

MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ

MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ ဟုဆိုသၿဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ MRT စီးရင္း ေတြးမိသည္မ်ားကို ခ်ေရးထားၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ MRT စီးသြားၿဖစ္သည့္ အခ်ိ္န္မ်ားတြင္ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဟုိေငးဒီေငး ေငးရင္းၿဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငိုက္ၿမည္းလွ်က္ေသာ္ လည္ေေကာင္း၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္နားေထာင္ လွ်က္ေသာ္ လည္းေကာင္း စီးေလ့ရွိပါသည္။ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊ အသက္ႀကီးသူ ငယ္သူ မိန္းမ ေယာက္က်ား တစ္ခ်ိဳ႕ကသုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလးေလးပင္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕က စကားေဖာင္ဖြဲ႕လွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ MRT ေပၚတြင္ ေယ်ဘူယ် ၾကည့္ပါက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စီးသူမ်ားသည္ ထိုင္စီးသူမ်ားထက္ ပိုမ်ားပါသည္။ ထိုင္ခံု အေရအတြက္မွာ နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ေတာ့ MRT ကို ထိုင္စီးသည္မွာ အလြန္နည္းပါသည္။ ဒါလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ သာၿဖစ္ပါသည္။ အၿမဲတမ္းထိုင္ေနရေသာ အလုပ္လုပ္ရသၿဖင့္ အၿပင္ထြက္သည့္အခါေလးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ ေနခ်င္သည္။ ထို႕အၿပင္ MRT ေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာရဖို႕ဆိုသည္မွာ အၿခားသူမ်ားႏွင့္ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ လုရသည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕လည္း နည္းနည္းေလးမွ လုခ်င္စိတ္က မရွိ။ ၄င္းအၿပင္ မိမိထက္ ပို၍ ထိုင္ရန္လိုအပ္ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟူေသာ ေစတနာ လည္းရာႏုန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါ သည္ဟု ေၿပာရဲပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ရေသာသူမ်ားကေတာ့ MRT ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ရမည့္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီးရွာၾကပါသည္။ ေနရာတစ္ခုေလာက္လြတ္ရင္း လွ်ပ္ပ်က္သလို အၿမန္ႏုန္းႏွင့္ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္တတ္ၾကပါသည္။

ဒီေန႕ MRT စီးေတာ့ သန္႕သန္႕ၿပန္႕ၿပန္႕ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ထားေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္တစ္ဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက ရထားေပၚ စတတ္လာကတည္းက ထိုင္ရန္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ကာ ဦးရန္ ၿပင္ေနပါသည္။ စရပ္ကတည္းက ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာေနရာ အနီးတြင္ အသင့္အေနအထား ႏွင့္ရပ္ေနပါသည္။ သူ႕ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ တာထြက္ေတာ့ မည့္ အေၿပးသမားကဲ့သို႕ အသင့္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူရွဳပ္သည့္ ထိုင္ခံုမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ သာ ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ရပ္လွ်က္ စီးပါသည္။ မည့္သည့္ထိုင္ခံုကိုမွလည္း ဦးရန္စိတ္ကူး မရွိေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သာသတိထား ၾကည့္မိေနပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူ႕ရပ္ေနေသာ ေနရာ အနားမွ လူတစ္ေယာက္ထသြားေတာ့ သူက ထိုထိုင္ခံုကို အလွ်င္ အၿမန္္၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိပါသည္။ ေၾသာ္ ဒီေနရာေလး ခဏထိုင္ဖို႕ အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားရသလားေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္နည္းနည္းမွားသြားသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘူတာ တစ္ခုတြင္ ဘြားဘြားတစ္ဦးတက္လာေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ ထၿပီး ထိုဘြားဘြားကို ေနရာ အလွ်င္ အၿမန္ေပးပါသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ လည္း ဘယ္ဆိုးလို႕တံုး ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိၿပန္သည္။

