ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေယ်ဘူယ်အားၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ကို ေကာ္ဖီထက္ ပိုေသာက္ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ယဥ္ေက်းမႈ႕တစ္ခုလိုကို ၿဖစ္ေနၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြမ်ား လာလည္ရင္ “လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားၾကမယ္ကြာ” လို႕ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္က တစ္မ်ိဳးပဲရတယ္။ ဘာလာလာဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံလို အရသာစံု မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာေတာ့ ခ်ိဳဆိမ့္၊ ခ်ိဳေပါ့၊ က်ဆိမ့္၊ ဖန္ဆိမ့္၊ ရိုးရိုး၊ ရွယ္စသၿဖင့္ မ်ိဳးကို စံုေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သြားထိုင္ၾကတာ ရယ္စရာၿဖစ္ပံုေလးကို ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စာပြဲထိုးေလးေတြက ကေလးေတြမ်ားတယ္။ အဲဒါကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြ၀ိုင္းထိုင္ၾကေတာ့ စားပြဲထိုးေလး တစ္ေယာက္ ကထလာၿပီး “အစ္ကိုတို႕ ဘာမွာမွလဲ” ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာမွာၾကတာေပါ့။ သူကလည္း ေသခ်ာမွတ္တယ္။ ဒီအစ္ကိုႀကီးက က်ဆိမ့္၊ ဟိုအစ္ကိုႀကီးက ခ်ိဳေပါ့၊ ဟိုဘက္က အစ္ကို ႀကီးက ခ်ိဳဆိမ့္၊ ဒီဘက္ကတစ္ေယာက္က ဖန္ခ်ိဳ စသၿဖင့္ ေသခ်ာမွတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္မွာဖို႕ ထြက္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္သာသြားခ်င္တာတဲ့ ေနာက္ေဖးကို ထြက္ အလာမွာ သူအေဖ်ာ္ဆရာကို မွာေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ “အစ္ကို ေရ လက္ဖက္ရည္ ေလးခြက္တဲ့” ဗ်။ ခဏေန သူလက္ဖက္ရည္ လာခ်ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာဗ်ာ။ ဟုိအစ္ကို ႀကီးက က်ဆိမ့္၊ ဒီဘက္က အစ္ကိုႀကီး ကခ်ိဳဆိမ့္ ဟိုဘက္က .... အဲလို ေသခ်ာခ်ေပးတာဗ်ာ။
ေအာ္ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္။