ကို ဂိုင္းမ်ိဳး၊ ကိုစာအုပ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္း

ဤအေၾကာင္းအရာမ်ား သည္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေသာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ တို႕ အေၾကာင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕သာ ႀကီးေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႕၏ နာမည္မ်ားမွာ နာမည္ အရင္းမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ နာမည္ ေၿပာင္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ကို ဂိုင္းမ်ိဳး ဟူေသာ နာမည္မွာ သူ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေခၚဆိုရာမွ တြင္သြားခဲ့ ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ၿဖစ္ပံုမွာ သူတို႕ ၏ ေဒသဘက္တြင္ အလြန္ဘုေၿပာေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ သူမ်ား ကၿဖဴလွ်င္ သူကမဲ။ သူမ်ားက မဲလွ်င္သူကၿဖဴ စသည္ၿဖင့္ မည္သည့္ အရာကို မဆို ဘုေၿပာတတ္ သည္ဟု နာမည္ႀကီးေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဓါးထိုးခံရၿပီး ေသသြားသည္ ဟုဆို၏။ ထို႕အတူ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးသည္လည္း မည္သို႕ ဗီဇပါလာသည္ မသိ။ ငယ္ငယ္ ကလည္း ကဘုက လန္႕ ေၿပာသည္။ ဂြတိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕အေမက ” မင္းက ဦးဂိုင္းမ်ိဳး အတိုင္းပဲ ရြာမွာဆို ဓါးထိုးခံရၿပီ” ဟုေၿပာဆိုရာ မွကိုဂိုင္းမ်ိဳးဟု နာမည္တြင္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ မူ ပတ္၀န္းက်င္က ပါ သူ႕ကို ကိုဂိုင္းမ်ိဳးဟုသာ ေခၚဆိုေလသည္။
ကိုစာအုပ္သည္လည္း သူ၏ နာမည္ အရင္းမဟုတ္ေခ်။ သူသည္ ေနရာတကာ လိုအပ္သည္ထက္ပို ၿပီး စည္းစနစ္ အလြန္က်သည္။ ေစ့စပ္သည္။ မဟုတ္တာမလုပ္။ လူေတြနဲ႕ အဆင္ေၿပေအာင္ေနသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ မွန္လြန္းသည္။ စာအုပ္ႀကီး အတိုင္း သာလုပ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကိုစာအုပ္ဟု အမည္တြင္ သြားၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင္မွာေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္သည္ ပညာရွိမ်ားၿဖစ္ေလသည္။ သူ႕နည္း သူ႕ဟန္ႏွင့္ ပညာရွိၾကသည္။ အဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သည္ လံုး၀မတည့္ၾကပါ။ မတည့္ ဆိုသည္ ထက္ မတဲ့ အတူေန ဟုဆိုရမည္ၿဖစ္ေလသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရင္လည္း မေနႏုိင္ ေတြ႕ ၿပန္ရင္ လည္း ထရိုက္မတတ္ စကားႏိုင္လုၾကေလသည္။ ၿပီးေတာ့ လည္း ဘာမွမဟုတ္။ ေနာက္ေန႕ထပ္ေတြ႕လွ်င္ လည္း ထပ္စကားႏိုင္လုၾကသည္သာၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အလြန္ခင္ပါသည္။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီတစ္ေယာက္ လိုခင္ၾကေလသည္။ သူတို႕ ဆီမွ ပညာအမ်ား ႀကီးရသည္ ဟုယူဆသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႕လို အေတြးအေခၚမေကာင္း သၿဖင့္ သူ႕တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၿငင္းခံု ၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ဗဟုသုတၿဖစ္ဖြယ္၊ မွတ္သားဖြယ္ရာမ်ားသာ ၿဖစ္ေလသည္။ သူတို႕ကလည္း မ်ားေသာ အားၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကားေနလုပ္ၿပီးသာ ၿငင္းၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားမ်ား ၿဖစ္ၾကသည့္ အေလွ်ာက္ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးတြင္ ဆံုေလ့ရွိၾကသည္။ ဆိုင္ကေလးမွာ သိပ္လည္း မႀကီး သိပ္လည္း မငယ္ အေနေတာ္ ၿဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းသည့္ အၿပင္ နံနက္ဆိုလွ်င္ မုန္႕ဟင္းခါး၊ မုန္႕တီ၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ တို႕ပါရသည္။ ဆိုင္ရွင္ကလည္းရင္းႏွီးေနၿပီ ၿဖစ္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လာလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ကို သူမ်ားထက္ေကာင္းေအာင္ ေဖ်ာ္ေပးေလသည္။
ဒီေန႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုစာအုပ္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေဘာလံုး ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနေလသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုဂုိင္းမ်ိဳးပါေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္မွာၿပီးသည္ အထိ ကိုစာအုပ္ ေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ေသး။ ခဏေနမွ အသက္ၿပန္၀င္ လာဟန္ၿဖင့္
စာ- ဒီေန႕ေတာ့ ဗ်ာ မန္ယူပဲ ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။
သူက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိေၿပာသည္။
ဂိုင္း- ေနပါဦးဗ် ကိုစာအုပ္ရ။ အဲဒီ ေဘာလံုးအသင္းမွာ ခင္ဗ်ားရွယ္ရာ ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးသမား ထဲမွာ ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားပါလို႕လား။ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ သဲႀကီးမဲႀကီး ၿဖစ္ေနပံု ေထာက္ေတာ့။
ေၿပာလို႕သာ ေၿပာသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက ေဘာလံုး၀ါသနာမပါပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပါသည္လည္း မဟုတ္ မပါသည္လည္းမဟုတ္။
စာ- ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲ ကို ခံစားၾကည့္တာဗ်။
ဂိုင္း- ေဘာလံုးပြဲမ်ား။ ဘာမ်ား ခံစားစရာရွိတုန္း။ ခင္ဗ်ားဖတ္ဖူးလား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားတာ။ ၿဂိဳသားတစ္ေယာက္က ေဘာလံုးပြဲကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႕ၿဂိဳလ္ကို ၿပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီလို report တင္တယ္တဲ့။ ” ကမာၻၿဂိဳလ္ ေပၚရွိ ဥေရာပဟုေခၚေသာ ေဒသတစ္ခုရွိ ေၿမကြပ္လပ္ ခပ္က်ယ္က်ယ္တြင္ ေလၿဖည့္ထားေသာ ရာဘာလံုး တစ္လံုးကို လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ ၀ိုင္းလုရာတြင္ လူေပါင္း ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာက စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရွဳ႕ၾကသည္ ထူးဆန္းေပစြ” တဲ့။ ဟားဟား ခင္ဗ်ားတို႕ ေဘာလံုးက အဲလိုဗ်။
စာ- မင္းေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတာပဲ ဂိုင္းမ်ိဳးရာ။ တကယ္ေတာ့ ေဘာလံုးကစားနည္းဆိုတာ အႏုပညာကြ။ စီမံ ခန္႕ခြဲမႈ႕ အႏုပညာ။ စိတ္ခံစားမႈ႕ပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ၿခင္းစီရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ႕ေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ႕ ေတြကို စီမံခန္႕ခြဲရတဲ့ အႏုပညာတစ္ခုကြ။ အဲဒါေၾကာင့္ လူေတြစိတ္၀င္စားၾကတာ။
ဂိုင္း- အံ့ၾသပါ့ဗ်ာ။ ဒီဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ဟာကိုမ်ား ဒီေလာက္ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ခံလို႕။
စာ- ဒါကေတာ့ကြာ မင္းကမွ မခံစားတတ္တာ။ မင္းကအဲလို ခံစားတတ္ေအာင္ အသိပညာ ႏံုနဲလို႕ေနမွာေပါ့ ကြ။
ကိုစာအုပ္က အခြင့္အေရးရတုန္း ႏွိပ္ကြပ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက မၿဖံဳ။
ဂိုင္း- မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႕က သာတစ္ဆိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ေနတာ။ ပံုမွန္ အပ်င္းေၿပေလာက္ ၾကည့္ေတာေရာေပါ့။ အခုဟာက ေန႕ မအိပ္ညမအိပ္နဲ႕။ ညႏွစ္နာရီဆိုလည္း ၾကည့္ သံုးနာရီဆိုလည္း ၾကည့္။ ေငြလဲကုန္ လူလည္း ပင္ပန္းေသး။ ၿပီးေတာ့ လည္း ေဆြးေႏြးလိုက္က်တာေတြက ေနာက္ရက္ပဲ ဥေရာပ ကလပ္ အသင္းတစ္ခုကို သြား အုပ္ခ်ဳပ္ရေတာ့ မွာလိုလို။ ဟုိလူက ဒါၿဖစ္လို႕ကြ။ ဒီလူကို ဒီနားပို႕ လိုက္ရင္ပိုေကာင္းမွာနဲ႕။ ဟိုလူကို ဟိုလိုလုပ္ရမွာနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲသိ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲတတ္။
စာ- မင္းေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲကြာ။ ဒါမ်ိဳးက ခံစားတတ္မွ။ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး အလကားပဲ။ ဒီမယ္ ေဘာလံုးဆို တာ သာမန္ကစားနည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ အဆင့္အတန္းေတာင္ ေဘာလံုး နဲ႕ ၿမင့္ တင္လို႕ ရတယ္ကြ။
ဂိုင္း- အဲဒါဆိုလည္းဗ်ာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကန္တဲ့ပြဲတို႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကန္တဲ့ ပြဲတို႕ဒါမ်ိဳးအားေပး ေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာ က ကိုယ္နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံကလူေတြကန္ၾကတာမ်ား အသည္းအသန္ ၿဖစ္ရတယ္လို႕ ။
စာ- ဟာဒါကေတာ့ ကြာ ဂီတ လိုေပါ့။ ဂီတဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံက ၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္လူမ်ိဳးရဲ႕ ဂီတၿဖစ္ၿဖစ္ ခံစား လို႕ရတာပဲကြ။
အေၿခအေနက တင္းမာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေၿပာရေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္- ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္း ဗ်ာ ေတာ္ပါေတာ့ ၿငင္းမေနပါနဲ႕ေတာ့။ ကိုယ့္၀ါသနာနဲ႕ကိုပဲဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဘယ္တူႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဂိုင္း- တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မတူႏိုင္တာေတာ့ သိပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ ေၿပာဦးမယ္ ကိုစာအုပ္ရ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မန္ယူကလပ္အသင္းမွာ လူလိုရင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ တူေလးကို ေခၚစမ္းပါဗ်။ ညေနဆိုဟုိဘက္ ကားလမ္းမွာ ေဘာလံုးကန္ကန္ေနတာ စိတ္မခ်လို႕ဗ်။ ဟားဟား။
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကိုဂိုင္းမ်ိဳးသည္ လက္ဖက္ရည္ကို ဂြပ္ခနဲက ေမာ့ေသာက္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
ထိုေန႕ အတြက္ေတာ့ ကိုစာအုပ္ ဘာစကားမွ မေၿပာပဲ ဂ်ာနယ္ ကိုသာ တြင္တြင္ႀကီး ဖတ္ေနပါေတာ့ သည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
မုိးတိမ္ညိဳ
မတ္လ၊ ၂၀၀၉။