အတန္ၾကာတြင္ ဘူတာတစ္ခုတြင္ ထိုဘြားဘြားဆင္းသြားေတာ့ သူက ထိုေနရာကို အလွ်င္ အၿမန္ၿပန္ဦးၿပန္ပါသည္။ ထိုဘြားဘြားကေတာ့ သူ႕ကို ေက်းဇူး ေက်းဇူး ဟု တစ္ဖြဖြေၿပာရင္း ဆင္းသြားပါသည္။ခဏၾကာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးတက္လာၿပန္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း သူက အလွ်င္အၿမန္ ထေပးၿပီး ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးၿပန္ေလသည္။ အနီး အနားမွာ လူမ်ားကလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေနသေယာင္ထင္မိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ ယေန႕အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရေနၿပီဟု ၿမင္မိပါသည္။ ထိုသို႕ ေတြးမိမွ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ပါေတာ့သည္။ အၿဖစ္ကဒီလိုပါ။ သူကကုသိုလ္ေတြ ရၿပီဆိုပါေတာ့။ သူက သူမ်ားေတြႏွင့္ ေနရာအလုအယကက္ဦးၿပီး ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုင္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစကတည္းက သူမ်ားေတြ ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟုေသာ ေစတနာ ၿဖင့္ ေနရာ မဦးခဲ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႕လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကူညီေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့သူ႕ထက္ မနည္းပါ။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ သူကကုသိုလ္ရၿပီး ငါ့ ၾကေတာ့ ကုသိုလ္မရဘူးလားေပါ့။ ငါကပိုေတာင္ အပင္ပန္းခံရေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး ရပ္လိုက္ ရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူလည္း ဆင္းသည္ ထိုအန္ကယ္ႀကီးလည္း ဆင္းသည္။ သူကရထား အထြက္မွာ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို တြဲမ်ားပင္ ေခၚသြားလိုက္ေသးသည္။ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၿမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ သာဓုတစ္ေခၚေခၚေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကလည္း ပီတိမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း မနာလိုသလိုၿဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလိုလို။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါလူရည္လည္တာပဲ ဟုေတြးမိသည္။ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္လွ်င္ ကိုယ္က ကူညီႏိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ မရွိပဲ သူမ်ားကို ကူညီဖို႕ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္။ အဲတစ္ခုခုရွိဖို႕ဆိုလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ႀကိဳးစား ရမည္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကူညီတာက လူမသိသူမသိ။ အင္း ကူညီတာက လူသိဖို႕လည္း မလိုပါဘူးေလဟုလည္းေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကူညီပံုမ်ိဳးက ပိုအက်ိဳး ရွိသလိုလို။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခြင့္အေရးအတူတူရေပမယ့္ သူကအဲဒီအခြင့္အေရးကို ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္တာပဲ။ အၿပင္ေလာကမွာဆို ဒီလူေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္မွာပဲ လို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းေတြးရင္း သေဘာက်လာသည္။ အင္းငါလည္း သူ႕လိုလုပ္ၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ထိုင္ခံုေတြရွိသည့္ ေနရာ အနားသို႕ မသိမသာေရြ႕သြားသည္။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေတာ့ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အင္းပထမအဆင့္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီ။ ငါသူမ်ားကို ကူညီဖို႕ေနရာတစ္ေနရာရသြားၿပီ ဟုေတြးေနတံုး တာ၀န္သိ ၿပည္သူတစ္ဦးဟု ယူဆရေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ပုခံုးပုတ္ၿပီး “ညီေလး ဒီအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးလိုက္ ပါကြာ မင္းကလူငယ္ပဲ” ဟု လာေၿပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကား ၾကည့္လိုက္မွ ဟုတ္ပါ့ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွ ေတာင္ေ၀ွးႏွင့္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ရပ္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတက္လာမွန္း မသိ။ ခက္တာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူမ်ားကလည္း မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ ေနရာလုေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလွ်င္အၿမန္ ထေပးလိုက္ရေလသည္။ အန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေက်းဇူးပဲဟု ေၿပာေလသည္။ သူကလည္း ထင္မေပါ့။ ဒီသူငယ္နဲ႕ သူမ်ားေၿပာမွပဲ ထေပးတယ္။ မသိတတ္လိုက္တာလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။

