Thursday, April 9, 2009

ကုိဂိုင္းမ်ိဳး ကိုစာအုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- ဆာပုလင္းကိုစာအုပ္

ဒီေန႕ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကိုဂိုင္းမ်ိဳး အတူထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ ကိုစာအုပ္က ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႀကည့္ၿပီး

စာ-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳး အက်ီၤ အသစ္၀တ္ထားပံုေထာက္ေတာ့ မေန႕က ဒဂံုစင္တာသြား တယ္ထင္ပ၊ အဲဒီမွာ အက်ႌ ၀ယ္ ၿပီးေတာ့ အၿပန္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခ်စ္တီးဆိုင္မွာ ဆိတ္သားႏွပ္နဲ႕ ထမင္းစားခဲ့ေသး တယ္ မဟုတ္ လား။ အဲ ထမင္းဆိုင္ထဲ မ၀င္ခင္မွာ ေရွ႕က စတိုးဆိုင္မွာ စီးကရက္တစ္ဗူး၀ယ္ေသးတယ္ေလ။ စားၿပီးေတာ့မွ ဗားကရာ လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ ၿပန္လာခဲ့တာ ဟုတ္တယ္ဟုတ္”

ကိုစာအုပ္ေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤ၏ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္ အုပ္ ေတြ႕ရေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္

ဂိုင္း-“ကေလးကလားေတြလုပ္ေနၿပန္ၿပီလား ကိုစာအုပ္”

စာ-“ဘယ္ကကေလးကလားလဲဗ် က်ဳပ္ေၿပာတာေတြမွန္တယ္မဟုတ္လား”

ဂိုင္း-“ခင္ဗ်ားက ေယဘူယ်ေတြေၿပာတာကိုဗ် မွန္မွာေပါ့ က်ဳပ္ အက်ႌအသစ္ ၀တ္လာမွေတာ့ ၀ယ္ ထား တယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က၀ယ္ရင္လည္း ဒဂံုစင္တာက သူငယ္ခ်င္း ဆိုင္မွာ ၀ယ္ ေနက်ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဗားကရာလမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ၿပန္တယ္ဆိုတာလည္း ဗားကရာလမ္းမွာ က်ဳပ္ငွား ေန က်စာအုပ္ဆိုင္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိေနလို႕ပါ၊ က်န္တာ ေတြလည္း ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေၿပာၿပ ထားဖူး လို႕သိတာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က၀င္ေၿပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္-“ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုးမွန္တယ္ဆိုေတာ့ တယ္ဟုတ္ပါလားဗ် ကိုစာအုပ္ရ”

စာ-“ဟုတ္ရမယ္ေလ ဒါက စံုေထာက္လို ေတြးတတ္ဖို႕လိုတယ္”

ဂိုင္း-“က်ဳပ္ေၿပာတယ္ ခင္ဗ်ားဟာေတြက ေယဘူယ်ပဲမွန္မယ္ လက္ေတြ႕မွာ သံုးလို႕ မရဘူး က်ဳပ္ဖတ္ ႀကည့္သေလာက္ေတာ့ ရွားေလာ့ဟုန္း၊ ေမာင္စံရွား၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ အကုန္ အတူတူပဲ။ လက္ေတြ႕ မွာ သိပ္အသံုး မ၀င္ဘူး။ က်ဳပ္က စာေရးဆရာ ေတြကို ေ၀ဖန္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ေတြးပံု ေတြးနည္းကို ေၿပာတာ”

ကၽြန္ေတာ္ကကိုဂိုင္းမ်ိဳးကို ေမးၾကည့္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္လား ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ ဘာလို႕တံုး ရွင္းပါဦး”

ဂိုင္း-“သူတို႕ေတြးတာေတြက generally မွန္ႏိုင့္တဲ့ ဟာေတြေပၚကို မူတည္ၿပီး ေတြးတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ ၀တၳဳထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ လူသတ္သမားက နံရံမွာစာေရးသြားတာ။ စာက ႀကမ္းၿပင္ကေန ငါးေပေလာက္မွာ ရွိတာဆိုေတာ့ လူသတ္ သမားရဲ႕ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိမယ္လို႕ ဆိုသဗ်။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူေတြက မ်ားေသာအားၿဖင့္ စာေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးနဲ႕ တည့္တည့္ ကိုပဲ ေရးတတ္ၾကလို႕တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေယဘူယ်ေတာ့ မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ိန္းေသေၿပာဖို႕ေတာ့ ခက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လို ဆိုရင္ မ်က္လံုးနဲ႕ တည့္တည့္မွာ ေရးခ်င္မွေရးမွာေပါ့။ နည္းနည္း ၿမွင့္ေရးခ်င္လည္း၊ ႏွိမ့္ ေရးခ်င္လည္း ေရးမိမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လူသတ္သမားရဲ႕ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္လို႕ အတိအက်ေၿပာ လို႕ေတာ့ ဘယ္ ရမွာလဲ”

ကိုစာအုပ္က လက္ဖက္ရည္တစ္က်ိဳက္ေသာက္ၿပီး

စာ-“ေဟ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္က လူသတ္သမားကိုိ စံုေထာက္ေနတာ ေလ။ လူ႕ဂြစာကို စံုေထာက္တာ မဟုတ္ဘူး”

ဂိုင္း-“အဲလိုေၿပာလို႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်။ အားလံုး အတြက္မွန္ရမွာေပါ့။ လူက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာကိုး”

စာ-“အဓိက ကေယဘူယ်ေတြ မွန္ဖို႕လိုတာေလ။ အဲဒီကေန ဆင့္ပြားၿပီးမွ ေတြးလို႕ရမွာေပါ့ဗ်”

ဂိုင္း-“က်ဳပ္ကေတာ့ သိပ္အလုပ္ၿဖစ္တယ္ မထင္ေပါင္၊ ကဲခင္ဗ်ားသိပ္ေတာ္ေနရင္ ဟိုေဒၚႀကီးၿမကို ၾကည့္ၿပီး ေၿပာစမ္းဗ်ာ”

ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက ဆိုင္ေရွ႕တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုႀကီးသိန္းႏွင့္ ရပ္စကားေၿပာေနေသာ ပြဲစားဦး ေသာင္း ၏ မိန္းမ ေဒၚႀကီးၿမကို ေမးေငါ့ၿပသည္။ ကိုစာအုပ္က ေမးေစ့ကိုလက္ၿဖင့္ပြတ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္း စားဟန္ၿဖင့္

စာ-“ အင္း ေစ်းၿခင္းထဲမွာ ၾကက္ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းထြက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးႏွစ္ေတာင့္ လဲေတြ႕တယ္။ တန္ေတာ့ သူ႕ေယာက္်ားပြဲစား ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ပြဲၿဖစ္ပံုရတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေဒၚၿမႀကီးက အရင္ကဆိုဒီလို ရပ္စကား ေၿပာဖို႕ေနေန ေစ်းၿခင္းကို ဖြက္ကိုင္ၿပီး လမ္းဟိုဘက္က သုတ္သုတ္ သြားတာ။ အခုေတာ့ ဟင္းေကာင္း ေတြ၀ယ္လာတာ ၾကြားခ်င္လို႕ ဒီဘက္ကို လာၿပီး စကားမရွိ စကား ရွာ ေၿပာ။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးဆိုတာလည္း ပံုမွန္ အစားအစာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ ေလတစ္ကူးတက စားတာလို႕ေၿပာလို႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္နည္း မဟုတ္တနည္း အဆင္ေၿပလို႕ပဲရွိရမယ္။ အဆင္ေၿပ စရာဆိုလို႕လည္း သူ႕ေယာက္်ားပြဲၿဖစ္လာတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကဲမယံုရင္ ေမးၾကည့္ဗ်ာ”

ကိုစာအုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အၿငင္းအခံုတြင္ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ရဦးမည္။ ေဒၚႀကီးၿမကိုေအာ္ ေမးလိုက္သည္။

“ေဒၚႀကီးၿမ ဦးေလးေသာင္း ပြဲၿဖစ္တယ္ထင္တယ္ေနာ္”

ေဒၚႀကီးၿမမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကေၿပာခ်င္ေနသည္မသိ ကိုႀကီးသိန္းႏွင့္ စကားအၿမန္ၿဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ုိင္း ကိုလာထိုင္ကာ ေရပက္ မ၀င္ ေအာင္သူ႕ေယာက္်ား အဆင္ေၿပေနသည့္ အေၾကာင္းကို နာရီ၀က္ခန္႕ ေၿပာ သြားေလသည္။ မည္သူမွ် စကား၀င္ေၿပာဖို႕ရာ အခြင့္မရခဲ့။ အားလံုး မ်က္ႏွာေတြရွံ႕မဲ့ၿပီး သူႀကြားသမွ် အင္းအဲ လိုက္ ေနရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုး၀ါးေၾကာင္း ကိုႀကံဳဖူးသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။ လံုး၀မသိတတ္။ တစ္ဖက္သားစိတ္မ၀င္စားမစားလည္း မသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံံုးေယာက္မွာ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထား သလိုၿဖစ္ေနေလ၏။ ဒီကေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြးေႏြးေနေသာ စကား၀ိုင္းေလးမွာ ေဒၚႀကီးၿမ၏ စကားသံေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ ကြယ္သြား ေလၿပီ။ ကၽြန္္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ကို အီစလံေ၀သြားသည္။ အားရေအာင္ေၿပာၿပီး သူထြက္သြားမွ သက္ၿပင္း ခ်ႏိုင္ၾက ေလသည္။

ဂိုင္း-“ဘယ္လိုလည္း စံုေထာက္ေက်ာ္ႀကီးရ ေဒၚႀကီးၿမက အဲလိုလာေၿပာမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ ဆိုတာက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားေရႊဥာဏ္ေတာ္က မသိပါလားဗ်”

ကိုစာအုပ္ႀကီးမွာ ဘာမွ ဆက္မေၿပာႏိုင္ေတာ့ပဲႏွင့္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ စာအုပ္ကို သာ မ်က္ေမွာင္ ႀကီးႀကဳတ္ၿပီး ဖတ္ေန ပါေတာ့သည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
April,2009

2 comments:

ကုိေပါ April 10, 2009 at 12:42 AM  

ဒီပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ဟာသေလးကုိ သတိရမိတယ္။

Sherlock Holmes and Dr Watson go on a camping trip. After a good dinner and a bottle of wine, they retire for the night, and go to sleep.

Some hours later, Holmes wakes up and nudges his faithful friend. “Watson, look up at the sky and tell me what you see.”

“I see millions and millions of stars, Holmes” replies Watson.

“And what do you deduce from that?”

Watson ponders for a minute. “Well,

Astronomically, it tells me that there are millions of galaxies and potentially billions of planets.

Astrologically, I observe that Saturn is in Leo.

Horologically, I deduce that the time is approximately a quarter past three.

Meteorologically, I suspect that we will have a beautiful day tomorrow.

Theologically, I can see that God is all powerful, and that we are a small and insignificant part of the universe.


But what does it tell you, Holmes?”

Holmes is silent for a moment.

“Watson, you idiot!” he says. “Someone has stolen our tent!”

မိုးတိမ္ညိဳ April 10, 2009 at 2:14 AM  

အရင္က ေတာ့ ၾကားဖူးတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္

Visitor's Location

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP