မဂၤလာႏွစ္သစ္ ၂၀၀၉

မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါခင္ဗ်ာ။
တစ္ႏွစ္ကုန္သြားၿပန္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ေတာ္ေတာ္ၿမန္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ေတာ္ေတာ္ ၿမန္တယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္။
စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။
“ ဘယ္ကိုသြားသြား အသြားခရီးထက္ အၿပန္ခရီးက ပိုၿမန္တယ္လို႕ ထင္ရတတ္တယ္“တဲ့
အဲဒီေတာ့ သင္ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ၿမန္ေနတယ္လို႕ ထင္ရင္ေတာ့ အၿပန္ခရီးကို ေရာက္ေနၿပီလို႕ မွတ္ယူလိုက္ပါတဲ့။

ၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုေရးထားတယ္။
တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ၿမန္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ထင္ရတာတဲ့။ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ (၅) ႏွစ္တံုးက (၁) ႏွစ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀မွာ ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ရဲ႕ ငါးပံုတစ္ပံု (၁/၅)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၁၀ ႏွစ္ဆိုရင္ (၁) ႏွစ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ရဲ႕ ဆယ္ပံု တစ္ပံု (၁/၁၀)၊ တကယ္လို႕ အသက္ငါးဆယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပံု ငါးဆယ္ပံုတစ္ပံု (၁/၅၀)။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ႀကီးလာေလေလ အခ်ိန္က ပိုၿမန္တယ္လို႕ ထင္ရေလေလပဲတဲ့။

ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးခ်မ္းေၿမ႕ပါေစ။

Read More...

Summery Only...

ၾကားဖူးနား၀ ဟာသမ်ား

ဆရာႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးေဆးလံုး

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ စုန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေသာင္းက်န္းေနေလသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ႀကံရာမရ သည့္ႏွင့္ တၿခားနယ္မွ အထက္လမ္းဆရာႀကီးကို သြားပင့္ၾကေလသည္။ မၾကာမွီ ထိုဆရာႀကီး ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ ေရာက္လာ ကာ စုန္းမႀကီးကို ပညာၿပိဳင္ရန္ ခ်ိန္းေလသည္။ စုန္းမႀကီး ႏွင့္ ဆရာႀကီးတုိ႕သည္ ရြာ ထိပ္ရွိ ကြင္းၿပင္တြင္ ပညာၿပိဳင္ၾကမည္ ၿဖစ္ေလရာ ရြာသားမ်ားလည္း ရြာလံုးကၽြတ္မွ် အားေပး ၾကေလ သည္။
ဆရာႀကီး- ဟယ္ စုန္းစုတ္ ဒီရြာက အၿမန္ထြက္သြားစမ္း
စုန္းမ- ဆရာစုတ္ နင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းလို႕လည္း
ဆရာႀကီး- သိၾကေသးတာေပါ့
ဟုဆိုက သူတပည့္ ဘက္ကိုလွည့္ ၿပီး“ ေပးစမ္းငါ့ရဲ႕ ေဆးႀကိမ္လံုး “

တပည့္ထံမွ ေဆးႀကိမ္လံုးယူၿပီး ပါးစပ္က ဂါထာရြတ္ကာ ေဆးႀကိမ္လံုးၿဖင့္ ေၿမႀကီးကို ရိုက္လိုက္ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ စုန္းမႀကီးက မၿဖံဳ။ ဘာမွမၿဖစ္သည့္ အၿပင္ တဟီးဟီး ေတာင္ရီေနေသးသည္။ ထိုအခါဆရာႀကီးက တပည့္ ေပးစမ္း ေရမန္း ဟုဆိုကာ ေရမန္းၿဖင့္ ပက္ၿပန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ည္း အႏွီး ပင္။ ဆရာႀကီး ၏တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြၿပန္ေနေလၿပီ။ ဆရာႀကီးမွ တဖန္ ေဆးလံုး တစ္ လံုးထုတ္ၿပီး မန္းၿပန္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ထိုေဆးလံုးၿဖင့္ ေပါက္လိုက္ေသာ္လည္း စုန္းမႀကီး မွာ မၿဖံဳေခ်။ ဆရာစုတ္နင့္ ပညာ ကုန္ၿပီလားဟုေတာင္ေမးေနေသးသည္။ တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေၿပးဖို႕ၿပင္ေန ေလၿပီ။ ဆရာႀကီးက မေၾကာက္ရန္ေၿပာၿပီး
“ေပးစမ္း ငါ့ ေဆးလြယ္အိတ္“ ဟုဆိုကာ တပည့္ ထံမွ လြယ္အိတ္ကို ယူ၍အထဲမွ လက္သီးဆုတ္ခန္႕ ရွိေသာ ေဆးလံုးႀကီး တစ္လံုးကို ထုတ္ကာ ပါးစပ္နားေတ့ မန္းမႈတ္ၿပီး လွ်င္ စုန္းမႀကီး ထံသို႕ ပစ္ေပါက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွ မီးလံုးႀကီးပြင့္ သြားၿပီး စုန္းမႀကီးမွာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာၿဖစ္သြားေလေတာ့ သည္။
ရြာသူရြာ သားမ်ား မွာ ဆရာႀကီးကို အလြန္ အမင္း ယံုၾကည္ ေလးစားသြားၾကၿပီး လက္ေဆာင္ မ်ား စြာကန္ေတာ့ လိုက္ ၾကေလသည္။ အၿပန္ခရီးတြင္ တပည့္ကေမးေလသည္။
“ဆရာႀကီး ၊ ဆရာႀကီး ေနာက္ဆံုးထုတ္လိုက္တဲ့ေဆးက ဘာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွ မၿမင္ဘူးပါလား“
ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ေဘးဘီကို ၾကည့္ကာ ေလသံကို ႏွိမ့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္သူ႕မွာ ေလွ်ာက္မေၿပာနဲ႕ ကြ အဲဒါ ဂ်ပန္ေတြဆီက ရလိုက္တဲ့ လက္ပစ္ဗံုး“ ဟူ၏။


သရဲ ထင္လို႕ပါ
တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္သည္ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္တြင္ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္းနားမွ ၿဖတ္သြားရာ ေၾကာက္ သၿဖင့္ သုတ္သုတ္ သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနာက္မွာ သူ႕ေနာက္သို႕ ကပ္လိုက္လာေသာ ေၿခသံ ၾကားေလသည္။ သူသည္ ၾကက္သီး ေမႊးညင္းမ်ား ထလာကာ ပိုၿပီး ၿမန္ၿမန္ေလွ်ာက္ရာ ေနာက္က ေၿခသံ ကလည္း ပိုၿမန္လာေလသည္။ ေၿခသံက ကပ္လာသၿဖင့္ သူေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေခါင္းႀကီး ႀကီး ကုိယ္ လံုးေသးေသး သရဲကို ေတြ႕ရသၿဖင့္ ေအာင္မေလး ဟုေအာ္ကာ ေၾကာက္ေၾကာက္ ႏွင့္ သရဲေခါင္းကို ေၿခေထာက္ ႏွင့္ကန္ေၿပးေလသည္။ လူစလူနေတြ႕ေသာ ေနရာ ေရာက္မွ လူေတြက သူ႕ကို မနည္း ႏွာႏွပ္ ယူရေလသည္။ သူကရွင္းၿပသည္။
“သရဲႀကီး ဗ်ာ ေခါင္းက အႀကီးႀကီး ကိုယ္လံုးက ေသးေသးေလး“ အၿခားသူေတြလည္း ေက်ာခ်မ္းကုန္ ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေတာင္းအႀကီးႀကီး ရြက္ၿပီး ငိုမဲ့ ငိုမဲ့ ၿဖင့္ ေရာက္ လာကာ
“ဒီလူႀကီး ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့လူႀကီး ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္မွ သရဲေၾကာက္လို႕ သူ႕ေနာက္က ကပ္လိုက္ပါတယ္ ဆို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကန္ၿပီးထြက္ေၿပးတယ္“ ဟူ၏။

Read More...

Summery Only...

သရဲပံုၿပင္

“အမေလး ထုတ္တန္းေပၚမွာ လွ်ာတန္းလန္းႀကီးနဲ႕“
“ေၿခသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္မွာ မည္းမည္းရွည္ရွည္ႀကီး“
“သစ္ပင္ေပၚက ေဇာက္ထိုးႀကီးဆင္းလာတာ“
စသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ သရဲအေၾကာင္းမ်ားစြာကို ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားဖူးခဲ့ၾကသည္။ သင္သည္ ႏိုင္ငံၿခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား မ်ားၾကည့္ရွဳ႕ပါက The Ring ကဲ့သို႕ ေသာ တီဗြီထဲမွ ထြက္လာေသာ သရဲမ၊ Grudge ကဲ့သို႕ေသာ ဂ်ပန္သရဲကား၊ The Eye ကဲ့သို႕ေသာ မ်က္စိအစားထိုးထားသူ ေကာင္မေလး မွ နာနာဘာ၀မ်ိဳးစံုၿမင္ေနရေသာ သည္းထိတ္ဖြယ္သရဲကား စသည္တို႕ ကိုေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ထို႕အတူ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္လည္း တကယ့္သရဲ အစစ္ပံုဆိုၿပီး ဓါတ္ပံု၊ဗြီဒီယို၊ အသံမ်ားစြာ ၾကည့္ရွဳ႕ နားဆင္ႏိုင္ေသး သည္။ ဟုတ္မဟုတ္မည္သူမွ ေရေရရာရာမသိ။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ နာနာဘာ ၀၊သရဲတေစၦႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ အစိမ္းသက္ သက္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ၿမင္ေနၾကားေနရသည္။

သို႕ၿဖစ္၍ သရဲတစ္ကယ္ရွိလားဟုေမးေသာ္
“ဟာေသခ်ာေပါက္ရွိတာေပါ့“ ဟူေသာ ယတိၿပတ္အေၿဖမ်ိဳး။
“တကယ္မရွိပါဘူးကြာ အလကား လူေတြကိုက ေလွ်ာက္ေၿပာေနတာ“ ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္အေၿဖ။
“ရွိမရွိက မင္းစိတ္ေပၚမွာမူတည္တယ္။ မင္းကရွိတယ္လို႕ ယူဆရင္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးလို႕ယူဆရင္မရွိဘူး“
ဟူေသာမေရမရာအေၿဖ။
“ရွိခ်င္ရွိမယ္ မရွိခ်င္မရွိဘူး ဒီကိစၥက တို႕လူေတြနဲ႕ တိုက္ရိုက္ မပတ္သက္ႏိုင္ဘူး“ ဟူေသာ ၀ါး တားတား အေၿဖမ်ိဳး ေတြသာ ၾကားခဲ့ရပါသည္။
ေသခ်ာေပါက္ရွိတာေပါ့ဆိုေသာ လူကိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ေၿပာစမ္းပါဆိုလွ်င္၀ါးတားတားပင္။ သရဲ ဆိုတာလံုးသလားရွည္သလားၿပားသလား ေသခ်ာမေၿပာႏိုင္။ ၾကားဖူးနား၀သာေၿပာႏိုင္သည္။ မရွိဘူးဆို တဲ့သူကို ဒါဆို သခၤ်ိဳင္းကုန္းက ဇရပ္မွာ တစ္ေယာက္ထည္းသြားအိပ္ၿပဗ်ာ ဟုေၿပာလွ်င့္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး “တို႕ကဒီလို အက်ိဴးမရွိတာေတြမလုပ္ဘူး“ ဟုေၿပာတတ္သည္။ မေရမရာ၀ါးတားတား လူမ်ားကိုေမးမိ လွ်င္ပိုဆိုးေသး။ အစကတည္းက ကိုယ္က လည္ခ်င္ခ်င္ပါဆို ပိုရွဳပ္ကုန္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ကေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ သိပံၸသမားဟု ကိုုယ့္ကိုကိုယ္ယူဆထား သၿဖင့္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ သရဲတေစၦကို ယံုသည္ဟုေၿပာရမွာ ရွက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ သရဲေၾကာက္တတ္သည္။ ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မယံုဘူးဆိုေသာသူသည္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ်မေၾကာက္ႏိုင္။ သိစိတ္ကၿဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္ကၿဖစ္ေစ ရွိသည္ဟုယံုၾကည္ေနသၿဖင့္သာ ေၾကာက္သည္ဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ဥပမာအားၿဖင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ညဘက္အၿပင္မထြက္နဲ႕ က်ားဆိုးႀကီးရွိတယ္ဆိုလွ်င္ ထိုကေလးတကယ္မထြက္ရဲေပ။ ရွိသည္ဟု သူယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုသို႕ေၿပာလားလွ်င္ကား ရယ္မိမည္သာၿဖစ္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ားဆိုးႀကီး တကယ္မရွိဟု တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းေသခ်ာေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သို႕ၿဖစ္၍ သရဲတေစၦမရွိဘူး ဆိုတာ ရာႏႈန္းၿပည့္ေသခ်ာလွ်င္ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ သင္ခဏရပ္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္ေၾကာက္တတ္ မေၾကာက္တတ္ဘူးလား။ ေၾကာက္တတ္လွ်င္ သင္သရဲတေစၦရွိသည္ကို ယံုၾကည္၍ၿဖစ္သည္။
သရဲတကယ္မေၾကာက္တတ္ဘူးဆိုေသာသူ တစ္ဦးသာေတြ႕ဖူးသည္။ ဒါေတာင္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ဖူးၿခင္းမ တဆင့္ခံသာ ၾကားဖူးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထုိသူသည္ ပင္လယ္ဘူးဖက္က ေဆးရံု၀န္ထမ္းဟုသိရသည္။ သူသည္ သရဲကို လံုး၀မယံု။ ထို႕အတြက္ မည့္သည့္ ေလာင္းေၾကးလုပ္လုပ္ လုပ္ရဲသည္။ ရင္ခြဲရံုတြင္ ေလာင္းေၾကးၿဖင့္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ၿပသည္။ သခၤ်ိဳင္းသို႕သြားၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္ေသထားေသာသူ ၏အုတ္ဂူတြင္ ထံုးသြား၀ိုင္းၿပသည္။ စသၿဖင့္ ေလာင္းေၾကးထပ္တိုင္းသူႏိုင္သည္သာၿဖစ္သည္။ ထူးဆန္းေပစြ။ သူ႕လို စိတ္စြမ္းအင္မ်ိဳး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ရခ်င္သည္။
တကယ္ေတာ့ သရဲေၾကာက္ မေၾကာက္ ဆိုသည္မွာ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္အေၿခအေနၿဖင့္လည္း ဆိုင္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ စိတ္အင္အားၿမင့္မား ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သိပ္မေၾကာက္ပဲ စိတ္အင္အား နိမ့္က် ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ပိုၿပီး ေၾကာက္တတ္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ The Ring ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ေနက် အိပ္ခန္းတြင္ပင္ ညအိပ္ရသည္မွာ ခပ္လန္႕ လန္႕ ၿဖစ္ေနသည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္။ သို႕ေသာ္ ဇာတ္ကားၾကည့္သည္ဆိုသည္မွာ သမန္ကာရွန္ကာမၾကည့္ပဲ ရသခံစားၿပီး တစ္ကားလံုးကို တစ္ ကြက္ မွ မလြတ္တန္း ေသေသခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ၾကည့္ပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိုကဲ့သို႕ ၿဖစ္မည္ဟုထင္ပါသည္။ အကယ္၍ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ ထက္ စိတ္အင္အား ပိုေကာင္း သည္ ဟု ခ်ီးက်ဴးပါသည္။
စိတ္အင္အားဆိုမွာ ဘာကိုဆိုလိုသည္းဟုေမးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းေသခ်ာမသိပါ။ စိတ္ပညာရွင္မ်ား ဆိုလွ်င္ေတာ့ေသခ်ာရွင္းၿပ ႏိုင္မည္ထင္ပါသည္။ ဘာသာေရးလုပ္လွ်င္ေတာ့ စိတ္အင္အား ပိုေကာင္းမည္ ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက ေၿပာၾကတာရွိသည္။ ဘာသာေရးလုပ္ တယ္ထား ပါေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားစာရြတ္လို႕ ခရစ္ယာန္သရဲက ေၾကာက္ပါ့မလားဟု ေၿပာတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ေတာ့ ထိုသို႕ မထင္ပါ။ ဘာသာေရးဆိုသည္မွာ မိမိက တကယ္ယံု ၾကည္လွ်င္ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ႏွင့္ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ အက်ိဳးရွိမည္ဟုထင္ပါသည္။ တစ္ခုခုကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္လုပ္လွ်င္ စိတ္အင္အား ေကာင္းလာမည္ၿဖစ္သည္။ ဥပမာ ရန္သူကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ သင့္မွာ လွံၿဖစ္ေစ၊ဓါးၿဖစ္ေစ၊ ေသနတ္ ၿဖစ္ေစ လက္နက္တစ္ခုခုရွိဖို႕သာလိုပါသည္။ မည္သည့္ လက္နက္မဆို အသံုး၀င္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ တေစၦသရဲနာနဘာ၀ ကိစၥမ်ားသည္ မည္သူကမွ အတိအက် ရွိသည္မရွိဘူးဟု မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ ေသးဘူးဟုထင္ပါသည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ က Research လုပ္ေနေသာလည္း တစ္ကမာၻလံုး အတိုင္းအတာ ၿဖင့္ လက္ခံႏိုင္ေသာ အေၿဖမေပးႏိုင္ေသးပါ။ မည့္သည့္ ဘာသာေရးကမွလည္း တိက်ေသာ ၿငင္း၍မရေသာ အေၿဖမေပးႏိုင္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သင္၏စိတ္၊ ခံယူခ်က္အေပၚမူတည္မည္ဟုထင္ပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

Read More...

Summery Only...

ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္

မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာဟု ၿမတ္စြာဘုရားကေဟာခဲ့ပါသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္မိမိကိုယ္မိမိ မည္သို႕ကိုးကြယ္ နည္း။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုကို တစ္ေပပတ္လည္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ခပ္ၿမင့္ၿမင့္တစ္ေနရာမွာ ခ်ိတ္ထားၿပီး ေနတိုင္းရွိခိုးရင္ ေကာင္းမလား။ထို႕သို႕လည္းမၿဖစ္ေသးပါ။ အိမ္မွာ ကိုယ့္မိန္းမနဲ႕ ကိုယ့္ သားသမီးခ်ည္းပဲဆိုရင္ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိ ေသး။ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊ေဒၚေလး၊ ဘိုးဘြားေတြ ရွိေနလွ်င္ထိုနည္းသည္ မၿဖစ္ႏိုင္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကိုးကြယ္ရေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုငါဘာလဲ၊ဘယ္ကလာသလဲဆိုတာမသိ။ ဘာေကာင္လဲဆိုတာမသိ။ ကိုယ္တိုင္က သူမ်ားေလးစားစရာ မေကာင္းသည့္ အၿပင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္ ခ်င္။ ေနာက္ေတာ့မွ နည္းနည္းေတြးတတ္ေခၚတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရွင္းၿပမွနားလည္သည္။ အဲလိုမဟုတ္ဘူးကြ။ မိမိကိုယ္မိမိ ကိုးကြယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥာဏ္၀ိရိယ နဲ႔ ႀကိဳးစား ၿပီး လုပ္ရမွာကိုေၿပာတာ။ တို႕ဘုရားက လမ္းပဲညႊန္ၿပတာကြတဲ့။ သူက ေနာက္ထပ္အမ်ားႀကီးဆက္ေၿပာပါ ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ထိုင္းထိုင္းဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲနားလည္လိုက္တယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အားလံုးကို တစ္စံုတစ္ခု သို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဖန္တီး သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဥာဏ္မမွီသၿဖင့္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမသိပါ။ အကယ္၍တစ္စုံတစ္ ေယာက္က ဖန္တီးသည္ ဆိုလွ်င္လည္း ထိုသူ႕ကို ေမးခြန္းမ်ားစြာ (လူၿပိန္းေမးခြန္းမ်ားသာၿဖစ္ ပါလိမ့္မည္) ေမးခ်င္ေန ပါသည္။ ပထမဆံုးတစ္ခု ကေတာ့ သတၱ ၀ါၿခင္း သတ္ရတာ မေကာင္းေသာ္ လည္း အဘယ့္ အတြက္ ေၾကာင့္ သူမ်ားအသားကို စားေကာင္းေအာင္ထြင္ထားပါသနည္းဟု။ ကၽြန္ေတာ္က အစားမက္သည္။ အသားလည္းႀကိဳက္။ ဘာဘီက်ဴးတို႕ဘာတို႕ဆိုၾကားတာႏွင့္ သားေရယိုသည္။ သို႕ေသာ္ ၀က္သတ္ ႏြားသတ္တာရံဖန္ရံခါ ၿမင္ရလွ်င္ စားထားသမွ်ၿမိဳမက်ၿဖစ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ဗိုက္ဆာလွ်င္ ၿပန္စား ၿဖစ္စၿမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုတီထြင္သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားရွိခဲ့ရင္ နည္းနည္းေလာက္ ၿပန္ၿပင္ေပး ဖို႕ေတာင္းဆိုခ်င္သည္။ ဥပမာ ၀က္ေပါင္ေၿခာက္တို႕၊ ဘဲကင္တို႕ဆိုတာ အပင္တစ္ပင္ပင္က ခူးစားရတာမ်ိဳး။ ပုဇြန္ထုတ္ ဆိုတာမ်ိဳးကအိမ္မွာ ပန္းအိုးေသး ေသးေလးႏွင့္ စိုက္လို႕ ရတာမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမွီ သေလာက္စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ဆရာႀကီးေတြမွာေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အႀကံဥာဏ္ေတြ ရွိမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကမွေတာ္ေသးတယ္။ စိတ္ၿဖတ္ႏိုင္ရင္ အသီးအရြက္ၾကည့္ပဲ စားလို႕ ရေသးတယ္။ အသားမွ မစားရင္ေသမယ့္ သတၱ ၀ါေတြကရွိ ေသးဗ်။ က်ားတို႕၊ ၿခေသၤ့တို႕။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထက္ တစ္ခုသာသြားၿပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မစဥ္းစားတတ္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ညစ္စရာမလိုဘူးေပါ့ဗ်။ စားစရာရွိစားလိုက္ရံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ လည္း ဘာဘာညာညာ ေတြးေနစရာ မလိုဘူး။ ဒါလည္းတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ။ ၿမင္ဘူး တယ္မဟုတ္လား က်ားေတြ၊ၿခေသၤ့ေတြ သားေကာင္ကို ကိုက္သတ္တာ အရွင္လတ္လတ္စားတာ။ မၿမင္ဘူးရင္ YouTube မွာ ရွာၾကည့္ဗ်ာ။ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို သားေကာင္ကမေသေသးဘူး။ စားတဲ့ သူကစားေနၿပီ။ တကယ့္ ဒုကၡပဲဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါသဘာ၀ပဲတဲ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုပဲ ၿဖစ္ရမွာပတဲ့။ ဒါမွ မစားရင္ အဲဒီ ၿခေသၤ့က ေသမွာပဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုေၿပာတဲ့သူကို ၿခေသၤ့ စားခိုင္းၿပီး အင္တာၿဗဴးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါသဘာ၀ ႏိုင္ေသးလားလို႕။ The Root ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ဒုကၡေတြ တနင့္ တစ္ပိုးခံစားေနရ တဲ့ လူမည္း ကၽြန္တစ္ေယာက္က ညည္းတြားဖူးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးက ဘုရားသခင္ကသာ ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုရင္ သူကေတာ့ မာန္နတ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္ေတာ့မယ္တဲ့။ သူေၿပာတာလည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ေသခ်ာေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က ဒီေလာက္ပဲေတြးတတ္တာကိုး။
ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသခ်ာရွင္းၿပတယ္။ အတိတ္ကံေၾကာင့္တဲ့။ ကံ ကံ၏အက်ိဳးတဲ့။ အဲလိုမလုပ္ပါနဲကဗ်ာ လူၿပိန္းနား လည္ေအာင္ရွင္းစမ္းပါလို႕ေၿပာေတာ့ မင္းအရင္ဘ၀ေတြ က လုပ္ခဲ့သမွ်ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ပဲတဲ့။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးၿဖစ္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဘ၀ေတြက ဘာေတြလုပ္သလဲမွတ္မွ မမွတ္မိပဲဗ်ာလို႕ေၿပာေတာ့။ မွတ္မိစရာမလိုဘူး။ ေနာက္ဘ၀ေတြ မွာေကာင္းခ်င္ ရင္ ဒုကၡအားလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အခုေကာင္းတာလုပ္တဲ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မင္း သံသရာမွာပဲ လည္ေနမယ္၊ငရဲက်မယ္။ သံသရာမွာ ဒီလုိ ဒုကၡေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီးေသခ်ာရွင္းၿပတယ္။
နားေတာ့ ေသခ်ာမလည္ဘူး။ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တစ္ခုေတာ့ ဘ၀င္ မက်တာ ရွိတယ္။ အက်ိဳး ေၾကာင့္ အေၾကာင္း ၿဖစ္တယ္ဆိုရင္ အရင္ဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို သိခြင့္ရ ဘာလုပ္လို႕ဘာၿဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဆရာစာရွင္း သလို ဘလက္ဘုတ္မွာ အမွတ္စဥ္ တစ္ႏွစ္သံုေလး တပ္ၿပီး ရွင္းၿပရင္ ပိုနားလည္မလား လို႕ပါ။ အဲဒါမွ ေရွာင္သင့္တာလည္း ေသခ်ာသိ လုပ္သင့္တာလည္း ေသခ်ာသိ ပိုေကာင္း မွာေပါ့ေနာ္။ အဲလိုေၿပာေတာ့ အဲဒီ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ ေကာင္လိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေၿပာတယ္ မင္းဒါေတြကို ေသခ်ာနားလည္ခ်င္ရင္ မင္းတစ္သက္ သင္ေတာင္မမွီဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ငါေၿပာသလိုပဲမွတ္ထားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါနဲ႕ သူေၿပာတာကိုပဲ စာနဲ႕ကိုေသခ်ာေရးမွတ္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကမွ လိုက္မမွီတာကို။ ဟုတ္ဖူးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလို႕ ဒီမွာေရာက္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္။ ဘာေတြၿဖစ္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူက စီစဥ္ေနလဲမသိဘူး။ ဒီမွာဗ်ာ ဆင္းရဲတဲ့သူက ဆင္းရဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့သူကခ်မ္းသာ။ ေသတဲ့သူကေသ။ ရွင္တဲ့သူကရွင္။ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႕ထင္တဲ့သူေတြက ဒုကၡေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္လို႕ ထင္တဲ့သူေတြက ခ်မ္းသာ။ ရွဳပ္ေနတာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္လို လူၿပိန္းေတြးေတြးရင္ေတာ့ စနစ္ကို မက်ဘူးဗ်ာ။ မွားရင္လည္း ခြင့္လြတ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ပဲ စဥ္းစားတတ္တာ။ ဆရာေဖၿမင့္ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိ ၀တၳဳတို မွာေတာ့ ေဒါက္တာေငြရက ဒီလိုေၿပာထားတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါ။ မခံခ်င္တာဘဲ ႐ွိသည္။ သည္ကိစၥႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စီမံခန္႔ခြဲေနသူ ႐ွိလွ်င္ ထိုသူကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ တရားခံ ႐ွာမရပါ။ ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ကို တိုင္တည္ရမည္လဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ တိုင္စရာလည္း မ႐ွိ၊ တည္စရာလည္း မ႐ွိ။ ကြ်န္ေတာ္က မေသခ်ာတာေတြႏွင္႔ အဆက္အဆံ မလုပ္ခဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘာသာ လူခ်ည္းသက္သက္ ေနခဲ႔သည္“ တဲ့။
ေဒါက္တာေငြရကို ေတြ႕ပါကကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာတစ္ခုသာရွိပါသည္။ အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္ကိုမ်ား တကယ္ လို႕ေတြ႕ ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လက္တို႕လိုက္ပါဦးလို႕။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

Read More...

Summery Only...

ႏွလံုသားမရွိသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္

သင္ငါးမွ်ား ဖူးပါသလား။ သို႕တည္းမဟုတ္ငါးမွ်ား သူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မည္သို႕ရွိသည္ ဟုသိပါသလား။ ငါးမွ်ားၿခင္းအလုပ္မွာ မၿမင္ရေသာ ေရထဲမွ တစ္စံုတစ္ခု(ငါး)ကို ရရွိရန္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ႀကိဳးစားရ ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ေရထဲသို႕ငါးမွ်ားခ်ိတ္ခ်လိုက္ယံုၿဖင့္ မည္သည့္ ငါးအမ်ိဳး အစားရမည္ အေလးခ်ိန္မည္မွ်ရွိမည္ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ရမည္ အစရွိသၿဖင့္ ႀကိဳတင္သိရွိေနပါက သင္၏ ငါးမွ်ားၿခင္း အလုပ္သည္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာကို မွန္းဆ၍ ႀကိဳးစားရၿခင္းကို ကၽြႏု္ပ္တို႕ႏွစ္သက္ၾကပါသည္။

အကယ္၍ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၿခံဳပုတ္တစ္ခုအနားတြင္ထိုင္ေနလွ်င္ထိုၿခံဳပုတ္ထဲမွာ ေၿမြပဲထြက္လာမလား၊ ကင္းပဲထြက္လာမလား သို႕တည္းမဟုတ္ထိုၿခံဳပုတ္ထဲတြင္ ရတနာသိုက္ပဲရွိေနမလား ထိုကဲ့သို႕ ေသာခံစား မႈ႕မ်ိဳးရွိခ်င္သည္။ လူတို႕ ၿပဳၿပင္ဖန္တီးထားေသာ ပန္းၿခံထဲရွိၿခံဳပုတ္သည္ကား ရာႏုန္းၿပည့္ စိတ္ခ်ရသည္။ မည္သည့္ ေၿမြမည္သည့္ ကင္းမွမရွိသလို မည့္သည့္ရတနာသိုက္မွလည္းမရွိပါ။ လံုၿခံဳမႈ႕ အၿပည့္အ၀ရွိသလို ရင္ခုန္စရာလည္းမရွိပါ။ သို႕အတြက္ အႏ ၱရာယ္ရွိေသာေနရာကို ပို၍ႏွစ္သက္ပါသလား ဟုေမးလာေသာ္ ဤ သို႕ေၿဖရပါလိမ့္မည္။ ဥပမာအားၿဖင့္ေၿဖေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာလည္ထြက္လွ်င္ တကယ့္ေတာ အစစ္ကို သာ လည္ခ်င္ပါသည္။ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္လိုမ်ိဳးလူတို႕ ဖန္တီးထားသည့္ ဥယ်ာဥ္မ်ိဳးကို သားေကာင္မ်ိဳးစံု မည္ မွ်ပင္ ရွိပါေစ၊ မည္မွ်ပင္လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရပါေစ သေဘာမက်ပါ။ တကယ့္ေတာ အစစ္ကို အကာအကြယ္ လက္နက္ေဆး၀ါး အၿပည့္ အစံုၿဖင့္သြားၿခင္းကို ပိုမိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ ဘ၀ တြင္လည္း အႏၱရာယ္ရွိပါေစဦး မိမိအရည္အခ်င္း၊ မိမိ၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႕ၿဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ ေသာအခြင့္ အလမ္းရွိသည့္ ေနရာ တြင္သာ ေနထိုင္လိုပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ေသာ ႏွလံုးသား မရွိသည့္ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ရာႏုန္းၿပည့္ လံုၿခံဳ သည္။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း အတြက္ စိုးစဥ္းမွ ပူပန္စရာမရွိ။ ေလေကာင္းေလသန္႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေလေအးေပး စက္ႀကီး မ်ားရွိသည္။ ရွဳ႕ေမွ်ာ္ခင္းၾကည့္ရန္အတြက္ အေကာင္းစား ရုပ္ၿမင္သံၾကားစက္ ႀကီမ်ားရွိသည္။ လမင္း၏ အလင္းေရာင္မလို။ ထိုထက္ပိုလင္းေသာ နီယြန္မီးလံုးေၿမာက္မ်ားစြာရွိသည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား အမ်ိဳးစားစံု လင္ စြာေၿမာက္မ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း ပန္းအိုး အႀကီးစားထဲတြင္ စိုက္ထားေသာ လြတ္လပ္စြာရွင္ သန္ခြင့္မရေသာ သစ္ပင္မ်ား ဟုသာၿမင္မိသည္။ အရာရာအတြက္ အေကာင္းစား ရုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းမ်ား ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ လည္း ရင္ခုန္စရာမရွိပါ။
စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးေရးသားသည္ ကိုဖတ္ဖူးပါသည္။ ငွက္ေလွာင္ အိမ္ကေလး ကို မည္မွ် မြမ္းမံ ပါေစ အထဲမွ ငွက္ကေလးကိုအစာေရစာ ၀၀လင္လင္မေကၽြးလွ်င္ အဘယ္မွာ အဓိပၸာယ္ရွိပါ မည္နည္း ဟုဆုိထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ ႏွလံုးသားမရွိသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေရြပိန္းခ် ေလွာင္အိမ္မ်ား အတြင္းမွ ပိန္လွီၿပီး အေသြးအေမႊးမလွေတာ့ေသာ ငွက္ကေလး ေၿမာက္မ်ား စြာ ေတြ႕ခဲ့ ရပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ
http://www.walkinginthedesert.blogspot.com/

Read More...

Summery Only...

ကာတြန္း(၁)

ရယ္စရာ ေတြးစရာ ကာတြန္းေလးေတြပါ။
http://www.time.com/time/cartoons

http://www.funny-games.biz/pictures/745-silly-colleagues.html

http://www.funny-games.biz/pictures/808-terror-school.html


http://www.funny-games.biz/pictures/852-human-evolution.html

Read More...

Summery Only...

ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္ (၂)

ကၽြန္ေတာ့္ အေမကို အၿခားသူမ်ားက ကပ္ေစးနဲသည္ဟု ဆိုၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ စည္းစနစ္က်သည္ ဟုဆိုသည္။ ကပ္ေစးနဲ သည္ဟုဆိုလွ်င္ အပ်က္သေဘာေတြးၿခင္းၿဖစ္ၿပီး စည္းစနစ္က်သည္ဟု ေတြးလွ်င္ အၿပဳသေဘာေတြးၿခင္းၿဖစ္ေပမည္။ မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ အေမသည္ အနည္းငယ္ ႏွေၿမာတတ္ သူတစ္ဦးဟုထင္ပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း သဘာ၀က်ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ဦးအေနႏွင့္ အေလ အလြင့္ နည္းပါးေစရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းသိမ္းရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္တြင္လည္း မည္ သူ ကမွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္မရွိသၿဖင့္ အေမမွ မထိန္းသိမ္းလွ်င္လည္း အေလအလြင့္က ေတာ္ေတာ္မ်ား မည္ ၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အေမ၏ ႏွေၿမာတတ္ေသာ အက်င့္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုထဲတြင္ အေရးပါသလို တစ္ခါ တစ္ခါရယ္စရာ (အေကာင္းဘက္ကေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္)လည္း ၿဖစ္တတ္ေလသည္။

တစ္ညေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု အားလံုးအိပ္ယာ၀င္ၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းထဲမွ အသံၾကားသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းၾကည့္ရာ အေမ့ကို ဆက္တီခံုေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၿပီး ဘုရားစာ ရြတ္ေနသည္ကိုေတြ႕ ရသည္။ ေတြ႕ရိုးေတြ႕ စဥ္မဟုတ္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြား ၿပီး အေမ့ကိုေမးလိုက္သည္။ “ အေမ မအိပ္ ေသးဘူးလား ဘာလုပ္ေနတာတံုး“ အေမကေမာ့ ၾကည့္ၿပီး “ေအးဒီမွာ ၿခင္ေဆး ေခြေလး မကုန္ေသးလို႕ထိုင္ေနတာ“
ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ၿခင္ေဆးေခြေလးက လက္တစ္ဆစ္ ေလာက္ေသးေသးေလး က်န္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မီးၿငိမ္းလိုက္ လွ်င္လည္း ေနာက္တစ္ခါ ၿပန္ထြန္းရမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ အေမက ဒီၿခင္ေဆးေခြေလးကို သူ႕ဟာသူ ကုန္သြား ေအာင္ထြန္းထားခဲ့ရမည္ကို လည္း မသိစိတ္က ႏွေၿမာေနပံုရသည္။ အေမ့ စိတ္ကူးထဲတြင္ ၿခင္ေဆး ထြန္းထားလွ်င္လူထိုင္ေနမွ အက်ိဳးရွိမည္ဟူေသာ အခ်က္သာ ေလာေလာ ဆယ္ရွိေနသည္ဟုထင္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ရက္ႏွင့္ အပင္ပန္းခံၿပီး ေပထိုင္ေနၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါအေလ လူမ်ားမွာ အဲလို အေတြးလြန္ၿပီး အေတြးေခ်ာ္သြားတတ္သည္။
ထိုနည္း၄င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္ဖူးသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဖက္မွ ၿဖစ္ၿပီး လူလတ္ပိုင္းစီးပြားေရး သမား တစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္။ စီးပြားေရးတြက္တြက္တတ္သည္။ တစ္ခုခုရင္းႏွီးၿပီး လွ်င္ အကိ်ဳးအၿမတ္ တစ္ခုခုေတာ့ ၿပန္ရမွ ၿဖစ္မည္ ဟူေသာ သူမ်ိဳးၿဖစ္သည္။ တစ္ခါေသာ္ ႏိုင္ငံၿခားဇာတ္ကားတစ္ကား ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ၿပသရာသူကအရင္ၾကည့္ၿပီး အလြန္ေကာင္းသၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳး မ်ားၾကည့္ရန္ ေနာက္ရက္တြင္ လက္မွတ္ငါးေစာင္၀ယ္ခဲ့ ေလသည္။ ရုပ္ရွင္သြားခါနီးတြင္ တစ္ေယာက္က အေရးႀကီး ကိစၥေပၚလာသၿဖင့္ မလုိက္ႏိုင္ခဲ့ရာ အၿခားလူတစ္ေယာက္ ကို လူစားထိုးရန္ရွာေဖြရာ ကံဆိုးစြာ ပင္ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားထဲမွ မည္သူကမွ မလိုက္ႏိုင္ၿဖစ္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ပိုေနေသာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ၿပန္ေရာင္းရန္ ႀကိဳးစားရာလည္း ၀ယ္မည့္ သူရွာမေတြ႕ပါ။ ႀကံရာမရသည့္ အဆံုးတြင္ ထိုအစ္ကို သည္ အေႏြးထည္ေလး ၀တ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲသို႕လိုက္ထိုင္ကာ ဇာတ္ကားၿပီးသည္ အထိထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္အိပ္ေနပါသည္။ ၀ယ္ ထား သည့္ ထိုင္ခံု အလဟသ အၿဖစ္မခံႏိုင္လို႕ တန္ေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ထိုင္ခံုေပၚတြင္ လာအိပ္ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။
လူမ်ားမွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုတည္းကို ဂရုစိုက္လြန္းလွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ ရံဖန္ရံခါၿဖစ္တတ္ေလသည္ ဟုထင္ပါသည္။ ထိုကိစၥမ်ား ကိုေနာင္တြင္ ၿပန္ေၿပာေသာ အခါရယ္စရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအၿဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး “ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္“ ဟုသာေရရြတ္ လိုက္ပါေတာ့သည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ
http://www.walkinginthedesert.blogspot.com/

Read More...

Summery Only...

ၾကားဖူးနား၀ဟာသမ်ား

ၾကားဖူးနား၀ဟာသမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ မူပိုင္ရွိလွ်င္ အသိေပးပါရန္။

သူရဲေကာင္းေရြးၿခယ္ပြဲ
တစ္ခါကဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးသည္ ႏိုင္ငံ အတြင္းတြင္ သူရဲေကာင္းေရြးၿခယ္ ၿပီးသူေကာင္းၿပဳရန္အတြက္ အႀကံရေလသည္။ သူသည္ သူ၏ေဖာင္ေတာ္ကို မိေခ်ာင္းမ်ား ေမြးၿမဴထားေသာ ေရကန္၏အလယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ေစၿပီး မူးမတ္မ်ားကို ဤသို႕ေၾကၿငာေစသည္။
“တိုင္းသူၿပည္သားမ်ား ခင္ဗ်ား ဘုန္းကံ ႀကီးၿမတ္ေသာ ေရႊနန္းရွင္ ၏သူရဲေကာင္းေရႊးၿခယ္ ပြဲႀကီး စတင္ပါမည္ခင္ဗ်ား မိေခ်ာင္းမ်ားကို တိုက္ခိုက္၍ ဤေရကန္ကို ကူးခတ္လာႏိုင္သူအား ဘုရင္မင္းၿမတ္ ႀကီးမွ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား ေပးသနားၿပီး သူရဲေကာင္းအၿဖစ္ ခ်ီးေၿမာက္မည္ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပိဳင္ပြဲ စပါၿပီခင္ဗ်ား။ “

ပရိတ္သတ္ မ်ားသည္ကမ္းလံုးၿပည့္မွ်စည္ ကားလွ၏။ အမတ္ႀကီးက ထိုသို႕ေၾကၿငာလိုက္ေသာ္လည္း ပရိတ္သတ္ႀကီးက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ မည္သူမွ ေရထဲ မဆင္းရဲပဲ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ အတန္ၾကာ ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးေဒါသထြက္လာသည္။ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕တုိင္း ၿပည္ထဲမွ ရဲစြမ္းသတိၱရွိတဲ့သူ မရွိေတာ့ ဘူး လားဟု မူးမတ္မ်ားကို ေမးသည္။ တစ္ခဏေန ေသာ္ ေရထဲသို႕ လူတစ္ေယာက္ ဗြမ္းခနဲ႕ ခုန္ခ် သြား သည္။ မိေခ်ာင္းမ်ားက သူ႕ထံသို႕ စုၿပံဳ လုိက္ၾကေလသည္။ ထိုသူသည္ မိေခ်ာင္းမ်ားကို ေရွာင္တိမ္း ရင္း ေဖာင္ဆီသို႕ ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းေလ၏။ ပရိတ္သတ္ႀကီး လည္း အသက္ပင္ မရႈႏိုင္ပဲ သည္းထိတ္ ရင္ဖို စြာ ၾကည့္ရႈ႕ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသူသည္ ေဖာင္ေတာ္ဆီ သို႕ ေအာင္ၿမင္စြာ ေရာက္ရွိေလ သည္။ ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက အားရေတာ္မူၿပီး ေရြဓါးဆုကို ခ်ီးၿမင့္ေလသည္။ မူးမတ္မ်ား က ခ်ီးက်ဴး စကား ဆိုၾက၏။ ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပး ၾကေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ပရိတ္သတ္မ်ား ၿငိမ္သက္ေစရန္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ကာၿပလိုက္ၿပီး သူရဲေကာင္းႀကီးအား “သူရဲေကာင္းႀကီး အေနနဲ႕ ပရိတ္သတ္ႀကီးကို ဘာမ်ားေၿပာခ်င္ပါေသးသလဲခင္ဗ်ာ“ ေမးလိုက္ရာ သူရဲ ေကာင္းႀကီးမွ ပရိတ္သတ္ႀကီးဖက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္ မေအ..... က်ဳပ္ကိုတြန္းခ်တာလဲကြ“ ဟူ၏။

(ႏိုင္ငံၿခားဟာသ)
နယ္စပ္မ်ဥ္း
ပိုလန္ႏိုင္ငံႏွင့္ ရုရားႏိုင္ငံ နယ္စပ္မ်ဥ္းဆြဲေသာ အဖြဲ႕ သည္ လယ္သမားႀကီး တစ္ဦးပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ေၿမမ်ားသည္ နယ္စပ္မ်ဥ္း ကိုခြေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုလယ္သမား ႀကီး အား သြားေရာက္ေမးၿမန္းေလသည္။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ လယ္ေၿမေတြကို ပိုလန္ဘက္ထည့္ ဆြဲရမွာလားရုရွားဘက္ကို ထည့္ ေပးရမလား “ ဟုေမးရာ ထိုလယ္သမားႀကီးက အတန္ၾကာ စဥ္းစားၿပီး
“အင္း ပိုလန္ဘက္ပဲထည့္ လိုက္ဗ်ာ ရုရားေဆာင္းကၽြန္ေတာ္မခံႏိုင္ဘူး“ ဟူ၏။
www.walkinginthedesert.blogspot.com

Read More...

Summery Only...

ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္ (၁)

ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုၿဖဴ) ၏ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ ဇာတ္လမ္းထဲမွ မုဆိုးေက်ာ္ ဦးတြတ္ပီ၏ တပည့္ေက်ာ္ ဗိုက္ကေလး ေၿပာေနက် စကား “ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္“ ကိုေခါင္းစဥ္အၿဖစ္ အသံုးၿပဳထားပါ သည္။
*********************************************************************
ေဖာ္ၿပပါပံုမွာ ႏိုင္ငံၿခားတိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ရွိေဆးရံု တြင္ရွိေသာ ေၾကာ္ၿငာသင္ပုန္းတစ္ခုပံုၿဖစ္ေလသည္။ ေဆးရံုမ်ားတြင္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေၾကာ္ၿငာသင္ပုန္းမ်ား ဌာနတိုင္းလိုလိုတြင္ရွိသည္။ ထိုေၾကာ္ၿငာသင္ပုန္းရွိ စာမ်ားမွာ ထိုေဆးရံုတြင္ တတ္ေရာက္ကုသခဲ့ေသာ လူနာမ်ား ေဆးရံုမွ ဆင္းေသာအခါတြင္ ေရးသားသြားခဲ့ ၾကေသာ ေက်းဇူးတင္လြာမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ လူနာကိုယ္တိုင္ေသာ္ၿဖစ္ေစ၊ လူနာ၏ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားမွ ၿဖစ္ေစ ေဆးရံုတြင္ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း တြင္ ေဆးရံုရွိ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ သူနာၿပဳမ်ား ႏွင့္ အၿခားေသာ ၀န္ထမ္း မ်ားမွ မိမိတို႕ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ၿဖင့္ ေဆြမ်ိဳးရင္းႏွင့္ မၿခား ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပံု မ်ားကို ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးသား က ေက်းဇူးတင္လြာကဒ္ၿပားေလးမ်ား ကပ္ထားခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုေၾကာ္ ၿငာသင္ပုန္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လို အၿပင္လူပင္ ၾကည္ႏူးပီတိၿဖစ္မိပါသည္။ ကာယကံရွင္ ေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ား ဆိုလွ်င္အဘယ္မွ် ၾကည္ႏူးလိုက္မည္ကို မွန္းဆ၍ရႏိုင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံရွိေဆးရံုအေတာ္မ်ားမ်ားကို လည္း ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟမ်ားၿဖင့္ ပတ္သက္၍ေရာက္ဖူးခဲ့ပါ သည္။ ဆရာ၀န္၊ဆရာမ၊ ေဆးရံု၀န္ထမ္းအမ်ားအၿပားကို ဆက္ဆံဖူးပါသည္။ သူတို႕ဆီမွ ေဆးရံုမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ ၿပီး ထိုကဲ့သို႕ ေၾကာၿငာသင္ပုန္းထားရွိလွ်င္ ေကာင္းမလားဟု မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ရာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လိုၾကည့္ပါသည္။
သူတို႕ ေဆးရံုမ်ားမွ ေၾကာ္ၿငာသင္ပုန္းမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး “ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္“ဟုသာ ေရရြတ္မိပါေတာ့သည္။
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ
www.walkinginthedesert.blogspot.com

Read More...

Summery Only...

ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားေပၚထြန္းလာၿခင္း -အပိုင္း(၂)

Translate from Prof. P.C. Jain "Evolution of the Buddha Image Exotic Inidia "http://www.exoticindia.com/article/lordbuddha
***************************************************
ရုပ္ထုကိုးကြယ္မႈ႕ ေပၚေပါက္လာပံု

Indus and Harappan (3000 - 1500 BC) ေရွးေဟာင္းသုေတသန တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ မ်ားမွ မိန္းခေလးတစ္ဦးကခုန္ေနပံု၊ ဣတိၱ လိင္ ဘုရား၊ လူပုဂၢိဳလ္တို႕၏ တံဆိပ္ တံုးမ်ား၊ တိရိ စာၦန္ရုပ္ ထုမ်ား ႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႊံ႕ရုပ္မ်ား မ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရွိရၿပီး ၄င္း ရုပ္ထု မ်ားသည္ ဘာသာေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ ၿခင္းမရွိ ဟုယူဆရေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ရုပ္ထုကိုးကြယ္ ၿခင္းမ်ား သည္ Vedic ေခတ္ဦး မတိုင္မွီက စတင္ေပၚေပါက္လာသည္ ဟုယူဆရေလသည္။ သို႕ေသာ္ လည္း ထိုရုပ္ထု ကိုးကြယ္မႈ႕မ်ားသည္ ဘာသာေရးသေဘာတရား ခံယူခ်က္၊ အဘိဓၶမာ မပါရွိပဲ လူတို႕သည္ ေနရာေဒသ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေၿခအေန အလိုက္မိမိတို႕ ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ မိမိတို႕ ယံုၾကည္ေသာ အရာမ်ားကို မွန္းဆ ကိုးကြယ္ၿခင္းသာၿဖစ္ခဲ့သည္။ ' Lokapala ', or 'Dikpalas', Nāga or Yaksha အစရွိေသာ မိမိတို႕ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ ဟုလူ သားတို႕ ယံုၾကည္ၾကေသာ နတ္ဘုရားရုပ္ထုမ်ားကို ကိုးကြယ္ၿခင္းသာ ၿဖစ္ခဲ့ေလသည္။

BC (၄)ရာစုမွ (၁)အတြင္း ေတြ႕ရွိခဲ့ရေသာ Yakshas and Nagas ရုပ္ထုမ်ားအရ ရုပ္ထုကိုးကြယ္ ၿခင္း သည္ မည္မွ် ေခတ္စား၍လာသည္ကို မွန္းဆ၍ရေလသည္။ ဗုဒၶႏွင့္ ဗုဒၶ၏ ၀ါဒ သည္ကား ရုပ္ ထု ကိုးကြယ္ၿခင္းကို အားေပးၿခင္းမၿပဳခဲ့ေပ။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုေခတ္ကာလကတည္း က ဗုဒၶရုပ္ ပြား ေတာ္ ထုလုပ္ရန္အတြက္ လူအမ်ားက လိုလားခဲ့ၾကေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ရုပ္ ထုမ်ားသည္ တကယ္မရွိေတာ့သည့္ အရာကို၊ရွိမရွိ မေသခ်ာခဲ့သည့္ အရာ စသည္တို႕ ကို လက္ ဆုပ္လက္ကိုင္ၿပႏိုင္ရန္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဗုဒၶကို သက္၀င္ ယံုၾကည္သူမ်ားအေနၿဖင့္လည္း ဗုဒၶ မရွိေတာ့ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗုဒၶရုပ္ထု ထုလုပ္ ၿခင္း အားၿဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒ ၿပန္႕ပြားတည္ၿမဲေရးတြင္ တစ္နည္းတစ္လမ္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ႕ရွိသည္ ဟု ယူဆၿခင္း မွာ လည္း သဘာ၀က်ေလ၏။

စိတ္ကူးထဲမွ နာမ္ရုပ္ႏွင့္ အေကာင္အထည္ရွိေသာ ရုပ္ပြားေတာ္

အထက္တြင္တင္ၿပခဲ့သည္အတိုင္း ဗုဒၶ ရုပ္ပြားေတာ္ မ်ားသည္ စိတ္(နာမ္) ကိုအေၿခခံေသာ ကိုးကြယ္မႈ႕ မွ အေကာင္အထည္ရုပ္ထု ကို ကိုးကြယ္မႈ႕ အၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲေပၚေပါက္လာ ၿခင္းၿဖစ္ သည္။ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ ကိုးကြယ္မႈ႕ဆိုင္ရာ ရုပ္ထုမ်ားသည္ ပထမအဆင့္တြင္ စိတ္ကူး ပံုရိပ္ထဲတြင္ အရင္ၿဖစ္ေပၚၿပီး မွ ဒုတိယအဆင့္ တကယ့္ရုပ္ထု အၿဖစ္သို႕ ေပၚေပါက္ လာ ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ ပထမအဆင့္မွ ဒုုတိယအဆင့္သို႕ကူးေၿပာင္းရန္ ႏွစ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာ ၾကာၿမင့္ခဲ့ေလသည္။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္သည္ BC (၁)ရာစုေရာက္မွ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သၿဖင့္ ထိုသို႕ေၿပာင္းလည္းႏိုင္ရန္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ မွ ၆၀၀ အတြင္းၾကာ ၿမင့္ခဲ့သည္ ဟုဆိုႏိုင္ေလသည္။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားအၿခားကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ႕မ်ား၏ ၿခားနားခ်က္မွာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ကိုးကြယ္မႈသည့္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ႕အတြက္ လူတို႕က အသစ္တီထြင္ထားၿခင္းမဟုတ္ပဲ သက္ရွိ ဗုဒၶကို ရည္စူး၍ ထုလုပ္ထားၿခင္းသာၿဖစ္ေလသည္။

ပထမအဆင့္ၿဖစ္ေသာ လူတို႕၏စိတ္ကူးပံုရိပ္ထဲမွ ကိုးကြယ္မႈ႕ႏွင့္ ဒုတိယအဆင့္ၿဖစ္ေသာ ဆင္းထု ေတာ္ကိုကိုးကြယ္ၿခင္းတို႕သည္ ကြဲၿပားၿခားနားၿပီး သူ႕အဓိပၸာယ္ႏွင့္သူရွိေလသည္။ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ ဆိုေသာ္ မည္သည့္ ရုပ္ ၀တၳဳပစၥည္းကမွ ဗုဒၶကို ကိုယ္စားမၿပဳႏိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶ၏ ၀ါဒသည္ ရုပ္၀ဒႏွင့္ဆန္႕က်င္လွ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ “ဓမၶ ကိုၿမင္ေသာသူသည္ ငါဘုရားကိုၿမင္၏။ ငါဘုရားကို ၿမင္ေသာသူသည္ ဓမၼကိုၿမင္၏“ ဆိုသည္ကို ကိုးကား၍ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္သည္ ဗုဒၶ ၏ဓမၼၿပန္႕ပြားေရးအတြက္ လိုအပ္သည္ ဟုအခ်ိဳ႕က ဆိုခဲ့ေလသည္။ထုိ႕အၿပင္ တရားရွိေသာ ပုဂိၢဳလ္၊ သီလရွိေသာပုဂၢိဳလ္ သည္သာလွ်င္ ကိုးကြယ္ထိုက္ေသာ ဗုဒၶ၏ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ဖန္တီးႏိုင္သည္ (ဖန္တီးသင့္ သည္) ဟု လည္း ဆိုၾကေလသည္။
ဗုဒၵ၏ ရုပ္ပြားေတာ္ၿမတ္သည္ ရုပ္၀ါဒကို အေၿခခံထားၿခင္းမဟုတ္႔ပဲ ထမဆံုး အႀကိမ္စတင္ ေပၚေပါက္စဥ္ကတည္းကပင္ နက္နဲၿပည့္၀ေသာ အဓိပၸာယ္ ရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ဗုဒၶ ရုပ္ပြား ေတာ္ ထုလုပ္ပူေဇာ္ၿခင္းဆိုင္ရာ အတတ္ပညာမ်ားသည္ (ပန္းခ်ီ၊ပန္းပု စသည္ၿဖင့္) တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ကြဲၿပားၿခားနားၾကေသာ္ လည္း သတ္မွတ္ထားေသာ အဓိပၸယ္ၿပည့္၀ေသာ စံရွိသၿဖင့္ မည္သည့္နည္းၿဖင့္ ေဖာ္ၿပေစကာမူ မူရင္း အဓိပၸယ္မွ ေသြဖယ္သြားရန္ ခဲယဥ္းေလ သည္။ သို႕ေၾကာင့္ ပင္ Lankavatara Sutra သည္ ဗုဒၶႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ၿပရာ တြင္ အၿဖဴအမည္းၿဖင့္သာ ေဖာ္ၿပေစခဲ့သည္။ ဗုဒၶ၏ရုပ္ပြားေတာ္သည္ ၿမင္ေသာ သူ သည္ ဗုဒၶကိုၿမင္ၿခင္း ဓမၼကိုၿမင္ၿခင္း စေသာ ဂုဏ္သတၱိ ႏွစ္မ်ိဳးၿဖင့္ ၿပည္စံုရန္လိုအပ္ေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏ ရုပ္ပြားေတာ္ၿမတ္သည္ အၿခားမည္သည့္ ကိုးကြယ္မႈ႕ဆိုင္ရာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း မ်ားၿဖင့္မွ ႏႈိင္းယွဥ္ ၍မရေအာင္ အဖက္ဖက္ ကၿပည့္စံုလွ်က္ရွိေတာ့ေလသည္။

အိႏိၵယ ယဥ္ေက်းမႈ႕တြင္ ဗုဒၶ အေငြ႕ အသက္မ်ားပါ၀င္ေနၿခင္း

အာေသာက ဘုရင္ႀကီးလက္ထက္ Mauryan ေခတ္(322 - 180 BC) တြင္ ပထမဆံုး ဗုဒၶဘာသာ ၏ အေငြ႕ အသက္ သည္ ယဥ္ေက်းမႈ႕ အႏုပညာရပ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္လာခဲ့ေလသည္။ ဗုဒၶ ယဥ္ေက်း မႈ႕ အႏုပညာတြင္ ေဖာ္ၿပပါအတိုင္း တိရိစာၦန္ရုပ္မ်ားပါ၀င္ေနၿခင္းသည္ ဗုဒၶ အဘိဓမၼာ၏ အဓိက ေသာ့ ခ်က္ တစ္ခုၿဖစ္ေသာ သတၱ၀ါအားလံုးကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႕ သေဘာထားၿခင္းကို ေဖာ္ၿပ ေလ၏။
Shunga မင္းဆက္မ်ားသည္ ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ ဗုဒၶ၏ ဘ၀ၿဖစ္စဥ္၊ သူ၏ အဘိဓမၼာ ႏွင့္ အၿခား ဗုဒၶႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အရာမ်ားကို ထုလုပ္ၿခင္းၿဖင့္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ႕ အႏုပညာကို ခိုင္ၿမဲေစ ခဲ့ သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဗုဒၶ၏ရုပ္ပြားေတာ္ ထုလုပ္ပူေဇာ္ၿခင္းကို ကား ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း သံုးရာ ေလာက္အထိစတင္ၿခင္းမၿပဳခဲ့ေသး ေခ်။

စိတ္ကူးပံုရိပ္ကို စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿခင္း

BC (၁)ရာစုကို ကား ပထမဆံုးေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ဟု မွတ္တမ္း တင္ၾကေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း Chilla II ေရွးေဟာင္း သုေတသန တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္း အရ ၄င္းအဆိုသည္ အၿပည့္အ၀မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ပဲ ထိုထက္ ေစာႏိုင္သည္ ဟု ယူဆရၿပန္ ေလ သည္။ ထိုမွ တူးေဖာ္ရရွိေသာ ရုပ္ထုတစ္ခုသည္ ဗုဒၶ၏ ဦးေခါင္းေတာ္ ဟုယူဆရၿပီး အၿခားတစ္ခု သည္ကား လူသား၏ ကိုယ္လံုးဟု ယူဆရေလသည္။ Ajanta လိုင္ဂူ၊ Pitalkhora, Kanheri, Bhaja,ႏွင့္ Karla တို႕မွ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား အရ အထက္ပါအဆို သည္ မွန္ႏုိင္ဖြယ္ရာရွိေလသည္။ ဘီစီ(၂) စုမွ လိႈင္ဂူမ်ားတြင္ မူဗုဒၶရုပ္ ပြားေတာ္ဟု ယူဆႏုိင္သည့္ အေထာက္ အထားမ်ားကို တိတိက်က်မေတြ႕ရွိခဲ့ရေသာ္လည္း ဘီစီ (၁) စုတြင္ကား ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ရွိခဲ့ရေလသည္။ ဤသို႕ၿဖင့္ ဗုဒၶ၏ ရုပ္ပြားေတာ္ ထုလုပ္သင့္ သည္ မထုလုပ္သင့္ ဘူးဆိုေသာ အၿငင္းပြားခ်က္ သည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထုလုပ္ရန္သင့္ေလွ်ာ္သည္ ဟူေသာ အေၿဖၿဖင့္ အဆံုးသတ္သြားပါသည္။
ဆက္ရန္……

Read More...

Summery Only...

သိၾကားမင္းေပးေသာ ေစတီ ႏွင့္ အရက္သမားဘဇံ

“ေဟ့ေကာင္ဘဇံ မင္းေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေၿပာစမ္းနဲ႕ကြာ“
“ဟ ငါကဟုတ္လို႕ဟုတ္တယ္ေၿပာတာကြ ဘာမွလိမ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး မင္းမယံုတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး“
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ ကြပၿ္ပစ္ေပၚတြင္ ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးေသာက္ေနစဥ္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ၿဖတ္သြားေသာ အရက္ သမားဘဇံႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းႀကီး မူးမူးရူးရူးၿဖင့္စကားမ်ား ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤဇာတ္လမ္းကို မေၿပာမွီ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ရြာအေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးပါမွ စာဖတ္သူတို႕ ဇာတ္လမ္း ကိုၿပည့္ၿပည့္၀၀ နား လည္မည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤရြာ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းဆရာ ၿဖစ္ပါသည္။ စာတို ေပ စကေလး ဖတ္ၿပီး အထိုက္အေလွ်ာက္ ဗဟုသုတၿပည့္စံုသၿဖင့္ ရြာခံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုု ဆရာေလး ဟု ေခၚၿပီး ေလးစားၾကပါသည္။ ဒီရြာတြင္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုး ၿဖစ္သည္။ သူၿပီး လွ်င္ ေဆးဆရာ ေဗဒင္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုးၿဖစ္သည္။ ရြာသူႀကီး ပင္လွ်င္ သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ပါေခ်။

ဇာတ္လမ္းမွာ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း၏ အိမ္မက္မွ စေလသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ဆရာႀကီး သည္ ထူးဆန္း ေသာ အိမ္မက္ မက္ၿမင္သည္ဟုဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကို ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။ ထိုအိမ္မက္ ထဲတြင္ ရြာ အေရွ႕ဘက္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ေဘးေတာင္ကုန္းတြင္ ေစတီတစ္ဆူ ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္။ ထိုေစ တီ ေပၚလာၿပီး ေနာက္ရြာသူရြာသားအားလံုး သည္ အနာေရာဂါမွန္သမွ် ကင္းရွင္းကာ အားလံုး ခ်မ္းသာသုခရ ၾကသည္ဟု ဆိုေလသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကလည္း ရြာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ရသည္ဟု အိမ္မက္မက္ၿမင္သည္ ဟုဆို၏။ ထိုေန႕မွ စ၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာ ႀကီး ဦးေဆာင္း တႀကိတ္ႀကိတ္ ၿဖင့္ထိုကိစၥကို တိုင္ပင္ႀကေလသည္။ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း အိပ္မက္ မက္ၿမင္ သည္ ဟုဆိုေသာ ေတာင္ကုန္းေလးသို႕ သြားႀကည့္ၾကေလသည္။ ေတာင္ကုန္းေလးမွာ ေတာင္က တုန္း ေလးၿဖစ္၏။ သူတို႕သည္ ထိုေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ထားရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး တိုင္ တစ္တုိင္ပင္ ေနရာ သတ္ မွတ္ေသာ အေနၿဖင့္ စိုက္ထားခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွ စ၍ ေစတီတည္ထား ရန္ ရံပံုေငြရွာၾကေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသာ မက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ားကပါ အလွဴခံထည့္၀င္ ၾကေလသည္။ ရြာသားမ်ားကလည္း ယံုယံုၾကည္ ၾကည္ ေလးေလးစားစား ၿဖင့္ တတ္အားသမွ် လွဴၾကေလသည္။
တစ္ရက္ေသာ္ ညဦးပိုင္းမွ စၿပီး မိုးသည္း ထန္စြာရြာသြန္းေလသည္။ လွ်ပ္စီးမ်ားလည္းပစ္ မိုးၿခိမ္းသံမွာ လည္း တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းၿဖင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုညတြင္ပင္ ထိုေတာင္ကုန္း ေပၚရွိ တိုင္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ေလသည္။ နံနက္လင္း ေသာ္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း တို႕ သြားၾကည့္ၾကရာ ေစတီတည္မည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာေနရာတြင္ ၾကက္ဥကဲ့သိုေသာ ေက်ာက္တံုး ကဲ့သို႕ေသာၿဖဴၿဖဴ လံုးလံုး၀န္း၀န္းအရာ ေလးတစ္ခုကို ရြံ႕ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ၿမဳတ္ေနသည္ကို ထူးဆန္း စြာေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က ဤအရာကို မိုႀကိဳးသြားဟုထင္ၾကသည္။ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းက မူ သိၾကား မင္း က ေပးေသာ ဌာပနာဟုဆိုသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တန္းခိုးႀကီးေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ရန္နတ္ ေကာင္းနတ္ၿမတ္မ်ား က မစသည္ ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ေနသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား လည္း ထိုအတိုင္း ပင္ယံုၾကည္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဦးေဆာင္းတို႕မွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပင္ ႀကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္ေသာ သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ ၿဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ထိုဌာပနာကို မည္သူမွ မထိရ မကိုင္ရေလေအာင္ ေစတီ မတည္မွီအထိ ၿခံစည္းရိုး ခတ္ထားသည္။ အေစာင့္ပင္ အလွည့္က်ထားေသးသည္။ အၿဖစ္အပ်က္မွာ အထက္ပါ အတိုင္းၿဖစ္ေလ၏။
ဘဇံတို႕၏ အၿငင္းပြားသံ ၾကားသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္၀င္စားသၿဖင့္
“ေဟ့ေကာင့္ ဘဇံႀကီးတို႕ ဘာၿဖစ္ေနတာတံုး“
“ဟာေက်ာင္းဆရာ ဒီေကာင္ဒီမွာ မေတာ္တေရာ္ေတြေၿပာေနလို႕ဗ်“
ေကာင္းႀကီးက ေၿပာေၿပာဆိုဆို ၿခံထဲသို႕ ၀င္လာေလသည္။ ဘဇံလည္း သူ႕ေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ေကာင္းႀကီးက ဆက္ေၿပာသည္။
“ဒီလိုဆရာေရ ဘဇံက ေၿပာတာ ေစတီရဲ႕ ဌာပနာဆိုတာ မိုးႀကိဳးသြားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သိၾကားမင္းေပးတာလည္း မဟုတ္ဘူး သူေခ်ာင္းစပ္က ေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္ခဲတဲ့ အလကား ငမူး ငရဲႀကီးေအာင္ သူမ်ား ကုသိုလ္ အရွိန္အ၀ါႀကီးတာ ကို မနာလိုလို႕“
ေကာင္းႀကီးေၿပာတာၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းႀကီးသြားေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ငါက တကယ္ဟုတ္လို႕ေၿပာတာ မူးလို႕ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး မင္းက သာမူးေနတာ….“
“ကဲကဲ ေနၾကဦး“ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ဟန္႕လိုက္ရသည္။
“ဘဇံမင္းက ဘာလို႕ အဲဒါကို မင္းေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္တံုးလို႕ ေၿပာတာတံုး သူႀကီး ၾကားသြားရင္ မင္းနာဦးမယ္။ငါ့ကို ေသခ်ာေၿပာၿပ “
“ဆရာေရ အဲဒီေက်ာက္တံုးက ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္းစပ္မွာေရခ်ိဳးၿပီး အၿပန္ေတြ႕လို႕ ေကာက္လာတာ လံုးလံုး ၿဖဴၿဖဴ ေလး လွလို႕ ၊ၿပီးေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီးၿပန္လာေတာ့ ေမွာင္ ေနၿပီ၊ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ မူးေနတယ္ဆရာရဲ႕“ အမွန္ေတာ့ ဘဇံ မမူးတဲ့ေန႕ မရွိပါ။ သူကဆက္ေၿပာသည္။
“ဆရာလည္း သိတဲ့အတိုင္း အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က အဲဒီ ေစတီတည္မယ့္ ေတာင္ကုန္းနဲ႕ ဆို တစ္ ေခၚေလာက္ပဲရွိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္ေအာင္ဆိုၿပီး လမ္းအတိုင္းမၿပန္ပဲနဲ႕ အဲဒီေတာက္ကုန္းေပၚက ၿဖတ္ ၿပန္တာ၊ မိုးကလည္းရြာ၊ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ဆိုေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ၾကာက္ နဲ႕ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အဲဒီ ေစတီတည္မဲ့နားက်ေတာ့ ေခ်ာ္လဲတာပဲ အဲဒါ မနည္း လူးလဲထၿပီး အိမ္ၿပန္လာတာ၊ ေက်ာက္တံုးက အဲဒီမွာ က်က်န္ေနခဲ့တာဆရာ၊ အဲဒါသိၾကား မင္းေပးတဲ့ ေက်ာက္တံုးမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ့္ ေက်ာက္တံုး ဘဇံရဲ႕ ေက်ာက္တံုး“ ဘဇံကမူးမူးႏွင့္ ေအာ္သည္။
“ေနာက္ေန႕မနက္က် ေတာ့ မေန႕က အေသာက္မ်ားသြားတာနဲ႕ မိုးမိထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေန႕ခင္းက်မွ အိပ္ရာႏိုးတယ္ ႏိုးေတာ့ မွ အဲဒီေတာင္ကုန္းမွာ လူစုစုေတြ႕လို႕ သြားၾကည့္ေတာ့ ဆရာ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာ ႀကီး ေဆာင္းတို႕ ဆရာေတာ္တို႕နဲ႕ ရြာသားေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ေလ။ ေက်ာက္တံုးေလးကို ၿခံ ေတာင္ ခတ္ထားၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေၿပာဦးမလို႕ပဲ အနားကပ္ၿပီး ေၿပာမလို႕ရွိေသး တယ္ သူႀကီး က ဘဇံမင္း ဘာလာရွဳပ္တာလဲဆိုၿပီး နားရင္းအုပ္လိုက္လို႕ ဘယ္လိုမွ မေၿပာသာေတာ့ ဒီလိုပဲ မသိသလို ေနလိုက္တာဗ်။“
သူ႕စကားၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အလံုးႀကီးတတ္လာသည္။ ဒီကိစၥက ေတာ္ရုံတန္ရံုၿပႆနာမဟုတ္။
“မင္းဟာက ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ“ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္သည္။
“ဆရာမယံုရင္ ေက်ာက္တံုး ေအာက္ကိုလွန္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလို႕ ဓါးနဲ႕ ဘဇံလို႕ ၿခစ္ထားတာရွိတယ္“
ဘဇံကေတာ့ အေသအခ်ာေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဒီကိစၥေသခ်ာခဲ့လွ်င္ ဆရာေတာ္ ႀကီးႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္းမွာ ေခါင္းေဖာ္ရဲေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ ရြာသူရြာသားမ်ား မည္သို႕ၿဖစ္သြားမည္နည္း။ ဘဇံအတြက္ လည္း ေကာင္းမည္မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သက္ၿပင္းခ်မိသည္။
ေကာင္းႀကီးက၀င္ေၿပာသည္။
“မင္းေၿပာတာေတာ့ ငါမယံုဘူးဘဇံ“
“မင္းမယံုရင္ ေက်ာက္တံုးကို သြားလွန္ၾကည့္ပါလား“
“ဟၾကည့္လို႕မွ မရတာ သူႀကီးက ငါ့ကုိသတ္မွတ္ေပါ့ သူႀကီးမသတ္ခင္ အနားကရြာသားေတြ ၀ိုင္း ရိုက္ တာ နဲ႕ေသမွာ“
ေကာင္းႀကီးကပဲဆက္ေၿပာသည္။
“ဆရာကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဇံေၿပာတာမယံုဘူး ဒီေကာင္အရင္က လည္း ဒီလို မဟုတ္တရုတ္ဇာတ္ လမ္း ေတြ ထြင္ဘူးတယ္။ အဲဒါထားပါေတာ့ ဘာလိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီေနရာမွာ ေစတီၿဖစ္သြားရင္ ရြားသားေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွာ ေစတီမွ မရွိပဲ။ ေစတီတည္ေတာ့ လည္း ဒီလို တန္ခိုး ႀကီးေစတီ ရေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက နာမည္ရတယ္ဗ်။“
ကၽြန္ေတာ္ကဘဇံႏွင့္ ေကာင္းႀကီးကို ၀င္ေၿပာရသည္။
“ကဲကဲ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီကိစၥဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မသိေစနဲ႕ဦးဟုတ္ၿပီလား ငါစဥ္းစား ၾကည့္ လိုက္ ဦးမယ္။ မင္းတို႕ ကတိေပးရင္ ငါ အရက္ဖိုးေပးလိုက္မယ္“ ဟုဆိုကာ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ထံမွ ကတိေတာင္းၿပီး အရက္ဖိုးေပးလိုက္ေလသည္။ ေကာင္းႀကီးေၿပာသည္မွာ လည္းဟုတ္သည္။ ရြာသားေတြက ဤေစတီအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးထားသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။ ဘဇံေၿပာသလိုသာ ၿဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ဒီရြာသည္ လည္း ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလွာင္ေၿပာင္ခံရေတာ့ မည္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ ၏ယံုၾကည္မႈ႕ ကို ပ်က္ရယ္ၿပဳလိုက္သလိုၿဖစ္ေပလိမ့္ မည္။
ေန႕ခင္းပိုင္းေလာက္ၾကမွ ထိုေတာင္ကုန္းဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ရြာေတာင္ပိုင္း မွ မေအးၿမႏွင့္ေတြ႕သည္။ သူက
“ဆရာ ေတာင္ကုန္းကိုသြားမလို႕လား“
“ဟုတ္ပါ့ ဒါနဲ႕ ညည္းအေမေရာေနေကာင္းလား“
မေအးၿမအေမသည္ မေအးၿမတို႕ အေဖသူ႕ ခင္ပြန္းဆံုးသြားကတည္း က စိတ္အနည္းငယ္ ေနာက္သြား ခဲ့သည္။ ရူးေတာ့ မရူးပါ။ တစ္ေယာက္ထဲစကားေၿပာေၿပာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မေအးၿမက ေၿဖသည္။
“ေကာင္းတယ္ဆရာ ဌာပနာ ေပၚလာၿပီးကတည္းက ေခၚသြားၿပီးသြားဖူးတာ အခု အေမက ဌာပနာကို အရမ္းယံုၿပီး အဲဒီမွာ ပုတီးစိတ္ တရားထိုင္နဲ႕ အရင္နီးပါး ၿပန္ေကာင္းလာၿပီးဆရာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးတို႕ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းတို႕ ေက်းဇူးပါပဲ“
ကၽြန္ေတာ္ မေအးၿမ၏ အေၿဖစကားေၾကာင့္ ရင္ေလးသြားသည္။ ဘဇံေၿပာတာမ်ားဟုတ္ေနခဲ့လွ်င္။ သို႕ေသာ္ ဘဇံက အမူးသမား သိပ္ေတာ့ မယံုရ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းသို႕ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္သည္ ေန႕ခင္းၿဖစ္သၿဖင့္ လူသိပ္မရွိေသး။ အၿခားအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာမွလူမ်ား၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူမ်ားၿဖင့္ စည္းကားလွေလသည္။
ထုိေက်ာက္တံုး ကို အမိုးႏွင့္ အကာႏွင့္ လုပ္ထားသည္။ ဌာပနာကို မည္သူမွ ကိုင္ခြင့္မရ။ နီးနီးကပ္ကပ္ ပင္ ၾကည့္ရွဳ႕၍မရ ေစရန္ အေသအခ်ာ ကာထားေလ သည္။ လူမ်ားကန္ေတာ့ လို႕ရရန္ ဖ်ာလည္းခင္း ထား ေလ ၏။ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ ဆြမ္း၊ေရခ်မ္း၊ ပန္းစီးမ်ားလည္း ေၿမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ဤေက်ာက္တံုးကို ငံုၿပီးေစတီတည္မည္ဟု သိရသည္။
ယခုမူ သူႀကီးအေစာင့္ခ်ထားေသာ ကာလသားသံုးေယာက္သာ ရွိသည္ ။ႏွစ္ေယာက္မွာ အနီးရွိဖ်ာေပၚတြင္ အိပ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္မွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ လိုက္ သည္။ ဒီကိစၥက လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ တစ္စံုတစ္ဦးသိသြားပါ က ကၽြန္ေတာ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားႏိုင္သည္။ အကယ္၍ဘဇံေၿပာသလိုမွန္ ေနခဲ့လွ်င္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ဘာ လုပ္မည္နည္း။ ဘဇံေၿပာသည့္ ေက်ာက္တံုးကို ဓါးၿဖင့္ ၿခစ္ထားသည့္ ေနရာသည္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေက်ာက္တံုးသည္ရြံ႕ ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ ၿမဳတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လွ်င္ လည္း ကမန္းကတန္းသာ ၾကည့္ရမည္ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္ဖြာေန ေသာကာလသားတစ္ေယာက္ကို
“ေရာ့ကြာ ေဒၚေဖာ့ဆိုင္မွာ ေဆးလိပ္သြား၀ယ္စမ္း ငါဒီမွာ ၀တ္ၿပဳလိုက္ဦးမယ္ မင္းတို႕ဖို႕ေရာ၀ယ္ခဲ့“ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးၿပီး လြတ္လိုက္ေလသည္။ သူထြက္သြားမွ ေဘးဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆို တာေသခ်ာမွ အကာကေလးကို ေက်ာ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတက်ခ်ၿပန္ ခ်ထားလိုက္ေလသည္။
………….
ကၽြန္ေတာ္ ဘဇံေၿပာသလိုေတြ႕ခဲ့သလား ဟု စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ အေနနဲ႕ သိခ်င္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဤ ကိစၥသည္ ရြာသားေတြ အတြက္ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဦးေဆာင္း အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွီ၊ ဘဇံအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ယုတ္အစြဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လည္း အက်ိဳး မရွိဟု ယံုၾကည္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုတ္ပိတ္ေနဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။

စာႀကြင္း။ ေစတီအတြက္ ရံပံုေငြ မၾကာမွီလံုေလာက္သြားၿပီး ေစတီစတင္ တည္ေဆာက္ရာ ေနာက္ႏွစ္လ အၾကာတြင္ ဘုရားပြဲ လုပ္ၿပီး ေစတီကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါသည္။ ေစတီ၏ အမည္မွာ သိၾကားေပး ေစတီ ဟုတြင္သည္ ဟုသိရပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ
www.walkinginthedesert.blosgpot.com

Read More...

Summery Only...

ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားေပၚထြန္းလာၿခင္း-အပိုင္း(၁)

Prof. P.C. Jain ၏ Evolution of the Buddha Image ကို Exotic Inidia ၏ခြင့္ၿပဳခ်က္အရ http://www.exoticindia.com/article/lordbuddha မွယူၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ခၽြတ္ယြင္း ခ်က္မ်ားရွိလွ်င္ခြင့္လြတ္ၾကပါ။

******************************************************

ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားေပၚထြန္းလာၿခင္း

ဗုဒၶ၏ရုပ္ပြားေတာ္ၿမတ္၊ အၿခားအရာမ်ားႏွင့္ မတူ လံုး၀ ေတာ္လွန္ေၿပာင္းလဲခဲ့ေသာ၊ သမားရိုးက်မ်ားထဲမွ ခြဲထြက္ခဲ့ေသာ၊ တုႏႈိင္း၍မရေသာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာယံု ၾကည္မႈ႕၏ ၿပယုတ္တစ္ခုၿဖစ္ေသာ၊ ေရွးေဟာင္းအိႏိၵယ ယဥ္ေက်းမႈ႕ အႏုပညာၿဖစ္ေသာ ဗုဒၶ ရုပ္ပြား ေတာ္ထုလုပ္ကိုးကြယ္ရန္ဗုဒၶဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ အခါကတည္းကပင္ လူတို႕၏ စိတ္ကူးသႏၱာန္တြင္ တည္ရွိေနခဲ့သည္။ ထိုလူတို႕၏ စိတ္ကူးပံုရိပ္ထဲ တြင္တည္ရွိခဲ့ေသာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားမွ ေက်ာက္ၿဖင့္ ထုလုပ္ေသာ သို႕မဟုတ္ ရႊံ႕ၿဖင့္ ၿပဳလုပ္ေသာ ရုပ္ပြားေတာ္ အဆင့္သို႕ေရာက္ရွိရန္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀) ခန္႕ ၾကာၿမင့္ ခဲ့ေလသည္။ ႀကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္ လွေသာ UdaYana ဘုရင္ႀကီး၏ ဒ႑ာ ရီအရ ဗုဒၶဘုရားရွင္ သက္ ေတာ္ထင္ရွား ရွိ

စဥ္အခါက တည္းက ဗုဒၶ ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူမ်ား သည္ ဗုဒၶရုပ္ ပြားေတာ္ ကို ထုလုပ္ကိုးကြယ္ရန္ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကသည္ဟုဆိုေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာသည္ ဗုဒၶဘုရား ရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္အခါကတည္းက ေနရာေဒသ အမ်ားအၿပား သို႕ၿပန္႕ႏွံ႕ခဲ့ၿပီး သက္၀င္ယံုႀကည္သူမ်ားစြာရွိခဲ့ရာ ထိုသူမ်ားက ဗုဒၶကို မိမိတို႕၏ ယံုၾကည္မႈ နားလည္မႈ႕ အတိုင္းၾကည္ညိဳၿမတ္ႏိုးစြာ ကိုးကြယ္ခဲ့ေလ၏။ သို႕ေၾကာင့္ ပင္ ဗုဒၶမရွိ ေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗုဒၶတည္ရွိခဲ့သည္ကို ရည္ရြယ္ေဖာ္ညႊန္းေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚထြန္းလာခဲ့ေလသည္။ ထိုရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ ဗုဒၶကိုသက္၀င္ယံုၾကည္သူမ်ား၊ ကမာၻအႏွံ႕အၿပားရွိ ဗုဒၶ ဓမၼေရာက္ရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သက္ရွိ ဗုဒၶ အလားစံပယ္ေတာ္မူေနခဲ့ၾကေလသည္။
အမွန္တကယ္အားၿဖင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၿခင္းကို ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္က ခြင့္ၿပဳခဲ့သလား မၿပဳခဲ့ဘူးလားဆိုသည္မွာ အၿငင္းပြားဖြယ္တစ္ ရပ္ၿဖစ္ေလ၏။ သို႕ေၾကာင့္ လူတို႕သည္ ဗုဒၶႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အရာမ်ား ဗုဒၶ၏ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း စသည္တို႕ ကို ထုလုပ္ေဖာ္ၿပခဲ့ေသာ္လည္း ဗုဒၶရုပ္ပြားထုလုပ္ၿခင္းကိုမူ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ကန္႕သတ္ထားခဲ့ေလသည္။ စိတ္ကို အေၿခခံေသာ ဗုဒၶ၏တရားေတာ္၊ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ႀကီး ေသြဖယ္ေနေသာ ရုပ္ထုကိုးကြယ္မႈ႕ ဆီသို႕ ဦးတည္ေနေသာ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ထုလုပ္ပူေဇာ္ရန္ သည္ ခ်က္ၿခင္းမၿဖစ္လာႏိုင္ေသးပါ။

ပထမဆံုးေသာ ရုပ္ထုကိုးကြယ္မႈ႕

ရုပ္ထု ထုလုပ္ပူေဇာ္ကုိးကြယ္ၿခင္းႏွင့္ သဘာ၀အေလွ်ာက္ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ထူးၿခားသည့္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတို႕ကို ကိုးကြယ္ရာအၿဖစ္ပူ ေဇာ္ပသၿခင္း သည္ မတူကြဲၿပားသည္ကို မွတ္ယူသင့္ပါသည္။ လူတို႕ ပထမဆံုးကိုးကြယ္ေသာ ရုပ္ထုသည္ လူတို႕က မိမိယံုၾကည္ရာကို ရည္စူး ၍ ထုလုပ္ပူေဇာ္ထားၿခင္းမဟုတ္ပဲ သာ၀အေလွ်ာက္ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားကို ကိုးကြယ္ရာ အၿဖစ္ကိုးကြယ္ၾကၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ Neolithic (12000 -8000 BC) ေခတ္တြင္လူတို႕ ပထမ ဆုးံ ကိုးကြယ္ေသာရုပ္ထုကိုရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသည္ဟုဆိုၾကပါသည္။ အကာအကြယ္မဲ့ ကူညီမည့္သူမဲ့ေနေသာ လူသားမ်ားသည္ မၿမင္ႏိုင္ေသာ ေဘးအႏ ၱရာယ္မ်ား၊ သဘာ၀လြန္စြမ္းအားမ်ားမွ မိမိတုိ႕ကို မိမိတို႕ကာကြယ္ရန္ အလို႕ငွာ ကယ္တင္ရွင္စြမ္းအားရွင္မ်ားကို ရွာေဖြကိုးကြယ္ခဲ့ၾကေလသည္။ အသြင္သ႑ာန္ ထူးၿခားေသာေက်ာက္တံုးမ်ားကို မၿမင္ႏိုင္ေသာ ကယ္တင္ရွင္ စြမ္းအားရွင္အၿဖစ္ ကိုးကြယ္ခဲ့ ၾကေလသည္။ ပံုတြင္ေဖာ္ၿပထားေသာ သဘာ၀အေလွ်ာက္ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ေက်ာက္တံုးသည္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တြင္လူတို႕ပထမဆံုးကိုးကြယ္ ခဲ့ေသာ ရုပ္တုၿဖစ္တန္ရာ၏။ သဘာ၀အေလွ်ာက္ၿဖစ္ ေပၚေနေသာ သို႕မဟုတ္လူတို႕ ဖန္တီး ၿပဳလုပ္ထားေသာ ကိုးကြယ္ရာ အရာ၀တၱဳမ်ား၊ ၄င္းတို႕ ကိုကိုယ္စားၿပဳေသာ နတ္ဘုရားမ်ား သည္ ဗုဒၶမပြင့္မွီအခ်ိန္ထိ အဓိပၸယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမၿဖစ္ၾက ေသးေခ်။ ဆက္ရန္။ ................

http://www.walkinginthedesert.blogspot.com/

Read More...

Summery Only...

သူတို႔ကိုယ္တို႔ အခ်ိန္ဓေလ့ - ေမာင္သစ္ဆင္း

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း၏ သူတို႕ကိုယ္တို႕ အခ်ိန္ဓေလ့ပါ။ တန္ဖိုးရွိေသာ စာၿဖစ္ပါသည္။

(၁)
ဆရာျမသန္းတင့္၏ေေက်းဇူးေၾကာင့္ ‘႐ွားေလာ့ဟုမ္း’ ၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္ရသည့္အခါ ထူးထူးျခားျခား သတိျပဳမိလာေသာ
အခ်က္တစ္္ ခုကိုေတြ႕ရပါသည္။ “သူတို႔ဆီက အခ်ိန္ဓေလ့့” ျဖစ္၏။
႐ႈပ္ေထြး နက္နဲလွေသာ အမႈတစ္ခုကို ႐ွားေလာ့ဟုမ္း ကိုင္တြယ္ ေျဖ႐ွင္း ရာတြင္ ထိုအခ်က္ကို အၿမဲတမ္း လိုလို အသံုး
ခ်ခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ႐ွားေလာ့ဟုမ္းသည္ သူတို႔ဆီက တိက် မွန္ကန္လွစြာေသာ ဆက္သြယ္ေရး စံနစ္ (မီးရထား၊
ေၾကးနန္း …စသည္) ႏွင့္ သတ္မွတ္ ထားသည့္ အခ်ိန္အတိုင္း မလြဲမေသျပဳမူ လႈပ္႐ွား လုပ္ကိုင္ ေလ့႐ွိသည့္ သူတို႔လူ႕
အဖြဲ႕အစည္း၏ ေန႔စဥ္ဘ၀သဘာ၀တို႔က ုိထည့္သြင္းအေျချပဳ၍ အမႈအေပၚစဥ္းစားနည္းကို တည္ေဆာက္ေလ့႐ွိသည္။
အမႈသြားအမႈလာျဖစ္စဥ္၊ ယုတၱိေဗဒ၊ အေသးအဖြဲ႕ကေလးမ်ားကုိျမင္တတ္မႈ၊ ဗဟုုသုတ က်ယ္ျပန္႕မႈ အစ႐ွိသည္တို႔သည္ ႐ွားေလာ့ဟုမ္း ၀တၳဳမ်ား၏ ပါ၀င္ေနက် အခ်က္မ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ၌ ‘အခ်ိန္သေဘာ’ သည္ အမႈ၏ အဓိက ကြင္းဆက္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုသေဘာကို ႐ွားေလာ့ဟုမ္း ၀တၳဳ (၁၀) ပုဒ္တြင္ အနည္းဆံုး သံုးပုဒ္ခန္႔၌ ေတြ႕ရတတ္သည္။
စာေပ၏သမိုင္းတန္ဖိုးမ်ားကို အမွတ္စဥ္ေရး ထုိးၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ သမိုင္းတန္ဘုိးသည္ ေနာက္ဆံုးေနရာတြင္႐ွိေနႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
စာေပအရာ မသြင္းၾကေသာ စာအုပ္မ်ား၌ပင္ သူ႕ေခတ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ သဘာ၀ကို အရိပ္္အေငြ႕မွ် ေလာက့္ေတာ့ ေတြ႕ႏိုင္ တတ္ေသး၏။

႐ွားေလာ့ဟုမ္း၀တၳဳမ်ားက ဆာအာသာကိုနင္ဒြိဳင္း တို႔ရပ္႐ြာ၏အခ်ိန္စနစ္ကို အလုိအေလ်ာက္ေျပာျပသည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ သူူတို႔ဆီက အခ်ိန္စနစ္ဆိုသည္မွာ ဒီလိုပါလားဟု သိလိုက္ရ၏။
႐ွားေလာ့ဟုမ္းကိုျမန္မာမႈျပဳခဲ့သည့္ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္္း၏ ‘စံုေထာက္ေမာင္စံ႐ွား’ ၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္ရသည့့္အခါတြင္ကား ဆရာႀကီး
တို႔ေခတ္၏ အခ်ိန္စနစ္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။


“လာဗ်ိဳ႕ ကိုသိန္းေမာင္၊ သံုးနာရီႏွစ္ဆယ္ ေလာ္ကယ္ မီေသးတယ္။ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ရင္ ဘူတာကို ႏွစ္မိနစ္ နဲ႔ ေရာက္ပါ
တယ္ဗ်”

“ပါဆယ္ထုပ္ ရတာက ၾကာသာပေတး ေန႔မွာ ရတာဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ကပို႔လိုက္ဟန္တူပါရဲ႕၊ ဒီေတာ့ နား႐ြက္ေတြြျဖတ္ျခင္းဟာ
တနလၤာ၊ အဂၤါေန႔ေလာက္ ျဖစ္မွာပဲ”

႐ွား ။ ။ (သူ႕ေျခေထာက္ကို ၾကည့္လ်က္) “အင္းစိန္ ဘက္က ေလာ္ကယ္ရထားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မွတ္တယ္”
လူငယ္ ။ ။ “မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
႐ွား ။ ။ “ၿပီးေတာ့ လန္ခ်ား ဆက္စီးခဲ့တယ္ ဟုတ္စ”
လူငယ္ ။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
႐ွား ။ ။ “ဒီ ႐ႊံ႕မ်ိဳးဟာ ေျမနီကုန္းဘက္နဲ႕ အင္းစိန္ဘက္မွာ ႐ွိတတ္တာပဲ။ အခ်ိန္ကလည္း ႐ွစ္နာရီ ဆုိက္တဲ့ အင္းစိန္ ေလာ္ကယ္ ရထားကဆင္းၿပီး လန္ခ်ားနဲ႕ လာရင္ေရာက္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္”

“အမႈက နက္နဲတဲ့အပိုင္းေရာက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္သဘာ၀က်က်စဥ္းစားတတ္ရင္ သိပ္မခက္လွေပဘူး။ သူ႕မ်က္ႏွာကို
အ၀တ္နက္နဲ႔အုပ္ထားခံရတယ္ဆိုေသာ္လည္း အသံကိုေတာ့ၾကားရတာပဲေလ။ တိုင္ကပ္နာရီက႐ွစ္နာရီထိုးသံကို ၾကားတယ္ သိပ္မၾကာခင္မွာ မနီးမေ၀းက ရထားဥၾသဆြဲသံ ၾကားရတယ္ ဆိုကတည္းက အမႈကၿပီးသြားၿပီ၊ သူေရာက္ေနတာ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာနားကအိမ္တစ္အိမ္မွာပဲေပါ့။ ရထားအခ်ိန္စာရင္း ကို က်ဳပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေနရာသိမွေတာ့ က်န္တာေတြက လြယ္သြားပါၿပီဗ်ာ”

“က်ဳပ္က ေၾကးနန္းႀကိဳၿပီး ႐ိုက္လိုက္တယ္ေလ။ သူမေရာက္ခင္ ေၾကးနန္းဟာ ႀကိဳၿပီး ေရာက္သြားေတာ့ တရားခံ ဘယ္ေျပးလြတ္
လိမ့္မလဲ”
xxxxxxxxxxxxxxx
“လူသတ္သမားဟာ လက္မႈပညာမွာ အေတာ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပပဲဗ်၊ စားပြဲတင္နာရီကို လူသတ္ကိရိယာ အျဖစ္ ဖန္တီးထား
တာ၊ ကိုဘလွေအာင္ ဟာ မနက္႐ွစ္နာရီ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္မွာ ႐ံုးခန္းကိုေရာက္တာ သူ သိထားတယ္။ နာရီကို တီထြင္ထားတာက ကိုးနာရီ ထိုးတာနဲ႕ နာရီ အံ၀ွက္တံခါးေလး ပြင့္ၿပီး စပရင္ကန္အားနဲ႔ အဆိပ္အပ္ ထြက္လာေအာင္ စီမံထားတာပဲ၊ ကိုဘလွေအာင္ဟာ သူ႕႐ံုးခန္းစားပြဲ မွာ ထိုင္ၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္အၾကာ ကိုးနာရီတိတိမွာ အဆိပ္အပ္ေၾကာင့္ ေသသြားရတာပါ။ တရားခံကေတာ့ အဲဒီေန႔မနက္က နာရီကို စားပြဲေပၚ လာထားသြားတဲ့သူပါပဲ”
(အခုေနမ်ား ကၽြန္ေတာ့ကို ထိုနည္းလမ္းအားျဖင့္ လုပ္ႀကံရန္ႀကံစည္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ လူသတ္သမားမွာ နာရီတီထြင္ရႀကိဳးနပ္လိမ့္မည္
မဟုတ္ပါ။ အဆိပ္အပ္ထြက္ၿပီး ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္အၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္က ဘုမသိဘမသိျဖင့္ ႐ံုးခန္းသို႔ေရာက္႐ွိလာလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ေမာင္စံ႐ွား ၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္ရင္းႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးစရာတစ္ခုေပၚလာပါသည္။ ‘႐ွားေလာ့ဟုမ္း’ ေတြထဲက ‘အခ်ိန္’ အေၾကာင္းျပဳ
၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို အရင္းအတိုင္းျမန္မာမႈ ျပဳခဲ့ျခင္းမွာ အခ်ိန္စနစ္ျခင္းတူခဲ့ၾကလို႔လား။
ေ႐ွ႕မီေနာက္မီ လူႀကီးသူမတစ္ဦးအား အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ ေမးျမန္းၾကည့္ပါသည္။
“အဘတို႔တုန္းက အဲဒီလိုပဲ အခ်ိန္မွန္ၾကသလား”
“မွန္တာေပါ့ ေမာင္ရယ္၊ ေစာင့္ရတယ္ဆိုတာ သိပ္မ႐ွိလွပါဘူး။ ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္က ကြက္တိျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတာ”
“လူေတြကလည္း သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ ကြက္တိျဖစ္ၾကသလား”
“တို႔တုန္းက လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေပါ့ကြာ၊ သူ႔ဟာနဲ႕သူကြက္တိျဖစ္ေအာင္ေနၾကတာပဲ”
ကြက္တိ … ကြက္တိ။
ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းသာ ႐ွိေနေသးလွ်င္ ေမာင္စံ႐ွား ကိုေစာေစာစီးစီးေရးခဲ့မိျခင္းအတြက္အလြန္တရာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေန
မည္လားမသိ။ ယခုအခ်ိန္မွာ ေရးမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ‘ေခတ္ၿပိဳင္ ယုတၱိ’ မ႐ွိဟု ေ၀ဖန္ၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တိက်မွန္ကန္စြာလည္ပတ္လႈပ္႐ွားေနေသာ အခ်ိန္စနစ္တစ္ခုအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘိုးဘြားမ်ားေေနထိုင္ခဲ့ၾက
ဘူးသည္ဟူေသာ သမိုင္းတစ္ကြက္႐ွိခဲ့၏။

(၂)
ျမန္မာမႈနယ္ပယ္၌အခ်ိန္၏တန္ဘိုးႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားပံုမ်ား၊ ဆံုးမစာမ်ား၊ နီတိမ်ား၊ ဆို႐ိုးစကားမ်ားႂကြယ္၀စြာ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ဗုဒၶသာသနာ အဆံုး အမ၌ တည္ခဲ့ၾကေသာ ေ႐ွးျမန္မာ ႀကီးမ်ား၏ လက္ဆင့္ကမ္း သတိ ေပးခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ‘အခိ်န္ သတိ’ (Time Conseious) သည္ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳးသား ဗီဇလကၡဏာတစ္ခုျဖစ္မလာေသးပါ၊ အက်င့္စ႐ိုက္တစ္ခု ျဖစ္မလာေသးပါ။ ‘ျမန္မာေတြ အခ်ိန္တိက်တယ္’ ဟူေသာ စကားမ်ိဳး ကမ ၻာ့ပါစပ္ဖ်ား၌ ေရပန္းမစားေသးပါ။ ျမန္မာ ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာေတာ့ ‘ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေလကြာ’ ဟူေသာ ျပက္လံုးသာ တြင္က်ယ္ခဲ့ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ အခ်ိန္သတိေလ်ာ့နည္းျခင္းသည္ လူမ်ိဳး၏ဗီဇေၾကာင့္လား။ သို႔မဟုတ္ လူမ်ိဳး၏ ဘ၀ေၾကာင့္
လား။ သို႔မဟုတ္ ထိုႏွစ္မ်ိဳစလံုးေၾကာင့္လား။

(၃)
“သူတို႔ဆီက စက္နာရီ အရင္ စေပၚလို႔ သူတို႔က ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး အခ်ိန္မွန္ ၾကတာလို႔ေတာ့ ေျပာလိိုု႔ မရဘူး။ ဗီဇ စ႐ိုက္အေရး ႀကီး
တယ္၊ တို႔ကေပါ့တယ္၊ မေလးနက္ဘူး၊ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္႐ွိတယ္။ ဆင္ျခင္္ေတြးေခၚဘို႔ပ်င္းတယ္။ ခံစားမႈေနာက္ကိုပဲ အလြယ္တကူလိုက္ တတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုစ႐ိုက္မ်ိဳး႐ွိတဲ့လူဟာအခ်ိန္္ေပၚမွာသာမကဘူး တျခားဘာကိစၥေပၚမွာမွ ေလးေလးနက္နက္ သေဘာထားတတ္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ပညာေရးနဲ႔ ထိန္းဘို႔လိုတယ္။” ဟု အၿငိမ္းစားေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတစ္ဦးကေ၀ဖန္ပါသည္။
စီးပြားေရးပညာ႐ွင္တစ္ဦးကေတာ့ ဤသို႔႐ႈျမင္၏။ “ဘ၀ခ်င္းမတူၾကဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ွဆီမွာလူတစ္ေယာက္ရပ္တည္ဘို႔လြယ္ကူ
ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဆီမွာကခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေျဗာသံ စည္သံ တညံညံနဲ႔ မုဆိုးမေတာင္ ဘုရားတည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူတို႔မွာ ပင္လယ္ ထဲထြက္၊ ပင္လယ္ဓားျပ လုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့ရတဲ့ အေျခအေန၊ သူတို႔က ဘ၀နာခဲ့ၾကတယ္။ ‘အထိနာ’ ေတာ့ ‘အသိသာ’ တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပုိင္းကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဘ၀ေရာက္ရတာပါပဲ၊ စီးပြားေရးသေဘာေတြပါ၊ အခုလည္း သူတို႔ဆီမွာ ၾကည့္၊ လူေတြဟာ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ မအားၾကဘူး။ ဆင္မယဥ္သာ ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္၊ သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ဟာ ေငြျဖစ္ေနတာကိုး၊ အခ်ိန္အတိ အက် မလုပ္ခ်င္လို႔ ကိုမရဘူး။ ဘ၀ပံုစံက အဲဒီလို။ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အခ်ိန္ဟာ မက္လံုးျဖစ္သြားတယ္။ ေငြျဖစ္သြားတယ္၊ ဘ၀ ကေေတာင္းဆိုလာတဲ့ အခါ အခ်ိန္ကို မေလးစားခ်င္လို႔မရ၊ ေလးစားလာရတာပဲ၊ ၾကာေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားေရာ”
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာ ေဟာင္းႀကီးထဲသို႔ ျပန္လည္တိုး၀င္ ၾကည့္ေနျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ က အသိကို ျပ႒ာန္း
သလား၊ အသိကဘ၀ကို ျပ႒ာန္းသလား ဟူေသာျပႆနာကအစ၊ ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အလယ္၊ စိတ္ နဲ႔ ႐ုပ္ ဘယ္ဟာအဓိကလည္း ဟူေသာ ျပႆနာေဟာင္း ႀကီး၌ အဆံုးသတ္ရဖြယ္႐ွိပါသည္။ ထားလိုက္ၾကပါစို႔။
“ဗီဇ ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘ၀ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္ျပႆနာ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးလံုး အားနည္းခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့တာအမွန္
ပဲ” ဟု သမိုင္းကထိက တစ္ဦးက ဆုိပါသည္။

(၄)
ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ ကေဖးဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ေကာ္ဖီ ေသာက္ေန၏။ ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္လိုက္
စီးကရက္ တစ္႐ိႈက္ ဖြာလိုက္၊ လမ္းမဆီသို႔ ေငးလိုက္ ႏွင့္ အေတြးထဲတြင္ ကၽြံက် နစ္ျမဳပ္ ေနေလသည္။ အတန္ၾကာေသာ သူ လႈပ္႐ွား လာၿပီး ေကာ္ဖီဖိုး႐ွင္းရန္ စားပြဲထိုးကို ေခၚလိုက္၏။ စုစုေပါင္း ေလးေဒၚလာ က်ပါသည္ ဟုဆိုေသာအခါ သူမ်က္လံုးျပဳဴးသြားေလသည္။
“ဟ … မေန႔က ငါေသာက္ခဲ့ပါေသးတယ္၊ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ တစ္ေဒၚလာပါ၊ သံုးေဒၚလာက ဘယ္က ပိုလာတာလဲ”
စားပြဲထိုးကစားပြဲေဘးသို႔လက္ၫိႈးၫႊန္ျပ၏။ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္၏။ စားပြဲေဘးေဘာင္တြင္တပ္ဆင္ထားသည့္အခ်ိန္မွတ္နာရီတစ္လံုး။
“တကတည္း ေသာက္က်ိဳးနည္းဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဆီ တုန္းကလို တေမ့ တေမာ ထိုင္ခဲ့ မိတာကိုးဗ်၊ သူတို႔ ဆီမွာက ၾကာတဲ့
အခ်ိန္ အတြက္ အခ ေပးရတယ္၊ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ခေတြ ဘာေတြ ညာေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေလးေဒၚလာေပးခဲ့ရ သဗ်ိဳ႕။ ေနာက္ေတာ့ ၾကာၾကာမထိုင္ရဲေတာ့ဘူးဗ်” ဟု စာေရးဆရာ ဟိန္းလတ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပပါသည္။
ထို႔အတူပင္ ေရဆင္းတကၠသိုလ္က ဆရာဦးေမာင္ေမာင္စံ (စာေရးဆရာ ၾကည္မင္း၊ ေက်ာ္ေစာမင္း) ၾသစေတးလ်သို႔ ဘြဲ႕လြန္သြား
ယူစဥ္က တစ္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လည္ရာ သူ႕မိတ္ေဆြ တစ္ဦး႐ွိသည့္ ႐ံုးဌာနတစ္ခု အနီးသို႔ေရာက္လာ၏။ ႀကံဳတုန္း ၀င္ေတြ႔ဦးမည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္႐ံုးထဲ၀င္ေတြ႕ေလသည္။ မစၥတာဘယ္သူဘယ္၀ါႏွင့္ ေတြ႕လိုပါေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးအျပင္ခန္း၌ ေစာင့္ေနသည္။ မၾကာမီသူ႔မိတ္ေဆြြ ထြက္လာ၏။
“ေဟး … မစၥတာ စံ၊ ဘာ ကိစၥ႐ွိလဲ”
“အထူးအေထြ မ႐ွိပါဘူး … ႀကံဳလို႔၀င္လာတာပါ”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးစရာ႐ွိသလဲ”
“ဘာမွ မ႐ွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳလို႔ …”
“ေၾသာ္ … ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာလည္တာထင္တယ္”
“အဲ … ဟုတ္ပါတယ္”
“ဒါဆို ခဏေစာင့္ပါဦးေနာ္”
မဂၢဇင္းစာအုပ္ အခ်ိဳ႕ယူေပးကာ အျပင္ခန္း၌ေစာင့္ခုိင္းၿပီး အထဲျပန္၀င္သြားသည္။ တစ္နာရီလည္း ထြက္မလာ၊ ႏွစ္နာရီၾကာလည္း
ေပၚမလာ။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္သြားၾက၏။ ေနာက္ဆံုးေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးထြက္ေတာ္မူလာေလသည္။
“လာ .. မစၥတာစံ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ရေအာင္” တဲ့
အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ပညာရလိုက္တယ္။ သူတို႔ဆီမွာကကိစၥ အထူးမ႐ွိဘဲနဲ႔ အလုပ္ခြင္ကို သြားေတြ႔ေလ႔မ႐ွိၾကဘူး။ အလုပ္
ခြင္မွာ ဧည့္သည္ လာခဲတယ္။ တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ႀကိဳၿပီး ခ်ိန္းၾကတာပဲ၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ႏွစ္နာရီ မွာ လာေတြ႕ မယ္ေပါ့၊ အဲဒါလည္း ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ အတိအက် သြားရတယ္။ ေနာက္က်လြန္းရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ေစာလြန္းရင္လည္းမႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္က်ရင္ သူ႔အခ်ိန္ ကိုကိုယ္ကျဖဳန္းပစ္ရာေရာက္တယ္။ ေစာလြန္းရင္လည္း ကိုယ့္အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းပစ္ရာေရာက္တယ္။ ကိုယ္က ေစာင့္ေနရေတာ့မွာကိုး။ တစ္ခါက ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဘို႔ခ်ိန္းထားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အတိအက် သြားၿပီး တံခါး ေခါက္ လိုက္တယ္။ အထဲက အသံထြက္ လာတယ္။ “Ok, my son, Mr. San, Come in” တဲ့၊ ဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးေခါက္တာ ဘယ္သူဆိုတာ သူ သိၿပီးသားေလ”
ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္း တြင္ပါ႐ွိေသာ ပတၱျမားခင္၏ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရာတြင္ အေမရိကန္ သို႔အလည္
ေရာက္လာသည့္ အဆိုေတာ္ ေဒၚမာမာေအး၏ အျမင္ကုိေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က (ေဒၚမာမာေအး) ျမန္မာ့အသံမွာ ၀န္ထမ္းလုပ္လာတာဆိုေတာ့အခ်ိန္ကို စကၠန္႔ပိုင္း အထိ တိုင္းတတ္တယ္၊ ဒီမွာက
အခ်ိန္ကုန္ ္ျမန္လိုက္တာမမခင္ရာ၊ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလည္း ဒီလက္ပတ္နာရီပဲပတ္တာပဲ၊ အေမရိကားမွာလည္းဒီလက္ပတ္နာရီ ပဲပတ္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ေတြက ျမန္ေန ရတာလဲလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလို လူေတြ၀တၱရား မေက်ႏိုင္ ၾကတာ ဟာအခ်ိန္ မေပး ႏိုင္ၾကလို႔ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္”
ရင္ေခါင္းခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ေအးကလည္း အဂၤလန္အေတြ႕အႀကံဳကိုျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါသည္။
“ထူးဆန္းတာ တစ္ခု႐ွိတယ္ဗ်၊ အဂၤလန္မွာ ေဆာင္းတြင္းက်လာရင္ နာရီအခ်ိန္ေတြကိုျပင္ပစ္တယ္၊ အဲဒါ ေလးငါးလ ေလာက္ၾကာ
တယ္၊ ေရဒီယို ႐ုပ္ျမင္ သံၾကားကေန ေၾကျငာၿပီး ျပင္တာ၊ ဒီလိုဗ် ဟုိမွာေဆာင္းတြင္း က်ရင္ ႐ွစ္နာရီေလာက္ထိ ေနမျမင္ရေသးဘူး၊ ေမွာင္ေန တုန္းပဲ၊ ညေနက်ေတာ့လည္း ႏွစ္နာရီေလာက္ဆိုေန၀င္သြားေရာ၊ ဒီေတာ့သူတို႔က နံက္ ၇ နာရီကို ၈ နာရီလုိ႔ျပင္တယ္၊ ညေန ေလးနာရီဆိုရင္ ငါးနာရီေပါ့ .. သေဘာ ကေတာ့ အေစာႀကီး ထရတယ္လို႔ မထင္ရေအာင္ လုပ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ တကယ္ အလုပ္ခ်ိန္ ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ စစခ်င္းေတာ့ ဆန္းသလုိေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း အသားက်သြားတာပါပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ေဆး႐ံုနဲ႔ကမေ၀းဘူးဗ်၊ လွမ္းျမင္ေနရတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ၅ မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က် ေနတတ္
တယ္၊ သူတို႔က ေနာက္က်ေလ့ မ႐ွိဘူး။ လူနာ လွည့္ၾကည့္ ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၅ မိနစ္ ေလာက္ ေနာက္က် သြားရင္ Case တစ္ခု ေလာက္ေတာ့ လြတ္သြားေရာ၊ ေနာက္မက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္”
“သူတို႔ကအလုပ္ခ်ိန္မွာ တကယ္အလုပ္လုပ္ၾကတယ္၊ နားခ်ိန္မွာ တကယ္နားၾကတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္မနက္ ၇ နာရီက ညေန ၅ နာရီ
အတြင္းမွာ နားခ်ိန္ ၂ ခ်ိန္႐ွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျပည့္အ၀ နားၾကတာပဲ၊ အလုပ္အေၾကာင္း မေျပာဘူး။ မခိုင္းဘူး။ တစ္ခါတုန္းက နားခ်ိန္မွာ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အလုပ္အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္သြားေျပာမိေတာ့ ‘ဒါဟာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ပါ၊ မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔’ လုိ႔ေျပာတယ္ဗ်။ အလုပ္ခြင္မွာေတာ့ အဆင့္ဆင့္ ေလးစားမႈ႐ွိပါတယ္၊ နားခ်ိန္မွာေတာ့မရဘူး”
“ၿပီးေတာ့သူတို႔က တစ္ႏွစ္မွာ တစ္လ ခြင့္ေပးထားတယ္။ မယူခ်င္လို႔မရဘူူး။ ယူကိုယူရတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သြားခ်င္ရာသြား၊
လည္ခ်င္ရာလည္၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ေဆး႐ံုနဲ႔လူနာေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲမထည့္နဲ႔ လံုး၀ေမ့ထားလိုက္ေတာ့၊ သူတို႔အယူအဆက အလုပ္တစ္ခုကို ၾကာ႐ွည္ လုပ္ေနရရင္ ၿငီးေငြ႕ၿပီး စြမ္းရည္ က်သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲသေဘာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ စိတ္၀င္စားတာ တစ္ခုခု ေျပာင္းလုပ္ေစခ်င္ၾကတယ္”
“Change of work is rest” ဟူေသာ နပိုလီယံ ၏ စကား တစ္ခြန္း ကို သတိ ရမိ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ အား
“ေမာင္မင္း ႐ံုးတာ၀န္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္း ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ၊ အလုပ္ခြင္ စြမ္းရည္ ျပန္္တက္ လာေအာင္ ခရီးထြက္ၿပီးအနားယူေခ်ပါ” ဟု ခြင့္ျပဳတိုက္တြန္း လာမည္ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ျပည္တြင္း ခရီးသြားရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္လြန္စြာ ေၾကာက္႐ြံ႕ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ခရီးထြက္ျခင္းသည္ အပန္းေျဖျခင္းဟု မယံုၾကည္ေတာ့သည္မွာလည္း ၾကာပါၿပီ။ အပန္းမေျပ႐ံုမက ႐ွိစုမဲ့စု အားေတြပင္ ကုန္လာႏိုင္ပါေသးသည္။
သူတို႔ဆီက ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္မွာ ေခ်ာေမြ႕ေအာင္၊ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ စီမံထားေၾကာင္းကို ႀကံဳရသူမ်ားက တညီတၫြတ္တည္း
ေျပာၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ ရထားေတြ အခ်ိန္မွန္ပံု၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ႏွင့္အညီ စီးရပံု၊ စနစ္က်ပံုမ်ားကို ေျပာျပသည္မွာ နားေထာင္ေကာင္းလွပါသည္။
“ဂ်ပန္မွာ ႐ံုးတက္ ေက်ာင္းတက္နဲ႔ လူစည္ကားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ရထားေတြက ၃ မိနစ္ တစ္စီး ထြက္ေပးတယ္၊ လု မတက္ၾကဘူး။
တန္းစီၿပီး တက္သြားၾကတာပဲ၊ လုတက္စရာလည္း မလုိဘူးေလ။ သံုးမိနစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရင္ ရထားတစ္စင္းထပ္၀င္လာတာကိုး၊ ခရီးေ၀း ေတြမွာဆိုရင္ ဥပမာ အိုဆာကာ နဲ႔ နာဂိုရာ ဆိုပါေတာ့၊ မိုင္ ေလးငါးရာေလာက္ ခရီးေ၀းေတြမွာ ငါးမိနစ္ တစ္စီးထြက္တယ္။”
“ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္စစ္တာက အဆင့္ျမင့္တယ္၊ ဘူတာအ၀င္၀က လက္မွတ္စစ္တဲ့အေပါက္ေလးထဲကို လက္မွတ္ထိုးထည့္လို္က္၊
တံခါးပြင့္သြားမယ္၊ လက္မွတ္က ဟုိဘက္မွာ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ကုိယ္က ‘လူႏွစ္ေယာက္ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္နဲ႔ ၀င္သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ’ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ‘၀င္ၾကည့္ေလ’ တဲ့၊ ၀င္ၾကည့္ေတာ့မရဘူးဗ်၊ ေခါင္းေလာင္းေတြမည္ၿပီး ဘူတာရဲေတြေျပးလာ ၾကတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမေက်နပ္တာနဲ႔ ‘ဒါျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ကုန္းပိုးၿပီး၀င္မယ္ဗ်ာ’ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ရယ္လိုက္တာေလ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့တဲ့၊ သူတို႔ဆီ မွာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္အတြက္ေလာက္နဲ႔ ဒီေလာက္မလုပ္ၾကပါဘူးတဲ့ဗ်ာ”
မီးရထား၀န္ႀကီးဌာန ကုန္စည္ဌာနမွ ဦးသန္႔ဇင္ေမာင္ ၏ ဂ်ပန္ေလ့လာေရး အေတြ႕အႀကံဳ တစ္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။

(၅)
“စည္းကမ္း ႀကီးတာ၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ေစာင့္စည္းတာ၊ ခံစားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္တာ၊ အခ်ိန္ကို ႐ိုေသ ေလးစား တာေတြ မွာေတာ့
ကမၻာမွာ အဂၤလိပ္ေတြက နာမည္ အႀကီးဆံုးပဲ၊ အေမရိကန္တို႔ ဘာတို႔က ဒီေလာက္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ အဂၤလိပ္ ေတြလည္း အခုေတာ့ နဲနဲ ေလ်ာ့လာၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶအဆံုးအမ မွာလည္း အခ်ိန္ရဲ႕တန္ဘုိးကို အမ်ားႀကီး ေဟာေျပာထားတာပါ” ဟု ဆရာတက္တိုးက ေျပာျပပါသည္။
စဥ္းစားဖြယ္ေကာင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာ အဆံုးအမေအာက္တြင္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့
ၾကသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဘာသာေရး အဆံုးအမမ်ားကိုလည္း တျမည္ျမည္ သင္အံ ခဲ့ၾကရသည္။ ထုိ႔ျပင္ သမိုင္း တစ္ေကြ႕၌ စနစ္စည္းကမ္းႀကီး၍ အခ်ိန္ တိက်လွသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ အဂၤလိပ္ႏွင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ခန္႔ေနထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ‘အခ်ိန္သတိ’ မွာမည္သို႔ျဖစ္ေနေလသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ‘ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္’ ဟူေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သေရာ္ ရသည့္ ျပက္လံုးတစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ရပါသနည္း။
“ဒီလိုဗ် ကၽြန္ေတာ္ တို႔က မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ အေနနဲ႔ပဲ ေနလာ ခဲ့ၾကတာ၊ ဗုဒၶ အဆံုး အမကို ေျခေျခ ျမစ္ျမစ္ နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္း
ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့တာက လူနည္းစုပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အမ်ားစုကေတာ့ အေပၚယံေၾကာ ေလာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးေနၾကတာကိုး၊ နတ္ေတြ၊ တန္ခိုး႐ွင္ ေတြနဲ႔ပဲ ေရာေထြးၿပီး အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကတာ၊ ဒါကတစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကအဂၤလိပ္နဲ႔အတူေနခဲ့ရေပမဲ့ အဂၤလိပ္ဆီကေကာင္းတဲ့ အက်င့္ ေတြကို မရခဲ့ဘူးဗ်၊ ဘာျဖစ္ လို႔လည္း ဆိုေတာ့ မယူခဲ့ ၾကလို႔၊ ယူႏိုင္စြမ္း မ႐ွိခဲ့ ၾကလို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဂၤလိပ္ကို မုန္းတာကိုး၊ လူကိုလဲ မုန္း တယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ တိက်တဲ့ စည္းကမ္းေတြကိုလည္း မုန္းတယ္၊ အဂၤလိပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးကိုမုန္းတာပဲ၊ အမုန္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မၾကည့္ ႏိုင္ၾကေတာ့ သူတို႔ျမင္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး ဒါေၾကာင့္ ရန္သူဆီကေကာင္းတဲ့အခ်က္ ေတြကို မရလုိက္္ၾကတာပါပဲ။ ရခဲ့တဲ့လူ ေတြကိုလည္း ဘိုဆန္တယ္၊ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးႏိုင္တယ္ ဘာညာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႀကိဳက္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ”
အမုန္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့ ရင္ထဲမွာ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြား ရပါသည္။ ထိုစကားသည္ နယ္ပယ္တိုင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္
လိမ့္မည္ထင္သည္။ တစိမ့္စိမ့္စဥ္းစားေနရင္း က ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေျပာျပခဲ့ဘူးသည့္ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခု ေခါင္းထဲ၀င္လာျပန္သည္။
စစ္မျဖစ္ပြားမီ အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ႐ံုးတစ္႐ံုး၌ စာေရးတစ္ဦးသည္ စားပြဲတြင္ စာအုပ္ထူႀကီးတစ္အုပ္ႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေန၏။ ထိုစာအုပ္
ႀကီးမွာ ကားလ္မာ့ခ္၏ ‘အရင္း’ က်မ္းႀကီးျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ထိုက်မ္းႀကီးကို အပတ္တကုတ္ဘာသာျပန္ဆိုေန၏။ ထုိစဥ္ခုိက္တြင္ အထက္အရာ႐ွိ အဂၤလိပ္ႀကီးသည္ ထိုစာေရး၏ စားပြဲေဘးသိိုု႔ လာ၍ရပ္သည္။ စာအုပ္ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ဘာသာျပန္ စာမူမ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ စာေရးက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဆိုဘဲ ႐ံုးခန္းဆီသို႔ လွမ္းသြားၿပီီျဖစ္၏။ စာေရးက လုပ္ၿမဲအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေသာ္ မင္းေစတစ္ဦးက စာေရးဆီသို႔ခ်ည္းကပ္၍လာသည္။ မင္းႀကီးက ေတြ႕လုိပါေၾကာင္ အေၾကာင္းၾကားျခင္းျဖစ္သည္။
စာေရးသည္ ေလးပင္စြာ ထရပ္လိုက္သည္။ သူသိလုိက္ၿပီ။ အဂၤလိပ္ေတြ မုန္းတီးေသာ ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ဆိုမိျခင္း အတြက္ သူတစ္စံုတစ္ရာ ေျဖ႐ွင္းရေတာ့မည္။
အရာ႐ွိေ႐ွ႕၌ထိုင္မိခ်ိန္တြင္ သူယံုၾကည္ေသာ ၀ါဒဘက္က အစြမ္းကုန္ခုခံရန္ သူျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ား ေစာေစာက ဘာလုပ္ေနပါသလဲ”
“စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဘာသာျပန္ေနတာ”
“ဘာစာအုပ္လဲ”
“ကားလ္မာ့ခ္ ရဲ႕ အရင္းက်မ္း”
“ေကာင္းတယ္၊ ကမၻာကို ကိုင္လႈပ္တဲ့စာအုပ္ေတြထဲက တစ္အုပ္ပဲ၊ ဖတ္ရတာ အခက္အခဲမ်ား ႐ွိသလား”
စာေရးသည္ ေခတၱမွ်ေတြေ၀သြားကာ “နည္းနည္းေတာ့ ႐ွိပါတယ္”
“ေကာင္းၿပီ ခင္ဗ်ားကို အခုေခၚေျပာရတာက ဒီစာအုပ္ကိုဘာသာျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာယူၿပီးဘာသာျပန္ပါ။ လုိအပ္တဲ့ေနရာ
မွာ ကၽြႏု္ပ္ကိုလည္း အသံုးျပဳႏိုင္ ပါတယ္။ ႐ံုးခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ံုးအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ႐ံုးမွာ လုပ္စရာေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ျမန္မာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆိုဖို႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ႐ံုးခ်ိ္န္မဟုတ္တဲ့အားလပ္ရက္တစ္ရက္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔တိုင္ပင္ခ်င္ပါေသးတယ္ ဒါပါပဲ၊ သြားႏိုင္ပါၿပီ”
အရင္း႐ွင္တို႔၏ အားေကာင္းေသာပရိယာယ္တစ္ခုဟူ၍ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္မခံစားမိ႐ိုးအမွန္ပါ။ အလုပ္ခြင္အခ်ိန္ကိုေလးစားေသာ
စိတ္၏ေပါက္ဖြားရာ ေရခံေျမခံမ်ားအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါသည္။

(၆)
ဤသို႔ႏွင့္ကမၻာႀကီးသည္ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာျဖစ္၍လာသည္။ ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္မ်ား တိုးတက္ ျမန္ဆန္လာမႈႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးႀကီး
ထြားလာမႈတို႔မွာ တစ္သားတည္းျဖစ္၍ ျဖစ္၍လာသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၌အထိေရာက္ဆံုးနည္းနာမ်ား၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ႐ွာေဖြ၍လာၾကသည္။ ယုိေပါက္၊ ဟာကြက္မ႐ွိေစရေအာင္ ေထာင့္ေစ့ေစ့ အေသးစိတ္ေလ့လာၾကသည္။ ဤတြင္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳး ႐ွိေအာင္ဘယ္လို သံုးမလဲဟူေသာ အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခြဲမႈ (Time Management) သည္ က႑တစ္ရပ္အေနႏွင့္ ပါ၀င္လာသည္။
“စီမံခန္႔ခြဲမႈ ဘာသာရပ္မွာ အခ်ိန္ကိုထည့္စဥ္းစားလာၾကတာဟာ သူတို႔ဆီမွာေတာင္သိပ္မၾကာလွေသးဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ
ေတာ့ ထည့္မစဥ္းစားၾကေသးပါဘူး။ အခ်ိန္ကိုနားမလည္ဘဲလည္း လုပ္လို႔ကိုင္လို႔ရေနေသးေတာ့ မစဥ္းစားၾကဘူးေပါ့၊ ေနလို႔ျဖစ္ေန ေသးတာကိုး၊ အဲ … ကမၻာႀကီးထဲ ၀င္တုိုးၾကည့္မွ မလြယ္မွန္း သိၾကလိမ့္မယ္။ အခုပံုစံ မ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာနယ္ပယ္မွာ ၀င္ဆန္႔ဖို႔ မလြယ္ေသးပါဘူး” ဟု စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွ ဆရာဦးတင္ေသာင္းက ဆိုပါသည္။
“အမွန္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဉာဏ္ရည္မွာ ဘာမွမကြာလွပါဘူးဗ်ာ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာင္ သာခ်င္
ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ” ဆရာဦးခင္ေမာင္ေအးက ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ မဲ့မဲ့ကေလး ၿပံဳးေနေလသည္။
ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးက ဆံပင္မ်ားကို ၀ဲကနဲခါရမ္းလိုက္၏။
“ဒီမယ္ … အေမရိကန္မွာ တစ္ေန႔လုပ္ခ အနည္းဆံုးတစ္နာရီ ၄.၃၅ ေဒၚလာ႐ွိတယ္။ ႏွစ္ေဒၚလာနဲ႔ ထမင္းစားလို႔ရတယ္၊ အဲဒီလို
မ်ား အခ်ိန္ဟာ ေငြျဖစ္ၾကည့္စမ္းပါ။ သင့္ေတာ္တဲ့လုပ္ခကို နာရီနဲ႔ေပးတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြေပၚလာစမ္းပါ။ ကၽြန္မတို႔ အခ်ိန္ေတြအလဟႆ ျဖဳန္းပစ္ေနရေအာင္ ကၽြန္မတို႔က ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမို႔လဲ၊ အခ်ိန္ကို႐ွိခိုးေနမွာေပါ့။ သူတို႔လို ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ၾကမွာေပါ့႐ွင္”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ အေငးသား ၾကည့္ေနစဥ္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ ကက္ဆက္ ထဲမွ ‘ဗဒင္’ ၏ ေၾကကြဲဖြယ္ ေရ႐ြတ္
မည္တမ္းသံထြက္ေပၚလာပါသည္။
“တို႔ကေတာ့တို႔ကေတာ့”တဲ့။

ေမာင္သစ္ဆင္း

သင့္ဘ၀၊ ၁၉၉၄၊ ဇူလိုင္

Read More...

Summery Only...

အက်ဥ္းသား ၏အက်ပ္အတည္း (prisoner’s dilemma)

တစ္ခ်ိဳ႕အေၿခအေနေတြကို ေပၚယံၾကည့္ၿပီး မဆံုးၿဖတ္ပါႏွင့္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၿခအေန ေတြမွာ လူေတြရဲ႕တံုၿပန္မႈ႕ေတြ အၿပဳအမူေတြဟာ သာမာန္အေၿခအေနနဲ႕မတူတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ ေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငါဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုမၿဖစ္ပါဘူး လို႕ဆံုးၿဖတ္ခ်က္မေစာလိုက္ပါႏွင့္။ သင္လည္း အဲဒီ ေနရာေရာက္ရင္ ဘယ္လိုတံု႕ၿပန္မလဲဆိုတာ အရင္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဥပမာ ေရွ႕တန္းမွာ ေရာက္ေနတဲ့စစ္သား တစ္ေယာက္လူရက္ရက္စက္စက္သတ္ရဲတယ္။ ဓါးနဲ႕ လဲ ထိုး သတ္ရဲတယ္ ေသနတ္ဒင္နဲ႕လည္းရိုက္သတ္ရဲတယ္။ တန္းစီၿပီးလည္းပစ္သတ္ရဲတယ္။ ငါသာ ဆို ရင္ ေတာ့လုပ္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး(လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး) လို႕မထင္နဲ႕။ ေအာက္မွာ ၿပထားအေၿခ အေန ေတြ ကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

(၁) မိသားစုနဲ႕လေပါင္းမ်ားစြာခြဲၿပီး အငတ္ငတ္ အၿပတ္ၿပတ္ေနေနရတယ္
(၂) လေပါင္းမ်ားစြာအေၾကာက္တရားနဲ႕ေနေနရတယ္
(၃) တစ္ဘက္ရန္သူေၾကာင့္ ဒါေတြၿဖစ္တယ္လို ရိုက္သြင္းခံထားရတယ္
(၄) ရန္သူေတြကို ေခ်မႈန္းႏိုင္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္ေနႏို္္င္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနတယ္
(၅) ေသၿခင္းတရားနဲ႕ ေနစဥ္ထိေတြ႕ေနရတယ္
အဲဒီအေၿခအေနမွာရွိတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္က သာမာန္အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့စိတ္ အေၿခအေနနဲ႕ မတူ ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုအေၿခအေနမွွာဆိုရင္သင္လည္း သတ္ရဲမယ္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္းသတ္ရဲမွာပဲ။ စဥ္း စား ၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ၿဖစ္ၾကၿပီဆိုရင္ ပံုမွန္ အေၿခအေနမွာ ရိုးသားေအးေဆး တဲ့ လယ္သ မားႀကီးေတြ၊ အလုပ္သမားႀကီး ေတြ၊ ဘာသာေရးကိုင္းရွိဳင္း တဲ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ ေတာင္မွ ေသြး ဆာ ေနတဲ့ လူသတ္သမားေတြ ၿဖစ္လာ ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒါ prisoner's dilemma နဲ႔သြားတူတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာကို ဆိုလိုထားသလဲဆိုေတာ့ ရာဇ ၀တ္မႈ႕ တစ္ခုက်ဳး လြန္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ႏွစ္ေယာက္ ကိုစစ္ေဆးတယ္။ သူတို႕ကို တစ္ခန္းစီခြဲၿပီး စစ္တယ္။ ဘယ္သူက အမွန္ကိုေၿပာၿပီး ဘယ္သူကကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ကိုသစၥာေဖာက္မလဲ။ အမွန္ကို ေဖာ္တဲ့သူကို လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ေပးၿပီး က်န္တဲ့သူကိုေထာင္ခ်မယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေဖာ္ရင္ လည္း ေထာင္က်မယ္။ ေအာက္က ဇယားအတိုင္းၿဖစ္မယ္ဆိုပါစို႕။ အက်ဥ္းသား (က) နဲ႕ အက်ဥ္းသား (ခ) တို႕ရွိပါတယ္။ သူတို႕ကိုစစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အမွန္ကို ၀န္ခံလုိက္ရင္ ပံုမွာ ၿပထားတဲ့ အတိုင္း တစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဒဏ္ (၁) ႏွစ္ဆီပဲက်ပါမယ္။ (က) ကထုတ္ေဖာ္ၿပီး (ခ) ကႏႈတ္ပိတ္ေနရင္ ထုတ္ေဖာ္တဲ့(က) လြတ္ၿပီး (ခ) က (၅)ႏွစ္က်ပါမယ္။ အဲလိုပဲ (ခ) ကထုတ္ေဖာ္ၿပီး (က) ကႏႈတ္ပိတ္ေနရင္ ထုတ္ေဖာ္တဲ့(ခ) လြတ္ၿပီး (က) က (၅)ႏွစ္ က် ပါမယ္။ႏွစ္ေယာက္လံုးကႏႈတ္ပိတ္ေနရင္ တစ္ေယာက္ကို (၁)ႏွစ္ဆီက်မယ္။ ဘယ္နည္းက အေကာင္း ဆံုးၿဖစ္မယ္ထင္ပါသလဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အေပၚသစၥာရွိတာ အေကာင္းဆံုးလို႕ ထင္ရေပ မယ့္ ကို္ယ္ကတစ္ဘက္လူရဲ အေၿခအေနကို မသိတဲ့ အတြက္ အေၿခအေနအရ သစၥာေဖာက္တာ ဟာ ကိုယ့္ အတြက္ အသက္သာဆံုးလိုၿဖစ္ေနပါတယ္။ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ၿခင္းစီ အေနနဲ႕ သစၥာ ေဖာက္လိုက္ရင္ ေထာင္ဒဏ္ (၁) ႏွစ္ ဒါမွ မဟုတ္ လြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနလိုက္ရင္ ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ (၁) ႏွစ္ ဒါမွ မဟုတ္ (၅) ႏွစ္က်ႏိုင္ပါတယ္။ ကဲစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္ လမ္း ကိုေရြးမလဲ။
အခုေခတ္မွာ အေၿခအေန အေတာ္မ်ားမ်ား ဟာအဲဒီ prisoner’s dilemma လိုၿဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္ အတြက္ကိုယ္ ၾကည့္မွ သာအဆင္ေၿပႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၿခေနပါ။
အဲဒီလိုပဲ တကယ္လို႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ မေကာင္းမႈ႕ဒုစရိုက္ တစ္ခုကိုလုပ္ၿပီး ေငြရွာေနတယ္ဆိုပါဆို႕။ အဲဒီကိစၥ ကုိအေပၚယံအားၿဖင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူကို အၿပစ္ၿမင္ ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သူ႕အိမ္က ကေလးကထမင္းဆာ လို႕ငိုေနမယ္၊ ေက်ာင္းတတ္ေနတဲ့ ကေလးကလည္း စာအုပ္ဖိုးေတာင္းေနမယ္ ဆိုရင္ သူဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အဲဒီ လူ အေနနဲ႕ တၿခားေနရာ က၀င္ေငြလည္း မရွိ၊ သမာအာဇီ၀နဲ႕ ရွာလို႕ရတဲ့ မစို႕မပို႕ ၀င္ေငြ ေလးတစ္ခုတည္းမွာပဲ မွီခိုေန ရတယ္ ဆိုရင္ သူဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူ႔ေနရာမွာ သင္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အစာငတ္ေန တဲ့ ကုိယ့္ရင္ေသြးကို ပစ္ထားရေလာက္ေအာင္ ႏွလံုးသားမာေက်ာ ဖို႕ေတာ့ လူအမ်ားစု အတြက္သိပ္ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဘာလုပ္မလဲ။ အရွက္၊ သိကၡာ၊ တရားမွ်တမႈ ကိုေဘးခ်ိတ္ၿပီး ရတဲ့ေနရာကေငြရွာရေတာ့ တာပါပဲ။ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဒီလိုနည္းနဲ႕ ေငြရွာၿပီး အဆင္ေၿပတဲ့သူေတြ ရွိေနေတာ့ အဲဒီအေၿခအေနကေနရုန္းထြက္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ ေအာက္ပါဇယားကိုႀကည့္ပါ။ သင္ဆိုရင္ေကာဘယ္လမ္းကိုေရြးမလဲ။
အဲလိုနဲ႕ ႏွစ္ေတြၾကာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီလူ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္က ဘယ္ေလာက္ပ်က္စီး သြားမလဲဆိုတာ မွန္းၾကည့္ပါ။ အဲဒီလူ ရဲ႕ အုပ္ ထိန္းမႈေအာက္ မွာ ႀကီးၿပင္းလာတဲ့ ကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္ လာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္ လိုၿဖစ္မယ္ဆိုတာ မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုက လူတစ္ေယာက္ကို သမာအာဇီ၀နဲ႕ သာလံုလံုေလာက္ေလာက္ ရေအာင္ဖန္တီးေပး ၾကည့္။ လူတစ္ရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုး ေယာက္ကမေကာင္းမႈ႕ လုပ္ဖို႕ လက္တြန္႕လိမ့္မယ္။ အာမခံရဲပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေစာဒကတက္ႏိုင္ ပါတယ္။ အဲလို စား၀တ္ေနေရးမေၿပလည္တာ သူညံ့လို႕ေပါ့။ အစကတည္းက ႀကိဳးစားၿပီး ေတာ္ ေအာင္လုပ္ေပါ့။ ဥပမာ ဆရာ၀န္၊အင္ဂ်င္နီယာၿဖစ္ေအာင္လုပ္။ စီးပြားေရး လုပ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပါ့တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ၿပသနာရဲ႕ အေၿဖမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက ဘီဂိတ္ေတြ၊ အိုင္းစတိုင္း ေတြနဲ႕ၾကည့္ ပဲတည္ေထာင္ထားတာ မဟုတ္လို႕ပါပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက လူေတာ္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ ဖြဲ႕စည္းထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမာန္လူ ေတြ အတြက္လည္း သူတို႕နဲ႕ ထိုက္တန္နဲ႕ေနရာရွိဖို႕လိုပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလိုၿဖစ္ဖို႕အတြက္ စနစ္တစ္ခုလံုး ကဖန္တီးမွ ရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ၿခင္းကပဲ ၿပဳၿပင္ ေနရင္ သိပ္အရာမေရာက္ပါဘူး။(လူေတြေကာင္းဖို႕ မလိုဘူးဟု ဆိုလိုၿခင္းမဟုတ္ပါ စနစ္တစ္ခု လံုးၿပင္မွာသာရမည္ဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ )

အဂၤလိပ္စကားပံုတစ္ခုရွိပါတယ္။
“Try to see the structure than events. “
“လတ္တေလာ အၿဖစ္အပ်က္ကေလးေတြထက္ စနစ္တစ္ခုလံုးကို ၿခံဳၿပီးႀကည့္ႏိုင္ ေအာင္ႀကိဳးစားပါ“ လို႕ဘာသာၿပန္ရ ရင္အဆင္ေၿပမလားပဲ။

လူတိုင္းလူတိုင္း Prisoner’s dilemma ကရုန္းထြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ကိုးကား။ http://en.wikipedia.org/wiki/Prisoner%27s_dilemma

မွက္ခ်က္။ ဥာဏ္မွီလက္လွမ္းမွီသေလာက္တင္ၿပၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ေ၀ဖန္အႀကံေပးမႈ႕ကို ႀကိဳဆိုပါ၏။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
http://www.walkinginthedesert.blogspot.com/

Read More...

Summery Only...

ၾကားဖူးနား၀ဟာသမ်ား

ၾကားဖူးနား၀ဟာသမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ မူပိုင္ရွိလွ်င္ အသိေပးပါရန္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေသခ်ာေၿပာပါ

ေမာ္ေတာ္တစ္စီးေပၚတြင္ၿဖစ္သည္။ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္သည္ အိတ္ေဇာပိုက္ႀကီး အနီးတြင္ ေတာင္းႀကီးပိုက္ၿပီးထိုင္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ထြက္ေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ ေမာင္းသူက သတိေပးသည္။
“ေဒၚႀကီး အဲဒါအိတ္ေဇာေနာ္“
“ေအးပါသိပါတယ္ဟဲ့“
မႀကာမွီထိုသူက ထပ္သတိေပးၿပန္သည္။
“ေဒၚႀကီး အဲဒါအိတ္ေဇာေနာ္“
“ေအးပါသိပါတယ္ဆို“
ထိုအခ်ိန္တြင္ေမာ္ေတာ္က လိႈင္းအပုတ္တြင္ လႈပ္သြားရာ ထိုအေဒၚႀကီးမွာ အိတ္ေဇာၿဖင့္ထိမိေလရာ ထေအာ္ေလသည္။
“အမေလးပူလိုက္တာ“
ထိုအခါေမာ္ေတာ္ေမာင္းသူက
“အေဒၚႀကီးကို ေၿပာသားပဲ အဲဒါအိတ္ေဇာပါလို႕“
ထိုအခါ အေဒၚႀကီးက ဤသို႕ၿပန္ေၿပာေလသတည္း။
“ေသနာေလး ပူ ပူတယ္ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး အိတ္ေဇာေလးဘာေလးနဲ႕“….

www.walkinginthedesert.blogspot.com
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

ဖိုးသူေတာ္ ႏွင့္ ဂဏန္းမ်ား

တစ္ခါကေက်းရြာတစ္ရြာရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ဖိုးသူေတာ္တပါးရွိေလသည္။ တစ္ေန႕ေသာ္ ရြာရွိဒကာတစ္ဦးက ဂဏန္းမ်ားလာေပးရာ အရွင္ေတြၿဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္သိလွ်င္ ထိုဂဏန္းအား လံုးကို လြတ္ပစ္ရမည္ၿဖစ္သည္။ ဖိုးသူေတာ္က ဂဏန္းလည္း စားခ်င္သည္ ဆရာေတာ္ဆူမွာ ကိုလည္း ေၾကာက္သၿဖင့္ ဂဏန္းမ်ားကို မခ်က္ရဲပဲ အႀကံအိုက္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အႀကံတစ္ခုရသည္။ သူသည္ မီးဖိုႀကီးဖိုၿပီး အေပၚတြင္ ေရေႏြးဒန္အိုးတယ္ၿပီး။ ၿပီးလွ်င္ ဒန္အိုးေပၚတြင္ ၀ါးၿခမ္းေသး ေသး ေလးတင္ၿပီး ဂဏန္းမ်ားကို ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေစၿပီး
“ကဲဂဏန္းေတြေရ မင္းတို႕နဲ႕ငါနဲ႕ကစားၾကမယ္ မင္းတို႕ ဒီ၀ါးၿခမ္းကို ၿဖတ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ လြပ္လပ္ရာသြားေပေတာ့“
ဟုဆိုကာတစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ၀ါးၿခမ္းေပၚသို႕ တင္ၿပီး ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေစသည္။ ထိုအခါ ၀ါးၿခမ္းက ေသးသည္ကတစ္ေၾကာင္း ေရးေႏြးေငြ႕အပူေၾကာင့္ လည္းေကာင္းတစ္ ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ေရး ေႏြးအိုးထဲက်ကုန္၏္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အႀကီးဆံုး ဂဏန္းႀကီး အလွည့္တြင္ မူကား ထိုဂဏန္းႀကီးသည္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ၿဖစ္သၿဖင့္ ၀ါးၿခမ္းကို ကုတ္ကတ္ၿပီး ၿဖတ္ေက်ာ္သြားႏိုင္ ေလသည္။ ထိုအခါဖိုးသူေတာ္ က အားမလိုအားမရၿဖစ္ၿပီး
“မင္းက အေကာင္ႀကီးတယ္ ႏွစ္ေခါက္ၿဖတ္“
ဟုဆိုကာ ဂဏန္းႀကီးကို ၀ါးၿခမ္းေပၚသို႕ၿပန္တင္လိုက္ေလ သတည္း။

www.walkinginthedesert.blogspot.com
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Read More...

Summery Only...

မရဏာႏုႆတိ ( ေဖၿမင့္ )

ဆရာေဖၿမင့္ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိ ၀တၳဳတို ကို ေအာက္ေဖာ္ၿပရာ web site မွာေတြ႕ပါတယ္။ အရမ္းေကာင္းလို႕မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
ဤေနရာတြင္ဖတ္ပါ။

Read More...

Summery Only...

စစ္မီးထဲ မွစႏၵယားဆရာ

Wladyslaw Szpilman သည္ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတစ္ဦးၿဖစ္ၿပီး ပိုလန္ၿပည္တစ္ ၿပည္လံုးတြင္ အေတာ္ဆံုး စႏၵယား ဆရာတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ သူမိတ္ေဆြတစ္ဦးကမူ တစ္ကမာၻလံုးရွိအေတာ္ဆံုးမ်ားတြင္ပါ၀င္သည္ ဟုပင္ ဆို သည္။ သူတို႕မိသား စုသည္သာမာန္မိသားစုမ်ားကဲ့သို႕ ရိုးရိုးေအးေအးသာေနသည္။ အႏုပညာသမား ၿဖစ္ ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကိုု နည္းနည္းေပ်ာ့သည္ဟုထင္ရသည္။ သူ႕ညီကေတာ့သူႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ၿဖစ္ေလ သည္။ သူတို႕မိသားစု သည္ ပိုလန္ႏိုင္ငံတြင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနၾကေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ မိသားစု ကမာၻေလးသည္ ဒုတိယကမာၻ စစ္မီးေတာက္ေလာင္ၿပီး နာဇီ ဂ်ာမနီတို႕ ပိုလန္ၿပည္ကို သိမ္းပိုက္ေသာ အခါ တြင္ပ်က္စီးသြားရသည္။ နာဇီတို႕ သည္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႕၏ အခြင့္ အေရးကို တစ္စတစ္စ ခ်ဳပ္ၿခယ္ လာ ႀက သည္။ စာေသာက္ဆိုင္ အခ်ိဳ႕တြင္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ား မ၀င္ရဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း ပင္ခ်ိတ္ဆြဲ လာႀကသည္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားကို လက္ေမာင္းတြင္ ေဒးဗစ္ႀကယ္ပါရွိေသာ လက္ပတ္ကို ပတ္ေစ သည္။ ဂ်ာမာန္စစ္သားမ်ား ကအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေစာ္ကားၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေနအိမ္ အားလံုးကို သိမ္းယူၿပီ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားကို ဂက္တို ghetto ဟုေခၚေသာ သီးသန္႕ရပ္ကြက္ မ်ားတြင္ေနရာခ် ထား ေပး ခဲ့သည္။ ယခင္က ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ခဲ့သူမ်ား သည္ ဂက္တို မ်ားတြင္ အတိဒုကၡ ႀကီးစြာ ေနထိုင္ ခဲ့ရသည္။ Wladyslaw Szpilman တို႕မိသားစုသည္ စုတ္ၿပတ္ေနေသာ ဂက္တိုရွိ တိုက္ခန္းက်ဥ္း ေလး ထဲတြင္စိတ္ဆင္းရဲၿခင္းႀကီးစြာေနခဲ့ရသည္။

နာဇီတို႕ ကဂ်ဴးလူမ်ိဴး အၿခင္းၿခင္းႏွိပ္ကြပ္ရန္ ဂ်ဴးရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္း ေပးခဲ့သည္။ ထိုအဖြဲ႕ သည္ နာဇီတို႕၏ အက်ိဳးကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေသာ အဖြဲ႕ၿဖစ္သည္။ ထိုရဲတပ္ဖြဲ႕ထိတြင္ Wladyslaw Szpilman ၏မိတ္ေဆြတစ္ဦးပါခဲ့ေလရာ သူတို႕ ညီအစ္ကို ကိုထိုသူက ေစတနာၿဖင့္ ရဲအဖြဲ႕ ထဲသို႕၀င္ရန္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္ Wladyslaw Szpilman တို႕ကကိုယ့္လူမ်ိဳးၿခင္းႏွိပ္စက္ေန ေသာအလိုေတာ္ရိ အဖြဲ႕ထဲသို႕၀န္ရန္ၿငင္းဆိုခဲ့သည္။ နာဇီတို႕၏ရက္စက္မႈ႕သည္ တစ္စတစ္ပိုမိုဆိုး ၀ါးလာ သည္။ ဂက္တိုမ်ားထဲသို႕၀င္ၿပီး အေၾကာင္းမဲ့ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ႕မ်ား သတ္ၿဖတ္မႈ႕မ်ား ၿပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ဆံုးတြင္ ဂတ္တိုမွ လူမ်ားကို ေသမင္းတမန္ အက်ဥ္းစခန္းမ်ားသို႕ ပို႕ခဲ့သည္။ Wladyslaw Szpilman တစ္ေယာက္သည္သာ သူ၏မိတ္ေဆြ ဂ်ဴးရဲ ၏အကူအညီၿဖင့္ အက်ဥ္းစခန္းသို႕ မပါသြားခဲ့ပါ။ သူသည္ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဴးၿဖင့္ ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။ သူ႕၏မိတ္ေဆြ (သူ႕ ဂီတကို ေလးစား ေသာ) ဂ်ာမာန္တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူ႕ကို ကယ္တင္ခဲ့ေလသည္။ ၀ါေဆာၿမိဳ႕သည္ စစ္ေၿမၿပင္ၿဖစ္ေသာ အခါၿမိဳ႕ပ်က္ထဲတြင္ သူတစ္ေယာက္ထဲ ၿဖစ္သလိုပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။ သူ႕ကို ဂ်ာမာန္စစ္ဗိုလ္တစ္ ေယာက္ကေတြ႕သြားခဲ့ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာထို စစ္ဗိုလ္သည္ အႏုပညာ ၀ါသနာပါေသာ၊ ႏွလံုးသားရွိေသာ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုစစ္ဗိုလ္ကပင္သူ႕ကို ကယ္တင္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂ်ာမာန္တို႕စစ္ရွံဳးၿပီး ရုရွားတပ္နီေတာ္က ပုိလန္ၿပည္ထဲ၀င္လာသည့္ အခ်ိန္မွ Wladyslaw Szpilman ၏ ဒုကၡအဆံုးသတ္သြားခဲ့ရသည္။
ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႕သည္ ေရွးလြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ႏိုင္ငံ ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့ရေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးသည္ မိမိတို႕အတြက္ မည္မွ်ပင္ ေရးပါေၾကာင္း သေဘာေပါက္မိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကို ကိုယ္စားၿပဳေသာ ႏိုင္ငံတစ္ ခုရွိၿခင္းအတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္း၊တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း သိခဲ့ရပါသည္။ ထိုဇာတ္လမ္းထဲတြင္ Wladyslaw Szpilman ၏မိတ္ေဆြ ဂ်ဴးရဲ သည္ အလိုေတာ္ရိ ပုဆိန္ရိုးၿဖစ္ ေနေသာ္လည္း Wladyslaw Szpilman အေပၚတြင္ေတာ့ မိိတ္ေဆြ စစ္ပီသခဲ့သည္ ကို အံၾသစြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ထို႕ၿပင္ ႏွလံုသားရွိေသာ နာဇီစစ္ဗိုလ္ကိုလည္း ေလးစားမိပါသည္။ ယုတ္မာ ဆိုးသြမ္းေနေသာ နာဇီတို႕ အထဲတြင္လည္း လူေကာင္းသူေကာင္းရွိ ေနသည္ကို ၾကည္ႏူးစြာ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ သူသည္ ဘက္မွားေနေသာ လူေကာင္းၿဖစ္လိမ့္မည္ ဟုထင္ပါသည္။ နာဇီတို႕ တို႕ထဲတြင္လည္း လူတစ္စုကသာ ဆိုးသြမ္းယုတ္မာေနၿခင္းၿဖစ္ၿပီး လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ားလည္း အမ်ားႀကီးရွိမည္ဟုထင္ပါသည္။ ထို႕ၿပင္ “ ပညာ“ သည္ လူတစ္ေယာက္ ၏ဘ၀အတြက္ မည္မွ် အက်ိဳးၿပဳႏိုင္ေၾကာင္းမီးေမာင္းထိုးၿပထားပါသည္။ Wladyslaw Szpilman အသက္ရွင္ သန္ရပ္တည္ႏိုင္ၿခင္းမွာ သူ၏ အႏုပညာေၾကာင့္သာၿဖစ္သည္။ သူ႕ကိုကူညီသူ အမ်ားစု မွာ သူ၏ အႏုပညာကို ေလးစားၿမတ္ႏိုးေသာ သူမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ အကယ္၍ သူ႕တြင္ ထို အႏုပညာ သာမရွိ ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ သူသည္လည္း အၿခားသူမ်ားကဲ့သို႕ ပင္ စစ္၏သားေကာင္အၿဖစ္ မထင္မရွား ေသဆံုးသြားခဲ့ မည္သာၿဖစ္ပါသည္။
ဤဇာတ္လမ္းကို Wladyslaw Szpilmanကေရးသားခဲ့ၿပီး ဒါရိုက္တာ Roman Polanski က ၂၀၀၂ တြင္ရိုက္ကူးခဲ့ပါသည္။ Wladyslaw Szpilman အၿဖစ္ Adrien Brody ကသရုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။
ဤ movie သည္ Classic ဆိုသည့္ စကားလံုးထက္ ပိုမိုေသာ စကားလံုးရွိလွ်င္ ထိုစကားလံုးၿဖင့္သာ ထိုက္တန္ပါေၾကာင္း။။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

walkinginthedesert.blogspot.com

Read More...

Summery Only...

ရ၀မ္ဒါ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ၿဖတ္ပြဲ

Hotel Rwanda ဇာတ္လမး္သည္ အာဖရိက အလယ္ပိုင္း ရ၀မ္ဒါႏိုင္ငံ တြင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ၿဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ၿဖတ္ပြဲ အေႀကာင္း ကို ဒါရိုက္တာ Terry George ရိုက္ ကူးထားေသာ ဇာတ္လမ္းၿဖစ္သည္။
ရ၀မ္ဒါႏိုင္ငံရွိလူမ်ိဳးေရး ၿပသနာေၾကာင့္လူေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာ ေသေက် ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ Hutu လူမ်ိဳးႏွင့္ Tutsi လူမ်ိဳးတို႕ ပဋိပကၡ ၿဖစ္သည္။
ရ၀မ္ဒါႏိုင္ငံသည္ ယခင္က ဘယ္(လ)ဂ်ီရမ္ ႏိုင္ငံ၏ ကိုလိုနီၿဖစ္သည္။ Hutu လူမ်ိဳးက ၉၀%ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ဘယ္(လ)ဂ်ီရမ္တို႕ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္က Tutsi လူမ်ိဳးတို႕ ကအာဏာရွိခဲ့ၿပီး Hutu လူမ်ိဳးတို႕ အေပၚႀကီးစိုးခဲ့သည္။ ဘယ္(လ)ဂ်ီရမ္တို႕ ထံမွလြပ္လပ္ေရးရေသာ အခါတြင္ကား Hutu လူမ်ိဳးတို႕က အာဏာရခဲ့ေလရာ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ၿဖတ္ပြဲႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ေလသည္။ လူေပါင္း ၈၀၀၀၀၀ မွ ၁၀၀၀၀၀၀ ထိေသဆံုးခဲ့ ရသည္ဟု ခန္႕မွန္းၾကသည္။
ထိုဇာတ္ကားထဲတြင္ Hôtel des Mille Collines ၏မန္ေနဂ်ာ Paul Rusesabagina အၿဖစ္သရုပ္ ေဆာင္ခဲ့ေသာ (Don Cheadle), က Hutu လူမ်ိဳးၿဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ ဇနီး Tutsi လူမ်ိဳးႏွင့္ အၿခား Tutsi လူုမ်ိဳးတို႕ ကို အသက္စြန္႕ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဴး အကာအကြယ္ေပးခဲ့ေလသည္။ သူ၏ ဟိုတယ္သည္ Tutsi ဒုကၡသည္တို႕၏ ခိုလႈံရာၿဖစ္ခဲ့သည္။ သူ၏ ဇြဲသတိၱ အနစ္နာခံမႈ႕တို႕ေၾကာင့္ Tutsi လူမ်ိဳး ေၿမာက္မ်ားစြာကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ United Nation မွလည္း ကူညီဖို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိေတာ့ ကူညီႏိုင္ခဲ့သည္။ ဇာတ္လမ္းက သဲထိတ္ရင္ဖိုစရာေကာင္းသည္။ Tutsi လူမ်ိဳးတို႕ ကုိကယ္တင္ ရန္ မည္သို႕ လာဘ္ထိုးခဲ့ရပံု၊ လွည့္ကြက္မ်ားသံုးခဲ့ရပံု၊ လူသားတို႕၏ရက္စက္မႈ႕မ်ား စသည္ၿဖင့္ အစအဆံုး စြဲေခၚသြားႏိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုၿဖစ္သည္။


walking in the desert
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Read More...

Summery Only...

လြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို ရွာသူမ်ား

အထက္ပါပံုကို ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ အေမဇံုေတာမွ လူသားစားလူရိုင္းမ်ား၏ပံုေလာ ဟုထင္စရာရွိပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ဤပံု သည္ ဒါရိုက္တာ Bernardo Bertolucci ရိုက္ကူးေသာ Little Buddha (1993)ဇာတ္ကားထဲမွ ဘုရားမပြင့္မွီ အခ်ိန္ တြင္ေတြ႕ရေသာ ပဥၥ၀ကၠီ ငါးဦး၏ ပံုၿဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ဤေနရာတြင္ ပင္ႏွလံုးခုန္ ရပ္သြားႏိုင္ပါသည္။
ဗုဒၶစာေပမ်ား အရ ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးတို႕ ၏သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ၿပရာတြင္ သကၤန္း အၿပည့္အစံု ဦးပ်ည္း ကတံုးႏွင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာသာ ေဖာ္ၿပၾကပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶ စာေပမ်ားရွိ ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးပံုတို႕မွာ ဘုရားပြင့္ၿပီး အခ်ိန္ ကိုသာရည္စူး သရုပ္ေဖာ္ထားၿခင္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါ သည္။ သို႕ေသာ္ ဘုရားပြင့္ ၿပီးၿပီးခ်င္း အခ်ိန္ ဓမၼစၾကာ တရားဦးကို ေဗာဓိပင္ ေအာက္၌ ေဟာၾကား ေတာ္မူ ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထို ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးတို႕ ၏ပံုမွာ သကၤန္း၊ဦးပ်ည္း ကတံုးၿဖင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါသလား။ သို႕မဟုတ္ အထက္ပါပံု အတိုင္းၿဖစ္ႏိုင္ပါသလား။
ကၽြႏ္ုပ္တို႕ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူေသာ ေနရာသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ေၿမာက္ဘက္ (ယခု နီေပါႏိုင္ငံ)၊ 485BC ၊ထိုအခ်ိန္က ယခုေခတ္ သံဃာ ကဲ့သို႕ေသာ အဆင္အၿပင္မွာ မေပၚေသး၊ ထိုအခ်ိန္က အိႏိၵယတြင္ စိတ္အက်င့္ ကိုက်င့္ေသာသူမ်ား ၊လြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို ရွာသူမ်ားသည္ ယခုေခတ္ ကၽြႏု္ပ္တို႕သိေသာ ဆာဒူးကဲ့သို႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သာၿဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ သံဃာဆိုသည္ မွာ ဘုရားပြင့္ၿပီးမွ ေပၚလာၿခင္းၿဖစ္သည္။
ပဥၥ၀ကၠီငါးဦး၏ပံုမွာ မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ အေရးမႀကီးပါ။ အဓိကက်သည္မွာ ဗုဒၶတရား ေတာ္သာ ၿဖစ္သည္ဟု ေစာဒကတတ္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခ်က္လည္းမွန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုေခတ္က ပထမဆံုးေသာ ဗုဒၶ၀ါဒကို လက္ခံသူမ်ား သည္ အဘယ္ကဲ့သို႕ေသာ သူမ်ားၿဖစ္သနည္းဟု ေလ့လာသင့္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာသည့္ ပံုစံ ကို သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္ မည္သည့္ပံုစံကို သရုပ္ေဖာ္သင့္သနည္း။ ယခင္ပံုစံအတိုင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သံဃာမ်ား၏ ပံုစံသရုပ္ေဖာ္လွ်င္ အၿပည့္အ၀ မွန္ႏိုင္မည္လား။ အကယ္၍ အထက္ပါပံု အတိုင္း သရုပ္ေဖာ္လွ်င္ေရာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား မည္ကဲ့သို႕ သေဘာထားမည္နည္း။ ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိမလား၊ မရွိဘူးလား။ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႕ၿဖစ္ပါသည္။

ကိုးကား http://www.buddhist-temples.com/gautam-buddha.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism
Walking in the desert
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Read More...

Summery Only...

မ်ိဳးခ်စ္

I was long fear that my sin would return to me one day and the cause is more than I can bear.
Mel Gibson ၏ The Patriot ဇာတ္ကားထဲ မွ ပထမဆံုးဇာတ္လမ္းအဖြင့္ စကားေၿပာၿဖစ္ေလသည္။ Benjamin Martin (Mel Gibson) သည္ French and Indian War တြင္တိုက္ခိုက္ခဲ့စဥ္က ရက္ရက္စက္စက္ လူသတ္ ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုမေကာင္း မႈ႕က သူ႕ကိုေၿခာက္လွန္႕ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူသည္ American Revolution အစတြင္ စစ္တိုက္ရန္ၿငင္းဆိုခဲ့သည္။ သူ႕တြင္ ကေလး (၇)ေယာက္ရွိ၍ ဟုအေၾကာင္းၿပသည္။ ထိုဇာတ္၀င္ ခန္းမွ The war is not only fought by the childless man ဆိုသည့္ စာသားကိုလည္း သေဘာက်မိသည္။ သို႕ေသာ္သူသည္ စစ္ကို ေရွာင္ခဲ့သည္။ သူ၏သားအႀကီးကေတာ့ သူ႕ အမိန္႕ကို ဆန္႕က်င္ၿပီး စစ္ထဲ၀င္သြားသည္။
သူသည္ စစ္ၿဖစ္ေနေသာ္လည္း ယခင္အတိုင္းၿငိမ္းခ်မ္း စြာေနဖို႕ႀကိဳးစားခဲ့ သည္။ သို႕ေသာ္ ကံတရားက သူ႕ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါ။ သူ၏သားတစ္ေယာက္ကို အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္က ပစ္သတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမေနသာေတာ့ပါ။ စစ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ကာရြပ္ ရြပ္ခၽြန္ခၽြန္တိုက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ အေမရိကန္ တို႕က အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။
ဤဇာတ္လမး္ကုိ ယခင္က သိပ္နားမလည္ခဲ့ပါ။ Partiot ဆိုသည္မွာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ ဟုနားလည္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အၿမင္မွာ Benjamin Martin ကမ်ိဳးခ်စ္ မဟုတ္ ပါ။ သူ႕မိသား စုကိုထိသၿဖင့္ စစ္ထဲကိုပါ၀င္ လာၿခင္း ၿဖစ္သည္ဟုယူဆသည္။
ေနာက္မွ သေဘာေပါက္မိသည္။ Partiot ဟုနာမည္ေပးထားၿခင္းမွာ မိမိ ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးရန္၊ ကာကြယ္ရန္၊ တာ၀န္မ်ားကိုေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္ရန္ ရည္ညြန္း ထားပါ သည္။ ကိစၥတစ္ခုကို မိမိႏွင့္ မဆိုင္ဟု ဘေဘာထားလို႕ မရပါ။မိမိ မွီတင္းေနထိုင္ေသာ ေဒသအတြင္းမွ ကိစၥ အားလံုးသည္ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ သာၿဖစ္သည္။ ကိုယ္က မသက္ဆိုင္ ဟုသေဘာထားခဲ့ပါက ထိုေကာင္းၿခင္း ဆိုးၿခင္း သည္ မိမိဆီကို တစ္ေနရာရာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ တစ္နည္းနည္းၿဖင့္ သက္ေရာက္မႈ႕ရွိမည္သာၿဖစ္သည္ ဟု ဆိုလိုထားၿခင္းၿဖစ္ ပါသည္။ ရသေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ၊ အသိပညာ ရရွိႏိုင္ေသာ ဇာတ္ကားေကာင္း တစ္ကားၿဖစ္ပါသည္။

walking in the desert
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Read More...

Summery Only...

ရြာဦးေစတီ

ေပႏွစ္ပင္ရြာသူႀကီး ဦးလွေမာင္သည္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္တြင္ထိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ မွ တကူးတက မွာယူထားေသာ နဂါးႏွစ္ေကာင္ေဆးေပါလိပ္ကို ဖြာရွိဳက္ရင္းေတာင္ေတာင္အီအီ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ သူႀကီးဦးလွေမာင္ ဟုဆိုေသာ္လည္း သူ၏အသက္မွာ ေလးဆယ္ပင္ မၿပည့္တတ္ေသး။ ဦးလွေမာင္ဖခင္ သည္လည္း ဤရြာ၏ သူႀကီးပင္ၿဖစ္ခဲ့သည္။ သူ၏ဖခင္သူႀကီးဆံုးေသာအခါ ရြာသူရြာသားမ်ားက တစ္ညီတစ္ညြတ္ထဲပင္ ဦးလွေမာင္အား သူႀကီး အၿဖစ္ေရြးၿခယ္ခဲ့ ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဦးလွေမာင္သည္ ရြာရွိအတန္းပညာသင္ ဖူးသူ အနည္းစုထဲမွာ ပါေလသည္။ သူသည္ခရိုင္ၿမိဳ႕ႀကီး တြင္ပင္ အတန္းေက်ာင္းတတ္ဖူးသည္ဟုသိရသည္။ ဘယ္ႏွစ္တန္း ထိတတ္ဖူးသည္ကို မူမည္သူမွ အတိအက်မသိၾကေခ်။
ဦးလွေမာင္သည္ ေဆးလိပ္ကိုရွိဳက္ဖြာရင္းၿဖင့္ ဤရြာကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေပႏွစ္ပင္ရြာဟု ေခၚသနည္း ဟုစဥ္းစားေနမိသည္။ တစ္ရြာလံုးတြင္ ေပပင္ႏွစ္ပင္တည္းရွိသၿဖင့္ ေပႏွစ္ရြာဟု အမည္တြင္ၿခင္း မဟုတ္သည္မွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဤရြာတစ္၀ိုက္တြင္ ေပပင္ေပါင္းေၿမာက္ မ်ားစြာ ရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ ရြာရွိ ေရွ႕ မွီေနာက္မွီလူႀကီးမ်ား ကိုုေမးၿမန္းၾကည့္ရာ လည္းမည္သူမွ သူေက်နပ္ေလာက္ အေၿဖႏိုင္ၾကေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူႀကီးမ်ားက ဆိုလွ်င္

‘ေမာင္လွေမာင္ရာ မင္းမလဲ လြယ္တာကို ခက္ေအာင္လုပ္ေနၿပီ နာမည္ဆိုတာ ပညတ္ခ်က္ပဲ ေပႏွစ္ပင္ပဲေခၚေခၚေပ အပင္ႏွစ္ရာပဲေခၚေခၚ မထူးပါဘူးကြာ’ ဟုပင္ေၿပာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ဦးလွေမာင္သည္ ေရွးရိုးစြဲလူႀကီးမ်ားကဲ့ သို႕ အရာရာကိုမ်က္စိမွိတ္လက္ခံႏိုင္သူတစ္ဦးမဟုတ္ေခ်။ သူက ‘ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို စံုစမ္ေနဦးမွာပဲ’ ဟုေၿပာတတ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဤကိစၥက ၿပသနာမဟုတ္ပါ။ ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥ အခ်ိဳ႕ တြင္သာ ရြာရွိေရွးရိုးစြဲလူႀကီးမ်ား ႏွင့္ ဦးလွေမာင္မၾကာခဏ ကေတာက္ကဆ ၿဖစ္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေၿခအေနမ်ိဳးတြင္ လူႀကီးမ်ားကသာ အေလွ်ာ့ေပးရသည္ကမ်ားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဦးလွေမာင္က ဗဟုသူတအတန္အသင့္ ၿပည့္စံု၍ ခ်က္က်လက္က်ေၿပာတတ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ ဦးလွေမာင္ေၿပာသည္မွာ မွန္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႕ ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကပင္ ‘အိမ္း ေမာင္လွေမာင္ကတို႕မ်ားထက္ ေတာ့ဗဟုသုတစံုပါတယ္ကြာ၊ ဒီေတာ့ မင္းပဲဆံုၿဖတ္လကြာ’ ဟုပင္ေၿပာယူရသည္။
ယခုလည္းရပ္ရြာကိစၥတုိင္ပင္ၾကရင္း သူႀကီးဦးလွေမာင္ႏွင့္ လူႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ အၿငင္းပြားၾကေလသည္။ ကိစၥက ရြာလံုၿခံဳေရးကိစၥၿဖစ္သည္။ ေခတ္ကာကလည္း အဂၤၤလိပ္ အေၿပး ဂ်ပန္အ၀င္ၿဖစ္သၿဖင့္ ေခတ္ဆုိးႀကီး ၿဖစ္သည္။ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏရားကလည္း ရပ္ဆိုင္းသေလာက္ၿဖစ္ေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေက်းရြာမ်ားမွာ မိမိလံုၿခံဳေရးမိမိတာ၀န္ယူရသည့္ အေၿခအေနၿဖစ္ေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူႀကီးဦးလွေမာင္က ေက်းရြာရွိ ရံပံုေငြကို ကာကြယ္ေရးအတြက္ ရြာစည္းရိုးခတ္မည္၊ လက္နက္အခ်ိဳ႕စု ေဆာင္းမည္ဟုတင္ၿပသည္။ ရြာလူႀကီးမ်ားကလည္း လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕က ရံပံုေငြထဲမွ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္၀က္ကို ရြာဦးေစတီမြမ္းမံေရးအတြက္သံုးခ်င္သည္။ ဤသည္မွာ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် အလုပ္ၿဖစ္သည္။ ေစတီမွာလည္း ၿပဳၿပင္သင့္ေနၿပီ။ သုတ္ထားေသာ ထံုးမ်ားကလည္းကြာေနၿပီ။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား ဆိုရင္ အဂၤေတေတာင္ အနည္းငယ္ကြာက်ေနၿပီၿဖစ္သည္။ ဤေစတီသည္ ဟုိးဘုရင္ေခတ္ကတည္းက တည္ထားခဲ့ေသာေစတီဟုဆိုၾကသည္။ ထိုေခတ္က မင္းသားႀကီးတစ္ပါးသည္ စစ္ထြက္ခါနီးတြင္ ဤအရပ္တြင္ လာၿပီး စစ္ေရးေလ့့က်င့္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ရန္အေပါင္းကို ေအာင္ၿမင္ႏိုင္ရန္ အလို႕ ငွာ အဓိဌာန္ၿပီး ဤ ရန္ေအာင္ၿမင္ ေစတီကို တည္ထားခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ မွန္မမွန္မည္သူမွ်ေတာ့ အတိုအက်မသိၾကေခ်။
မည္သို႕ ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ ထိုေစတီသည္ ရြာသူရြာသားတို႕၏ အားကိုးအားထားရာတစ္ခုၿဖစ္ ေလသည္။ ရြာသားတို႕သည္ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိသည္မ်ားကို ဤေစတီ၌ ပူေစာ္ဆုေတာင္းေလ့ရွိသည္။ ရပ္ေ၀းသို႕သြားေရာက္မည့္သူမ်ား၊ လယ္ထြန္ေကာက္ရိတ္ပ်ိဳးႀကဲ စသည့္ၿဖင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူမ်ား၊ အိမ္ေထာင္ၿပဳမည္သူမ်ားပါမက်န္ ဤေစတီ၌ ဦးစြာဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုသို႕ ဆုေတာင္းပူေစာ္လိုက္ မွသာလွ်င္မိမိလုပ္မည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အေႏွာက္အရွက္ကင္းရွင္းေအာင္ၿမင္ႏိုင္ မည္ဟုယံုၾကည္ၾကေလသည္။
ဤတြင္ဦးလွေမာင္၏ ဘာသာေရးခံယူခ်က္ကိုသိရွိရန္လိုအပ္ေပသည္။ ဦးလွေမာင္သည္ မိရိုးဖလာအား ၿဖင့္ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေလသည္။ သူ၏မိဘမ်ားမွာ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းေသာ သူမ်ားၿဖစ္ၾကသည္။ ဦးလွေမာင္ငယ္စဥ္ကေတာ့ မိဘမ်ားကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာကိုကိုင္းရႈိင္းခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတတ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ သူ၏အၿမင္မွာ တစ္မ်ိဳးေၿပာင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြန္ၿမဴနစ္၀ါဒကလည္း ၿမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စတင္ေခတ္စားသည့္ အခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ေတာမွ ေက်ာင္းသားေလး ကိုလွေမာင္ကိုလည္း ထို၀ါဒကဖမ္းစားဟန္တူသည္။ သူသည္ ၿမိဳ႕မွ ၿပန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ရုပ္၀ါဒီဆန္လာေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕၏မိဘမ်ား ရွိစဥ္အခါကေတာ့ သူ၏ခံယူခ်က္ကို ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း မေဖာ္ထုတ္ရဲခဲ့ေပ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ သူ၏ခံယူခ်က္ကို သြယ္၀ိုက္၍ တစ္မ်ိဳးတိုက္ရိုက္တစ္ဖံုေဖာက္ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္းသူသည္ ဘာသာမဲ့လံုးလံုးေတာ့လည္း မဟုတ္ေခ်။ သူက

'ကၽြန္ေတာ္က ဘာသာမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ် ဒါေပမဲ့ မိရိုးဖလာကိုးကြယ္တဲ့သေတြနဲ႕ ေတာ့ ယံုၾကည္ပုံၿခင္းမတူတာ' ဟုေၿပာတတ္ေလသည္။
ယခုေစတီၿပင္မည့္ကိစၥတြင္လည္း ဦးလွေမာင္ႏွင့္ ရြာလူႀကီး အခ်ိဳ႕ အၿမင္မတူၾက။ ဦးလွေမာင္ ကအေရးႀကီးတာ အရင္လုပ္ခ်င္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ လက္နက္က အေရးႀကီးသည္။ ထိုအုတ္ခဲေစ တီက မိမိတို႕၏ေကာင္းက်ိဳးဆိုးကိ်ဳးကို တိုက္ရိုက္ မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ဟုယူဆသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေစတီကို ယခုမၿပင္ႏုိင္ ေနာင္ႏွစ္ ေၿပလည္မွၿပင္မည္ဟုဆိုသည္။ ရြာလူႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ ကဦးလွေမာင္ႏွင့္ ၿပိဳင္ၿငင္းရန္ႀကိဳးစားေသး ေသာ္လည္း ဦးလွေမာင္ ၏ၾသဇာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဦးလွေမာင္ေၿပာသည္မွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ နည္းလမ္းက်ေနသည္ တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ လက္ေလွ်ၽာ့လိုက္ရသည္။ ရြာရွိ အသက္ အႀကီးဆံုး ဦးေထာ္ က

ူ “ေမာင္လွေမာင္ရဲ႕ ဒီေစတီက တကယ္တန္ခိုးႀကီးတာကြ၊ ဒါကိုမင္းလက္ခံရမယ္၊ မင္းလက္မခံရင္ေတာင္ ရြာသားေတြရဲ႕ယံုႀကည္မႈ႕ကို မင္း ေလးစားရမယ္“ ဟုေၿပာေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဦးလွေမာင္က သူ၏ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို မၿပင္ခဲ့ပါ။
ေပႏွစ္ပင္ရြာ ကေလးကို ကာကြယ္ရန္လက္နက္ အၿပည့္စံုရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ထံုးကြက္ၾကားေစတီေလး ကိုၿမင္ရေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ သိပ္စိတ္မခ်မ္းသာၾကေခ်။
ဤသို႕ၿဖင့္စစ္မီးႀကီး သည္ေပပင္ရြာကေလးသို႕ နီးသထက္နီးလာေလသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေသာ ရြာကေလးမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ

အႏ ၱရာယ္အေငြ႕ အ သက္မေတြ႕ရေသး။ သို႕ေသာ္မၾကာမီတြင္ ရြာသားမ်ားသည္ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႕မ်ားေတြ႕လာရေလသည္။ အေ၀းဆီမွ ေပါက္ကြဲသံ ၾကားရၿခင္း၊ ရံဖန္ရံခါ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကို ေတြ႕ရၿခင္း တို႕ကိုႀကံဳေတြ႕ရေလသည္။ ဦးလွေမာင္ကလည္း လံုၿခံဳေရး အစီအမံမ်ားကို စနစ္တက်ခ်မွတ္ေလသည္။ ရြာကို စည္းရိုးခတ္သည္။ ရြာရွိအားေကာင္းေမာင္းသန္မ်ား စုစည္းၿပီး လံုၿခံဳေရး အဖြဲ႕ ဖြဲ႕သည္။ ကင္းအလွည့္က်ေစာင့္သည္။ ဗံုးဒဏ္ ကာကြယ္ရန္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ကတုတ္က်င္းမ်ားပင္ တူးေစသည္။ ဦးလွေမာင္၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈ႕ ေအာက္တြင္ အားလံုးသည္ စနစ္တက်ရွိေနေလသည္။
တစ္ေန႕တြင္ကား ေလယဥ္ပ်ံတစ္စီးသည္ မည္ကဲ့သို႕ မ်က္စိလည္လမ္းမွား သည္မသိ။ ရြာေတာင္ဘက္ပိုင္း ကုန္းၿမင့္ေပၚရွိ ဦးေသာ္က အိမ္ေပၚသို႕ ဗံုးတစ္လံုးက်ဲခ်ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေန႕လည္ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ၿဖစ္သၿဖင့္ ဦးေသာက္က အိမ္မွ အိမ္သားအားလံုး အိမ္တြင္ရွိေနၾကရာ အားလံုးေသဆံုးသြားေလသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံေ၀းသြားမွ ဦးလွေမာင္ႏွင့္ ရြာသားမ်ား ဦးေသာ္ကအိမ္ သို႕သြားေရာက္ရွင္းလင္းၾကေလသည္။ အိမ္သားမ်ားမွာ အေလာင္းပင္ရွာမရေတာ့ေခ်။ ရြာသားမ်ား ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကသည္။ ဦးလွေမာင္ ကမေၾကာက္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအားေပးသည္။ ကတုတ္က်င္းမ်ား ကို အိမ္တိုင္း တူးေစ၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလယာဥ္ပ်ံသံ ၾကားလွ်င္ ကတုတ္က်င္းမ်ားထဲသို႕ အၿမန္ဆင္းရန္ညႊန္ ၾကားေလသည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အၾကာတြင္ ရြာသားမ်ား ယခင္အတိုင္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ၿပန္ ၿဖစ္သြားသည္။ ဦးလွေမာင္၏ စီမံကြပ္ကဲမႈ႕ေအာက္တြင္ တစ္ရြာလံုးစနစ္တက်ၿဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဦးလွေမာင္တစ္ေယာက္ေက်နပ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ အေၿခအေနက ၾကာၾကာမခံပါ။ ၿပသနာ ကတစ္ေန႕ညကစေလသည္။ တစ္ေန႕ညေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံသံၾကားရၿပီး ရြာထိပ္သို႕ဗံုးက်ဲခ်ေလသည္။ မည္သည့္ေနရာကိုဗံုးထိမွန္သည္ကိုကား မသိရေခ်။ နံနက္လင္းမွ ရြာသားမ်ာစုၿပီး ဗံုးက်သည့္ေနရာကိုရွာေဖြၾကေလသည္။ ဗံုးထိမွန္သည့္ေနရာကား ရန္ေအာင္ၿမင္ ေစတီၿဖစ္ေလသည္။
ဦးလွေမာင္ႏွင့္ရြာလူႀကီး အခ်ိဳ႕ေရာက္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ေစတီတည္ရွိရာကုန္းၿမင့္ေပၚတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေနၾကၿပီၿဖစ္သည္။ အားလံုးသည္ ေသြးမရွိေတာ့ေသာမ်က္ႏွာမ်ားရပ္ေနၾက သည္။ ေစတီကားမရွိေတာ့ေခ်။ ေစတီေနရာတြင္ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးႏွင့္ အုတ္အက်ိဳးအပဲ့မ်ားသာက်န္ခဲ့ေလသည္။ ယခင္ကဤေနရာတြင္ေစတီတည္ရွိသည္ဟုသိထားသည့္သူမ်ားသာ ေစတီတည္ေနရာကို မွန္းဆႏိုင္မည္ၿဖစ္ သည္။ ရြာသားအားလံုးေသြးပ်က္ေနႀကသည္။ အခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ားက တို႕ရြာေတာ့ ကပ္ဆိုက္တာပဲဟုၿငီးၿငဴၾကသည္။ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားက ငုိၾကသည္။ အားလံုး၏စိတ္ထဲတြင္ မၾကာခင္၌ ကပ္ဆိုးႀကီးတစ္ခုက်ေရာက္ေတာ့မည္ဟုစြဲမွတ္ေနၾကသည္။
ေနာက္ရက္ကစၿပီးရြာတြင္မည္သူမွ် အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ အားလံုးက သည္အေၾကာင္းပဲေတြးေနၾကသည္။ သူႀကီးဦးလွေမာင္က အေၿခအေနကိုထိန္းရန္ႀကိဳးစားသည္။ ရြာသားမ်ားကို အားေပးသည္။ သူက

“ခင္ဗ်ားတို႕ ဒီေလာက္ အယူမသီးၾကနဲ႕ ဒီအုတ္ခဲနဲ႕ေဆာက္တဲ့ ေစတီက ကၽြန္္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို တိုက္ရိုက္ မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါဘူး“ ဟုေၿပာသည္။ ဦးလွေမာင္ေၿပာ ေသာ္လည္း ရြာသားတို႕၏ အေၾကာက္တရားကို မလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့။ ထိုအခ်ိန္ မည္သူကစလိုက္သည္ လည္းမသိ “ေစတီေပ်ာက္ ရြာေမွာက္“ ဆိုသည့္ တေဘာင္လိုလို စကားကလည္း ရြာသားတို႕၏ အေၾကာက္ဒီေရကိုတိုးၿမွင့္ေစခဲ့သည္။ ရြာသားမ်ားက ေဘးကင္းရြာသို႕ ေၿပာင္းေရြ႕ရန္ဦးလွေမာင္ ကိုေၿပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူႀကီးကလက္မခံ။

“ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ေၿပာင္းသြားရင္ က်ဳပ္တို႕ရြာေလး ပ်က္သြားမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲမသိေတာ့ လယ္ေတြေကာကုန္မယ္။ ေရတြင္းေတြပ်က္စီးမယ္။ ကၽြဲႏြားတိရိစၧာန္ေတြအားလံုးကိုေရာဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ အခုဘာမွမၿဖစ္ေသးပဲနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ဘာလို႕ေၿပာင္းရမွာလည္း၊က်ဳပ္တို႕ရြာကို က်ဳပ္တို႕ ကာကြယ္ႏိုင္္တာပဲ“။ ဦးလွေမာင္ ဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာရြာသားေတြနားမ၀င္ခ်င္ေတာ့။
ရြာေတာင္ပိုင္းမွ ေဆးဆရာ ဦးဖိုးထိန္ တို႕မိသားစု တိတ္တဆိတ္ေၿပာင္းေၿပးေသာ အခ်ိန္မွ စ၍ အေၿခအေနကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့။ မိသားစုတစ္စုၿပီးတစ္စုေၿပာင္းေၿပးကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးလွေမာင္တို႕မိသားစု ႏွင့္ ရုတ္တရက္ မေၿပာင္းႏိုင္ေသးေသာ မိသားစုအခ်ိဳ႕သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ဦးလွေမာင္သည္ ေစတီပ်က္အုတ္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ၿပီး အေတြးနယ္ခဲ်႕ေနမိသည္။ အင္း ဦးေသာ္ကတို႕ မိသားစုေသတံုးက ရြာသားေတြက မေၾကာက္ပဲနဲ႕ ဘာၿဖစ္လို႕ ဒီေစတီၿပိဳမွ ေၾကာက္သြားရတာလည္း။ ဒီေစတီက တကယ္တန္ခိုးရွိလို႕လား။ အဲဒီလိုတန္ခိုးရွိတယ္ဆိုရင္လည္း တန္ခိုးက ေစတီမွာရွိတာလား လူေတြမွာရွိတာလား။ လူေတြကယံုႀကည္လို႕ အဲဒီယံုၾကည္မႈ႕ကေန တန္ခိုးၿဖစ္သြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္အဲဒီယံုႀကည္မႈ႕ကိုပဲတန္ခိုးလို႕ေခၚတာလား။ လူေတြမယံုၾကည္ရင္ေရာ အဲဒီေစတီက တန္ခိုးရွိေသးသလား။ ဦးလွေမာင္ေတြးရင္း ေခါင္းရွဳပ္လာသည္။
“အင္း ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေစတီက တန္ခိုးရွိတယ္ပဲေၿပာရမွာေပါ့ေလ“ ဟုၿငီးၿငဴရင္း ေပႏွစ္ပင္ရြာသူႀကီးဦးလွေမာင္သည္ စိတ္ညစ္ဟန္ၿဖင့္ ေခါင္းတရမ္းရမ္း ၿဖင့္ က်န္ရွိေနေသာ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္ပိုးရန္ အိမ္ဘက္ဆီသို႕ ေလးကန္စြာ ထြက္ခြာသြားေလသတည္း။

Walking in the desert
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Read More...

Summery Only...