အင္း တရားရွာကိုယ္မွာသာေတြ႕ဆိုသလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က မၿမင္တာပဲ။ ကူညီခ်င္ ရံုနဲ႕ ေတာ့ မရေသးဘူး။ လည္ဦးမွ။ နပ္ဦးမွ။ အထာသိဦးမွ။ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါ့ထက္လည္ လို႕ နပ္လို႕ အိုေကတာပဲ။ ငါကသူ႕လို မရည္အခ်င္းမရွိေတာ့ ခံေပါ့ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။ သူမ်ားလို အရည္အခ်င္းမရွိပဲနဲ႕ မတုနဲ႕ေလဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမရပါသည္။ သူ႕လိုလုပ္ခ်င္ရင္လည္း ရထားကို ကိုယ့္အေတြးေလနဲ႕ ကိုယ္ေအးေအးလူလူစီးရမည္မဟုတ္။ ေရွ႕တန္းမွာ ကင္းေစာင့္ေနေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္လိုက္ မ်က္လံုးၿပဲေနေအာင္ၾကည့္ေနရမည္ၿဖစ္သည္။ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါခင္ဗ်ား။ ေနပါေစေတာ့။ ဘယ္သူသိသိ မသိသိ ကုသိုလ္ရရ မရရ ေနပါေစေတာ့။ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႕ကိုပဲေလ။

ထိုေန႕မွစ၍ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚတြင္ ထိုင္ဖို႕ မႀကိဳးစားေတာ့ ပါခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေနႏွင့္ ယေန႕မွစ၍ ကိုမိုးတိမ္ညိဳ MRT စီးသြားသည္ဟု ၾကားမိပါက ပ်င္းတိပ်င္းရြဲ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ လိုက္ပါေနၾကသူမ်ား အၾကားတြင္ တစ္ေနရာရာကို မွီၿပီး မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ငိုက္ၿမည္းေနေသာ သူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္သာ ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉

Read More...

Thursday, June 25, 2009

ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ

တစ္ခါေသာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္ေသာ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ဦးက နာမည္ေက်ာ္ အိုင္းစတိုင္းႀကီးကို ဤသို႕ အေမးရွိသည္ဆိုသတတ္။

“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးနဲ႕ တၿခားသူေတြ ဘာကြာပါသလဲ”။
“ေနဦး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်ေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တၿခားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ အပ္ရွာခိုင္းရင္ ဘာၿဖစ္မယ္ထင္သလဲ…။”
“ခင္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ာ မေနပါနဲ႕။ ကိုင္းပါ၊ က်ဳပ္ေမးခြန္းကို က်ဳပ္ကပဲ စေၿဖပါ့မယ္။ ဒီလူက အပ္ကိုရွာမယ္။ အပ္လည္း ေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့..။ သူ ဘာဆက္လုပ္မယ္ထင္သလဲ..။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿဖ…။”
“အပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုမွာေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ ဆရာႀကီး၊ ဘာဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲ…။”
“က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ ေကာက္ရိုးပံုကို ဆက္ဖြဦးမွာပဲ။”
“ခင္ဗ်ာ…။ ဆရာႀကီး ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ…။”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုေၿဖတာေလ…။”
“ကၽြန္ေတာ္နားမရွင္းဘူး ဆရာႀကီး”
“မွတ္ထား။ သူတို႕က အပ္ရွာတဲ့သူ။ က်ဳပ္က ေကာက္ရိုးပံုဖြတဲ့သူ…။ အဲဒါကြာတာပဲဗ်…။”

အထက္ပါ အေမးအေၿဖေလးကို ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ထိြဳင္ယာလက္တစ္ႏွင့္ ေအာ္လတာေနးတစ္စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။ ထိုအေမးအေၿဖေလးကို ဖတ္ကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ သေဘာက်မိပါသည္။

အပ္ရွာသူႏွင့္ ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြေရာ အပ္ရွာသူလား ေကာက္ရိုးပံုဖြသူလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကိုးကိုးကိုး ရာခိုင္ႏုန္းကေတာ့ အပ္ရွာသူ မ်ားသာၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုကိုေတာ့ မဖြခ်င္ၾက (သို႕) မဖြႏိုင္ၾက။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခု အတြက္ သာအလုပ္လုပ္္ၾကပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိတိက်က်အလုပ္ တစ္ခုခုကိုသာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဟိုဟုိဒီဒီ မစဥ္းစားႏိုင္။ မေတြးေတာႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း အားသည့္ အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေကာက္ရိုးပံုဖြၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ငါဘာအဓိပၸယ္ႏွင့္ ဒါေတြလုပ္ေနတာလဲ ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ လြယ္လြယ္ေတြးလွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ ဟုသာ အေၿဖရပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလို႕ေရာ မရႏိုင္ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္မိပါသည္။ အေၿဖက မေသခ်ာ။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့လြန္းေနသလား။ အေၿခအေနမေပးလို႕ပဲလား။

ေကာက္ရိုးပံုကို ဖြခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္ (သို႕မဟုတ္) ဖြခ်င္စိတ္ရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မဖြႏိုင္ေသးပါ။ အပ္ပဲရွာရပါဦးမည္။ ရွာရင္းႏွင့္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဖြသြားပါမည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၉

Read More...

Friday, June 5, 2009

Necessary Evil

Necessary Evil ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ၾကားဖူးေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ၿမန္မာလိုၿပန္ရင္ေတာ့ လိုအပ္ေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ ၿပန္မလားမသိဘူး။ ေ၀ါဟာရဆရာေတြမွာေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ စကားလံုးရွိမွာပါ။ စၾကားဖူးစကေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ဟာႀကီးတံုး လို႕ေတြးမိပါတယ္။ Evil ဆိုတာမေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ သိထားတာကို။ မေကာင္းဆိုး၀ါးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား လိုအပ္ပါလိမ့္လို႕ ေခါင္းကုတ္မိပါတယ္။

အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အဏုၿမဴဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ကို Necessary Evil လို႕ေခၚတယ္ဆိုပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲ။ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတာ အဲဒီ Necessary Evil ေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ဆိုၾကၿပန္တယ္။

အစၥေရးမွာလည္း အာဂြန္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ဟိုးအရင္က ပါလက္စတိုင္းကို အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ပိုင္ေေနရာေတြကို ဗံုးခြဲ၊ လူသတ္၊ မီးရွိဳ႕ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတြ အကုန္လုပ္သတဲ့။ အာရပ္ေတြက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္သတ္ရင္ သူတို႕က ႏွစ္ေယာက္ၿပန္သတ္သတဲ့။ အဲဒီအလုပ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚထြက္လာေရး အတြက္က ေတာ့ တစ္တပ္တစ္အား အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆၾကသတဲ့။ အင္းဒါလဲ Necessary Evil ပဲၿဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။

Nicolus Cage ရဲ႕ Lord of the War ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း သူက သူ႕ကိုယ္သူ ‘I am evil, but necessary evil’ လို႕ေၿပာပါတယ္။ သူကေမွာင္ခို လက္နက္ကုန္သည္ပါ။ လက္နက္ဆိုကတည္းက လူသတ္ပစၥည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တိုင္းၿပည္ လြတ္ေၿမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါကလိုအပ္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ အဲလူဆိုးေတြလက္ထဲကို ေရာင္တာလည္း ရွိတာေပါ့။ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေၿပာရခက္သြားၿပန္ေရာ။ Evil ေတာ့ Evil ပဲ ဒါေပမယ့္ Necessary Evil တဲ့ဗ်ာ။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ Necessary Evil ဆိုတာ တစ္ဖက္ထဲအတြက္ပဲ ေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးႀကံဳဖူးခဲ့တယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေဘးမွာ ေမာေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ပံုမွန္ေခ်ာင္းအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရတိမ္တဲ့ေနရာကမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကမ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးၾကတာ။ အဲဒီမွာေရနက္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာရွိတယ္။ ၀ါးတစ္ၿပန္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးဆိုေတာ့ အဲဒီေရနက္နက္ထဲ မွာေရကူးခ်င္တယ္။ အတန္အသင့္ မေသေအာင္လည္း ေရကူးတတ္ေနတာဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြလစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီမွာေရသြားကူးၾကတယ္။ အဲဒီေရနက္နက္ရဲ႕ ေဘးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ အၿမင့္ေလာက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ခုန္ခ်ရတာကို သေဘာက်ၾကတာေလ။ အဲတစ္ရက္ၾကေတာ့ အဲဒီမွေရခ်ိဳးေနၾကတုန္း ဖိုးထူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တာ ၿပန္ကိုေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ တိုတိုေၿပာရရင္ ေရေအာက္က တစ္ခုခုနဲ႕ ၿငိၿပီး ၿပန္မတတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေသေရာဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္းသိေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ကိုယ့္မိဘသူ႕မိဘ ဘက္က အဆူခံလိုက္ရတာ မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကို အဲဒီမွာဘယ္ေတာ့မွေရမခ်ိဳးဖို႕။ ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။ အဲဒီေနရာမွာကို ထပ္ခ်ိဳးခ်င္တာ။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေၿမာက္ေပးတာကို။ မင္းတို႕ သတိၱမရွိဘူးလား။ အေၿခာက္လားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြလစ္ရင္ သြားခ်ိဳးၿဖစ္စၿမဲပဲ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ပုလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္လဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီေနရာပဲ ေရနစ္ေသပါေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ထပ္အဆူခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိဘေတြကေၿပာတယ္။ အဲဒါ ဖိုးထူးဆြဲသြားတာ။ ဖိုးထူးက အဲဒီမွာ ေသၿပီး ေရသရဲၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ေန႕က ေတာင္ကုန္းက လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမွ်ားေနတုန္း ဖိုးထူးက ေရထဲကေန လွ်ာႀကီးထုတ္ၿပလို႕ ထြက္ေၿပးလာရသတဲ့။ နင္တို႕ဒီတစ္ခါသြားရင္ နင္တို႕လည္း အဆြဲခံရမွာလို႕ ေၿခာက္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အစကေရနစ္ေသမွာ မေၾကာက္ပဲ ေရသရဲဆိုတာနဲ႕ ေက်ာထဲကို စိမ့္သြားတာပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဲဒီေနရာကို အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေၿပာင္းလာတဲ့ေနထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ိဳး ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းအသက္ႀကီးေတာ့ ေတာ့မွ အေမကို ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကေရသရဲကို ရွိရမွာလဲ။ နင္တို႕ေသမွာစိုးလို႕ သက္သက္ ေၿခာက္လိုက္တာတဲ့။

အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ အေမတို႕ကသာ ေရသရဲနဲ႕ သာမေၿခာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ေရသြားသြားကူးၿဖစ္ေနမွာ။ အဲလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အသက္ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းအရာႀကီးကအမွားႀကီး။ ကေလးေတြကို သရဲနဲ႕ ေၿခာက္လိုက္တာ။ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြကို မဟုတ္တာ နဲ႕ ေၾကာက္ေအာင္ မေၿခာက္သင့္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕ အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္။ Necessary Evil လို႕ ဆိုလို႕ရမလားလို႕။အခုအသက္ႀကီးလာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Necessary evil ေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာေလေလ ပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ လူသတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွ Necessary evil မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာကို အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

၁) စီးကရက္ ဗူးေတြမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဆိုးတဲ့ ပံုေတြနဲ႕ ၿပၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ထားသည္။

၂) သတင္းဌာနအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းတစ္ခု မမွန္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ၀ါဒတစ္ခု အတြက္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ၿပ ၾကသည္။

၃) ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ privcacy ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရး တင္းၾကပ္ၾက၏။
၄).......
.........
.........
.........
.........

မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉။

Read More...

Visitor's Location

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP