လိပ္စာေၿပာင္းထားပါတယ္
အခု ဒီလိပ္စာကို ေၿပာင္းထားပါတယ္။
http://thisandthat81.blogspot.com/
Saturday, December 19, 2009
Monday, July 13, 2009
သူ႕အၿမင္ကိုယ့္အၿမင္
(၁)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ရပ္ကြပ္တစ္ခုအတြင္းမွ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုတြင္ ေခတ္ဆန္ဆန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သည္ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ တစ္ေနရာသို႕ဦးတည္ေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ႏွင့္ ဦးဇင္း ၾကားအရြယ္ ေလာက္ရွိ သကၤန္း၀တ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးသည္ မခ်င့္မရဲၿဖင့္ ထိုသူငယ္ေလး အနားကို ခ်ည္းကပ္ လာေလသည္။ ထိုေနာက္ မ၀ံ့မရဲေလသံေလးၿဖင့္
“ဒကာေလး ဦးဇင္း နယ္ကလာတာပါ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္သြားလို႕ အဲဒါ..ေန႕ဆြမ္းကလည္း မစားရေသးဘူး”
ထိုအခါထိုသူငယ္ေလးသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ၿဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ကာ ဆယ္တန္တစ္ရြက္ ကမ္းေပး လိုက္ေလသည္။ ဦးဇင္းေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ အလြန္အမင္းပ်က္သြားၿပီး
“ဟာ ေနေန ဒကာရပါတယ္”
ဟုဆိုကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ေၿခလွမ္းအမွားမွားႏွင့္ တက္သုတ္ရိုက္ထြက္သြားေလသည္။ ယခုေခတ္တြင္ တစ္ဆယ္ဆိုသည့္ပိုက္ဆံမွာ သူေတာင္းစားေတာင္ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေသာ ပိုက္ဆံ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
*******************************************************************
(၂)
အထက္ပါၿဖစ္ရပ္ကို မိတ္ေဆြဖတ္ရွဳ႕မိပါက အဆိုပါေကာင္ေလးကို အလြန္ရိုင္းစိုင္းေသာ ေကာင္ေလးဟု ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္။ ဦးဇင္းေလးကို သနားေကာင္း သနားမိလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းစံုကို အရင္တင္ၿပခြင့္ၿပဳပါ။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ပါလို႕ အႀကံံၿပဳလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုၿဖစ္ရပ္ကို မလွမ္းမကမ္းမွ ၿမင္ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ အဆိုပါေကာင္ကေလးကိုလည္း ရပ္ကြပ္တည္းကမို႕ အတန္ငယ္မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ရက္တြင္ ထိုေကာင္ေလး ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုေသာ အခါတြင္ ေမးၾကည့္မိပါသည္။
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ဦးေလးေရ။ ဒီလိုဗ်”
ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ အဆိုပါေကာင္ေလး ၿပန္လည္ေၿပာၿပေသာ အေၾကာင္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။
**************
(၃)
ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက ၿမိဳ႕ထဲကိုု အသြား လမ္းမွာ ဦးဇင္းတပါးေတြ႕တယ္။ သူကေန႕ဆြမ္းမစားရေသးလို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ အလွဴခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးထဲက ငါးရာလွဴလိုက္တယ္။ ညေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ၿပန္လာေတာ့ လမ္းက ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အဲဒီဦးဇင္းကို လူ၀တ္နဲ႕ေတြ႕တယ္ဗ်ာ။ ဦးထုတ္ေလးေဆာင္းလို႕။ ဘာလို႕ အတိအက်မွတ္မိသလဲဆိုရင္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အမွတ္တစ္ခုပါတယ္ေလ။
ေနာက္တစ္ခါက ကိုရင္ေလးတစ္ပါး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနတံုး သပိတ္ပိုက္ၿပီး အနားလာရပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လို႕ ေၿပာမိတယ္။ အဲဒါကို သူကဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႕ ဆက္ရပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုရင္ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လိုေၿပာတာၾကားလား ဆိုေတာ့လည္း မရဘူးဗ်ာ။ အနားမွာပဲ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္စရာေကာင္း လည္းဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မေက်မနပ္နဲ႕ထြက္သြားေသး။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။ မၾကားတစ္ၾကားေတာင္ ဆဲသြားေသးတယ္။ အဲဒီ ကတည္းက သကၤန္း၀တ္ကို ေၾကာက္သြားတာ။ အခုကိစၥကေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဗ်ာ အရင္ကအရွိန္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ရိုင္းသလိုၿဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ ဦးဇင္းေလးကမ်ား အတကယ့္ အမွန္အကန္ ဦးဇင္းေလးဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားသြားရမွာပဲ
**********************
(၄)
ဦးဇင္းေလး ဦးေကာ၀ိဒသည္ ငယ္ၿဖဴကေလး ၿဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘႏွစ္ပါး မရွိေတာ့ သၿဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္းမွာပဲ ကိုရင္၀တ္ႏွင့္ေနေလသည္။ ထိုေနာက္ ဦးဇင္းေလးၿဖစ္လာေလသည္။ ဦးဇင္းေလးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ကိုတစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဘူး။ ယခု ဆရာေတာ္ေနမေကာင္း၍ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ လာေရာက္ကုသေသာအခါမွ ရန္ကုန္သို႕ ဆရာေတာ္၏ ဒကာမ်ားႏွင့္အတူေရာက္လာေလသည္။
တစ္ေန႕တြင္ဆရာေတာ္ကို အၿခားေစာင့္မည့္သူမ်ားရွိသၿဖင့္ ခြင့္ပန္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ မေရာက္ဖူးသၿဖင့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲ ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ဘက္(စ္)ကား ေပၚမွ အဆးင္းတြင္ သူ႕၏ပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့တာ သတိထားမိသည္။ ဦးဇင္းေလး အလြန္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲတြင္ ပိုက္ဆံမရွိပဲ သူဘယ္လိုၿပန္ရပါ့မလဲ။ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရန္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ေလသည္။
သနားကမားႏွင့္ ရည္မြန္ဟန္ရွိေသာ သူငယ္ေလးထံသို႕ ဦးဇင္းေလး ခ်ည္းကပ္ၿပီး အလွဴခံခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ ခါးသီးရက္စက္ေသာ တုန္႕ၿပန္မႈ႕ကိုသာရခဲ့ေလသည္။ အဲဒီေန႕က သူအၿခားမည့္သည့္ အကူအညီမွ မေတာင္းခံရဲေတာ့ပဲ ေဆးရံုအထိ ေၿခလွ်င္ေလွ်ာက္ၿပန္ခဲ့ေလသည္။
ရြာၿပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာမွ တကာမ်ားကို ရန္ကုန္အေတြ႕ အႀကံဳကို နာၾကည္းစြာၿပန္ေၿပာၿပေလသည္။
“မလြယ္ပါဘူး ဒကာတို႕ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက လူေတြက အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္အလွဴခံတာကို က်ဳပ္ကုိ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ့ ေၾကာက္ပါၿပီ ဒကာတို႕ရာ”
***********************************
(၅)
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေၾကာင္းစံုသိရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာစဥ္းၾကည့္ၿပီး သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ သူ႕ရွဳ႕ေဒါင့္ႏွင့္သူေတာ့ မွန္ေနၾကတာေလပဲ ဟုသာ ထင္မိပါသည္။
ဇူလိုင္၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
ီ
Thursday, July 9, 2009
ကိုဂိုင္းမ်ိဳး၊ ကိုစာအုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- Hip Hop အမွန္ႏွင့္ အမွား
“နင့္အေမေတာ့ မသိရွာဘူး ငါ့သမီးေလး က်ဴရွင္တတ္ေနတာ ကြယ္ရာၾကပါသြားၿပန္ၿပီ အေကာင္တစ္ေကာင္နဲ႕ လူမၿမင္တဲ့ေဂဟာ အရြယ္ေရာက္လို႕ အိမ္ေထာင္က်လည္း မယူခင္ပဲ့ေနတာ…”
ေဘး၀ိုင္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားထံမွ ေဂ်ာက္ဂ်က္၏ hip hop သီခ်င္းသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းသို႕ ပ်ံလြင့္လာေလသည္။ ကိုစာအုပ္သည္ ထိုသီခ်င္းသံကို ၾကားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနရာမွ နင္မလိုၿဖစ္သြားသၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အၿမန္ခ်ကာေရေႏြးၾကမ္းၿဖင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္ရ ေလသည္။
“အင္း ၿမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ႕ႀကီးေတာ့ ပ်က္စီးပါၿပီကြာ”
ယခုတစ္ခါလက္ဖက္ရည္သီးသြားသည္မွာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿဖစ္ေလသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး- “အံမယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီသီခ်င္းၾကားရတာနဲ႕ ဘယ္နဲ႕ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်း မႈ႕ႀကီးက ပ်က္စီးရမွာတံုး ဗ်”
စာအုပ္-“ဒီလိုေလ ဂီတမွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္တာ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက ေပါက္ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး ရိုင္းတာ ၿဖစ္သြားၿပီ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ ဒီထက္ရိုင္းတဲ့ စကားလံုးေတြရွိေသးတယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ဖူးပါသည္။ စာသားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းသည္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္လို႕ေတာ့ သိပ္မဆိုးသလိုလို။ ထိုထက္ပို၍ မ်ားမ်ားမေတြးမိပါ။ ကိုစာအုပ္က ဆက္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ အေမႏွမ ၾကားလို႕မွ မသင့္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေအာက္တန္းက်ရိုင္းစိုင္း တဲ့စကားလံုးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ဂီတလို႕ အသိအမွတ္ၿပဳရမလဲ။ အဲဒါအဲဒီဆိုတဲ့သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ၿပေနတာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး- “ဒီလိုရွိတယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အေတြးအေခၚမတူေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲက်ဳပ္က ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို ပိုလိုက္ႏိုင္တဲ့လို႕ ဆိုရမလားပဲ”
ကိုစာအုပ္က ၿဖတ္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဒါကေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ မမွီရင္လည္း ေနပါေစဗ်ာ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အယူအဆကေတာ့ လူ႕သဘာ၀ကို မကြယ္မ၀ွက္ပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ၿပတာလို႕ ဆိုခ်င္တာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္-“လင္းစမ္းပါဦးဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုေလ လူေတြရဲ႕ စိတ္က အရိုင္းစိတ္လို႕ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံသလား”
ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္တယ္ထင္တာပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာင္ စိတ္ကို ႏြားရိုင္းနဲ႕ ႏႈိင္းထားတာ ရွိသလိုပဲ။ ဟုိဟာေလဗ်ာ ဘာတဲ့ ရားထိုင္တဲ့ အခါစိတ္ကို ႏြားရိုင္းကို တိုင္မွာခ်ည္ၿပီး တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ၿငိ္မ္သြားေအာင္ စုစည္းသလိုဆိုလား မသိဘူး ၾကားဖူးတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒီ အရိုင္းစိတ္ကို ဘာသာေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕၊တရားဥပေဒ ဆိုတာေတြနဲ႕ ထိန္းထားရတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဥပေဒမရွိ၊ ငရဲႀကီးတာမရွိဘူး ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မရွိဘူးဆိုရင္ခင္ ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္-“သတ္ပစ္ခ်င္သတ္ပစ္မိမွာေပါ့ဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒါပဲဗ်။ လူစိတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကအရိုင္းစိတ္။ ေနာက္ထပ္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဥပမာတစ္ခုေပးမယ္ဗ်ာ။ အခုေနလမ္း ေပၚမွာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ၿဖတ္သြားတယ္ဆိုပါစို႕။ က်န္တဲ့ ဟာေတြ အားလံုးေဘးဖယ္ထား။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို အရိုးသားဆံုးေၿဖ။ ဘာလုပ္ခ်င္မလဲလို႕။ သူေတာ္စင္ေတြကလြဲၿပီး သာမာန္ပုထုစဥ္ ေတြဆိုရင္ တဏွာစိတ္ၿဖစ္တာပဲ။ အဲဒီလို အရိုင္းစိတ္ေတြကို ေဘာင္ကြပ္ၿပီး ထိန္းထားရတာပဲ။”
စာအုပ္-“ဒါကေတာ့ မထိန္းလို႕ၿဖစ္မလားကြ။ မဟုတ္ရင္ ကမာၻေတာင္ ပ်က္သြားဦးမယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္ပါတယ္။ မထိန္းရဘူးလို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက သာမာန္လူေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ကို ေၿပာခ်င္တာ။ ေၿပာရင္းနဲ႕ က်ဳပ္စကားက ေဘးေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြက လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ဟာေတြကို အရွိအတိုင္းထုတ္ၿပတာလို႕ ၿမင္တယ္”
စာအုပ္-“ဒါဆိုရင္ခင္ဗ်ားက ဒီသီခ်င္းေတြကို ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္း နားေထာင္သင့္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္တာလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အာကိုစာအုပ္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲ။ က်ဳပ္ကအဲလိုလဲ မဆိုလိုဘူး။ အရက္ဆိုင္တို႕ ဇိမ္ခန္းရွိတာေရာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားလို႕ ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။ သူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ ၿပႆနာမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳက္ရင္နားေထာင္ မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္နဲ႕ေပါ့ဗ်။”
စာအုပ္-“ဒီလိုဆိုက်ဳပ္ကို ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်။ အခုမႀကားခ်င္ဘူး။ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဖြင့္ေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္မလဲ။” ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုဆိုလည္း ခင္ဗ်ား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ရင္ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ကပ္ေပါ့ဗ်။ No smoking အၿပင္ No Hip Hop လို႕။ ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေၿပာေနတာဗ်။ အဲဒီ ေစာက္သံုးမက်တဲ့ စာသားေတြကို ၾကားေနရတာ နားကေလာတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေဟာေတြ႕လား အဲဒါေၿပာတာ။ ခင္ဗ်ားေတာင္မွ တစ္ခုခုကို ေပါက္ကြဲရင္“ ေစာက္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးထြက္လာတာပဲ။ ဒါလူ႕သဘာ၀အမွန္ပဲ”
ကိုစာအုပ္ ၿငိမ္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အေနာက္တိုင္းက ရုပ္ရွင္ကားေတြမွာ F_ _ _ စကားလံုးတို႕ S_ _ _ စကားလံုးတို႕ကို တြင္တြင္ႀကီးသံုးေနတာ။ ၿမန္မာဇာတ္လမ္းေတြက်ေတာ့ ယဥ္ေက်း မႈ႕အရဆိုၿပီး အဲဒါေတြ မသံုးရဘူး။ ရပ္ကြပ္ထဲက အမူးသမားဆဲတဲ့အခန္းမွာေတာင္မွ ေခြးမသားဆိုတာ အလြန္ဆံုးပဲပါတယ္ေနာ္။ ယဥ္ေက်းေပမယ့္ reality နဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကင္းကြာသြားၿပီေနာ္။”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္တယ္ ဒါေတြက ေကာင္းလားဆိုးလားဆိုတာေတာ့ မဆံုးၿဖတ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ အမူးသမားဆဲတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အၿပင္က အမူးသမား ဆဲတယ္ဆိုရဲ႕ felling ကို အၿပည့္အ၀ မေပးႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
စာအုပ္-“ဟာ အဲဒီလိုသာ တစ္တစ္ခြခြဆဲတဲ့ အခန္းေတြ ထည့္ထားရင္ မိသားစုဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ လူငယ္ေတြကို အဆဲသင္သလိုၿဖစ္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား သာသမီးေတြၾကည့္ဖို႕ ခင္ဗ်ား ခြင့္ၿပဳႏိုင္မလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အႏုပညာမွာ အဓိကလိုအပ္တာ လြပ္လပ္မႈ႕ပဲလို႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အႏုပညာဆိုတာ မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္ဘူးတဲ့။”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါဆိုရင္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေရာ မွန္တယ္မွားတယ္လို႕ ဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္မလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟားဟား မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးၿဖတ္မယ္ ဟုတ္လား။ မင္းက ဘယ္ေပတံနဲ႕တိုင္းမွာလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆို တာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ေလ”
စာအုပ္-“ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြကို လံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕ စဥ္းစားၾကည့္ အခု Media မွာ စီးကရက္ေၾကာ္ၿငာေတြမရိုက္ရဘူး ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ အဲဒီ ေၾကာ္ၿငာေတြေၾကာင့္ စီးကရက္ေသာက္သံုးသူပိုမ်ားလာႏိုင္လို႕ဆိုပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ အဲဒီဆဲတဲ့သီခ်င္းေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြပိုမရိုင္း ကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ဦးေႏွာက္ေလး နည္းနည္းသံုးပါ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အၿမင္ကေတာ့ တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကိုရင္းရမွာပဲ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ထားပါေလ ခင္ဗ်ားတို႕က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ၿပီး ေဘာင္ထဲမွာပဲေနတာကိုးဗ်”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကေၿပာေၿပာဆိုဆို သူ၏မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ မိတၱဴကူးထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါ ကာတြန္းေလးကိုထုတ္ၿပသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေတြ႕လား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ထားသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿပေသာ ကာတြန္းပံုကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္း မွာ အလြန္အေတြးအေခၚေကာင္းလွေလသည္။ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ကိုယ္ အက်ဥ္းက်သြားပံု။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟာကိုဂိုင္းမ်ိဳး ခင္ဗ်ားေၿပာတာဟုတ္တယ္ဗ်”
စာအုပ္-“ေအာ္ခင္ဗ်ားက ဒီလိုဆိုေတာ့က်ဳပ္ကလည္း ၿပရေသးတာေပါ့”
ကိုစာအုပ္ကလည္း အားက်မခံသူသိမ္းထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါကာတြန္းေလးကို ထုတ္ၿပေလသည္။
စာအုပ္-“ဒါက မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ေနသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းဗ်ာ ဟဲဟဲ”
ကုိစာအုပ္ၿပေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္းေလးမွာလည္း အလြန္ေကာင္းလွေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟင္ ကိုစာအုပ္ေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကာတြန္းႏွစ္ပံုကို ၾကည့္ေတြးၿပီး ေခၚင္းရွဳပ္လာေလသည္။ ဘယ္သူမွန္သလဲ ဘယ္သူမွားသလဲ ဆံုးၿဖတ္ရ အေတာ္ခက္ေနေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆိုတာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မလား မသိဘူး။
အင္းဒီေနညေတာ့ ဘာမီတြန္ ႏွစ္ၿပားေလာက္ေသာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္- ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာ္ပီက်ယ္ - ကာတြန္းအေတြးစုမ်ား တတိယအစု ကာတြန္းမ်ားကို ေအာက္ပါ လင့္မွရပါသည္။
http://wntbookshelf.com/bookshelf/cartoon/
July,2009
မိုးတိမ္ညိဳ
ေဘး၀ိုင္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားထံမွ ေဂ်ာက္ဂ်က္၏ hip hop သီခ်င္းသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းသို႕ ပ်ံလြင့္လာေလသည္။ ကိုစာအုပ္သည္ ထိုသီခ်င္းသံကို ၾကားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနရာမွ နင္မလိုၿဖစ္သြားသၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အၿမန္ခ်ကာေရေႏြးၾကမ္းၿဖင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္ရ ေလသည္။
“အင္း ၿမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ႕ႀကီးေတာ့ ပ်က္စီးပါၿပီကြာ”
ယခုတစ္ခါလက္ဖက္ရည္သီးသြားသည္မွာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿဖစ္ေလသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး- “အံမယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီသီခ်င္းၾကားရတာနဲ႕ ဘယ္နဲ႕ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်း မႈ႕ႀကီးက ပ်က္စီးရမွာတံုး ဗ်”
စာအုပ္-“ဒီလိုေလ ဂီတမွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္တာ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက ေပါက္ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး ရိုင္းတာ ၿဖစ္သြားၿပီ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ ဒီထက္ရိုင္းတဲ့ စကားလံုးေတြရွိေသးတယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ဖူးပါသည္။ စာသားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းသည္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္လို႕ေတာ့ သိပ္မဆိုးသလိုလို။ ထိုထက္ပို၍ မ်ားမ်ားမေတြးမိပါ။ ကိုစာအုပ္က ဆက္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ အေမႏွမ ၾကားလို႕မွ မသင့္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး ေအာက္တန္းက်ရိုင္းစိုင္း တဲ့စကားလံုးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ဂီတလို႕ အသိအမွတ္ၿပဳရမလဲ။ အဲဒါအဲဒီဆိုတဲ့သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ၿပေနတာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး- “ဒီလိုရွိတယ္ ကိုစာအုပ္ရ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အေတြးအေခၚမတူေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲက်ဳပ္က ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို ပိုလိုက္ႏိုင္တဲ့လို႕ ဆိုရမလားပဲ”
ကိုစာအုပ္က ၿဖတ္ေၿပာသည္။
စာအုပ္-“ဒါကေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ မမွီရင္လည္း ေနပါေစဗ်ာ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အယူအဆကေတာ့ လူ႕သဘာ၀ကို မကြယ္မ၀ွက္ပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ၿပတာလို႕ ဆိုခ်င္တာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္-“လင္းစမ္းပါဦးဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုေလ လူေတြရဲ႕ စိတ္က အရိုင္းစိတ္လို႕ ဆိုၾကတယ္ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံသလား”
ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္တယ္ထင္တာပဲ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာင္ စိတ္ကို ႏြားရိုင္းနဲ႕ ႏႈိင္းထားတာ ရွိသလိုပဲ။ ဟုိဟာေလဗ်ာ ဘာတဲ့ ရားထိုင္တဲ့ အခါစိတ္ကို ႏြားရိုင္းကို တိုင္မွာခ်ည္ၿပီး တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ၿငိ္မ္သြားေအာင္ စုစည္းသလိုဆိုလား မသိဘူး ၾကားဖူးတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒီ အရိုင္းစိတ္ကို ဘာသာေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕၊တရားဥပေဒ ဆိုတာေတြနဲ႕ ထိန္းထားရတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဥပေဒမရွိ၊ ငရဲႀကီးတာမရွိဘူး ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မရွိဘူးဆိုရင္ခင္ ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္-“သတ္ပစ္ခ်င္သတ္ပစ္မိမွာေပါ့ဗ်”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အဲဒါပဲဗ်။ လူစိတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကအရိုင္းစိတ္။ ေနာက္ထပ္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဥပမာတစ္ခုေပးမယ္ဗ်ာ။ အခုေနလမ္း ေပၚမွာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ၿဖတ္သြားတယ္ဆိုပါစို႕။ က်န္တဲ့ ဟာေတြ အားလံုးေဘးဖယ္ထား။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို အရိုးသားဆံုးေၿဖ။ ဘာလုပ္ခ်င္မလဲလို႕။ သူေတာ္စင္ေတြကလြဲၿပီး သာမာန္ပုထုစဥ္ ေတြဆိုရင္ တဏွာစိတ္ၿဖစ္တာပဲ။ အဲဒီလို အရိုင္းစိတ္ေတြကို ေဘာင္ကြပ္ၿပီး ထိန္းထားရတာပဲ။”
စာအုပ္-“ဒါကေတာ့ မထိန္းလို႕ၿဖစ္မလားကြ။ မဟုတ္ရင္ ကမာၻေတာင္ ပ်က္သြားဦးမယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္ပါတယ္။ မထိန္းရဘူးလို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက သာမာန္လူေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ကို ေၿပာခ်င္တာ။ ေၿပာရင္းနဲ႕ က်ဳပ္စကားက ေဘးေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြက လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ဟာေတြကို အရွိအတိုင္းထုတ္ၿပတာလို႕ ၿမင္တယ္”
စာအုပ္-“ဒါဆိုရင္ခင္ဗ်ားက ဒီသီခ်င္းေတြကို ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္း နားေထာင္သင့္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္တာလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အာကိုစာအုပ္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲ။ က်ဳပ္ကအဲလိုလဲ မဆိုလိုဘူး။ အရက္ဆိုင္တို႕ ဇိမ္ခန္းရွိတာေရာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားလို႕ ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။ သူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ ၿပႆနာမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳက္ရင္နားေထာင္ မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္နဲ႕ေပါ့ဗ်။”
စာအုပ္-“ဒီလိုဆိုက်ဳပ္ကို ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်။ အခုမႀကားခ်င္ဘူး။ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဖြင့္ေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္မလဲ။” ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဒီလိုဆိုလည္း ခင္ဗ်ား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ရင္ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ကပ္ေပါ့ဗ်။ No smoking အၿပင္ No Hip Hop လို႕။ ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေၿပာေနတာဗ်။ အဲဒီ ေစာက္သံုးမက်တဲ့ စာသားေတြကို ၾကားေနရတာ နားကေလာတယ္”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေဟာေတြ႕လား အဲဒါေၿပာတာ။ ခင္ဗ်ားေတာင္မွ တစ္ခုခုကို ေပါက္ကြဲရင္“ ေစာက္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးထြက္လာတာပဲ။ ဒါလူ႕သဘာ၀အမွန္ပဲ”
ကိုစာအုပ္ ၿငိမ္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ အေနာက္တိုင္းက ရုပ္ရွင္ကားေတြမွာ F_ _ _ စကားလံုးတို႕ S_ _ _ စကားလံုးတို႕ကို တြင္တြင္ႀကီးသံုးေနတာ။ ၿမန္မာဇာတ္လမ္းေတြက်ေတာ့ ယဥ္ေက်း မႈ႕အရဆိုၿပီး အဲဒါေတြ မသံုးရဘူး။ ရပ္ကြပ္ထဲက အမူးသမားဆဲတဲ့အခန္းမွာေတာင္မွ ေခြးမသားဆိုတာ အလြန္ဆံုးပဲပါတယ္ေနာ္။ ယဥ္ေက်းေပမယ့္ reality နဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကင္းကြာသြားၿပီေနာ္။”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟုတ္တယ္ ဒါေတြက ေကာင္းလားဆိုးလားဆိုတာေတာ့ မဆံုးၿဖတ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ အမူးသမားဆဲတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အၿပင္က အမူးသမား ဆဲတယ္ဆိုရဲ႕ felling ကို အၿပည့္အ၀ မေပးႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
စာအုပ္-“ဟာ အဲဒီလိုသာ တစ္တစ္ခြခြဆဲတဲ့ အခန္းေတြ ထည့္ထားရင္ မိသားစုဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ လူငယ္ေတြကို အဆဲသင္သလိုၿဖစ္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား သာသမီးေတြၾကည့္ဖို႕ ခင္ဗ်ား ခြင့္ၿပဳႏိုင္မလား”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“အႏုပညာမွာ အဓိကလိုအပ္တာ လြပ္လပ္မႈ႕ပဲလို႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အႏုပညာဆိုတာ မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္ဘူးတဲ့။”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါဆိုရင္ ဒီလိုသီခ်င္းေတြကေရာ မွန္တယ္မွားတယ္လို႕ ဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္မလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ဟားဟား မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးၿဖတ္မယ္ ဟုတ္လား။ မင္းက ဘယ္ေပတံနဲ႕တိုင္းမွာလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆို တာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ေလ”
စာအုပ္-“ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြကို လံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕ စဥ္းစားၾကည့္ အခု Media မွာ စီးကရက္ေၾကာ္ၿငာေတြမရိုက္ရဘူး ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ အဲဒီ ေၾကာ္ၿငာေတြေၾကာင့္ စီးကရက္ေသာက္သံုးသူပိုမ်ားလာႏိုင္လို႕ဆိုပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ အဲဒီဆဲတဲ့သီခ်င္းေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြပိုမရိုင္း ကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ဦးေႏွာက္ေလး နည္းနည္းသံုးပါ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ”
ကၽြန္ေတာ္-“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“က်ဳပ္အၿမင္ကေတာ့ တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကိုရင္းရမွာပဲ”
စာအုပ္-“ခင္ဗ်ားက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ”
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ထားပါေလ ခင္ဗ်ားတို႕က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ၿပီး ေဘာင္ထဲမွာပဲေနတာကိုးဗ်”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကေၿပာေၿပာဆိုဆို သူ၏မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ မိတၱဴကူးထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါ ကာတြန္းေလးကိုထုတ္ၿပသည္။
ဂိုင္းမ်ိဳး-“ေတြ႕လား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဘာင္ခတ္ထားသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း”ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဂိုင္းမ်ိဳးၿပေသာ ကာတြန္းပံုကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္း မွာ အလြန္အေတြးအေခၚေကာင္းလွေလသည္။ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ကိုယ္ အက်ဥ္းက်သြားပံု။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟာကိုဂိုင္းမ်ိဳး ခင္ဗ်ားေၿပာတာဟုတ္တယ္ဗ်”
စာအုပ္-“ေအာ္ခင္ဗ်ားက ဒီလိုဆိုေတာ့က်ဳပ္ကလည္း ၿပရေသးတာေပါ့”
ကိုစာအုပ္ကလည္း အားက်မခံသူသိမ္းထားေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာက္ပါကာတြန္းေလးကို ထုတ္ၿပေလသည္။
စာအုပ္-“ဒါက မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ေနသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းဗ်ာ ဟဲဟဲ”ကုိစာအုပ္ၿပေသာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္းေလးမွာလည္း အလြန္ေကာင္းလွေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟင္ ကိုစာအုပ္ေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကာတြန္းႏွစ္ပံုကို ၾကည့္ေတြးၿပီး ေခၚင္းရွဳပ္လာေလသည္။ ဘယ္သူမွန္သလဲ ဘယ္သူမွားသလဲ ဆံုးၿဖတ္ရ အေတာ္ခက္ေနေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေၿပာသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အမွန္အမွားဆိုတာ မင္းတိုင္းတဲ့ ေပတံအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မလား မသိဘူး။
အင္းဒီေနညေတာ့ ဘာမီတြန္ ႏွစ္ၿပားေလာက္ေသာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္- ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ ေအာ္ပီက်ယ္ - ကာတြန္းအေတြးစုမ်ား တတိယအစု ကာတြန္းမ်ားကို ေအာက္ပါ လင့္မွရပါသည္။
http://wntbookshelf.com/bookshelf/cartoon/
July,2009
မိုးတိမ္ညိဳ
Saturday, June 27, 2009
MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ
MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ ဟုဆိုသၿဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ MRT စီးရင္း ေတြးမိသည္မ်ားကို ခ်ေရးထားၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ MRT စီးသြားၿဖစ္သည့္ အခ်ိ္န္မ်ားတြင္ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဟုိေငးဒီေငး ေငးရင္းၿဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငိုက္ၿမည္းလွ်က္ေသာ္ လည္ေေကာင္း၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္နားေထာင္ လွ်က္ေသာ္ လည္းေကာင္း စီးေလ့ရွိပါသည္။ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊ အသက္ႀကီးသူ ငယ္သူ မိန္းမ ေယာက္က်ား တစ္ခ်ိဳ႕ကသုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလးေလးပင္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕က စကားေဖာင္ဖြဲ႕လွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ MRT ေပၚတြင္ ေယ်ဘူယ် ၾကည့္ပါက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စီးသူမ်ားသည္ ထိုင္စီးသူမ်ားထက္ ပိုမ်ားပါသည္။ ထိုင္ခံု အေရအတြက္မွာ နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ေတာ့ MRT ကို ထိုင္စီးသည္မွာ အလြန္နည္းပါသည္။ ဒါလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ သာၿဖစ္ပါသည္။ အၿမဲတမ္းထိုင္ေနရေသာ အလုပ္လုပ္ရသၿဖင့္ အၿပင္ထြက္သည့္အခါေလးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ ေနခ်င္သည္။ ထို႕အၿပင္ MRT ေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာရဖို႕ဆိုသည္မွာ အၿခားသူမ်ားႏွင့္ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ လုရသည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕လည္း နည္းနည္းေလးမွ လုခ်င္စိတ္က မရွိ။ ၄င္းအၿပင္ မိမိထက္ ပို၍ ထိုင္ရန္လိုအပ္ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟူေသာ ေစတနာ လည္းရာႏုန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါ သည္ဟု ေၿပာရဲပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ရေသာသူမ်ားကေတာ့ MRT ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ရမည့္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီးရွာၾကပါသည္။ ေနရာတစ္ခုေလာက္လြတ္ရင္း လွ်ပ္ပ်က္သလို အၿမန္ႏုန္းႏွင့္ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္တတ္ၾကပါသည္။
ဒီေန႕ MRT စီးေတာ့ သန္႕သန္႕ၿပန္႕ၿပန္႕ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ထားေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္တစ္ဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက ရထားေပၚ စတတ္လာကတည္းက ထိုင္ရန္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ကာ ဦးရန္ ၿပင္ေနပါသည္။ စရပ္ကတည္းက ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာေနရာ အနီးတြင္ အသင့္အေနအထား ႏွင့္ရပ္ေနပါသည္။ သူ႕ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ တာထြက္ေတာ့ မည့္ အေၿပးသမားကဲ့သို႕ အသင့္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူရွဳပ္သည့္ ထိုင္ခံုမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ သာ ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ရပ္လွ်က္ စီးပါသည္။ မည့္သည့္ထိုင္ခံုကိုမွလည္း ဦးရန္စိတ္ကူး မရွိေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သာသတိထား ၾကည့္မိေနပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူ႕ရပ္ေနေသာ ေနရာ အနားမွ လူတစ္ေယာက္ထသြားေတာ့ သူက ထိုထိုင္ခံုကို အလွ်င္ အၿမန္္၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိပါသည္။ ေၾသာ္ ဒီေနရာေလး ခဏထိုင္ဖို႕ အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားရသလားေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္နည္းနည္းမွားသြားသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘူတာ တစ္ခုတြင္ ဘြားဘြားတစ္ဦးတက္လာေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ ထၿပီး ထိုဘြားဘြားကို ေနရာ အလွ်င္ အၿမန္ေပးပါသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ လည္း ဘယ္ဆိုးလို႕တံုး ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိၿပန္သည္။
အတန္ၾကာတြင္ ဘူတာတစ္ခုတြင္ ထိုဘြားဘြားဆင္းသြားေတာ့ သူက ထိုေနရာကို အလွ်င္ အၿမန္ၿပန္ဦးၿပန္ပါသည္။ ထိုဘြားဘြားကေတာ့ သူ႕ကို ေက်းဇူး ေက်းဇူး ဟု တစ္ဖြဖြေၿပာရင္း ဆင္းသြားပါသည္။ခဏၾကာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးတက္လာၿပန္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း သူက အလွ်င္အၿမန္ ထေပးၿပီး ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးၿပန္ေလသည္။ အနီး အနားမွာ လူမ်ားကလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေနသေယာင္ထင္မိပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ ယေန႕အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရေနၿပီဟု ၿမင္မိပါသည္။ ထိုသို႕ ေတြးမိမွ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ပါေတာ့သည္။ အၿဖစ္ကဒီလိုပါ။ သူကကုသိုလ္ေတြ ရၿပီဆိုပါေတာ့။ သူက သူမ်ားေတြႏွင့္ ေနရာအလုအယကက္ဦးၿပီး ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုင္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစကတည္းက သူမ်ားေတြ ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟုေသာ ေစတနာ ၿဖင့္ ေနရာ မဦးခဲ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႕လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကူညီေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့သူ႕ထက္ မနည္းပါ။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ သူကကုသိုလ္ရၿပီး ငါ့ ၾကေတာ့ ကုသိုလ္မရဘူးလားေပါ့။ ငါကပိုေတာင္ အပင္ပန္းခံရေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး ရပ္လိုက္ ရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။
ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူလည္း ဆင္းသည္ ထိုအန္ကယ္ႀကီးလည္း ဆင္းသည္။ သူကရထား အထြက္မွာ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို တြဲမ်ားပင္ ေခၚသြားလိုက္ေသးသည္။ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၿမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ သာဓုတစ္ေခၚေခၚေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကလည္း ပီတိမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း မနာလိုသလိုၿဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလိုလို။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါလူရည္လည္တာပဲ ဟုေတြးမိသည္။ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္လွ်င္ ကိုယ္က ကူညီႏိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ မရွိပဲ သူမ်ားကို ကူညီဖို႕ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္။ အဲတစ္ခုခုရွိဖို႕ဆိုလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ႀကိဳးစား ရမည္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကူညီတာက လူမသိသူမသိ။ အင္း ကူညီတာက လူသိဖို႕လည္း မလိုပါဘူးေလဟုလည္းေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကူညီပံုမ်ိဳးက ပိုအက်ိဳး ရွိသလိုလို။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခြင့္အေရးအတူတူရေပမယ့္ သူကအဲဒီအခြင့္အေရးကို ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္တာပဲ။ အၿပင္ေလာကမွာဆို ဒီလူေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္မွာပဲ လို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းေတြးရင္း သေဘာက်လာသည္။ အင္းငါလည္း သူ႕လိုလုပ္ၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ထိုင္ခံုေတြရွိသည့္ ေနရာ အနားသို႕ မသိမသာေရြ႕သြားသည္။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေတာ့ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အင္းပထမအဆင့္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီ။ ငါသူမ်ားကို ကူညီဖို႕ေနရာတစ္ေနရာရသြားၿပီ ဟုေတြးေနတံုး တာ၀န္သိ ၿပည္သူတစ္ဦးဟု ယူဆရေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ပုခံုးပုတ္ၿပီး “ညီေလး ဒီအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးလိုက္ ပါကြာ မင္းကလူငယ္ပဲ” ဟု လာေၿပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကား ၾကည့္လိုက္မွ ဟုတ္ပါ့ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွ ေတာင္ေ၀ွးႏွင့္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ရပ္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတက္လာမွန္း မသိ။ ခက္တာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူမ်ားကလည္း မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ ေနရာလုေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလွ်င္အၿမန္ ထေပးလိုက္ရေလသည္။ အန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေက်းဇူးပဲဟု ေၿပာေလသည္။ သူကလည္း ထင္မေပါ့။ ဒီသူငယ္နဲ႕ သူမ်ားေၿပာမွပဲ ထေပးတယ္။ မသိတတ္လိုက္တာလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။
အင္း တရားရွာကိုယ္မွာသာေတြ႕ဆိုသလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က မၿမင္တာပဲ။ ကူညီခ်င္ ရံုနဲ႕ ေတာ့ မရေသးဘူး။ လည္ဦးမွ။ နပ္ဦးမွ။ အထာသိဦးမွ။ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါ့ထက္လည္ လို႕ နပ္လို႕ အိုေကတာပဲ။ ငါကသူ႕လို မရည္အခ်င္းမရွိေတာ့ ခံေပါ့ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။ သူမ်ားလို အရည္အခ်င္းမရွိပဲနဲ႕ မတုနဲ႕ေလဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမရပါသည္။ သူ႕လိုလုပ္ခ်င္ရင္လည္း ရထားကို ကိုယ့္အေတြးေလနဲ႕ ကိုယ္ေအးေအးလူလူစီးရမည္မဟုတ္။ ေရွ႕တန္းမွာ ကင္းေစာင့္ေနေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္လိုက္ မ်က္လံုးၿပဲေနေအာင္ၾကည့္ေနရမည္ၿဖစ္သည္။ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ပါခင္ဗ်ား။ ေနပါေစေတာ့။ ဘယ္သူသိသိ မသိသိ ကုသိုလ္ရရ မရရ ေနပါေစေတာ့။ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႕ကိုပဲေလ။
ထိုေန႕မွစ၍ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚတြင္ ထိုင္ဖို႕ မႀကိဳးစားေတာ့ ပါခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေနႏွင့္ ယေန႕မွစ၍ ကိုမိုးတိမ္ညိဳ MRT စီးသြားသည္ဟု ၾကားမိပါက ပ်င္းတိပ်င္းရြဲ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ လိုက္ပါေနၾကသူမ်ား အၾကားတြင္ တစ္ေနရာရာကို မွီၿပီး မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ငိုက္ၿမည္းေနေသာ သူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္သာ ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။
Thursday, June 25, 2009
ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ
တစ္ခါေသာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္ေသာ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ဦးက နာမည္ေက်ာ္ အိုင္းစတိုင္းႀကီးကို ဤသို႕ အေမးရွိသည္ဆိုသတတ္။
“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးနဲ႕ တၿခားသူေတြ ဘာကြာပါသလဲ”။
“ေနဦး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်ေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တၿခားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ အပ္ရွာခိုင္းရင္ ဘာၿဖစ္မယ္ထင္သလဲ…။”
“ခင္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ာ မေနပါနဲ႕။ ကိုင္းပါ၊ က်ဳပ္ေမးခြန္းကို က်ဳပ္ကပဲ စေၿဖပါ့မယ္။ ဒီလူက အပ္ကိုရွာမယ္။ အပ္လည္း ေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့..။ သူ ဘာဆက္လုပ္မယ္ထင္သလဲ..။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿဖ…။”
“အပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုမွာေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ ဆရာႀကီး၊ ဘာဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲ…။”
“က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ ေကာက္ရိုးပံုကို ဆက္ဖြဦးမွာပဲ။”
“ခင္ဗ်ာ…။ ဆရာႀကီး ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ…။”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုေၿဖတာေလ…။”
“ကၽြန္ေတာ္နားမရွင္းဘူး ဆရာႀကီး”
“မွတ္ထား။ သူတို႕က အပ္ရွာတဲ့သူ။ က်ဳပ္က ေကာက္ရိုးပံုဖြတဲ့သူ…။ အဲဒါကြာတာပဲဗ်…။”
အထက္ပါ အေမးအေၿဖေလးကို ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ထိြဳင္ယာလက္တစ္ႏွင့္ ေအာ္လတာေနးတစ္စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။ ထိုအေမးအေၿဖေလးကို ဖတ္ကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ သေဘာက်မိပါသည္။
အပ္ရွာသူႏွင့္ ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြေရာ အပ္ရွာသူလား ေကာက္ရိုးပံုဖြသူလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကိုးကိုးကိုး ရာခိုင္ႏုန္းကေတာ့ အပ္ရွာသူ မ်ားသာၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုကိုေတာ့ မဖြခ်င္ၾက (သို႕) မဖြႏိုင္ၾက။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခု အတြက္ သာအလုပ္လုပ္္ၾကပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိတိက်က်အလုပ္ တစ္ခုခုကိုသာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဟိုဟုိဒီဒီ မစဥ္းစားႏိုင္။ မေတြးေတာႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း အားသည့္ အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေကာက္ရိုးပံုဖြၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ငါဘာအဓိပၸယ္ႏွင့္ ဒါေတြလုပ္ေနတာလဲ ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ လြယ္လြယ္ေတြးလွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ ဟုသာ အေၿဖရပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလို႕ေရာ မရႏိုင္ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္မိပါသည္။ အေၿဖက မေသခ်ာ။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့လြန္းေနသလား။ အေၿခအေနမေပးလို႕ပဲလား။
ေကာက္ရိုးပံုကို ဖြခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္ (သို႕မဟုတ္) ဖြခ်င္စိတ္ရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မဖြႏိုင္ေသးပါ။ အပ္ပဲရွာရပါဦးမည္။ ရွာရင္းႏွင့္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဖြသြားပါမည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၉
“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးနဲ႕ တၿခားသူေတြ ဘာကြာပါသလဲ”။
“ေနဦး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်ေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တၿခားတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ အပ္ရွာခိုင္းရင္ ဘာၿဖစ္မယ္ထင္သလဲ…။”
“ခင္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ာ မေနပါနဲ႕။ ကိုင္းပါ၊ က်ဳပ္ေမးခြန္းကို က်ဳပ္ကပဲ စေၿဖပါ့မယ္။ ဒီလူက အပ္ကိုရွာမယ္။ အပ္လည္း ေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့..။ သူ ဘာဆက္လုပ္မယ္ထင္သလဲ..။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿဖ…။”
“အပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုမွာေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ ဆရာႀကီး၊ ဘာဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲ…။”
“က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ ေကာက္ရိုးပံုကို ဆက္ဖြဦးမွာပဲ။”
“ခင္ဗ်ာ…။ ဆရာႀကီး ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ…။”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုေၿဖတာေလ…။”
“ကၽြန္ေတာ္နားမရွင္းဘူး ဆရာႀကီး”
“မွတ္ထား။ သူတို႕က အပ္ရွာတဲ့သူ။ က်ဳပ္က ေကာက္ရိုးပံုဖြတဲ့သူ…။ အဲဒါကြာတာပဲဗ်…။”
အထက္ပါ အေမးအေၿဖေလးကို ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ထိြဳင္ယာလက္တစ္ႏွင့္ ေအာ္လတာေနးတစ္စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။ ထိုအေမးအေၿဖေလးကို ဖတ္ကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ သေဘာက်မိပါသည္။
အပ္ရွာသူႏွင့္ ေကာက္ရိုးပံုဖြသူ။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြေရာ အပ္ရွာသူလား ေကာက္ရိုးပံုဖြသူလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကိုးကိုးကိုး ရာခိုင္ႏုန္းကေတာ့ အပ္ရွာသူ မ်ားသာၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုကိုေတာ့ မဖြခ်င္ၾက (သို႕) မဖြႏိုင္ၾက။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုခု အတြက္ သာအလုပ္လုပ္္ၾကပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိတိက်က်အလုပ္ တစ္ခုခုကိုသာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဟိုဟုိဒီဒီ မစဥ္းစားႏိုင္။ မေတြးေတာႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း အားသည့္ အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေကာက္ရိုးပံုဖြၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ငါဘာအဓိပၸယ္ႏွင့္ ဒါေတြလုပ္ေနတာလဲ ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ လြယ္လြယ္ေတြးလွ်င္ ထမင္းစားဖို႕ ဟုသာ အေၿဖရပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလို႕ေရာ မရႏိုင္ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္မိပါသည္။ အေၿဖက မေသခ်ာ။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့လြန္းေနသလား။ အေၿခအေနမေပးလို႕ပဲလား။
ေကာက္ရိုးပံုကို ဖြခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္ (သို႕မဟုတ္) ဖြခ်င္စိတ္ရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မဖြႏိုင္ေသးပါ။ အပ္ပဲရွာရပါဦးမည္။ ရွာရင္းႏွင့္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဖြသြားပါမည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၉
Friday, June 5, 2009
Necessary Evil
Necessary Evil ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ၾကားဖူးေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ၿမန္မာလိုၿပန္ရင္ေတာ့ လိုအပ္ေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ ၿပန္မလားမသိဘူး။ ေ၀ါဟာရဆရာေတြမွာေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ စကားလံုးရွိမွာပါ။ စၾကားဖူးစကေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ဟာႀကီးတံုး လို႕ေတြးမိပါတယ္။ Evil ဆိုတာမေကာင္းဆိုး၀ါးလို႕ သိထားတာကို။ မေကာင္းဆိုး၀ါးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား လိုအပ္ပါလိမ့္လို႕ ေခါင္းကုတ္မိပါတယ္။
အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အဏုၿမဴဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ကို Necessary Evil လို႕ေခၚတယ္ဆိုပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲ။ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတာ အဲဒီ Necessary Evil ေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ဆိုၾကၿပန္တယ္။
အစၥေရးမွာလည္း အာဂြန္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ဟိုးအရင္က ပါလက္စတိုင္းကို အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ပိုင္ေေနရာေတြကို ဗံုးခြဲ၊ လူသတ္၊ မီးရွိဳ႕ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတြ အကုန္လုပ္သတဲ့။ အာရပ္ေတြက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္သတ္ရင္ သူတို႕က ႏွစ္ေယာက္ၿပန္သတ္သတဲ့။ အဲဒီအလုပ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚထြက္လာေရး အတြက္က ေတာ့ တစ္တပ္တစ္အား အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆၾကသတဲ့။ အင္းဒါလဲ Necessary Evil ပဲၿဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။
Nicolus Cage ရဲ႕ Lord of the War ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း သူက သူ႕ကိုယ္သူ ‘I am evil, but necessary evil’ လို႕ေၿပာပါတယ္။ သူကေမွာင္ခို လက္နက္ကုန္သည္ပါ။ လက္နက္ဆိုကတည္းက လူသတ္ပစၥည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တိုင္းၿပည္ လြတ္ေၿမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါကလိုအပ္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ အဲလူဆိုးေတြလက္ထဲကို ေရာင္တာလည္း ရွိတာေပါ့။ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေၿပာရခက္သြားၿပန္ေရာ။ Evil ေတာ့ Evil ပဲ ဒါေပမယ့္ Necessary Evil တဲ့ဗ်ာ။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ Necessary Evil ဆိုတာ တစ္ဖက္ထဲအတြက္ပဲ ေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးႀကံဳဖူးခဲ့တယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေဘးမွာ ေမာေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ပံုမွန္ေခ်ာင္းအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရတိမ္တဲ့ေနရာကမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကမ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးၾကတာ။ အဲဒီမွာေရနက္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာရွိတယ္။ ၀ါးတစ္ၿပန္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးဆိုေတာ့ အဲဒီေရနက္နက္ထဲ မွာေရကူးခ်င္တယ္။ အတန္အသင့္ မေသေအာင္လည္း ေရကူးတတ္ေနတာဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြလစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီမွာေရသြားကူးၾကတယ္။ အဲဒီေရနက္နက္ရဲ႕ ေဘးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ အၿမင့္ေလာက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ခုန္ခ်ရတာကို သေဘာက်ၾကတာေလ။ အဲတစ္ရက္ၾကေတာ့ အဲဒီမွေရခ်ိဳးေနၾကတုန္း ဖိုးထူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တာ ၿပန္ကိုေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ တိုတိုေၿပာရရင္ ေရေအာက္က တစ္ခုခုနဲ႕ ၿငိၿပီး ၿပန္မတတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေသေရာဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္းသိေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ကိုယ့္မိဘသူ႕မိဘ ဘက္က အဆူခံလိုက္ရတာ မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကို အဲဒီမွာဘယ္ေတာ့မွေရမခ်ိဳးဖို႕။ ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။ အဲဒီေနရာမွာကို ထပ္ခ်ိဳးခ်င္တာ။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေၿမာက္ေပးတာကို။ မင္းတို႕ သတိၱမရွိဘူးလား။ အေၿခာက္လားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြလစ္ရင္ သြားခ်ိဳးၿဖစ္စၿမဲပဲ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ပုလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္လဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီေနရာပဲ ေရနစ္ေသပါေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ထပ္အဆူခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိဘေတြကေၿပာတယ္။ အဲဒါ ဖိုးထူးဆြဲသြားတာ။ ဖိုးထူးက အဲဒီမွာ ေသၿပီး ေရသရဲၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ေန႕က ေတာင္ကုန္းက လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမွ်ားေနတုန္း ဖိုးထူးက ေရထဲကေန လွ်ာႀကီးထုတ္ၿပလို႕ ထြက္ေၿပးလာရသတဲ့။ နင္တို႕ဒီတစ္ခါသြားရင္ နင္တို႕လည္း အဆြဲခံရမွာလို႕ ေၿခာက္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အစကေရနစ္ေသမွာ မေၾကာက္ပဲ ေရသရဲဆိုတာနဲ႕ ေက်ာထဲကို စိမ့္သြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဲဒီေနရာကို အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေၿပာင္းလာတဲ့ေနထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ိဳး ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းအသက္ႀကီးေတာ့ ေတာ့မွ အေမကို ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကေရသရဲကို ရွိရမွာလဲ။ နင္တို႕ေသမွာစိုးလို႕ သက္သက္ ေၿခာက္လိုက္တာတဲ့။
အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ အေမတို႕ကသာ ေရသရဲနဲ႕ သာမေၿခာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ေရသြားသြားကူးၿဖစ္ေနမွာ။ အဲလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အသက္ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းအရာႀကီးကအမွားႀကီး။ ကေလးေတြကို သရဲနဲ႕ ေၿခာက္လိုက္တာ။ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြကို မဟုတ္တာ နဲ႕ ေၾကာက္ေအာင္ မေၿခာက္သင့္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕ အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္။ Necessary Evil လို႕ ဆိုလို႕ရမလားလို႕။အခုအသက္ႀကီးလာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Necessary evil ေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာေလေလ ပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ လူသတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွ Necessary evil မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာကို အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၁) စီးကရက္ ဗူးေတြမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဆိုးတဲ့ ပံုေတြနဲ႕ ၿပၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ထားသည္။
၂) သတင္းဌာနအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းတစ္ခု မမွန္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ၀ါဒတစ္ခု အတြက္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ၿပ ၾကသည္။
၃) ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ privcacy ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရး တင္းၾကပ္ၾက၏။
၄).......
.........
.........
.........
.........
မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉။
အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အဏုၿမဴဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ကို Necessary Evil လို႕ေခၚတယ္ဆိုပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲ။ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတာ အဲဒီ Necessary Evil ေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ဆိုၾကၿပန္တယ္။
အစၥေရးမွာလည္း အာဂြန္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ဟိုးအရင္က ပါလက္စတိုင္းကို အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ပိုင္ေေနရာေတြကို ဗံုးခြဲ၊ လူသတ္၊ မီးရွိဳ႕ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတြ အကုန္လုပ္သတဲ့။ အာရပ္ေတြက ဂ်ဴးတစ္ေယာက္သတ္ရင္ သူတို႕က ႏွစ္ေယာက္ၿပန္သတ္သတဲ့။ အဲဒီအလုပ္ေတြက မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚထြက္လာေရး အတြက္က ေတာ့ တစ္တပ္တစ္အား အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆၾကသတဲ့။ အင္းဒါလဲ Necessary Evil ပဲၿဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။
Nicolus Cage ရဲ႕ Lord of the War ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း သူက သူ႕ကိုယ္သူ ‘I am evil, but necessary evil’ လို႕ေၿပာပါတယ္။ သူကေမွာင္ခို လက္နက္ကုန္သည္ပါ။ လက္နက္ဆိုကတည္းက လူသတ္ပစၥည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တိုင္းၿပည္ လြတ္ေၿမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲဒါကလိုအပ္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ အဲလူဆိုးေတြလက္ထဲကို ေရာင္တာလည္း ရွိတာေပါ့။ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေၿပာရခက္သြားၿပန္ေရာ။ Evil ေတာ့ Evil ပဲ ဒါေပမယ့္ Necessary Evil တဲ့ဗ်ာ။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ Necessary Evil ဆိုတာ တစ္ဖက္ထဲအတြက္ပဲ ေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးႀကံဳဖူးခဲ့တယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေဘးမွာ ေမာေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ပံုမွန္ေခ်ာင္းအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရတိမ္တဲ့ေနရာကမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကမ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးၾကတာ။ အဲဒီမွာေရနက္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာရွိတယ္။ ၀ါးတစ္ၿပန္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နက္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးဆိုေတာ့ အဲဒီေရနက္နက္ထဲ မွာေရကူးခ်င္တယ္။ အတန္အသင့္ မေသေအာင္လည္း ေရကူးတတ္ေနတာဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြလစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီမွာေရသြားကူးၾကတယ္။ အဲဒီေရနက္နက္ရဲ႕ ေဘးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ အၿမင့္ေလာက္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ခုန္ခ်ရတာကို သေဘာက်ၾကတာေလ။ အဲတစ္ရက္ၾကေတာ့ အဲဒီမွေရခ်ိဳးေနၾကတုန္း ဖိုးထူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တာ ၿပန္ကိုေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ တိုတိုေၿပာရရင္ ေရေအာက္က တစ္ခုခုနဲ႕ ၿငိၿပီး ၿပန္မတတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေသေရာဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္းသိေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ကိုယ့္မိဘသူ႕မိဘ ဘက္က အဆူခံလိုက္ရတာ မေၿပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကို အဲဒီမွာဘယ္ေတာ့မွေရမခ်ိဳးဖို႕။ ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။ အဲဒီေနရာမွာကို ထပ္ခ်ိဳးခ်င္တာ။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေၿမာက္ေပးတာကို။ မင္းတို႕ သတိၱမရွိဘူးလား။ အေၿခာက္လားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြလစ္ရင္ သြားခ်ိဳးၿဖစ္စၿမဲပဲ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ပုလို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္လဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီေနရာပဲ ေရနစ္ေသပါေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ထပ္အဆူခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိဘေတြကေၿပာတယ္။ အဲဒါ ဖိုးထူးဆြဲသြားတာ။ ဖိုးထူးက အဲဒီမွာ ေသၿပီး ေရသရဲၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ေန႕က ေတာင္ကုန္းက လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမွ်ားေနတုန္း ဖိုးထူးက ေရထဲကေန လွ်ာႀကီးထုတ္ၿပလို႕ ထြက္ေၿပးလာရသတဲ့။ နင္တို႕ဒီတစ္ခါသြားရင္ နင္တို႕လည္း အဆြဲခံရမွာလို႕ ေၿခာက္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အစကေရနစ္ေသမွာ မေၾကာက္ပဲ ေရသရဲဆိုတာနဲ႕ ေက်ာထဲကို စိမ့္သြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဲဒီေနရာကို အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေၿပာင္းလာတဲ့ေနထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ိဳး ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းအသက္ႀကီးေတာ့ ေတာ့မွ အေမကို ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ကေရသရဲကို ရွိရမွာလဲ။ နင္တို႕ေသမွာစိုးလို႕ သက္သက္ ေၿခာက္လိုက္တာတဲ့။
အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ အေမတို႕ကသာ ေရသရဲနဲ႕ သာမေၿခာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ေရသြားသြားကူးၿဖစ္ေနမွာ။ အဲလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အသက္ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းအရာႀကီးကအမွားႀကီး။ ကေလးေတြကို သရဲနဲ႕ ေၿခာက္လိုက္တာ။ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြကို မဟုတ္တာ နဲ႕ ေၾကာက္ေအာင္ မေၿခာက္သင့္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တို႕ အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္။ Necessary Evil လို႕ ဆိုလို႕ရမလားလို႕။အခုအသက္ႀကီးလာေလေလ ပတ္၀န္းက်င္မွာ Necessary evil ေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာေလေလ ပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ လူသတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွ Necessary evil မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာကို အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၁) စီးကရက္ ဗူးေတြမွာ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဆိုးတဲ့ ပံုေတြနဲ႕ ၿပၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ထားသည္။
၂) သတင္းဌာနအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းတစ္ခု မမွန္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ၀ါဒတစ္ခု အတြက္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ၿပ ၾကသည္။
၃) ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ privcacy ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရး တင္းၾကပ္ၾက၏။
၄).......
.........
.........
.........
.........
မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉။
Friday, May 22, 2009
ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္း
အခုကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္လဲြခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းဗ်။ ခက္တာက အဲလိုလြဲခဲ့လို႕ ဘယ္သူ႕ကုိ အၿပစ္တင္ရမလဲ ဆိုတာ အခုထိမသိဘူး။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကအေၾကာင္းကို ေၿပာၿပပါမယ္။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြဘာသာသံုးသပ္ေပါ့။ ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕လြဲခဲ့တာ။ အင္းနားရွဳပ္စရာေတာ့ ၿဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ အၾကားအၿမင္ရေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လြဲမွာတံုးလို႕ေတာ့ အၿပစ္တင္မေစာလိုက္နဲ႕ဦး။ ဇာတ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေလ။ ခင္ဗ်ားလည္း ေခါင္းရွဳပ္သြားေစရမယ္လို႕ အာမခံပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကားအၿမင္ရခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးစတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေမာင္ကိုဆိုတာနဲ႕စတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ အဲဒီ ဦးေမာင္ကိုႀကီး နဖူးေပါက္လို႕တဲ့။ ေပါက္တာက နဖူးညာဖက္နား တစ္လက္မေလာက္ၿပဲသြားတာတဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီလို အတိအက်ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ဆိုေတာ့ သိပ္အေလး မထားပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲေပါ့။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕ေတြ႕လို႕ ရပ္စကားေၿပာေနပါေရာဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ေအာက္မွာ။ အုန္းပင္ေပၚမွာလည္း အုန္းသီးေၿခာက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲဆို အိမ္မက္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အင္း အခုေန အုန္းသီးမ်ားေၾကြက်လိုက္လို႕ကေတာ့လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အတိုင္းအတိအက်ဗ်ာ။ အုန္းသီးေၿခာက္က ဦးေမာင္ကို ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္ေၾကြက်တာ နဖူးကြဲပါေလေရာ။ ကြဲတာမွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အတိုင္း ညာဘက္ နဖူး တစ္လက္မေလာက္ အတိအက်ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ ငါအိမ္မက္နဲ႕ လာတူေနရတာလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တာေနမွာပါေလဆိုၿပီးပဲ ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဟိုဘက္လမ္းက လူပ်ိဳႀကီး ကိုလွေဘာ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုေနတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္။ ဒါကေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကထင္တာေလ။ သူကလူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ။ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ အပူအပင္လည္း မရွိဘူး။ ေယာက္က်ားလည္း ေယာက္က်ားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုစရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူးထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕ မနက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အိမ္ေရွ႕က ၿဖတ္ေတာ့ ဗ်ာ အံ့ၾသစရာ တကယ္ကို သူက အိပ္မက္ထဲကေတြ႕တဲ့ေနရာ မွာထိုင္ငိုေနတာဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မေန႕ညက သူခိုး အခိုးခံရလို႕တဲ့။ အတြင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႕ထင္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခုေလာက္ထပ္ ေတြ႕ရေသးတယ္ဗ်။ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႕ မေၿပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးမွန္တာၾကည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရေနတယ္ လို႕ေၿပာရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႕မွ မေၿပာေသးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ရ ဦးမယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုကၡေရာက္မယ့္သူဆိုရင္ ကူညီမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာဗ်ာ။
အဲဒီအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အၾကားအၿမင္ရတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက အိမ္ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနရင္းနဲ႕ ဟယ္ သိန္း ငါးရာ ဆုေပါက္တယ္ေတာ့လို႕ ၀မ္းသာအားရထေအာ္တယ္တဲ့။ မနက္အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ် သိန္းငါးရာဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ရက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီဖြင့္ဖို႕က ႏွစ္ရက္ပဲလို ေတာ့တယ္။ ဟာႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ သိန္းငါးရာရေတာ့ မွာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ရင္ခုန္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသတိရသြားတာက အေမဒီလ ထီထိုးၿဖစ္လား မထိုးၿဖစ္ဖူးလားဆိုတာပဲ။ ကံကထီေပါက္မယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဥာဏ္နဲ႕ ၀ိရိယ စိုက္ၿပီး ထီေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုႀကိဳသိေနမွေတာ့ မထိုးၿဖစ္ေသးရင္ ထိုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့့္လိုပဲ စဥ္းစားမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေပၚတင္ေတာ့ မေၿပာခ်င္ေသးဘူး။ မသိမသာေလး ေမးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေမ့ကို ေမးၿဖစ္တယ္။
“အေမ ထီထိုးၿပီးၿပီလား”
အေမကအဲဒီက်မွ သတိရသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႕
“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ မထိုးရေသးဘူး ထီဖြင့္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာပဲ”
“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အခုၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႕ ထီထိုးခဲ့လိုက္မယ္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ့္ အႀကံနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အိပ္မက္က အေမေပါက္တယ္ လို႕ မက္ေတာ့ အေမထိုးမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္း ရတာ။ တိုတိုေၿပာရရင္အဲဒီေန႕က ထီထိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ရင္ခုန္လြန္းလို႕။ ထီထြက္မယ့္ေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာပဲ။ တကယ္ကို။
ထီထြက္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ေစ်းက အၿပန္ ထီေပါက္စဥ္ႀကီး၀ယ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲၿမင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးက အၿပင္ေပါက္ထြက္မလားကို ထင္ရတယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းထဲမွာ သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းမူးၿခံဳေနလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အေမ ထေအာ္သံၾကားရမလဲလို႕ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္သာၾကာ သြားတယ္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သံသယၿဖစ္လာတယ္။ သိန္းငါးရာ ေပါက္တာမ်ား အေမေတြ႕ၿပီးေတာ့ မူးမ်ားလည္းသြားသလားေပါ့။ မေနႏိုင္ပဲ ထၾကည့္မိတယ္။ အေမက ထီေပါကစဥ္ႀကီးခ်ၿပီး ေပါက္ပါဘူးေအ လို႕ တစ္ခြန္းပဲ ေၿပာၿပီး မီးဖိုဘက္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘာၿဖစ္တာလဲဟေပါ့။ အိပ္မက္ ကအေသအခ်ာႀကီးပဲကို။ က်န္တာေတြက်ေတာ့ မွန္ၿပီးေတာ့ ဒါက်မွ မမွန္ဘူးလား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအိမ္ကကိုထြန္းေအာင္တို႕ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေဟး သိန္းငါးရာေပါက္တယ္ကြတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ရဲ႕ သားေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ေအာ္ေၿပာေနတယ္။ သားတို႕ သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္တဲ့။ အေမလည္း အသံၾကားလို႕ေနမွာ မီးဖိုထဲေၿပးထြက္လာၿပီး ကိုေအာင္မိန္းမကို လွမ္းေမးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငိုရမလို ရယ္ရမလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေၿပာတယ္ေလ။
အေမေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိပါရဲ႕။ အေမေၿပာလိုက္တာက
“ဟယ္ ကံမ်ားထူးဆန္းလိုက္တာ။ သူတို႕၀ယ္တဲ့ ထီက စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေလ။ အရင္က ငါ၀ယ္ေနက်။ အဲဒီေန႕က သူက သံုးေစာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ၀ယ္ပါဦးလို႕ ငါ့ဆီကို အတင္းလာေရာင္း တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က မင္းက ထီ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး သြား၀ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒါနဲ႕ ငါလည္း မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးေၿပာလိုက္တာ။ သူကေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၀ယ္ဖို႕ေၿပာေနေသးတယ္။ မင္းသာ ထီသြားမ၀ယ္ေသးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။ ငါမ၀ယ္တာ နဲ႕သူလည္း ကိုထြန္းေအာင္တို႕အိမ္သြားေရာင္းတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္အမ်ိဳးသမီးက ၀ယ္ၿဖစ္သြားတာ။ အမေလး ကံမ်ားေၿပာပါတယ္” တဲ့။
ကဲမိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿဖစ္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။အၾကားအၿမင္မ်ား မရခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အခု သိန္းငါးရာေပါက္ၿပီး အဆင္ေၿပေနေလာက္ၿပီလို႕ဗ်ေနာ္။ အဲဒီေန႕က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာအၾကားအၿမင္မွ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲရလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕ သိန္းငါးရာဆုနဲ႕ လြဲခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ လို႕ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။
ေမ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကားအၿမင္ရခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးစတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေမာင္ကိုဆိုတာနဲ႕စတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ အဲဒီ ဦးေမာင္ကိုႀကီး နဖူးေပါက္လို႕တဲ့။ ေပါက္တာက နဖူးညာဖက္နား တစ္လက္မေလာက္ၿပဲသြားတာတဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီလို အတိအက်ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ဆိုေတာ့ သိပ္အေလး မထားပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲေပါ့။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕ေတြ႕လို႕ ရပ္စကားေၿပာေနပါေရာဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ေအာက္မွာ။ အုန္းပင္ေပၚမွာလည္း အုန္းသီးေၿခာက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲဆို အိမ္မက္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အင္း အခုေန အုန္းသီးမ်ားေၾကြက်လိုက္လို႕ကေတာ့လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အတိုင္းအတိအက်ဗ်ာ။ အုန္းသီးေၿခာက္က ဦးေမာင္ကို ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္ေၾကြက်တာ နဖူးကြဲပါေလေရာ။ ကြဲတာမွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အတိုင္း ညာဘက္ နဖူး တစ္လက္မေလာက္ အတိအက်ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ ငါအိမ္မက္နဲ႕ လာတူေနရတာလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တာေနမွာပါေလဆိုၿပီးပဲ ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဟိုဘက္လမ္းက လူပ်ိဳႀကီး ကိုလွေဘာ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုေနတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္။ ဒါကေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကထင္တာေလ။ သူကလူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ။ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ အပူအပင္လည္း မရွိဘူး။ ေယာက္က်ားလည္း ေယာက္က်ားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုစရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူးထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕ မနက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အိမ္ေရွ႕က ၿဖတ္ေတာ့ ဗ်ာ အံ့ၾသစရာ တကယ္ကို သူက အိပ္မက္ထဲကေတြ႕တဲ့ေနရာ မွာထိုင္ငိုေနတာဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မေန႕ညက သူခိုး အခိုးခံရလို႕တဲ့။ အတြင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႕ထင္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခုေလာက္ထပ္ ေတြ႕ရေသးတယ္ဗ်။ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႕ မေၿပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးမွန္တာၾကည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရေနတယ္ လို႕ေၿပာရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႕မွ မေၿပာေသးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ရ ဦးမယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုကၡေရာက္မယ့္သူဆိုရင္ ကူညီမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာဗ်ာ။
အဲဒီအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အၾကားအၿမင္ရတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက အိမ္ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနရင္းနဲ႕ ဟယ္ သိန္း ငါးရာ ဆုေပါက္တယ္ေတာ့လို႕ ၀မ္းသာအားရထေအာ္တယ္တဲ့။ မနက္အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ် သိန္းငါးရာဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ရက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီဖြင့္ဖို႕က ႏွစ္ရက္ပဲလို ေတာ့တယ္။ ဟာႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ သိန္းငါးရာရေတာ့ မွာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ရင္ခုန္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသတိရသြားတာက အေမဒီလ ထီထိုးၿဖစ္လား မထိုးၿဖစ္ဖူးလားဆိုတာပဲ။ ကံကထီေပါက္မယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဥာဏ္နဲ႕ ၀ိရိယ စိုက္ၿပီး ထီေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုႀကိဳသိေနမွေတာ့ မထိုးၿဖစ္ေသးရင္ ထိုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့့္လိုပဲ စဥ္းစားမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေပၚတင္ေတာ့ မေၿပာခ်င္ေသးဘူး။ မသိမသာေလး ေမးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေမ့ကို ေမးၿဖစ္တယ္။
“အေမ ထီထိုးၿပီးၿပီလား”
အေမကအဲဒီက်မွ သတိရသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႕
“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ မထိုးရေသးဘူး ထီဖြင့္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာပဲ”
“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အခုၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႕ ထီထိုးခဲ့လိုက္မယ္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ့္ အႀကံနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အိပ္မက္က အေမေပါက္တယ္ လို႕ မက္ေတာ့ အေမထိုးမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္း ရတာ။ တိုတိုေၿပာရရင္အဲဒီေန႕က ထီထိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ရင္ခုန္လြန္းလို႕။ ထီထြက္မယ့္ေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာပဲ။ တကယ္ကို။
ထီထြက္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ေစ်းက အၿပန္ ထီေပါက္စဥ္ႀကီး၀ယ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲၿမင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးက အၿပင္ေပါက္ထြက္မလားကို ထင္ရတယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းထဲမွာ သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းမူးၿခံဳေနလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အေမ ထေအာ္သံၾကားရမလဲလို႕ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္သာၾကာ သြားတယ္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သံသယၿဖစ္လာတယ္။ သိန္းငါးရာ ေပါက္တာမ်ား အေမေတြ႕ၿပီးေတာ့ မူးမ်ားလည္းသြားသလားေပါ့။ မေနႏိုင္ပဲ ထၾကည့္မိတယ္။ အေမက ထီေပါကစဥ္ႀကီးခ်ၿပီး ေပါက္ပါဘူးေအ လို႕ တစ္ခြန္းပဲ ေၿပာၿပီး မီးဖိုဘက္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘာၿဖစ္တာလဲဟေပါ့။ အိပ္မက္ ကအေသအခ်ာႀကီးပဲကို။ က်န္တာေတြက်ေတာ့ မွန္ၿပီးေတာ့ ဒါက်မွ မမွန္ဘူးလား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအိမ္ကကိုထြန္းေအာင္တို႕ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေဟး သိန္းငါးရာေပါက္တယ္ကြတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ရဲ႕ သားေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ေအာ္ေၿပာေနတယ္။ သားတို႕ သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္တဲ့။ အေမလည္း အသံၾကားလို႕ေနမွာ မီးဖိုထဲေၿပးထြက္လာၿပီး ကိုေအာင္မိန္းမကို လွမ္းေမးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငိုရမလို ရယ္ရမလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေၿပာတယ္ေလ။
အေမေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိပါရဲ႕။ အေမေၿပာလိုက္တာက
“ဟယ္ ကံမ်ားထူးဆန္းလိုက္တာ။ သူတို႕၀ယ္တဲ့ ထီက စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေလ။ အရင္က ငါ၀ယ္ေနက်။ အဲဒီေန႕က သူက သံုးေစာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ၀ယ္ပါဦးလို႕ ငါ့ဆီကို အတင္းလာေရာင္း တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က မင္းက ထီ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး သြား၀ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒါနဲ႕ ငါလည္း မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးေၿပာလိုက္တာ။ သူကေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၀ယ္ဖို႕ေၿပာေနေသးတယ္။ မင္းသာ ထီသြားမ၀ယ္ေသးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။ ငါမ၀ယ္တာ နဲ႕သူလည္း ကိုထြန္းေအာင္တို႕အိမ္သြားေရာင္းတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္အမ်ိဳးသမီးက ၀ယ္ၿဖစ္သြားတာ။ အမေလး ကံမ်ားေၿပာပါတယ္” တဲ့။
ကဲမိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿဖစ္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။အၾကားအၿမင္မ်ား မရခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အခု သိန္းငါးရာေပါက္ၿပီး အဆင္ေၿပေနေလာက္ၿပီလို႕ဗ်ေနာ္။ အဲဒီေန႕က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာအၾကားအၿမင္မွ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲရလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕ သိန္းငါးရာဆုနဲ႕ လြဲခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ လို႕ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။
ေမ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ
Saturday, May 16, 2009
Butterfly effect ႏွင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳး
Butterfly effect ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ သီအိုရီတစ္ခုေပါ့။ ကမာၻ႕တစ္ဖက္ၿခမ္းမွာ လိပ္ၿပာေတာင္ပံခတ္ တဲ့ အၿဖစ္ဟာ အၿခားတစ္ဖက္မွာ ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းႀကီး တစ္ခုတိုက္ႏိုင္သည္ ဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္ ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။
“ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံပစ္လြတ္ၿခင္းေၾကာင့္ လိႈင္သာယာ မီးကြက္ေစ်းအနီးမွ ဆိုက္ကားဆရာတစ္ဦး ေၿခေထာက္က်ိဳးသြားၿခင္း”
အထက္ပါေခါင္းစဥ္ကို ၿမန္မာႏိုင္ငံရွိဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ေတြ႕လိုက္ရလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿပံဳးေကာင္းၿပံဳးလိမ့္မည္။ ဘာဆိုင္လို႕တုန္းကြာဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ ခ်လိမ့္မည္။ ရွင္းပါမည္။ ဆႏၵ မေစာပါႏွင့္ဦး။ အၿဖစ္က ဤသို႕ ၿဖစ္ေလသည္။ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္သည့္ သတင္း ယေန႕ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ပါလာေလသည္။ ဆိုက္ကားစီးသူတစ္ဦးမွ ထိုဂ်ာနယ္ကို ၀ယ္လာၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတြင္ လွန္ေလွာ ဖတ္ရွဳ႕ေနေလသည္။ ထိုသတင္းကို အေရာက္တြင္ ခရီးသည္က ဆိုက္ကားဆရာအား “ဟာ ေၿမာက္ကိုးရီး ယားကေတာ့ ဒံုးပ်ံလြတ္လိုက္ၿပီတဲ့“ ဟုေၿပာရာ ဆိုက္ကားဆရာက ဟုတ္လားဟု ဆိုကာ ဂ်ာနယ္ကို စိတ္၀င္တစား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းတစ္ဖက္မွ ေကြ႕လာေသာ ကားတစ္စီးကို ဆိုက္ကားဆရာ သတိမထားမိၿဖစ္သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကားႏွင့္ မလြတ္ပဲ ဆိုက္ကားႏွင့္ ပြတ္ဆြဲမိသြားကာ ဆိုက္ကားမွာ ေၿမာင္းထဲသို႕ထိုးက်ကာ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခတစ္ဖက္က်ိဳးသြားေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခက်ိဳးသြားသည္ ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္မည္ မထင္ပါ။
မိတ္ေဆြကေတာ့ ကတ္သီးကက္သတ္ဗ်ာဟု ထင္ခ်င္ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဤကိစၥႏွစ္ခုသည္ တိုက္ရိုက္ မဆိုင္ေသာ္လည္း ဆိုင္သည္ဟု ေၿပာလို႕ရပါသည္။ အကယ္၍ ေၿမာက္ကိုရီးယားက ဒံုးပ်ံမလြတ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ မ၀ယ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ထဲမွ သတင္းဖတ္ၿပစဥ္ ဆိုက္ကားဆရာက စိတ္၀င္စားမႈ႕ မရွိခဲ့လွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ ေၿခက်ိဳးမည္ မဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ (causes) တိုက္ဆိုင္၍ အက်ိဳး (effect) တစ္ခုၿဖစ္လာရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုခုသည္ မၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုအက်ိဳးလည္း ၿဖစ္လာမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။
ရုရွစာေရးဆရာႀကီး လီယိုေတာ္စထိြဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀တၳဳထဲတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့သလို အၿဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုသည္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အၿဖစ္အပ်က္ အေသးေလးမ်ား စုေပါင္းၿပီး ၿဖစ္ေပၚလာသည္ ဟု ဆိုရမည္ ၿဖစ္ေလသည္။အေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္အက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဆိုသည္မွာ လည္းထိုသေဘာမ်ိဳးပင္ ၿဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဒီအေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္ ဒီအက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မရိုးရွင္းပဲ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္သည္။ ထိုၿဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးသည္လည္း ေနာက္ထပ္အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္ေစရန္ စုေပါင္းေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုထဲ တြင္ ၿပန္လည္ပါ၀င္သြားမည္ဟု ယူဆပါသည္။
ဥပမာတစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ ေမာင္ၿဖဴသည္ ကုမၼဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရေလသည္။ သူအလုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သူေဌးႏွင့္ သူ႕၏ဖခင္သည္ ယခင္က မေတာ္တဆသိကၽြမ္းဖူးၿခင္း ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ဖခင္ႏွင့္ထိုသူေဌးသည္ ရန္ကုန္မွမႏၱေလးသို႕သြားေသာ ကားေပၚတြင္ ခံုခ်င္းကပ္လွ်က္ထိုင္မိေသာေၾကာင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴ၏အေဖ ထို ခရီးစဥ္ကို မသြားလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴထိုအလုပ္ကိုရရန္ မေသခ်ာ။ ထိုခရီးစဥ္ကိုသြားရန္ လက္မွတ္၀ယ္ခဲ့ေသာ ေမာင္ၿဖဴအေဖ၏ တပည့္သည္ လက္မွတ္ကို ေမွာင္ခိုမွ မ၀ယ္ေပးခဲ့လွ်င္ ထိုေန႕က ေမာင္ၿဖဴ၏ အေဖသြားၿဖစ္မည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ထိုသူေဌးႏွင့္ ရင္းႏွီးရန္ အခြင့္အေရးရမည္ မဟုတ္။ ေမာင္ၿဖဴလည္း မလုပ္ရမည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ေမာင္ၿဖဴ အေဖ၏ တပည့္ေလးကလည္း ေမာင္ၿဖဴအလုပ္ရဖို႕ အေရးႀကီးေလသည္။ ဒါတင္မကေသးပါ။ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားလိုပါေသးလွ်င္ ထိုေန႕က ေမွာင္ခိုလက္ မွတ္ေရာင္းသူသည္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုကို မသြားပဲအလုပ္ဆင္းသၿဖင့္ ထိုလက္မွတ္ကို ၀ယ္ႏိုင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕စဥ္းစားလွ်င္ ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္းသူသည္လည္း အေရးပါေသာေနရာတြင္ ရွိေနၿပန္ပါသည္။ ထိုသို႕ မသြားၿဖစ္ရသည္ အေၾကာင္းအရင္မွာ သူ႕မိန္းမကမသြားလို႕၍ၿဖစ္သည္ ဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူ၏မိန္းမသည္လည္း အေရးႀကီးေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ပါလာၿပန္ပါသည္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ဆက္စဥ္းစားလွ်င္ၿပီးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မည္သည့္ အၿဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအတြက္မဆို ထိုအၿဖစ္ အပ်က္ကို ၿဖစ္ေစႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးအားလံုးက အေရးႀကီးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
Butterfly effect ဆိုသည္မွာလည္း ထိုသေဘာမ်ိဳးခပ္ဆင္ဆင္သာ ၿဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ အာဇာနည္မ်ားလုပ္ႀကံခံရပံုကို အနည္းငယ္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တၿခားကိစၥမ်ားကို မစဥ္းစားပဲ ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႕။ အကယ္၍ လူတစ္ေယာက္ (လုပ္ႀကံေသနတ္ပစ္သူ) ၏လက္ညိႈးေလးတစ္ေခ်ာင္း ေကြးလိုက္ၿခင္းေၾကာင့္ လူေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အတိဒုကၡေရာက္ရသည္ ဟုဆိုလွ်င္ေကာ။ ရာႏုန္းၿပည့္ မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မွားသည္ဟု ေတာ့မၿငင္းႏိုင္ဟု ထင္ပါသည္။
ၿပီးေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံက ၿပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း။ ၿပည္တြင္းစစ္ကို ပညာရွင္မ်ားက မည္သူ႕ေၾကာင့္ မည္၀ါေၾကာင့္ မည္သူက အဓိက တရားခံ မည့္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ စသည္ၿဖင့္ ရွဳ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ေထာက္ၿပေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ သူတို႕လည္း သူတို႕အယူအဆအရ မွန္ၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆအရေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုးႏွင့္ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာသူ အားလံုး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလံုးသည္ (ေသးသည္ၿဖစ္ေစ ႀကီးသည္ ၿဖစ္ေစ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဆိုင္သည္ ၿဖစ္ေစ မဆိုင္သည္ ၿဖစ္ေစ) သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ၿပည္တြင္းစစ္ ၿဖစ္ရန္ အေၾကာင္းမ်ား(causes) ထဲတြင္ ပါ၀င္မည္ ဟုယူဆပါသည္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုေတာ့ ပါ၀င္မႈ႕ ပမာဏၿခင္းေတာ့ တူႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကအဓိကေၾကာင္းမ်ားၿဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ ေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သာမည အေၾကာင္းအရာမ်ား ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ အေၾကာင္းအရာတိုင္းသည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူေတာ့ အေရးပါမည္သာၿဖစ္ပါသည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုေသာ္ သဘာ၀ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလံုးကို မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။ ေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစဆိုးသည္ၿဖစ္ေစ ထိုအေၾကာင္း (cause) တစ္ခုသည္ သက္ေရာက္မႈ႕ (effect) တစ္ခု ခုေတာ့ မလြဲမေသြရွိပါသည္။ သင္ေကာင္းတာလုပ္ေသာ္လည္း ဆိုးေသာသက္ေရာက္မႈ႕လည္း ရွိႏိုင္သလို သင္မဟုတ္တာလုပ္ေသာလည္း ေကာင္းေသာသက္ေရာက္မႈ႕လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ေနေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ သက္ေရာက္မႈ႕ (effect) တိုင္းသည္ သင္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တစ္ခုထဲေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ သန္းေပါင္မ်ားစြားေသာ္ အေၾကာင္းမ်ား (causes) ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေပၚလာရၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိအေၾကာင္းအရာမ်ားအားလံုးသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ၿဖစ္ေစသြယ္၀ုိက္၍ ၿဖစ္ေစသက္ဆိုင္ေနပါသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ လွ်စ္လွ်ဴရွဳ႕လို႕ မရပါေခ်။မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ ေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးမ်ားၿဖစ္ေပၚလာဖို႕ မ်ားၿပီး မေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာဖို႕မ်ားမည္ ဆိုသည္မွာ ေၿမႀကီးလက္ခက္ မလြဲပါေခ်။
“သင္ၿပဳလုပ္ေသာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခု (ေသးသည္ၿဖစ္ေစ ႀကီးသည္ၿဖစ္ေစ) အတြက္ အက်ိဳးသက္ ေရာက္မႈ႕တစ္ခုခု မလြဲမေသရွိေနမည္ ၿဖစ္ပါသည္”
မွတ္ခ်က္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ဆရာမင္းသိခၤ၏ စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကိုးကားပါသည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
May,2009
“ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံပစ္လြတ္ၿခင္းေၾကာင့္ လိႈင္သာယာ မီးကြက္ေစ်းအနီးမွ ဆိုက္ကားဆရာတစ္ဦး ေၿခေထာက္က်ိဳးသြားၿခင္း”
အထက္ပါေခါင္းစဥ္ကို ၿမန္မာႏိုင္ငံရွိဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ေတြ႕လိုက္ရလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿပံဳးေကာင္းၿပံဳးလိမ့္မည္။ ဘာဆိုင္လို႕တုန္းကြာဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ ခ်လိမ့္မည္။ ရွင္းပါမည္။ ဆႏၵ မေစာပါႏွင့္ဦး။ အၿဖစ္က ဤသို႕ ၿဖစ္ေလသည္။ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္သည့္ သတင္း ယေန႕ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ပါလာေလသည္။ ဆိုက္ကားစီးသူတစ္ဦးမွ ထိုဂ်ာနယ္ကို ၀ယ္လာၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတြင္ လွန္ေလွာ ဖတ္ရွဳ႕ေနေလသည္။ ထိုသတင္းကို အေရာက္တြင္ ခရီးသည္က ဆိုက္ကားဆရာအား “ဟာ ေၿမာက္ကိုးရီး ယားကေတာ့ ဒံုးပ်ံလြတ္လိုက္ၿပီတဲ့“ ဟုေၿပာရာ ဆိုက္ကားဆရာက ဟုတ္လားဟု ဆိုကာ ဂ်ာနယ္ကို စိတ္၀င္တစား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းတစ္ဖက္မွ ေကြ႕လာေသာ ကားတစ္စီးကို ဆိုက္ကားဆရာ သတိမထားမိၿဖစ္သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကားႏွင့္ မလြတ္ပဲ ဆိုက္ကားႏွင့္ ပြတ္ဆြဲမိသြားကာ ဆိုက္ကားမွာ ေၿမာင္းထဲသို႕ထိုးက်ကာ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခတစ္ဖက္က်ိဳးသြားေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခက်ိဳးသြားသည္ ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္မည္ မထင္ပါ။
မိတ္ေဆြကေတာ့ ကတ္သီးကက္သတ္ဗ်ာဟု ထင္ခ်င္ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဤကိစၥႏွစ္ခုသည္ တိုက္ရိုက္ မဆိုင္ေသာ္လည္း ဆိုင္သည္ဟု ေၿပာလို႕ရပါသည္။ အကယ္၍ ေၿမာက္ကိုရီးယားက ဒံုးပ်ံမလြတ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ မ၀ယ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ထဲမွ သတင္းဖတ္ၿပစဥ္ ဆိုက္ကားဆရာက စိတ္၀င္စားမႈ႕ မရွိခဲ့လွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ ေၿခက်ိဳးမည္ မဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ (causes) တိုက္ဆိုင္၍ အက်ိဳး (effect) တစ္ခုၿဖစ္လာရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုခုသည္ မၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုအက်ိဳးလည္း ၿဖစ္လာမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။
ရုရွစာေရးဆရာႀကီး လီယိုေတာ္စထိြဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀တၳဳထဲတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့သလို အၿဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုသည္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အၿဖစ္အပ်က္ အေသးေလးမ်ား စုေပါင္းၿပီး ၿဖစ္ေပၚလာသည္ ဟု ဆိုရမည္ ၿဖစ္ေလသည္။အေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္အက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဆိုသည္မွာ လည္းထိုသေဘာမ်ိဳးပင္ ၿဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဒီအေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္ ဒီအက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မရိုးရွင္းပဲ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္သည္။ ထိုၿဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးသည္လည္း ေနာက္ထပ္အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္ေစရန္ စုေပါင္းေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုထဲ တြင္ ၿပန္လည္ပါ၀င္သြားမည္ဟု ယူဆပါသည္။
ဥပမာတစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ ေမာင္ၿဖဴသည္ ကုမၼဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရေလသည္။ သူအလုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သူေဌးႏွင့္ သူ႕၏ဖခင္သည္ ယခင္က မေတာ္တဆသိကၽြမ္းဖူးၿခင္း ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ဖခင္ႏွင့္ထိုသူေဌးသည္ ရန္ကုန္မွမႏၱေလးသို႕သြားေသာ ကားေပၚတြင္ ခံုခ်င္းကပ္လွ်က္ထိုင္မိေသာေၾကာင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴ၏အေဖ ထို ခရီးစဥ္ကို မသြားလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴထိုအလုပ္ကိုရရန္ မေသခ်ာ။ ထိုခရီးစဥ္ကိုသြားရန္ လက္မွတ္၀ယ္ခဲ့ေသာ ေမာင္ၿဖဴအေဖ၏ တပည့္သည္ လက္မွတ္ကို ေမွာင္ခိုမွ မ၀ယ္ေပးခဲ့လွ်င္ ထိုေန႕က ေမာင္ၿဖဴ၏ အေဖသြားၿဖစ္မည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ထိုသူေဌးႏွင့္ ရင္းႏွီးရန္ အခြင့္အေရးရမည္ မဟုတ္။ ေမာင္ၿဖဴလည္း မလုပ္ရမည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ေမာင္ၿဖဴ အေဖ၏ တပည့္ေလးကလည္း ေမာင္ၿဖဴအလုပ္ရဖို႕ အေရးႀကီးေလသည္။ ဒါတင္မကေသးပါ။ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားလိုပါေသးလွ်င္ ထိုေန႕က ေမွာင္ခိုလက္ မွတ္ေရာင္းသူသည္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုကို မသြားပဲအလုပ္ဆင္းသၿဖင့္ ထိုလက္မွတ္ကို ၀ယ္ႏိုင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕စဥ္းစားလွ်င္ ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္းသူသည္လည္း အေရးပါေသာေနရာတြင္ ရွိေနၿပန္ပါသည္။ ထိုသို႕ မသြားၿဖစ္ရသည္ အေၾကာင္းအရင္မွာ သူ႕မိန္းမကမသြားလို႕၍ၿဖစ္သည္ ဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူ၏မိန္းမသည္လည္း အေရးႀကီးေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ပါလာၿပန္ပါသည္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ဆက္စဥ္းစားလွ်င္ၿပီးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မည္သည့္ အၿဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအတြက္မဆို ထိုအၿဖစ္ အပ်က္ကို ၿဖစ္ေစႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးအားလံုးက အေရးႀကီးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
Butterfly effect ဆိုသည္မွာလည္း ထိုသေဘာမ်ိဳးခပ္ဆင္ဆင္သာ ၿဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။
Friday, May 15, 2009
ကံဆိုသည္မွာ
ကံဆိုတာဘာလဲ
“ကံဆိုတာ အလုပ္”
“ကံဆိုတာ ကိုယ္ၿပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ႕ မေကာင္းမႈ႕ေတြ ကိုယ့္ဆီကို ၿပန္လာတာ”
“အတိတ္ ဘ၀က ကံေပါ့ဗ်ာ”
“ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ”
ကံႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မွတ္ခ်က္မ်ားကို ထိုကဲ့သို႕ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူး ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏေတြးဘူးပါသည္။ လူတစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ကံအေပၚမူတည္ၿပီး အေၿခအေနၿခင္း မတူၾကပံု အေၾကာင္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀ေတြကို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ အရာမွာ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ ထိုသံုးခု ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုသံုးခုထဲတြင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါက ကံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လတ္တေလာအားၿဖင့္ မည္သို႕မွ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရပါ။ သိလည္း မသိႏိုင္ပါ။ ဥာဏ္ကိုေတာ့ အေတာ္ အသင့္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ရသည္။ အေတာ္ အသင့္ ဟုဆိုရၿခင္းမွာ ေမြးကတည္းက ဥာဏ္ရည္ မမွီေသာသူ အၿဖစ္ ေမြးလားခဲ့ လွ်င္ မည္သို႕မွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အဲ သူလိုကိုယ္လို လူအၿဖစ္ေမြးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ဥာဏ္ရည္ၿမင့္မားေအာင္ လုပ္ဖို႕က မိမိ တာ၀န္ပင္ၿဖစ္သည္။ လူမွာ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ ရတာ ၀ိရိယတစ္ခုသာရွိသည္။ ၀ိရိယကေတာ့ မိမိ ကိုယ္ပိုင္ ၿဖစ္သည္။ မိမိေပၚမွာပဲ မူတည္သည္ဟု ေၿပာလို႕ရသည္။ ေဟာ အဲသလို ကိုယ္က ပိုင္သလိုလို ရွိေသာ ၀ိရိယၾကေတာ့ အကန္႕ အသတ္ရွိသြားၿပန္သည္။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကို လုပ္ေနတယ္ထားပါေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ ၀ိရိယေကာင္းေကာင္း တစ္ရက္ကို ၂၄ နာရီထက္ ပိုႀကိဳးစားလို႕ မရၿပန္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေတာင္ အလြန္ဆံုး ေၿပာထားတာ။ အဲဒီ အထဲက စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္ရဦးမွာ။
အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုကို ၿဖစ္ၿဖစ္ ေၿမာက္ေၿမာက္လုပ္ဖို႕ ဆိုရင္ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ သံုးခုလံုး စံုမွကိုရမွာ။ ဘယ္ဟာက ရာခိုင္ႏုန္းပိုမ်ားမ်ား ပါေနသလဲဆိုတာေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တူမွာ မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ကံေကာင္းတဲ့သူမ်ားက်ေတာ့ လည္း ဥာဏ္သမားနဲ႕ ၀ိရိယသမား လိုက္လို႕မမွီသလို ဥာဏ္၀ိရိယေကာင္းရင္လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု ကံကို ေက်ာ္လႊားလို႕ ရၿပန္ေရာဗ်ာ။
ဥပမာေၿပာရရင္ ဘုရင္နဲ႕ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ နန္းရင္း၀န္ေတြနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ နန္းရင္း၀န္ေတြက ပိုေတာ္ၾကတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕တုိင္းၿပည္ရဲ႕ အထြတ္ အထိတ္ဘာလို႕ မၿဖစ္သလဲ။ ဘုရင္မ်ိဳးအၿဖစ္ ေမြးမလာလို႕ပဲ။ ကံပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေမြးကင္းကဘုရင့္သားကိုေတာင္မွ ရင္ခြင္ပိုက္ဘုရင္ အၿဖစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြက တိုင္းၿပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသးတာ။ ဥာဏ္ဘယ္ေလာက္ သာသာ ကံလိုေသးတယ္ဆိုတာ ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။
ဆရာေဖၿမင့္ရဲ႕ ဘာသာၿပန္စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ဆပ္ကၿပဖို႕ အတြက္ ကုလားအုပ္ေတြကို ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ဖို႕ သင္ေပးတယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒီလူက ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္နဲ႕ သင္လိုက္တာ ကုလားအုပ္ငါးေကာင္က ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ တတ္သြားသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ သူလည္း အထူးဆန္းဆံုး ဆပ္ကပြဲၿပမယ္လို႕ ေၾကညာၿပီး ရံုသြင္းပါေလေရာတဲ့။ ၿပပြဲလည္း စေရာ သူနဲ႕ ကုလားအုပ္ေတြက ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပီး စင္ေပၚတက္လာၿပီး ကုလားအုပ္ေတြက ဆက္ၿပီး ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အထူးဆန္းဆံုး ၿပကြက္က ဒါပါပဲ ဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္က ၀ိုင္းဆဲၾကသတဲ့။ ခဲေတြနဲ႕ ေတာင္ ေပါက္ၾကသတဲ့။ ခက္တာက ပရိတ္သတ္က ကုလားအုပ္ကို ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေအာင္ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မသင္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ မသိၾကဘူးတဲ့။ သိၾကရင္လဲ ဆပ္က လာၾကည့္တယ္ဆိုတာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြကို ပဲၾကည့္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္ၿပ တာတို႕ ဘာတို႕ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားမွာပဲေလ။ သူႀကိဳးစားတာနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ မကိုက္ဘူးၿဖစ္သြားတာ ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ၀ိရိယ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ဥာဏ္မပါရင္ လည္း မၿဖစ္ၿပန္ဘူး။
ဥာဏ္မရွိရင္ေတာ့ ဘယ္ဟာ မွေအာင္ၿမင္ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာကေတာ့ ရွင္းေနလို႕ ဥပမာေတြ ဘာေတြ မရွာေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ အထဲမွာမွ လူေတြ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ မရတဲ့ ကံအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးခ်င္တာ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကေတာ့ ကံကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကတယ္လို႕ ဆိုရင္ လက္ခံၾကမလားမသိဘူး။ ေနာင္ဘ၀ကံေကာင္းဖို႕(သံသရာမွာ ေကာင္းဖို႕) ဆိုၿပီး ယခုဘ၀မွာ ကိုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕လုပ္ အလွဴ အတန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ကံကို တနည္းအားၿဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ လုပ္ၾကတာပဲေလ။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြက ေတာ့ ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားသလဲ ေသခ်ာေလ့လာ မၾကည့္ဖူးဘူး။ သူတို႕ လည္း မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ၿဖစ္မယ္ဆိုတယ့္ သေဘာမ်ိဳးေတာ့ ရွိၾကတာပဲေလ။
“ေကာင္းတာလုပ္ရင္ေကာင္းတာၿဖစ္မယ္ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတာၿဖစ္မယ္”
ဒါေပမယ့္ လည္း ယခုဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြလုပ္ေနရဲ႕ မေကာင္းတာၿဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္ရေသးပဲနဲ႕ မေကာင္းတာၿဖစ္ေနသူေတြ (ဥပမာ ေမြးကတည္းက ကိုယ္လက္ မသန္စြမ္း)၊ မေကာင္းတာေတြလုပ္ေနရဲ႕နဲ႕ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြခံစားေနရသူေတြ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။ အဲလိုလူေတြကို ၾကေတာ့ အရင္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံလို႕ ေၿပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုဂြက်ေနတာက အရင္ဘ၀က ဘယ္သူက ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တာပဲ။ သိရင္ပိုေကာင္းမလားလို႕ပါ။ အရင္ဘ၀က ၿဖစ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ဘလက္ဘုတ္မွာ တစ္ႏွစ္သံုးေလ တန္းစီေရးၿပီး မင္းအရင္ဘ၀က နံပါတ္ တစလုပ္ပ္ခဲ့လို႕ အခုဘ၀မွာ ဒီဟာ ၿဖစ္တယ္။ ေနာင္ဘ၀မွာ နံပါတ္ႏွစ္လုပ္လို႕ ဟိုဟာ ၿဖစ္တယ္။ အဲသလို ရွင္းၿပရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အဲလိုႀကီးသိေနေတာ့ လည္း သိပ္ေတာ့ အဆင္မေၿပေသးဘူး။ ဥပမာ ဘြားေအေသလို႕ ေၿမးေနရာမွာ ၿပန္၀င္စားရင္ သူ႕ သမီးကို အေမလို႕ ၿပန္ေခၚရမွာက်ေတာ့ သိေနရင္ ဂြမက်ဘူးလား။ တကယ္လို႕ ပီအိတ္(ခ်္)ဒီ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ ေသၿပီး ေနာက္တစ္ခါၿပန္ေမြးလို႕ အားလံုးကို မွတ္မိေနတယ္ဆိုရင္ ေမြးကတည္းက သူ႕ကို ပီအိတ္(ခ်္)ဒီ ေပးရမလား။ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ကေသသြားၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲသား ဗိုက္ထဲမွာ၀င္စားၿပီး ၿပန္ေမြးလာရင္ အဲဒီဆင္းရဲသားရဲ႕ ကေလးက သူ႕ပစၥည္းေတြပါဆိုၿပီး ေတာင္းရင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရင္ဘ၀ေတြဘာေတြ တကယ္ရွိခဲ့ရင္ေတာင္မွာ ၿပန္မသိမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ထင္တာပဲ။ အဲ ၿပန္မသိပဲနဲ႕ အရင္ဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့ အၿပစ္ေတြကို မင္းဒီဘ၀မွာ အၿပစ္ေပးမယ္ကြာဆိုတာၾကေတာ့ လည္း တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အေဖက ရိုက္ေတာ့ ကေလးက ေမးတယ္တယ္။ အေဖသားကို ဘာလို႕ရိုက္တာလဲေပါ့။ အဲဒါေဖက တုတ္နဲ႕ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ရိုက္ၿပီး မင္းဟာမင္းသိ ေနာက္ဆိုဒီထက္နာမယ္ လို႕ဆိုသတဲ့။ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္။
ၿပီးေတာ့ ၾကားဖူးေသးတယ္ အေမတစ္ေယာက္ထဲ၀မ္းထဲက တစ္ၿပိဳင္နဲ ထြက္လာတဲ့ အမႊာပူးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကေသၿပီး တစ္ေယာက္ကံရွင္သတဲ့။ ေမႊးလာကတည္းက ကံကြာပံုေၿပာပါတယ္။ ေဗဒင္တို႕ ဘာတို႕ အလိုအရဆိုရင္ လ၊ရက္၊ႏွစ္ နကၡတ္ အားလံုးအတူတူပဲ။ အက်ိဳးေပးၾကတာ ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲ။
မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ သူေတြက ကံကို မယံုၾကပါဘူး။ ကံဆိုတာ အလုပ္လို႕ပဲ ယံုၾကတယ္။ ငါလုပ္ရင္ လုပ္သမွ်ၿဖစ္မယ္လို႕ ထင္ၾကပါတယ္။ ဥာဏ္ နဲ႕ ၀ိရိယသမားေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က အဲဒီဘက္ကို ပိုယံုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ်မၿမင္ရတဲ့ကံဆိုတာ လူ႕ဘ၀မွာ ရာႏုန္း အေတာ္မ်ားပါလားဆိုတာ သတိထားမိလာသလိုပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးကို ေမ့မယ္ မိသားစုရဲ႕ ေအးၿမတဲ့ ေမတၱာကို ေမ့ေနမယ္၊ ငါသာလွ်င္ အဓိကလို႕ ထင္တတ္ၾက ၿပီး ကံဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သတိမရတတ္ၾကဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ ဆိုတဲ့အေၿခေနေတြ တနည္းနည္းနဲ႕ ဆံုးရွံဳးသြားေတာ့မွာ သံေ၀ဂရသြားၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘ၀ကို ကံတစ္ခုတည္းနဲ႕ ေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သတိထားမိၾကလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတြ႕ဖူးပါ့ဗ်ာ။ ကံတစ္ခုထဲနဲ႕ ပဲဘ၀ကို တည္ေဆာက္ထားၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း တစ္သက္ပတ္လံုး ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိမယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ၿဖစ္ခ်င္တိုင္း ၿဖစ္တယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ကံဆိုတာက ဗရမ္းပတာ ၿဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုရင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးၿဖစ္တယ္ ဆိုရမလားပဲ။ ကမာၻေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ အိုင္းစတိုင္းကလည္း God didn’t play dice ဘုရားသခင္က ေၾကြအံ မစားဘူး လို႕ေၿပာသြားပါတယ္။ သူဆိုလိုတာက ဘယ္အရာမဆို ၿဖစ္ခ်င္တိုင္း ဗရမ္းပတာ ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဟာသူ စနစ္တက်ၿဖစ္ေနတာဆိုတဲ့ သေဘာလို႕ထင္ပါတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ က်လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မရဘူးဆိုတဲ့ ကံက စနစ္တက် ၿဖစ္သင့္လို႕ ၿဖစ္ေနတာတဲ့ဗ်ာ။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြ အဆိုအရ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ အတိုင္းဆိုသလိုေပါ့။ အဲလိုစဥ္းစားရင္ လူေလာကရဲ႕ မတရားမႈ႕ေတြ ယုတ္မာမႈ႕ေတြ မေကာင္းမႈ႕ေတြ အားလံုးက ၿဖစ္သင့္လို႕ ၿဖစ္တာလား။ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္ အတိုင္းလား လို႕ေမးစရာရွိပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြေၿပာၿပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘာသာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၿပာတယ္။ အဲလိုေတြ ေၿပာေနတာ မင္းဗုဒၶေဟာခဲ့တာေတြကို ေသခ်ာမသိေသးလို႕ပဲတဲ့။ မင္းေလ့လာဖို႕ လိုေသးတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ အခုဟာက လူၿပိန္းအေတြးေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္ထားတာ။
မိုးတိမ္ညိဳ
15,May,09
“ကံဆိုတာ အလုပ္”
“ကံဆိုတာ ကိုယ္ၿပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ႕ မေကာင္းမႈ႕ေတြ ကိုယ့္ဆီကို ၿပန္လာတာ”
“အတိတ္ ဘ၀က ကံေပါ့ဗ်ာ”
“ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ”
ကံႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မွတ္ခ်က္မ်ားကို ထိုကဲ့သို႕ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူး ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏေတြးဘူးပါသည္။ လူတစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ကံအေပၚမူတည္ၿပီး အေၿခအေနၿခင္း မတူၾကပံု အေၾကာင္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀ေတြကို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ အရာမွာ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ ထိုသံုးခု ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုသံုးခုထဲတြင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါက ကံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လတ္တေလာအားၿဖင့္ မည္သို႕မွ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရပါ။ သိလည္း မသိႏိုင္ပါ။ ဥာဏ္ကိုေတာ့ အေတာ္ အသင့္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ရသည္။ အေတာ္ အသင့္ ဟုဆိုရၿခင္းမွာ ေမြးကတည္းက ဥာဏ္ရည္ မမွီေသာသူ အၿဖစ္ ေမြးလားခဲ့ လွ်င္ မည္သို႕မွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အဲ သူလိုကိုယ္လို လူအၿဖစ္ေမြးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ဥာဏ္ရည္ၿမင့္မားေအာင္ လုပ္ဖို႕က မိမိ တာ၀န္ပင္ၿဖစ္သည္။ လူမွာ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ ရတာ ၀ိရိယတစ္ခုသာရွိသည္။ ၀ိရိယကေတာ့ မိမိ ကိုယ္ပိုင္ ၿဖစ္သည္။ မိမိေပၚမွာပဲ မူတည္သည္ဟု ေၿပာလို႕ရသည္။ ေဟာ အဲသလို ကိုယ္က ပိုင္သလိုလို ရွိေသာ ၀ိရိယၾကေတာ့ အကန္႕ အသတ္ရွိသြားၿပန္သည္။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကို လုပ္ေနတယ္ထားပါေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ ၀ိရိယေကာင္းေကာင္း တစ္ရက္ကို ၂၄ နာရီထက္ ပိုႀကိဳးစားလို႕ မရၿပန္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေတာင္ အလြန္ဆံုး ေၿပာထားတာ။ အဲဒီ အထဲက စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္ရဦးမွာ။
အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုကို ၿဖစ္ၿဖစ္ ေၿမာက္ေၿမာက္လုပ္ဖို႕ ဆိုရင္ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ သံုးခုလံုး စံုမွကိုရမွာ။ ဘယ္ဟာက ရာခိုင္ႏုန္းပိုမ်ားမ်ား ပါေနသလဲဆိုတာေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တူမွာ မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ကံေကာင္းတဲ့သူမ်ားက်ေတာ့ လည္း ဥာဏ္သမားနဲ႕ ၀ိရိယသမား လိုက္လို႕မမွီသလို ဥာဏ္၀ိရိယေကာင္းရင္လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု ကံကို ေက်ာ္လႊားလို႕ ရၿပန္ေရာဗ်ာ။
ဥပမာေၿပာရရင္ ဘုရင္နဲ႕ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ နန္းရင္း၀န္ေတြနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ နန္းရင္း၀န္ေတြက ပိုေတာ္ၾကတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕တုိင္းၿပည္ရဲ႕ အထြတ္ အထိတ္ဘာလို႕ မၿဖစ္သလဲ။ ဘုရင္မ်ိဳးအၿဖစ္ ေမြးမလာလို႕ပဲ။ ကံပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေမြးကင္းကဘုရင့္သားကိုေတာင္မွ ရင္ခြင္ပိုက္ဘုရင္ အၿဖစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြက တိုင္းၿပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသးတာ။ ဥာဏ္ဘယ္ေလာက္ သာသာ ကံလိုေသးတယ္ဆိုတာ ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။
ဆရာေဖၿမင့္ရဲ႕ ဘာသာၿပန္စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ဆပ္ကၿပဖို႕ အတြက္ ကုလားအုပ္ေတြကို ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ဖို႕ သင္ေပးတယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒီလူက ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္နဲ႕ သင္လိုက္တာ ကုလားအုပ္ငါးေကာင္က ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ တတ္သြားသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ သူလည္း အထူးဆန္းဆံုး ဆပ္ကပြဲၿပမယ္လို႕ ေၾကညာၿပီး ရံုသြင္းပါေလေရာတဲ့။ ၿပပြဲလည္း စေရာ သူနဲ႕ ကုလားအုပ္ေတြက ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပီး စင္ေပၚတက္လာၿပီး ကုလားအုပ္ေတြက ဆက္ၿပီး ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အထူးဆန္းဆံုး ၿပကြက္က ဒါပါပဲ ဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္က ၀ိုင္းဆဲၾကသတဲ့။ ခဲေတြနဲ႕ ေတာင္ ေပါက္ၾကသတဲ့။ ခက္တာက ပရိတ္သတ္က ကုလားအုပ္ကို ေနာက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေအာင္ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မသင္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ မသိၾကဘူးတဲ့။ သိၾကရင္လဲ ဆပ္က လာၾကည့္တယ္ဆိုတာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြကို ပဲၾကည့္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္ၿပ တာတို႕ ဘာတို႕ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားမွာပဲေလ။ သူႀကိဳးစားတာနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ မကိုက္ဘူးၿဖစ္သြားတာ ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ၀ိရိယ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ဥာဏ္မပါရင္ လည္း မၿဖစ္ၿပန္ဘူး။
ဥာဏ္မရွိရင္ေတာ့ ဘယ္ဟာ မွေအာင္ၿမင္ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာကေတာ့ ရွင္းေနလို႕ ဥပမာေတြ ဘာေတြ မရွာေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ အထဲမွာမွ လူေတြ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ မရတဲ့ ကံအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးခ်င္တာ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကေတာ့ ကံကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကတယ္လို႕ ဆိုရင္ လက္ခံၾကမလားမသိဘူး။ ေနာင္ဘ၀ကံေကာင္းဖို႕(သံသရာမွာ ေကာင္းဖို႕) ဆိုၿပီး ယခုဘ၀မွာ ကိုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕လုပ္ အလွဴ အတန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ကံကို တနည္းအားၿဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ လုပ္ၾကတာပဲေလ။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြက ေတာ့ ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားသလဲ ေသခ်ာေလ့လာ မၾကည့္ဖူးဘူး။ သူတို႕ လည္း မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ၿဖစ္မယ္ဆိုတယ့္ သေဘာမ်ိဳးေတာ့ ရွိၾကတာပဲေလ။
“ေကာင္းတာလုပ္ရင္ေကာင္းတာၿဖစ္မယ္ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတာၿဖစ္မယ္”
ဒါေပမယ့္ လည္း ယခုဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြလုပ္ေနရဲ႕ မေကာင္းတာၿဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္ရေသးပဲနဲ႕ မေကာင္းတာၿဖစ္ေနသူေတြ (ဥပမာ ေမြးကတည္းက ကိုယ္လက္ မသန္စြမ္း)၊ မေကာင္းတာေတြလုပ္ေနရဲ႕နဲ႕ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြခံစားေနရသူေတြ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။ အဲလိုလူေတြကို ၾကေတာ့ အရင္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံလို႕ ေၿပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုဂြက်ေနတာက အရင္ဘ၀က ဘယ္သူက ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တာပဲ။ သိရင္ပိုေကာင္းမလားလို႕ပါ။ အရင္ဘ၀က ၿဖစ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ဘလက္ဘုတ္မွာ တစ္ႏွစ္သံုးေလ တန္းစီေရးၿပီး မင္းအရင္ဘ၀က နံပါတ္ တစလုပ္ပ္ခဲ့လို႕ အခုဘ၀မွာ ဒီဟာ ၿဖစ္တယ္။ ေနာင္ဘ၀မွာ နံပါတ္ႏွစ္လုပ္လို႕ ဟိုဟာ ၿဖစ္တယ္။ အဲသလို ရွင္းၿပရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အဲလိုႀကီးသိေနေတာ့ လည္း သိပ္ေတာ့ အဆင္မေၿပေသးဘူး။ ဥပမာ ဘြားေအေသလို႕ ေၿမးေနရာမွာ ၿပန္၀င္စားရင္ သူ႕ သမီးကို အေမလို႕ ၿပန္ေခၚရမွာက်ေတာ့ သိေနရင္ ဂြမက်ဘူးလား။ တကယ္လို႕ ပီအိတ္(ခ်္)ဒီ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ ေသၿပီး ေနာက္တစ္ခါၿပန္ေမြးလို႕ အားလံုးကို မွတ္မိေနတယ္ဆိုရင္ ေမြးကတည္းက သူ႕ကို ပီအိတ္(ခ်္)ဒီ ေပးရမလား။ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ကေသသြားၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲသား ဗိုက္ထဲမွာ၀င္စားၿပီး ၿပန္ေမြးလာရင္ အဲဒီဆင္းရဲသားရဲ႕ ကေလးက သူ႕ပစၥည္းေတြပါဆိုၿပီး ေတာင္းရင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရင္ဘ၀ေတြဘာေတြ တကယ္ရွိခဲ့ရင္ေတာင္မွာ ၿပန္မသိမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ထင္တာပဲ။ အဲ ၿပန္မသိပဲနဲ႕ အရင္ဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့ အၿပစ္ေတြကို မင္းဒီဘ၀မွာ အၿပစ္ေပးမယ္ကြာဆိုတာၾကေတာ့ လည္း တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အေဖက ရိုက္ေတာ့ ကေလးက ေမးတယ္တယ္။ အေဖသားကို ဘာလို႕ရိုက္တာလဲေပါ့။ အဲဒါေဖက တုတ္နဲ႕ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ရိုက္ၿပီး မင္းဟာမင္းသိ ေနာက္ဆိုဒီထက္နာမယ္ လို႕ဆိုသတဲ့။ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္။
ၿပီးေတာ့ ၾကားဖူးေသးတယ္ အေမတစ္ေယာက္ထဲ၀မ္းထဲက တစ္ၿပိဳင္နဲ ထြက္လာတဲ့ အမႊာပူးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကေသၿပီး တစ္ေယာက္ကံရွင္သတဲ့။ ေမႊးလာကတည္းက ကံကြာပံုေၿပာပါတယ္။ ေဗဒင္တို႕ ဘာတို႕ အလိုအရဆိုရင္ လ၊ရက္၊ႏွစ္ နကၡတ္ အားလံုးအတူတူပဲ။ အက်ိဳးေပးၾကတာ ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲ။
မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ သူေတြက ကံကို မယံုၾကပါဘူး။ ကံဆိုတာ အလုပ္လို႕ပဲ ယံုၾကတယ္။ ငါလုပ္ရင္ လုပ္သမွ်ၿဖစ္မယ္လို႕ ထင္ၾကပါတယ္။ ဥာဏ္ နဲ႕ ၀ိရိယသမားေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က အဲဒီဘက္ကို ပိုယံုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ်မၿမင္ရတဲ့ကံဆိုတာ လူ႕ဘ၀မွာ ရာႏုန္း အေတာ္မ်ားပါလားဆိုတာ သတိထားမိလာသလိုပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးကို ေမ့မယ္ မိသားစုရဲ႕ ေအးၿမတဲ့ ေမတၱာကို ေမ့ေနမယ္၊ ငါသာလွ်င္ အဓိကလို႕ ထင္တတ္ၾက ၿပီး ကံဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သတိမရတတ္ၾကဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ ဆိုတဲ့အေၿခေနေတြ တနည္းနည္းနဲ႕ ဆံုးရွံဳးသြားေတာ့မွာ သံေ၀ဂရသြားၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘ၀ကို ကံတစ္ခုတည္းနဲ႕ ေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သတိထားမိၾကလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတြ႕ဖူးပါ့ဗ်ာ။ ကံတစ္ခုထဲနဲ႕ ပဲဘ၀ကို တည္ေဆာက္ထားၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း တစ္သက္ပတ္လံုး ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိမယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ၿဖစ္ခ်င္တိုင္း ၿဖစ္တယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ကံဆိုတာက ဗရမ္းပတာ ၿဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုရင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးၿဖစ္တယ္ ဆိုရမလားပဲ။ ကမာၻေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ အိုင္းစတိုင္းကလည္း God didn’t play dice ဘုရားသခင္က ေၾကြအံ မစားဘူး လို႕ေၿပာသြားပါတယ္။ သူဆိုလိုတာက ဘယ္အရာမဆို ၿဖစ္ခ်င္တိုင္း ဗရမ္းပတာ ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဟာသူ စနစ္တက်ၿဖစ္ေနတာဆိုတဲ့ သေဘာလို႕ထင္ပါတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ က်လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မရဘူးဆိုတဲ့ ကံက စနစ္တက် ၿဖစ္သင့္လို႕ ၿဖစ္ေနတာတဲ့ဗ်ာ။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြ အဆိုအရ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ အတိုင္းဆိုသလိုေပါ့။ အဲလိုစဥ္းစားရင္ လူေလာကရဲ႕ မတရားမႈ႕ေတြ ယုတ္မာမႈ႕ေတြ မေကာင္းမႈ႕ေတြ အားလံုးက ၿဖစ္သင့္လို႕ ၿဖစ္တာလား။ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္ အတိုင္းလား လို႕ေမးစရာရွိပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြေၿပာၿပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘာသာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၿပာတယ္။ အဲလိုေတြ ေၿပာေနတာ မင္းဗုဒၶေဟာခဲ့တာေတြကို ေသခ်ာမသိေသးလို႕ပဲတဲ့။ မင္းေလ့လာဖို႕ လိုေသးတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ အခုဟာက လူၿပိန္းအေတြးေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္ထားတာ။
မိုးတိမ္ညိဳ
15,May,09
Sunday, May 10, 2009
ေဗဒင္ လကၡဏာ
ေဗဒင္ လကၡဏာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာဦးေအာင္သင္း ေၿပာခဲ့ဖူးတာေလး သတိရလို႕ပါ။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဗဒင္တို႕ လကၡဏာတို႕ဆိုတာ ဒါၿဖစ္ကိုၿဖစ္ရမယ္လို႕ ေဟာတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူက ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကိုပဲ ေၿပာတာတဲ့။ ဥပမာ ဒီလမ္းကတည့္တည့္သြား လမ္းဆံုးရင္ ရြာကို ေရာက္မယ္ဆိုတာက ဒီလမ္းကသြားတဲ့ သူတိုင္းအဲဒီရြာကို ေရာက္မယ္လို႕ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလမ္းက ေတာ့ရြာကို ဦးတည္ေနတယ္ ေရာက္မေရာက္ဆိုတာကေတာ့ သြားတဲ့သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႕ ဆိုလိုတာတဲ့။
လကၡဏာဆိုရင္လည္း အဲလိုပဲ။ ဒီလို အေရးအေၾကာင္းရွိတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါမ်ိဳး ၿဖစ္တတ္တယ္ လို႕ ေဟာတယ္ဆိုပါဆို႕။ အဲဒါက ၿဖစ္ကို ၿဖစ္ရမယ္လို႕ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေဟာတဲ့ အတိုင္း ၿဖစ္မၿဖစ္ဆိုတာက ကာယကံရွင္ေပၚမွာလည္း မူတည္ပါသတဲ့။ ေဗဒင္လည္း အဲလိုပါပဲတဲ့။မွန္၏ မမွန္၏ ယံု၏ မယံု၏ ဆိုတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အေပၚမွာ မူတည္မွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြစဥ္းစားမိရင္ ဆရာေဆြမင္း ဓႏုၿဖဴရဲ႕ တြတ္ပီကာတြန္းေလးတစ္ခု သြားသတိရမိတယ္။ ကာတြန္းထဲမွာ ဦးတြတ္ပီတို႕ရဲ႕ ႀကံဳတိုင္းရြာနဲ႕ တၿခားရြာတစ္ရြာ ေဘာလံုး ခ်ိန္း ကန္ၾကတာေပါ့။ ႀကံဳတိုင္းရြာဘက္မွာက ေဗဒင္ဆရာလား ဘာလားမသိဘူး တစ္ေယာက္က အခါေတာ္ ေပးသတဲ့။ အဲဒီ အခါေတာ္ေပးဆရာက ဂိုးတိုင္မွာ အင္းခ်ထားတယ္တဲ့။ သူကၿပီးေတာ့ ဂိုးသမားကို ေသခ်ာမွာထားတယ္ ေဘာလံုးက အလယ္စည္းကို ေက်ာ္လာၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကို ေရာက္လာရင္ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သံုးခ်က္သြားေပါက္။ အဲဒါမွ ဂိုးမ၀င္မွာတဲ့။ ဂိုးသမားလည္း အဲဒီဆရာေၿပာတဲ့ အတိုင္း ေဘာလံုးဒီဘက္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သြားေပါက္ေနတံုး ဟိုဘက္အသင္းက ကန္လိုက္တာ ဖမ္းခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ဂိုးသြားပါေလေရာတဲ့။
ေဗဒင္တို႕ လကၡဏာတို႕ဆိုတာ ပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေတာ့ ရွိမွာပါ။ အဲဒီပညာရပ္ကို ယံုၾကည္လက္ခံပံု အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတာ ကြာၿခားမွာပါ။ ဆရာေတာ္အရွင္ဧသိက ဆိုထားသလို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္မ်ိဳးကို ရွဳ႕ၿမင္တတ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ဥပမာ ဒီႏွစ္မိုး ေခါင္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးအထြက္နည္းလိမ့္မည္။ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။
က်ိဳးေၾကာင္း မဆီေလွ်ာ္တာေတြလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟိုးအရင္က သတင္းတစ္ခုထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကံပြင့္ေအာင္လို႕ ကံပြင့္ အေမႊးတိုင္ တစ္ထုတ္ ၀ယ္ထြန္းလိုက္တာ အိမ္ပါမီးေလာင္သြားေရာတဲ့။ အိမ္မီးေလာင္တာကေတာ့ မေတာ္တဆ ၿဖစ္တာပါ။ ေၿပာခ်င္တာက အစကတည္းက က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈ႕ မရွိတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ကံေကာင္းခ်င္လို႕ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ တရားထိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ (တရားထိုင္လွ်င္ကံေကာင္းသည္ ဟု မဆိုလိုပါ ဥပမာေပးၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္) တရားထိုင္လို႕ ကိုယ္ဆီကို ေကာင္းတဲ့ ကံႀကီးက ၀ုန္းခနဲ ေရာက္လာတာလို႕ မထင္ပါဘူး။ တရားထိုင္တဲ့ အတြက္ အဲဒီလူရဲ႕ စိတ္ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေနမယ္၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႕ ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ားဆိုသလို ေပၚလြင္ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ အတြက္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သမွ်ေတြက မွန္ကန္ဖို႕ မ်ားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကံေကာင္းၿခင္းဆိုတာက သူ႕ဆီကို အလိုလိုေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
ေဗဒင္ေမးၿပီး ယၾတာေခ်တာက သိပ္ေတာ့ သဘာ၀က်တယ္လို႕ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဥပမာ ေဗဒင္က သေၿပပန္း သံုးခက္ ဘုရားတင္ခိုင္းတယ္ဆိုပါစို႕။ အဲဒီလူက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ နဲ႕ တင္လိုက္လို႕ စိတ္ဓါတ္ ခြန္အား တစ္ခ်ိဳ႕ ရသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ အတြက္ အဲဒီ ယၾတာက အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတာ့ အက်ိဳးရွိမွာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ အက်ိဳးရွိ၏ မရွိ၏ ဆိုတာက ခံယူတဲ့ သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဗဒင္ တို႕ လကၡဏာ တို႕ကို ယံုလား မယံုဘူးလားလို႕ ေမးရင္ေတာ့ ယံုတယ္ မယံုဘူးမေၿဖပဲနဲ႕ မသိဘူးလို႕ ပဲ ေၿဖရပါလိမ့္မယ္။ မသိပဲနဲ႕ ယံုမယံု ဆံုးၿဖတ္လို႕ မွ မရပဲနဲ႕ကိုး။
မိုးတိမ္ညိဳ
May 2009
လကၡဏာဆိုရင္လည္း အဲလိုပဲ။ ဒီလို အေရးအေၾကာင္းရွိတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါမ်ိဳး ၿဖစ္တတ္တယ္ လို႕ ေဟာတယ္ဆိုပါဆို႕။ အဲဒါက ၿဖစ္ကို ၿဖစ္ရမယ္လို႕ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေဟာတဲ့ အတိုင္း ၿဖစ္မၿဖစ္ဆိုတာက ကာယကံရွင္ေပၚမွာလည္း မူတည္ပါသတဲ့။ ေဗဒင္လည္း အဲလိုပါပဲတဲ့။မွန္၏ မမွန္၏ ယံု၏ မယံု၏ ဆိုတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အေပၚမွာ မူတည္မွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြစဥ္းစားမိရင္ ဆရာေဆြမင္း ဓႏုၿဖဴရဲ႕ တြတ္ပီကာတြန္းေလးတစ္ခု သြားသတိရမိတယ္။ ကာတြန္းထဲမွာ ဦးတြတ္ပီတို႕ရဲ႕ ႀကံဳတိုင္းရြာနဲ႕ တၿခားရြာတစ္ရြာ ေဘာလံုး ခ်ိန္း ကန္ၾကတာေပါ့။ ႀကံဳတိုင္းရြာဘက္မွာက ေဗဒင္ဆရာလား ဘာလားမသိဘူး တစ္ေယာက္က အခါေတာ္ ေပးသတဲ့။ အဲဒီ အခါေတာ္ေပးဆရာက ဂိုးတိုင္မွာ အင္းခ်ထားတယ္တဲ့။ သူကၿပီးေတာ့ ဂိုးသမားကို ေသခ်ာမွာထားတယ္ ေဘာလံုးက အလယ္စည္းကို ေက်ာ္လာၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကို ေရာက္လာရင္ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သံုးခ်က္သြားေပါက္။ အဲဒါမွ ဂိုးမ၀င္မွာတဲ့။ ဂိုးသမားလည္း အဲဒီဆရာေၿပာတဲ့ အတိုင္း ေဘာလံုးဒီဘက္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သြားေပါက္ေနတံုး ဟိုဘက္အသင္းက ကန္လိုက္တာ ဖမ္းခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ဂိုးသြားပါေလေရာတဲ့။
ေဗဒင္တို႕ လကၡဏာတို႕ဆိုတာ ပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေတာ့ ရွိမွာပါ။ အဲဒီပညာရပ္ကို ယံုၾကည္လက္ခံပံု အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတာ ကြာၿခားမွာပါ။ ဆရာေတာ္အရွင္ဧသိက ဆိုထားသလို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္မ်ိဳးကို ရွဳ႕ၿမင္တတ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ဥပမာ ဒီႏွစ္မိုး ေခါင္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးအထြက္နည္းလိမ့္မည္။ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။
က်ိဳးေၾကာင္း မဆီေလွ်ာ္တာေတြလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟိုးအရင္က သတင္းတစ္ခုထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကံပြင့္ေအာင္လို႕ ကံပြင့္ အေမႊးတိုင္ တစ္ထုတ္ ၀ယ္ထြန္းလိုက္တာ အိမ္ပါမီးေလာင္သြားေရာတဲ့။ အိမ္မီးေလာင္တာကေတာ့ မေတာ္တဆ ၿဖစ္တာပါ။ ေၿပာခ်င္တာက အစကတည္းက က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈ႕ မရွိတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ကံေကာင္းခ်င္လို႕ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ တရားထိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ (တရားထိုင္လွ်င္ကံေကာင္းသည္ ဟု မဆိုလိုပါ ဥပမာေပးၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္) တရားထိုင္လို႕ ကိုယ္ဆီကို ေကာင္းတဲ့ ကံႀကီးက ၀ုန္းခနဲ ေရာက္လာတာလို႕ မထင္ပါဘူး။ တရားထိုင္တဲ့ အတြက္ အဲဒီလူရဲ႕ စိတ္ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေနမယ္၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႕ ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ားဆိုသလို ေပၚလြင္ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ အတြက္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သမွ်ေတြက မွန္ကန္ဖို႕ မ်ားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကံေကာင္းၿခင္းဆိုတာက သူ႕ဆီကို အလိုလိုေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
ေဗဒင္ေမးၿပီး ယၾတာေခ်တာက သိပ္ေတာ့ သဘာ၀က်တယ္လို႕ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဥပမာ ေဗဒင္က သေၿပပန္း သံုးခက္ ဘုရားတင္ခိုင္းတယ္ဆိုပါစို႕။ အဲဒီလူက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ နဲ႕ တင္လိုက္လို႕ စိတ္ဓါတ္ ခြန္အား တစ္ခ်ိဳ႕ ရသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ အတြက္ အဲဒီ ယၾတာက အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတာ့ အက်ိဳးရွိမွာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ အက်ိဳးရွိ၏ မရွိ၏ ဆိုတာက ခံယူတဲ့ သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဗဒင္ တို႕ လကၡဏာ တို႕ကို ယံုလား မယံုဘူးလားလို႕ ေမးရင္ေတာ့ ယံုတယ္ မယံုဘူးမေၿဖပဲနဲ႕ မသိဘူးလို႕ ပဲ ေၿဖရပါလိမ့္မယ္။ မသိပဲနဲ႕ ယံုမယံု ဆံုးၿဖတ္လို႕ မွ မရပဲနဲ႕ကိုး။
မိုးတိမ္ညိဳ
May 2009
Tuesday, April 28, 2009
လူႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ႕
ယံုၾကည္မႈ႕နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ထပ္ၿပီး ေတြးမိတာေလး ေတြေရးထားတာပါ။
************************************************
လူတို႕သည္ ယံုၾကည္မႈ႕ၿဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကသည္ ဟုဆိုၾကသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ယံုၾကည္မႈ႕ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိစၿမဲၿဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးကို ယံုသည္။ အခ်ိဳ႕က သိပၸံပညာ (Science) ကိုယံုသည္။ အခ်ိဳ႕က အႏုပညာ စသည္ၿဖင့္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတာ့ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဘာလိုမွ မယံု ဘူးဆိုသူကို ပင္ “ဘာမွ မယံုေသာ ၀ါဒ” ကို ယံုၾကည္သူဟု ကတ္သီးကတ္သတ္ ေၿပာလို႕ရသည္ ဟု ဆရာေဖၿမင့္၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဖူးပါသည္။
ထို႕အတူ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀တြင္ လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ၿပီး ေနေနရပါသည္။ ဥပမာ MCdonald မွ အစားအေသာက္ ကို safety ၿဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး စားေသာက္ႏိုင္သည္။ CNN မွ သတင္းမ်ားသည္ ေယ်ဘူယ်အားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္သည္။ တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွ ဘြဲ႕လက္မွတ္ရေသာသူကို သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္၌ ကၽြမ္းက်င္ သည္ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္သည္။
ထို႕အတူ လက္ေတြ႕ စမ္းသတ္၍ရေသာ သိပၸံပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လည္း စမ္းသတ္ၿခင္း မၿပဳႏိုင္ပဲ လူပုဂၢိဳလ္ (သို႕) အဖြဲ႕ အစည္း တစ္ခုခုကို ယံုၾကည္ေသာ အားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟုမွတ္ယူၾကရသည္။ ေရတြင္ H2O ပါသည္ ဟုကၽြန္ေတာ္တို႕ သာမာန္လူမ်ားထဲတြင္ မည္သူစမ္းသတ္ဖူးပါ သနည္း။ သို႕ေသာ္လည္း သိပၸံ ပညာရပ္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ားကိုု ယံုၾကည္ေသာအားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟုယံုၾကည္ေလသည္။ ထိုၿပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားကို ပင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ေသာအားၿဖင့္ ေစာဒကမတတ္ၾကေခ်။ ဥပမာ ေလယာဥ္ပ်ံၿဖင့္ ခရီးသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္မူးဘယ္သူဆိုတာ ကၽြႏု္တို႕ မသိပါ။ သိေစဦး သူ႕ နာမည္ကို သာသိမည္ ထိုသူ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိသည္ တကယ္ေလယာဥ္ေမာင္းကၽြမ္းက်င္သည္ မကၽြမ္းက်င္သည္ ကို မသိပါ။ သိစရာလည္း မလိုဟု ယူဆၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးနင္းလိုက္ ပါမည္ၿဖစ္ေသာ ေလယာဥ္ ကုမၸဏီ ကိုအၿပည့္ အ၀ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
သို႕ေၾကာင့္ လူတို႕သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ၿပီး အသက္ရွင္ေနၾကသည္ ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။
ထိုယံုၾကည္မႈ႕မ်ားထဲတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ယံုၾကည္မႈ႕မ်ားမွာ မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈ႕မ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေလသည္။ သက္ေသ မၿပႏိုင္ေသာ (ၿပရန္ခက္ခဲေသာ) ကိစၥမ်ားကို မယံုၾကည္ ဟုဆိုပါလွ်င္ လူ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေနထိုင္ရန္ အေတာ္ပင္ ဂြက်ေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္မႈ႕ မၿဖစ္ေစရန္လည္း အေရးႀကီးေလသည္။
သို႕ၿဖစ္၍ သင္ယံုၾကည္ေသာ အရာမ်ားသည္ မည္မွ် ခိုင္မာသည္၊ မည္မွ်မွန္ကန္သည္၊ မည္မွ်ကိ်ဳးေၾကာင္း ဆီေလွ်ာ္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကို မည့္ သို႕ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။ ေရွးယခင္ကဆိုလွ်င္ လူတို႕သည္ ကမာၻ ႀကီးကို ၿပားသည္ ဟူ၍ပင္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကဘူးေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သင္ယေန႕ အခ်ိန္တြင္ အမွန္ဟု ယံုၾကည္ ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ လံုး၀မွားယြင္းေနေသာ အေၾကာင္းအရာေပါင္း မည္မွ်ရွိႏိုင္ သနည္း။
ထို႕ၿပင္ လူတို႕သည္မိမိတို႕ ၏ယံုၾကည္မႈ႕ အတိုင္း ကိစၥတစ္ခုခုကို မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ရွဴ႕ေထာင့္မွ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကေလသည္။ဤသည္မွ လူတိုင္း၏လြပ္လပ္ခြင့္ၿဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ ထိုကိစၥေၾကာင့္ မိမိႏွင့္ အယူအဆမတူသမ်ားကို မွားသည္ဟု မသတ္မွတ္သင့္ပါ။ ထို႕ၿပင္ မိမိ၏တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္မႈ႕ သည္ အမွန္တရားကို ဖုန္းကြယ္သြားၿခင္းမ်ိဳးလည္း မၿဖစ္သင့္ပါ။
ထိုအေၾကာင္းကို Joan of Arc ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ရွင္းၿပထားပံုေလးမွာ အလြန္တရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေတာသူမေလးတစ္ေယာကသ္သည္ ယံုၾကည္မႈ႕ လြန္ကဲၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရားသခင္၏ တစ္မန္ေတာ္ ဟုယံုၾကည္ ေနသည္။ ထိုသို႕ ယံုၾကည္ရန္လည္း ဘုရားသခင္က သူမကို Message ေတြေပးေနသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွာ အသိတရားရသြားၿပီး ယံုၾကည္မႈ႕ပံုစံေၿပာင္းသြားေလသည္။ အေသးစိတ္ကုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို သာၾကည့္ လိုက္ပါ။ အလြန္ၾကည့္သင့္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ဟုတိုက္တြန္းလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ရလိုက္သလိုပါပဲ။
April 09
မိုးတိမ္ညိဳ
************************************************
လူတို႕သည္ ယံုၾကည္မႈ႕ၿဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကသည္ ဟုဆိုၾကသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ယံုၾကည္မႈ႕ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိစၿမဲၿဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးကို ယံုသည္။ အခ်ိဳ႕က သိပၸံပညာ (Science) ကိုယံုသည္။ အခ်ိဳ႕က အႏုပညာ စသည္ၿဖင့္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတာ့ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဘာလိုမွ မယံု ဘူးဆိုသူကို ပင္ “ဘာမွ မယံုေသာ ၀ါဒ” ကို ယံုၾကည္သူဟု ကတ္သီးကတ္သတ္ ေၿပာလို႕ရသည္ ဟု ဆရာေဖၿမင့္၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဖူးပါသည္။
ထို႕အတူ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀တြင္ လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ၿပီး ေနေနရပါသည္။ ဥပမာ MCdonald မွ အစားအေသာက္ ကို safety ၿဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး စားေသာက္ႏိုင္သည္။ CNN မွ သတင္းမ်ားသည္ ေယ်ဘူယ်အားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္သည္။ တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွ ဘြဲ႕လက္မွတ္ရေသာသူကို သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္၌ ကၽြမ္းက်င္ သည္ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္သည္။
ထို႕အတူ လက္ေတြ႕ စမ္းသတ္၍ရေသာ သိပၸံပညာရပ္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လည္း စမ္းသတ္ၿခင္း မၿပဳႏိုင္ပဲ လူပုဂၢိဳလ္ (သို႕) အဖြဲ႕ အစည္း တစ္ခုခုကို ယံုၾကည္ေသာ အားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟုမွတ္ယူၾကရသည္။ ေရတြင္ H2O ပါသည္ ဟုကၽြန္ေတာ္တို႕ သာမာန္လူမ်ားထဲတြင္ မည္သူစမ္းသတ္ဖူးပါ သနည္း။ သို႕ေသာ္လည္း သိပၸံ ပညာရပ္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ားကိုု ယံုၾကည္ေသာအားၿဖင့္ မွန္ကန္သည္ ဟုယံုၾကည္ေလသည္။ ထိုၿပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားကို ပင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ေသာအားၿဖင့္ ေစာဒကမတတ္ၾကေခ်။ ဥပမာ ေလယာဥ္ပ်ံၿဖင့္ ခရီးသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္မူးဘယ္သူဆိုတာ ကၽြႏု္တို႕ မသိပါ။ သိေစဦး သူ႕ နာမည္ကို သာသိမည္ ထိုသူ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိသည္ တကယ္ေလယာဥ္ေမာင္းကၽြမ္းက်င္သည္ မကၽြမ္းက်င္သည္ ကို မသိပါ။ သိစရာလည္း မလိုဟု ယူဆၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးနင္းလိုက္ ပါမည္ၿဖစ္ေသာ ေလယာဥ္ ကုမၸဏီ ကိုအၿပည့္ အ၀ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
သို႕ေၾကာင့္ လူတို႕သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ယံုၾကည္ၿပီး အသက္ရွင္ေနၾကသည္ ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။
ထိုယံုၾကည္မႈ႕မ်ားထဲတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ယံုၾကည္မႈ႕မ်ားမွာ မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈ႕မ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေလသည္။ သက္ေသ မၿပႏိုင္ေသာ (ၿပရန္ခက္ခဲေသာ) ကိစၥမ်ားကို မယံုၾကည္ ဟုဆိုပါလွ်င္ လူ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေနထိုင္ရန္ အေတာ္ပင္ ဂြက်ေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္မႈ႕ မၿဖစ္ေစရန္လည္း အေရးႀကီးေလသည္။
သို႕ၿဖစ္၍ သင္ယံုၾကည္ေသာ အရာမ်ားသည္ မည္မွ် ခိုင္မာသည္၊ မည္မွ်မွန္ကန္သည္၊ မည္မွ်ကိ်ဳးေၾကာင္း ဆီေလွ်ာ္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကို မည့္ သို႕ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။ ေရွးယခင္ကဆိုလွ်င္ လူတို႕သည္ ကမာၻ ႀကီးကို ၿပားသည္ ဟူ၍ပင္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကဘူးေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သင္ယေန႕ အခ်ိန္တြင္ အမွန္ဟု ယံုၾကည္ ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ လံုး၀မွားယြင္းေနေသာ အေၾကာင္းအရာေပါင္း မည္မွ်ရွိႏိုင္ သနည္း။
ထို႕ၿပင္ လူတို႕သည္မိမိတို႕ ၏ယံုၾကည္မႈ႕ အတိုင္း ကိစၥတစ္ခုခုကို မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ရွဴ႕ေထာင့္မွ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကေလသည္။ဤသည္မွ လူတိုင္း၏လြပ္လပ္ခြင့္ၿဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ ထိုကိစၥေၾကာင့္ မိမိႏွင့္ အယူအဆမတူသမ်ားကို မွားသည္ဟု မသတ္မွတ္သင့္ပါ။ ထို႕ၿပင္ မိမိ၏တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္မႈ႕ သည္ အမွန္တရားကို ဖုန္းကြယ္သြားၿခင္းမ်ိဳးလည္း မၿဖစ္သင့္ပါ။
ထိုအေၾကာင္းကို Joan of Arc ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ရွင္းၿပထားပံုေလးမွာ အလြန္တရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေတာသူမေလးတစ္ေယာကသ္သည္ ယံုၾကည္မႈ႕ လြန္ကဲၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရားသခင္၏ တစ္မန္ေတာ္ ဟုယံုၾကည္ ေနသည္။ ထိုသို႕ ယံုၾကည္ရန္လည္း ဘုရားသခင္က သူမကို Message ေတြေပးေနသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွာ အသိတရားရသြားၿပီး ယံုၾကည္မႈ႕ပံုစံေၿပာင္းသြားေလသည္။ အေသးစိတ္ကုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို သာၾကည့္ လိုက္ပါ။ အလြန္ၾကည့္သင့္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ဟုတိုက္တြန္းလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ရလိုက္သလိုပါပဲ။
April 09
မိုးတိမ္ညိဳ
Thursday, April 23, 2009
စဥ္းစားစရာေလး တစ္ခုပါ
Miracle သတင္းေတြ အေတာ္ၾကားေနရလို႕ပါ။ ၾကည့္ဖူးတဲ့ Joan of Arc ဇာတ္လမ္းထဲက အပိုင္းေလး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ စဥ္းစားစရာ တစ္ခုရတာေပါ့။ အခ်ိန္ရရင္ ၾကည့္ၾကည့္ ပါဦး။
ယံုၾကည္မႈ႕လြန္ကဲေသာေၾကာင့္ အမွန္္တရားကို ဖုန္းကြယ္သြားႏိုင္သည္ ကို Joan of Arc ဇာတ္ကားတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းၿပ ထားေလသည္။ Joan ကေတာသူမေလး တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္လြန္းမက ယံုၾကည္ပါတယ္။ ယံုၾကည္လြန္းလို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရားသခင္ရဲ႕ တမန္ေတာ္လို႕ ထင္လာပါတယ္။ သူမရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ႕က လြန္ကဲလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၿဖစ္ပ်က္သမွ် အရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားသခင္ ရဲ႕ Message လို႕ ထင္လာပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သူမကို တရားခ်တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ေၿပာတဲ့ စကားေလးက မွတ္သားစရာပါ။
You didn’t see what it was .. Joan… You saw what to wanted to see..
မင္းကတကယ့္ အၿဖစ္အပ်က္ကို မၿမင္ပဲနဲ႕ မင္းၿဖစ္ေစခ်င္တာကို ပဲၿမင္တာကိုး
Thursday, April 16, 2009
ငါးဖမ္းနည္းသာ သင္ေပးပါ
ငယ္ငယ္ကအေမ ေၿပာဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပါ။
ရြာတစ္ရြာမွာ ေတာင္ေက်ာင္းနဲ႕ ေၿမာက္ေက်ာင္းရယ္ ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းရွိသတဲ့။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္း ကတစ္ေက်ာင္းနဲ႕ တစ္ေက်ာင္း အၿပိဳင္အဆိုင္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က စၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား အထိ ၿပိဳင္ၾကတယ္တဲ့။ တစ္ခါေတာ့ ေတာင္ေက်ာင္းကကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးနဲ႕ ေၿမာက္ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ တို႕ ဆြမ္းခံႀကြလာရာက လမ္းမွာ ဆံုၾကသတဲ့။ ေနာက္မွာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေလးတစ္ေယာက္စီက ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေလးေတြဆြဲလို႕ေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးလည္း ေတြ႕တာနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ တရားအေၾကာင္းေတြ အၿပိဳင္ အဆိုင္ၿငင္းေန ၾကတာေပါ့။ အဲလိုၿငင္းေနတုန္း ေနာက္ကေန ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ေၿပာလိုက္တာ ၾကားမိသတဲ့။ ေတာင္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား ေလးက
“ေတြ႕လား တို႕ကိုယ္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္တာပိုၿမန္တာ မင့္ကိုယ္ေတာ္က မနည္းမွီေအာင္လိုက္ ေနရတာ”
အဲလိုၾကားေတာ့ ေၿမာက္ေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ နည္းနည္း သုတ္သုတ္ေလးေလွ်ာက္ မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေၿမာက္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးက ေၿပာၿပန္ေရာ
“မဟုတ္ပါဘူးကြ ငါ့တို႕ ကိုယ္ေတာ္က ပိုၿမန္တာ ၾကည့္ပါလား”
ေတာင္ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္လည္း ေၿမာက္ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ကို ႀကည့္ၿပီး သူ႕ထက္နည္းနည္း ပိုၿမန္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပလိုက္တယ္။
“ေတြ႕လားတို႕ကိုယ္ေတာ္ကၿမန္တာ”
“မဟုတ္ဘူးတို႕ကိုယ္ေတာ္က ၿမန္တာ”
အဲလိုေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္ ၿငင္းလာလိုက္ ကိုယ္ေတာ္ေတြက သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ ႏွစ္ပါး ဖိနပ္ေလးေတြ ခၽြတ္ကိုင္ၿပီး ေၿပးၾကပါေလေရာတဲ့ဗ်ာ။
အေမ ေၿပာခ်င္တာက အၿပိဳင္ အဆိုင္ရွိမွ တိုးတတ္မယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာကို ၿပိဳင္မွာလဲဆိုတာ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အဆင့္အနည္းအမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးေတြထက္ မိဘေတြကပို စိတ္၀င္စား ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ အခ်က္က အဲဒီ အဆင့္ဆိုတာကို လံုး၀ကို မမက္ေမာတာပါ။ အဆင့္ တစ္ရမွ ႏွစ္ရမွ ဘယ္ေတာ့ မွ မရွိဘူး။ အဓိက က စာကို နားလည္ရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။
ဥပမာ စာစီစာကံုးေတြ ဘာေတြဆိုရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ မိဘေတြက ေရးေပးၿပီး ကေလးေတြက က်က္ေၿဖရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြကေတာ့ ဗ်ာ ကိုယ့္ဟာကို ေရးခိုင္းတာ။ အဲဒီေတာ့ က်က္ၿပီး ေၿဖတဲ့ ကေလးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ မေကာင္း ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မွန္တယ္ မွား တယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆံုးၿဖတ္ၾကပါ။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ အဆင့္တို႕ အမွတ္တို႕ ဂရိတ္တို႕ ဘြဲ႕တို႕ ဆိုတဲ့ စာရြက္ ေပၚက အရည္ အခ်င္းေတြက လည္း လူ႕ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ (ေတာ္ေတာ္) အေရးပါတဲ့ ေနရာက ရွိေနပါ တယ္ဗ်ာ။ ပညာေရးစနစ္နဲ႕ လည္းဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာေတာ့ ပညာေရး စနစ္ေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ စာရြက္ေပၚက အရည္ အခ်င္းနဲ႕ တကယ့္ အရည္ အခ်င္းက တိုက္ရိုက္ နီးပါးေလာက္ အခ်ိဳးက်ေနေတာ့ စာရြက္ ေပၚက အရည္ အခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာေတာ့ သိပ္မေသခ်ာဘူးေပါ့ဗ်ာ။
အေမ ေၿပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္
“တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္ရင္ ငါးဖမ္းနည္း သင္ေပးပါ၊ ငါးတစ္ေကာင္လံုး မေပးလိုက္ပါနဲ႕တဲ့”
ႏိုင္ငံ ၿခားစကားပံုေလးတစ္ခုေပါ့။ အတိအက်ကေတာ့
“Give a man a fish; you have fed him for today. Teach a man to fish; and you have fed him for a lifetime”—Author unknown
ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ မိသေလာက္ေတာ့ အေမ ဆိုလိုခ်င္တာက စာရြက္ေပၚက အရည္အခ်င္း ဆိုတဲ့ ငါးႀကီးကို (နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုႏွင့္) ေပးမယ့္ အစား အဲဒီ အရည္ အခ်င္း ေတြ ဘယ္လို ရေအာင္လုပ္ရ မလဲဆိုတဲ့ အသိကို တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ သင္ႀကားေပးသင့္တယ္လို႕ ဆိုလိုတာ ထင္ပါတယ္။
April,2009
မိုးတိမ္ညိဳ
ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ ေနတုန္းက ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ နယ္တကာလွည့္ၿပီး မၾကာခဏေၿပာင္း ေရြ႕ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလြန္ေခါင္တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေၿပာင္းရပါတယ္။ ေခါင္သမွ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အိမ္ေၿခက ရာဂဏန္း။ ကားဆိုလို႕ ေတာသူေဌးတစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ့ဂ်စ္ကား တစ္စီးရယ္၊ ဟီးႏိုးကားႀကီး ႏွစ္စီးရယ္ မီးသတ္ကား တစ္စီးရယ္ပဲ ရွိတာဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ႀကီးသြား ခ်င္ရင္ အဲဒီ ဟီးႏိုးကား ေတြ ထြက္တဲ့ရက္ ကိုပဲ ေစာင့္ စီးရတာ။ ကတၱရာလမ္းက တစ္လမ္းပဲရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က မူလတန္း။ အဲဒီ ၿမိဳ႕နယ္မွာ တစ္ခါေတာ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲလုပ္တယ္။ မူလတန္း အဆင့္ လဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းေလးက ဆရာမေတြက သူတို႕ အတန္းက ေက်ာင္းသား တိုင္းကို ပန္းခ်ီတစ္ပံု စီဆြဲယူလာဖို႕ ေၿပာတယ္။ အဲဒီ အထဲက ပံုဆြဲေကာင္း တဲ့ သူကိုမွ ၿပိဳင္ပြဲကို ပို႕မယ္ေပါ့ေလ။ အဲလို စီစဥ္ထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ အဲဒီ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဲဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြလည္း ကိုယ္စိတ္ထဲရွိတာ ဆြဲႀကတာ ေပါ့။ ခဲတံနဲ႕ ပဲဆြဲတာပါ။ ႀကံဳတံုး ႀကြားရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ သုညပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲတာက ေလယာဥ္မႈးပံုနဲ႕ ေလယာဥ္ပံု။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ ရင္ ေလယာဥ္က ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးနဲ႕ တူေနသ လိုပဲ။ (ဒါက အခုမွ ေတြးမိတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ေပါ့)
ေက်ာင္းကိုယူသြား ၿပီးၿပတဲ့ ေန႕က်ေတာ့ အသီးအသီး ပံုေလးေတြဆြဲယူလာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ေတာ့ ပံုဆြဲမဆိုး ဘူးဗ်။ သူကသေဘာၤ ကပၸတိန္ပံု။ သေဘၤာတစ္စင္းပံုနဲ႕ ပင္လယ္ၿပင္ႀကီး လည္းပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါေပမယ့္ ေရြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရြးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆြဲတဲ့။ ဟင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုၿပီးေတာ့ ခဏေတာ့ ေတြးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လဲ ကေလး ဆိုေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတာ့ ဆုရဖို႕ေနေနသာသာ အညံ့ဆံုး စာရင္းထဲ မပါတာ ကံေကာင္းဗ်ာ။ ပံုဆြဲပညာမွာ သုညပဲရွိတဲ့သူကို ဆြဲခုိင္းေတာ့ ဒီလိုပဲေန မွာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ႀကီးမွ ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႕ေရြးတာလဲဆိုေတာ့ ဟိုပံု တစ္ကယ္ ဆြဲတတ္တဲ့ ေကာင္ေလး က အနားကရြာက၊ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အရာရွိရဲ႕ သား။ ပိုက္ဆံလည္း သူတို႕ထက္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ မေပါ့ဗ်ာ။ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ အဲဒီ ေကာင္ေလးရဲ႕ မိဘေတြက မ၀ယ္ေပး ႏိုင္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းက ရံပံုေငြလည္း မရွိဘူး ထင္တယ္။ ဆရာမေတြလည္း မစိုက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အရာရွိသားဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာရခ်င္ တာလည္း ပါခ်င္ ပါမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕ ကအဲလိုေတြးၿပီးေရြးလိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္သြားသလဲ။ တစ္ကယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္က ၿမဳတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ငေၿမာက္ ငေၿခာက္က သြားေၿဖေတာ့ ၀က္၀က္ကြဲေရာ။ (၀က္၀က္ကြဲ ရွံဳးတာကို ေၿပာတာပါ)
ကၽြန္ေတာ္က “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”လို႕ ေတြးမိသလို အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကလဲ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” လို႕ ေတြးမိမွာ အမွန္ပါပဲ။
အခုေတာ့လဲ အဲဒီ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”ဆိုတာေတြကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာေတြ႕ရေတာ့ ရိုးသလို ေတာင္ ၿဖစ္ေနပါ ၿပီဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္။ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုသည္မွာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ား ထဲမွ စကားလံုး ၿဖစ္ပါသည္။
April 2009
မိုးတိမ္ညိဳ
Sunday, April 12, 2009
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမွားမွန္ထားၾကသည္
One day a man called Malunkyaputta approached the Buddha and demanded that he explains the origin of the Universe. He even threatened to cease to be his follower if the Buddha did not reveal this. The Buddha calmly retorted that it was of no consequence to him whether or not Malunkyaputta followed him, because the truth did not need anyone’s support. Then the Buddha said that he would not go into a discussion of the origin of the Universe. To him, gaining knowledge about such matters was a waste of time because a man’s task was to liberate himself from suffering. To illustrate this, the enlightened one related the parable of a man who was shot by a poisoned arrow. This foolish man refused to have the arrow removed until he found out all about the person who shot the arrow. By the time his attendants discovered these unnecessary details, the man was dead. Similarly, our immediate task is to attain Nirvana, not to worry about the beginning or the end of the world.
And all that is necessary to escape from rebirth into a suffering existence is taught in the Four Noble Truths. Anything beyond these Truths was not the concern of the Buddha, just as knowledge of the origin of water is not necessary to quench one’s thirst.
(From What Buddha believe: Expended 4th edition, Dr K. Sri. Dhammanada)
အထက္ပါစာပိုဒ္ကေလးကို ဖတ္ၿပီး ေတြးမိတာေလးမွ်ေ၀ခ်င္လို႕ပါ။
လူတစ္ေယာက္သည္ အဆိပ္လူးၿမွားၿဖင့္ အပစ္ခံရလွ်င္ ၿမွားမွန္ေသာသူက မွ်ားကို ဘယ္အရပ္က ပစ္သလဲ၊ မည္သူက ပစ္သလဲ၊ ဘာရန္ၿငိဳး ရွိလို႕ ပစ္သလဲ အရင္ မစဥ္းစားပဲ နဲ႕ ဒဏ္ရာ ကိုအရင္ ေဆးကုသင့္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ထိုအခ်င္း အရာမ်ားကို စဥ္းစား သင့္ပါတယ္လို႕ ေဟာၾကား ထားတာပါ။
ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ က ဒုကၡ သစၥာကို ေဟာေၿပာ ထားတာလို႕ နားလည္မိပါတယ္။ အဓိက ဆိုလိုရင္းက လူၿဖစ္လာရတာ ဒုကၡပဲ ဆိုတာကို အရင္ ယံုၾကည္လိုက္ပါ။ ၿပီးမွ ထိုဒုကၡက လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္းကို က်င့္ႀကံပါ၊ အားထုတ္ပါလို႕ ေဟာၾကား ထားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ မိပါသည္။
လူတိုင္းလူတိုင္း ၿမွားမွန္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္ပံု မွန္နည္းခ်င္းေတာ့မတူပါဘူး။
လက္ေတြ႕မွာ ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ၿမွား မွန္တဲ့သူေတြက တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ သိပ္မကြဲ လွပါဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ၿမွား မွန္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ၿမွား ဒဏ္ရာသင့္တဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္းၿဖစ္ေစ၊ သာမာန္ အရပ္သား ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ပညာရွိပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ၊ ဘုရင္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာက အတူတူေလာက္ပဲ ေနမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ၿမွား မွန္ထားၿပီဆိုတာကို ဘယ္သူမဆို တိတိက်က် သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒုကၡသစၥာဆိုတဲ့ ၿမွား ကေတာ့ လူတိုင္းကို မွန္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ မတူပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿမွား မွန္တာကို အတိအက်သိၿပီး ေ၀ဒနာ အရမ္းကို ခံစားေနရတယ္။ ဒီဟာကို ၿမန္ၿမန္ မကုရင္ ငါေသေတာ့ မယ္ဆိုတာ အတိအက်သိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿမွား မွန္ မွန္း ေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာသလိုလို မနာသလိုလို မေရရာ ၾကဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မွန္လို႕ မွန္ေန မွန္း ကို မသိ။ ကိုယ္တိုင္ဘာမွာမသိလိုက္ပဲနဲ႕ ေနာက္မွ ၿမွား ဆိပ္တက္ၿပီး ေသသြား ၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း သိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေပၚယံ ေလာက္ပဲသိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လံုး၀ မသိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က အတိုင္းအတာ တစ္ခု အထိသိၿပီး အေပၚယံ အလြာမ်ားႏွင့္ ဖံုးထားၿပီးေတာ့ မသိခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္ထားၾကတယ္။
**********************************
“ဟုတ္တယ္ လူတိုင္း ၿမွား မွန္ထားၾကတယ္”
ပညာရွိတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၿပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုမွ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို ငံုၾကည့္လိုက္မိသည္။
အလင္းေရာင္ မရွိသၿဖင့္ ဘာမွ ေသခ်ာ မၿမင္ရ..
လက္ၿဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္..
နာသလိုလို မနာသလိုလို…
မိုးတိမ္ညိဳ
April,2009
မွတ္ခ်က္. ကိုရဲႀကီး အလင္းေစတမန္ ကို စာအုပ္ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ။
Friday, April 10, 2009
ဂြတ္ေမာနင္း
‘Good morning’ ‘Good afternoon’ ‘Good evening’ ‘Good night’
ထိုႏႈတ္ဆက္စကားမ်ားကို လူတိုင္း အတြက္ၾကားေနက် အဂၤလိပ္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာမင္းသိခၤ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထဲမွာဖတ္ဖူးေသာ အေတြးေလးကိုေၿပာခ်င္လို႕ပါ။ ၿမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ၊ ေကာင္းေသာ ေန႕လည္ခင္းပါ၊ ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ၊ ေကာင္း ေသာညပါလို႕ ဆိုရမေပါ့။ ဆရာမင္းသိခၤက ေၿပာတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက အဲဒီလို ႏႈတ္ဆက္တာ သူတို႕ ဆီမွာ ရာသီဥတုက သိပ္ဆိုး လို႕ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနပြင့္တဲ့ ေန႕ေလးၿဖစ္ၿဖစ္ ေကာင္းကင္ကို ေကာင္းေကာင္း ၿမင္ရတဲ့ ေန႕ေလးပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ အခ်ိန္ေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းေသာ မနက္ပါ၊ ညေနပါ စသည္ၿဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾက တာေနမွာေပါ့တဲ့။ ရာသီဥတု မေကာင္းလဲ ေကာင္းပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ရတာ ၿဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ။
အဲလိုစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာေတြဘယ္လိုႏႈတ္ဆက္တာလဲ လို႕ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြရဲ႕ အဓိက ႏႈတ္ဆက္စကားက “ေနေကာင္းလား” “စားၿပီး ၿပီလား” အဲဒါေတြၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။ “မဂၤလာပါ” ဆိုတာ ေတာ့ အၿပင္မွာ တကယ္မသံုးဘူးေလ။ အခန္း အနားေတြမွာမွ သံုးတာ။
“ေနေကာင္းလား” လို႕ႏႈတ္ဆက္တာကိုေတြးၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ကဟိုးေရွးတုန္းက က်န္းမာ ေရးက ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးမယ္နဲ႕တူတယ္။ ေခတ္ကလည္း ေနာက္က်၊ ေဆးဆရာဆို တာလည္း မိရိုး ဖလာ ေဆးဆရာပဲ ရွားရွားပါးပါးရွိ၊ ေတာေတာင္ကလဲ ထူထပ္ေတာ့ ေရာဂါလဲ ထူ လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ေတာ့ က်န္းမာေရးအရ တစ္ခုခုၿဖစ္ရင္ မလြယ္ဘူး နဲ႕တူ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်န္းမာ ေရးက အေရးႀကီးလို႕ အဲလို ႏႈတ္ဆက္တာလားလို႕ေတြးမိတယ္။
“စားၿပီးၿပီလား” ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အခုလို စဥ္းစား မိတယ္။ ၿမန္မာေတြက အစားေကာင္း အေသာက္ ေကာင္းကို ခံုမင္လို႕ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရင္ စားၿပီးၿပီလား တင္မကပဲ ဘာဟင္းလဲ လို႕ပါ ေမးေလ့ရွိၾကသဗ်။ ၿပီးေတာ့ မစားရေသးဘူးဆိုရင္လည္း ေရွးတုန္းကေတာ့ အိမ္လာလည္တဲ့သူ ဆိုရင္ ေကၽြးဖို႕ ၀န္မေလးဘူးနဲ႕တူတယ္။ သဒၶါတရား ထက္သန္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ကို ခံုမင္လို႕၊ ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္လို႕ အဲဒီလို ႏႈတ္ဆက္တာလို႕ ထင္ရတာပဲ။
ရွမ္းေတြက်ေတာ့ ၿပန္ခါနီးႏႈတ္ဆက္ရင္ “ေၿဖးေၿဖးေနာ္”လို႕ ရွမ္းလိုေၿပာေလ့ရွိတယ္ လို႕ၾကားဖူးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရွမ္းၿပည္က ေတာင္ေပၚေဒသ။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေတြမ်ားမယ္။ ကုန္းေတြကမူေတြမ်ား လိမ့္မယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေသခ်ာေလွ်ာက္ဖို႕လိုမယ္ထင္တယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေၿမၿပင္ညီမဟုတ္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲ ႏိုင္တယ္။ က်ိဳးႏိုင္တယ္၊ ပဲ့ႏိုင္တယ္၊ အခန္႕မသင့္ရင္ ေတာင္ေပၚကက်ေသ ႏိုင္ေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေၿဖးၿဖးေနာ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ရတာထင္တာပဲ။
ဒါေတြကစဥ္းစားၾကည့္ထားတာပါဗ်ာ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာ သုေတသနလုပ္ၾကည့္ မွ သိမယ္ ထင္တယ္။ တၿခားဘာသာ စကားေတြနဲ႕ ဘယ္လိုႏႈတ္ဆက္လည္း သိရင္ လည္း စဥ္းစား ၾကည့္ၾကပါ။ ဟုတ္မဟုတ္သိရတာေပါ့။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးရဲ႕ ဓေလ့ေလးေတြက အဲဒီလူမ်ိဳးရဲ႕ အေၿခအေန အခ်ိဳ႕ကို တစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္း ထင္ဟပ္ေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲဗ်ာ။
Thursday, April 9, 2009
ကုိဂိုင္းမ်ိဳး ကိုစာအုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- ဆာပုလင္းကိုစာအုပ္
ဒီေန႕ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကိုဂိုင္းမ်ိဳး အတူထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ ကိုစာအုပ္က ကိုဂိုင္းမ်ိဳးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႀကည့္ၿပီး
စာ-“ကိုဂိုင္းမ်ိဳး အက်ီၤ အသစ္၀တ္ထားပံုေထာက္ေတာ့ မေန႕က ဒဂံုစင္တာသြား တယ္ထင္ပ၊ အဲဒီမွာ အက်ႌ ၀ယ္ ၿပီးေတာ့ အၿပန္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခ်စ္တီးဆိုင္မွာ ဆိတ္သားႏွပ္နဲ႕ ထမင္းစားခဲ့ေသး တယ္ မဟုတ္ လား။ အဲ ထမင္းဆိုင္ထဲ မ၀င္ခင္မွာ ေရွ႕က စတိုးဆိုင္မွာ စီးကရက္တစ္ဗူး၀ယ္ေသးတယ္ေလ။ စားၿပီးေတာ့မွ ဗားကရာ လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ ၿပန္လာခဲ့တာ ဟုတ္တယ္ဟုတ္”
ကိုစာအုပ္ေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤ၏ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္ အုပ္ ေတြ႕ရေလသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္
ဂိုင္း-“ကေလးကလားေတြလုပ္ေနၿပန္ၿပီလား ကိုစာအုပ္”
စာ-“ဘယ္ကကေလးကလားလဲဗ် က်ဳပ္ေၿပာတာေတြမွန္တယ္မဟုတ္လား”
ဂိုင္း-“ခင္ဗ်ားက ေယဘူယ်ေတြေၿပာတာကိုဗ် မွန္မွာေပါ့ က်ဳပ္ အက်ႌအသစ္ ၀တ္လာမွေတာ့ ၀ယ္ ထား တယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က၀ယ္ရင္လည္း ဒဂံုစင္တာက သူငယ္ခ်င္း ဆိုင္မွာ ၀ယ္ ေနက်ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဗားကရာလမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ၿပန္တယ္ဆိုတာလည္း ဗားကရာလမ္းမွာ က်ဳပ္ငွား ေန က်စာအုပ္ဆိုင္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိေနလို႕ပါ၊ က်န္တာ ေတြလည္း ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေၿပာၿပ ထားဖူး လို႕သိတာပါ”
ကၽြန္ေတာ္က၀င္ေၿပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုးမွန္တယ္ဆိုေတာ့ တယ္ဟုတ္ပါလားဗ် ကိုစာအုပ္ရ”
စာ-“ဟုတ္ရမယ္ေလ ဒါက စံုေထာက္လို ေတြးတတ္ဖို႕လိုတယ္”
ဂိုင္း-“က်ဳပ္ေၿပာတယ္ ခင္ဗ်ားဟာေတြက ေယဘူယ်ပဲမွန္မယ္ လက္ေတြ႕မွာ သံုးလို႕ မရဘူး က်ဳပ္ဖတ္ ႀကည့္သေလာက္ေတာ့ ရွားေလာ့ဟုန္း၊ ေမာင္စံရွား၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ အကုန္ အတူတူပဲ။ လက္ေတြ႕ မွာ သိပ္အသံုး မ၀င္ဘူး။ က်ဳပ္က စာေရးဆရာ ေတြကို ေ၀ဖန္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ေတြးပံု ေတြးနည္းကို ေၿပာတာ”
ကၽြန္ေတာ္ကကိုဂိုင္းမ်ိဳးကို ေမးၾကည့္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္-“ဟုတ္လား ကိုဂိုင္းမ်ိဳးရ ဘာလို႕တံုး ရွင္းပါဦး”
ဂိုင္း-“သူတို႕ေတြးတာေတြက generally မွန္ႏိုင့္တဲ့ ဟာေတြေပၚကို မူတည္ၿပီး ေတြးတာဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ ၀တၳဳထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ လူသတ္သမားက နံရံမွာစာေရးသြားတာ။ စာက ႀကမ္းၿပင္ကေန ငါးေပေလာက္မွာ ရွိတာဆိုေတာ့ လူသတ္ သမားရဲ႕ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိမယ္လို႕ ဆိုသဗ်။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူေတြက မ်ားေသာအားၿဖင့္ စာေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးနဲ႕ တည့္တည့္ ကိုပဲ ေရးတတ္ၾကလို႕တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေယဘူယ်ေတာ့ မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ိန္းေသေၿပာဖို႕ေတာ့ ခက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လို ဆိုရင္ မ်က္လံုးနဲ႕ တည့္တည့္မွာ ေရးခ်င္မွေရးမွာေပါ့။ နည္းနည္း ၿမွင့္ေရးခ်င္လည္း၊ ႏွိမ့္ ေရးခ်င္လည္း ေရးမိမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လူသတ္သမားရဲ႕ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္လို႕ အတိအက်ေၿပာ လို႕ေတာ့ ဘယ္ ရမွာလဲ”
ကိုစာအုပ္က လက္ဖက္ရည္တစ္က်ိဳက္ေသာက္ၿပီး
စာ-“ေဟ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္က လူသတ္သမားကိုိ စံုေထာက္ေနတာ ေလ။ လူ႕ဂြစာကို စံုေထာက္တာ မဟုတ္ဘူး”
ဂိုင္း-“အဲလိုေၿပာလို႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်။ အားလံုး အတြက္မွန္ရမွာေပါ့။ လူက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာကိုး”
စာ-“အဓိက ကေယဘူယ်ေတြ မွန္ဖို႕လိုတာေလ။ အဲဒီကေန ဆင့္ပြားၿပီးမွ ေတြးလို႕ရမွာေပါ့ဗ်”
ဂိုင္း-“က်ဳပ္ကေတာ့ သိပ္အလုပ္ၿဖစ္တယ္ မထင္ေပါင္၊ ကဲခင္ဗ်ားသိပ္ေတာ္ေနရင္ ဟိုေဒၚႀကီးၿမကို ၾကည့္ၿပီး ေၿပာစမ္းဗ်ာ”
ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက ဆိုင္ေရွ႕တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုႀကီးသိန္းႏွင့္ ရပ္စကားေၿပာေနေသာ ပြဲစားဦး ေသာင္း ၏ မိန္းမ ေဒၚႀကီးၿမကို ေမးေငါ့ၿပသည္။ ကိုစာအုပ္က ေမးေစ့ကိုလက္ၿဖင့္ပြတ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္း စားဟန္ၿဖင့္
စာ-“ အင္း ေစ်းၿခင္းထဲမွာ ၾကက္ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းထြက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးႏွစ္ေတာင့္ လဲေတြ႕တယ္။ တန္ေတာ့ သူ႕ေယာက္်ားပြဲစား ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ပြဲၿဖစ္ပံုရတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေဒၚၿမႀကီးက အရင္ကဆိုဒီလို ရပ္စကား ေၿပာဖို႕ေနေန ေစ်းၿခင္းကို ဖြက္ကိုင္ၿပီး လမ္းဟိုဘက္က သုတ္သုတ္ သြားတာ။ အခုေတာ့ ဟင္းေကာင္း ေတြ၀ယ္လာတာ ၾကြားခ်င္လို႕ ဒီဘက္ကို လာၿပီး စကားမရွိ စကား ရွာ ေၿပာ။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးဆိုတာလည္း ပံုမွန္ အစားအစာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ ေလတစ္ကူးတက စားတာလို႕ေၿပာလို႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္နည္း မဟုတ္တနည္း အဆင္ေၿပလို႕ပဲရွိရမယ္။ အဆင္ေၿပ စရာဆိုလို႕လည္း သူ႕ေယာက္်ားပြဲၿဖစ္လာတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကဲမယံုရင္ ေမးၾကည့္ဗ်ာ”
ကိုစာအုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အၿငင္းအခံုတြင္ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ရဦးမည္။ ေဒၚႀကီးၿမကိုေအာ္ ေမးလိုက္သည္။
“ေဒၚႀကီးၿမ ဦးေလးေသာင္း ပြဲၿဖစ္တယ္ထင္တယ္ေနာ္”
ေဒၚႀကီးၿမမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကေၿပာခ်င္ေနသည္မသိ ကိုႀကီးသိန္းႏွင့္ စကားအၿမန္ၿဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ုိင္း ကိုလာထိုင္ကာ ေရပက္ မ၀င္ ေအာင္သူ႕ေယာက္်ား အဆင္ေၿပေနသည့္ အေၾကာင္းကို နာရီ၀က္ခန္႕ ေၿပာ သြားေလသည္။ မည္သူမွ် စကား၀င္ေၿပာဖို႕ရာ အခြင့္မရခဲ့။ အားလံုး မ်က္ႏွာေတြရွံ႕မဲ့ၿပီး သူႀကြားသမွ် အင္းအဲ လိုက္ ေနရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုး၀ါးေၾကာင္း ကိုႀကံဳဖူးသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။ လံုး၀မသိတတ္။ တစ္ဖက္သားစိတ္မ၀င္စားမစားလည္း မသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံံုးေယာက္မွာ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထား သလိုၿဖစ္ေနေလ၏။ ဒီကေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြးေႏြးေနေသာ စကား၀ိုင္းေလးမွာ ေဒၚႀကီးၿမ၏ စကားသံေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ ကြယ္သြား ေလၿပီ။ ကၽြန္္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ကို အီစလံေ၀သြားသည္။ အားရေအာင္ေၿပာၿပီး သူထြက္သြားမွ သက္ၿပင္း ခ်ႏိုင္ၾက ေလသည္။
ဂိုင္း-“ဘယ္လိုလည္း စံုေထာက္ေက်ာ္ႀကီးရ ေဒၚႀကီးၿမက အဲလိုလာေၿပာမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ ဆိုတာက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားေရႊဥာဏ္ေတာ္က မသိပါလားဗ်”
ကိုစာအုပ္ႀကီးမွာ ဘာမွ ဆက္မေၿပာႏိုင္ေတာ့ပဲႏွင့္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ စာအုပ္ကို သာ မ်က္ေမွာင္ ႀကီးႀကဳတ္ၿပီး ဖတ္ေန ပါေတာ့သည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
April,2009
Tuesday, April 7, 2009
လွည္း၀န္ရိုးသံတစ္ညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း
“လွည္း၀န္ရိုးသံတစ္ညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း”
ဆုိတဲ့စာေၾကာင္းေလးကို လူတိုင္းသိၾကမွာပါ။ ပုဂံမွာ ရွိတဲ့ ဘုရားအေရအတြက္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုရားေစတီေပါင္း ၄၄၄၆၇၃၃ ရွိတယ္လို႕ မွတ္သားရပါတယ္။ ေစတီေပါင္း ေလးသန္းေက်ာ္ ေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္ကတည္း ကသင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မွန္၏ မမွန္၏ တစ္ခါမွ ေမးခြန္း မထုတ္ဖူးပါ။
ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ စာအုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့မွ ပုဂံမွာ ရွိတဲ့ ေစတီ ေပါင္းက ႏွစ္ေထာင္ေက်ာင္ပဲ ရွိပါ သတဲ့။
ေလးသန္းနဲ႕ ႏွစ္ေထာင္ ဘာၿဖစ္လို႕ မ်ား ဒီေလာက္ကြာရတာလဲ။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ေၿပာပါတယ္။ သာမန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ သိႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ ဧရိယာေလးမွာ ေစတီေလးသန္း ေနရာခ်ၾကည့္ပါဦး လူေတာင္ ေနစရာရွိ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ႏွစ္ကာလေရြ႕ေလွ်ာလို႕ ပ်က္စီးသြားတယ္ဆိုတာ လည္း မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဆရာႀကီးက ေဆြးေႏြး ထားတာပါ။(ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ သမိုင္းႏွင့္စကားေၿပာၿခင္း)
ခက္တာက အဲဒီအဆိုကို မွန္မမွန္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါမွ ေသခ်ာ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံထားတာပဲ။ အခုသိေတာ့ မွတၿခား website ေတြရွာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လည္း ဟုတ္တယ္တဲ့။ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ပဲတဲ့။ ဒီမွာ ဖတ္ႀကည့္လို႕ရပါတယ္။
အဲလိုသိလိုက္ရေတာ့ တစ္သက္လံုး အလိမ္ခံရပါလားဆိုၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွတ္တမ္းတင္တဲ့သူေတြက ခ်ဲ႕ကား သလိုၿဖစ္ေနတာေပါ့။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးမွ ယံုသင့္တယ္ဆိုတာ ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။
Friday, March 27, 2009
ကို ဂိုင္းမ်ိဳး၊ ကိုစာအုပ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- စီးကရက္ႏွင့္ ကြမ္းယာ
ဒီေန႕ မနက္ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးေရာ ကိုစာအုပ္ပါေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီ။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးဆြဲေပးၿပီး
ဂိုင္း- ေနာက္က်လွေခ်လား။ လာထိုင္။
ကၽြန္ေတာ္- ဟုတ္တယ္ဗ် မေန႕က အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်လို႕ အခုမွႏိုးတယ္။
ဂုိင္း- ဒါဆိုလည္း လန္းဆန္းသြားေအာင္ က်ဆိမ့္ေလးေသာက္လိုက္။
ေၿပာေၿပာဆိုဆို သူက စာပြဲထိုးေလးကို လွမ္းေခၚၿပီး က်ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာသည္။ တစ္ဆက္ ထည္း လန္ဒန္ တစ္ပြဲပါမွာလိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ လန္ဒန္ေရာက္လာေတာ့ သူက စာပြဲထိုးေလးခါးမွ မီးၿခစ္ကို ၿဖတ္ ခနဲဆြဲယူလိုက္ၿပီး လန္ဒန္ကို မီးညွိလုိက္ၿပီး အားပါးတရဖြာေနေလသည္။
စာ- ေဟ့ဂိုင္းမ်ိဳး မင္းေဆးလိပ္မီးခိုးေတြက ငါ့ဆီေရာက္လာၿပီကြာ။ ငါက အလိုလိုေနရင္း စကင္း စမုတ္ကာ ၿဖစ္ေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္တယ္ကြာ။
ဂိုင္း- အပို္ေတြေၿပာမေနပါနဲ႕ စာအုပ္ရာ ဒီေလာက္နဲ႕ ဘာမွ မၿဖစ္ပါဘူး။
ကိုစာအုပ္မွာ ေဆးလိပ္လံုး၀ မေသာက္ေခ်။ ထို႕အတူ ကြမ္းလည္းမစား။ အရက္လည္း မေသာက္။ ဘာဆိုဘာ မွ မလုပ္ေခ်။ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ဟုဆိုခ်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ ေယာက္က်ားေလး ဆိုရင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ သည္ဟုထင္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေဆးလိပ္ဖြာသည္။ ကြမ္းစားသည့္ သူႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္လည္း တစ္ယာ ႏွစ္ယာ စားၿဖစ္ေလသည္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ေယာက္က်ားဆိုတာ စံုမွ ဆိုတဲ့ စကားကို စြဲေနေသာေၾကာင့္ လားေတာ့ မသိ။
စာ- ခက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ ဘာလို႕မ်ားေရာဂါကို ၀ယ္ယူခ်င္ၾကလည္း မသိဘူး။ ဘာမွလည္း အက်ိဳးမရွိ။
ဂိုင္း- အက်ိဳးမရွိဘူးလို႕ ဘယ္သူေၿပာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စိတ္ခံစားမႈ႕ကို ဦးစားေပးတာ။ လူမွာ အဲဒါ အဓိကပဲ။
စာ- စိတ္ခံစားမႈ႕ဟုတ္လား။ ေနပါဦး။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဘာမ်ား စိတ္ခံစားမႈ႕ ေပးလို႕တံုး။ ငါေတာ့ ေဆးလိပ္ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြမ္းၿဖစ္ၿဖစ္ ဘာမွ ေကာင္းတယ္ မထင္ေပါင္။ အေရမရ အဖတ္မရနဲ႕။
ဂိုင္း- ခင္ဗ်ား ဒါကို မေကာင္းဘူးလို႕ ဘယ္သူေၿပာလည္း။ ဒါေတြက တစ္ကယ္ေတာ့ လူတိုင္း ကို စြဲသြားေစႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိလား။ လူ႕စိတ္က အရိုင္းစိတ္ဗ်။ အဲဒီ အရုိင္းစိတ္ကို အသိဥာဏ္ ဆိုတာ နဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႕။ ခင္ဗ်ားကို လည္း ကြမ္းၿဖစ္ၿဖစ္ ေဆးလိပ္ ၿဖစ္ၿဖစ္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ ေလာက္ပဲ ေန႕တိုင္း ေသာက္ၾကည့္ စားၾကည့္။ စြဲသြားေစရမယ္။ ဒါေတြက မေကာင္းဘူးလို႕ လူေတြက ယူဆထားလို႕ ကိုယ့္ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထားလို႕ ခင္ဗ်ား မစားတာေလ။ မေကာင္းရင္ ဘယ္သူက အလကား ပိုက္ဆံ အကုန္ ခံၿပီး စားမွာတုန္းဗ်။
စာ- ခင္ဗ်ားတို႕က အဲဒါ အသိဥာဏ္ မႀကြယ္၀ေသးတာပဲ။ ခင္ဗ်ားသိလား။ အဲဒီ စီးကရက္ ထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံၿခား ႏုိင္ငံေတြက ေဆးလိပ္ကို ဒီလို ေစ်းေပါေပါနဲ႕ ရမယ္ထင္လား။ ေနရာတိုင္းေရာ ေသာက္လို႕ရမယ္ထင္လား။ စင္ကာပူမွာဆို စီးကရက္ ဘယ္ေလာက္ ေစ်းႀကီး သလဲ သိလား။ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ ဗူးခြံမွာ စီးကရက္ေၾကာင့္ ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါပံုးဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးပံုေတြကပ္၊ အခြန္အရမ္းေကာက္၊ ၿပီးေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရဇံုေတြလုပ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြကို စည္း၀ုိင္းေလး၀ိုင္း ေဆးလိပ္ခြက္ အေနနဲ႕ ႏို႕ဆီဗူးခြံ အစုတ္ကို တင္ထား။ ေဆးလိပ္ ေသာက္တဲ့သူ အတြက္ လူ႕အသို္င္းအ၀ိုင္းမွာ သီးသန္႕ႀကီး ၿဖစ္ေနေအာင္ ရွက္လာေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ထား တာသိလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံေတြမွာ သာ ဒီလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ေသာက္လို႕ ရေနတာ။
ကၽြန္ေတာ္- ဟုတ္လား ကိုစာအုပ္ရ။ အဲလိုႀကီးလား။
စာ-ဒါေပါ့။ ကြမ္းဆိုပိုဆိုးေသး။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံပဲ ကြမ္းကို က်ယ္က်ယ္ၿပန္႕ၿပန္႕ စားၾကေတာ့ တယ္ထင္တာပဲ။ ကြမ္းစားတာ တအား ရုပ္ပ်က္တာေလ။ ႏိုင္ငံၿခားသား ၿမင္ရင္ အထင္ေသး စရာဗ်။
ဂိုင္း- အင္းကိုစာအုပ္ ကိုစာအုပ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ က အေနာက္တိုင္းက လူေတြကို ပဲ အထင္ႀကီးတာကိုး။ သူတို႕ လုပ္မွ အေကာင္းထင္ေနတာ။ ဒါလည္း အၿပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီဒီယာေတြက သူတို႕ပဲ ႀကီးစိုးထားတာကို။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားႀကည့္ တကယ္လို႕ အေမရိကန္က လူေတြက ကြမ္း တစ္ၿပစ္ၿပစ္နဲ႕ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဒီလုိေၿပာဦးမလား ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ပါးစပ္ကေလး နီေနတာ အရမ္း စမတ္ ၿဖစ္တာပဲ ေတာင္ ခင္ဗ်ားလိုလူေတြက ေၿပာခ်င္ေၿပာဦးမွာ။
စာ- ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား သက္သက္ ကပ္ေၿပာတာ။
ဂိုင္း- ကြမ္းစားတာ ရုပ္ပ်က္တာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္ေက်း မႈ႕ဗ်။ ေရွးတုန္းကတည္းက စားလာၾကတယ္။
စာ- ဟာ ယဥ္ေက်းမႈ႕ ဆိုၿပီး မေကာင္းတာဆိုရင္ ေကာ ခင္ဗ်ားက လက္ခံမွာလား။ ဥပမာ ပုဆိုး၀တ္တာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ယဥ္ေက်းမႈ႕ ဒါေပမယ့္ ဒါက ေနရာတိုင္း အဆင္မေၿပဘူး။ ေဆာက္လုပ္ေရး ဆိုဒ္ထဲ မွာ တိုက္ အၿမင့္ ႀကီးေတြေပၚမွာ အလုပ္ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ပုဆိုးနဲ႕ ေဘာင္းဘီ ဘယ္ ဟာ၀တ္တာ ပို ေဆ့(ဖ္) ၿဖစ္လဲ။ ယဥ္ေက်းမႈ႕ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ား ၿငမ္းေပၚကို ပုဆိုးနဲ႕ တက္မလား။
ဂိုင္း- ဒါကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေလ။ အဲလို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘယ္လုပ္ပါ့မလဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ကြမ္းစားတဲ့သူ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူကို ခင္ဗ်ားလိုေတာ့ အထင္မေသးဘူး။ ကိုယ့္ အႀကိဳက္နဲ႕ကိုပဲ။
စာ- ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ား အႀကိဳက္က သူမ်ားကို မထိခို္က္ေစနဲ႕ေလဗ်ာ။ အခုဟာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိခို္က္ေန ၿပီ။
ဂိုင္း- ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားကို မထိခိုက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္၀ိုင္းသြားေသာက္မယ္ဗ်ာ။
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက လက္ဖက္ရည္ခြက္ ေလးနဲ႕ လန္ဒန္ပြဲေလးမၿပီး ေဘးက လြတ္ေနတဲ့ ၀ိုင္းမွာ ေၿပာင္းထိုင္လိုက္သည္။ ထိုေန႕ ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က မၿပန္ မခ်င္း ကိုစာအုပ္က ေဆးလိပ္မေကာင္း ေၾကာင္း ကြမ္း မစားသင့္ ေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ခ်ာရိုက္ေနပါေတာ့တယ္။
မိုးတိမ္ညိဳ
Wednesday, March 25, 2009
ကို ဂိုင္းမ်ိဳး၊ ကိုစာအုပ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္- ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္း
ဤအေၾကာင္းအရာမ်ား သည္ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေသာ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ကိုစာအုပ္ တို႕ အေၾကာင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕သာ ႀကီးေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႕၏ နာမည္မ်ားမွာ နာမည္ အရင္းမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ နာမည္ ေၿပာင္မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ကို ဂိုင္းမ်ိဳး ဟူေသာ နာမည္မွာ သူ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေခၚဆိုရာမွ တြင္သြားခဲ့ ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ၿဖစ္ပံုမွာ သူတို႕ ၏ ေဒသဘက္တြင္ အလြန္ဘုေၿပာေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ သူမ်ား ကၿဖဴလွ်င္ သူကမဲ။ သူမ်ားက မဲလွ်င္သူကၿဖဴ စသည္ၿဖင့္ မည္သည့္ အရာကို မဆို ဘုေၿပာတတ္ သည္ဟု နာမည္ႀကီးေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဓါးထိုးခံရၿပီး ေသသြားသည္ ဟုဆို၏။ ထို႕အတူ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးသည္လည္း မည္သို႕ ဗီဇပါလာသည္ မသိ။ ငယ္ငယ္ ကလည္း ကဘုက လန္႕ ေၿပာသည္။ ဂြတိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕အေမက ” မင္းက ဦးဂိုင္းမ်ိဳး အတိုင္းပဲ ရြာမွာဆို ဓါးထိုးခံရၿပီ” ဟုေၿပာဆိုရာ မွကိုဂိုင္းမ်ိဳးဟု နာမည္တြင္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ မူ ပတ္၀န္းက်င္က ပါ သူ႕ကို ကိုဂိုင္းမ်ိဳးဟုသာ ေခၚဆိုေလသည္။
ကိုစာအုပ္သည္လည္း သူ၏ နာမည္ အရင္းမဟုတ္ေခ်။ သူသည္ ေနရာတကာ လိုအပ္သည္ထက္ပို ၿပီး စည္းစနစ္ အလြန္က်သည္။ ေစ့စပ္သည္။ မဟုတ္တာမလုပ္။ လူေတြနဲ႕ အဆင္ေၿပေအာင္ေနသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ မွန္လြန္းသည္။ စာအုပ္ႀကီး အတိုင္း သာလုပ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ကိုစာအုပ္ဟု အမည္တြင္ သြားၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင္မွာေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္သည္ ပညာရွိမ်ားၿဖစ္ေလသည္။ သူ႕နည္း သူ႕ဟန္ႏွင့္ ပညာရွိၾကသည္။ အဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သည္ လံုး၀မတည့္ၾကပါ။ မတည့္ ဆိုသည္ ထက္ မတဲ့ အတူေန ဟုဆိုရမည္ၿဖစ္ေလသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရင္လည္း မေနႏုိင္ ေတြ႕ ၿပန္ရင္ လည္း ထရိုက္မတတ္ စကားႏိုင္လုၾကေလသည္။ ၿပီးေတာ့ လည္း ဘာမွမဟုတ္။ ေနာက္ေန႕ထပ္ေတြ႕လွ်င္ လည္း ထပ္စကားႏိုင္လုၾကသည္သာၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အလြန္ခင္ပါသည္။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီတစ္ေယာက္ လိုခင္ၾကေလသည္။ သူတို႕ ဆီမွ ပညာအမ်ား ႀကီးရသည္ ဟုယူဆသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႕လို အေတြးအေခၚမေကာင္း သၿဖင့္ သူ႕တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၿငင္းခံု ၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ဗဟုသုတၿဖစ္ဖြယ္၊ မွတ္သားဖြယ္ရာမ်ားသာ ၿဖစ္ေလသည္။ သူတို႕ကလည္း မ်ားေသာ အားၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကားေနလုပ္ၿပီးသာ ၿငင္းၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားမ်ား ၿဖစ္ၾကသည့္ အေလွ်ာက္ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးတြင္ ဆံုေလ့ရွိၾကသည္။ ဆိုင္ကေလးမွာ သိပ္လည္း မႀကီး သိပ္လည္း မငယ္ အေနေတာ္ ၿဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းသည့္ အၿပင္ နံနက္ဆိုလွ်င္ မုန္႕ဟင္းခါး၊ မုန္႕တီ၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ တို႕ပါရသည္။ ဆိုင္ရွင္ကလည္းရင္းႏွီးေနၿပီ ၿဖစ္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လာလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ကို သူမ်ားထက္ေကာင္းေအာင္ ေဖ်ာ္ေပးေလသည္။
ဒီေန႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုစာအုပ္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေဘာလံုး ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနေလသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုဂုိင္းမ်ိဳးပါေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္မွာၿပီးသည္ အထိ ကိုစာအုပ္ ေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ေသး။ ခဏေနမွ အသက္ၿပန္၀င္ လာဟန္ၿဖင့္
စာ- ဒီေန႕ေတာ့ ဗ်ာ မန္ယူပဲ ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။
သူက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိေၿပာသည္။
ဂိုင္း- ေနပါဦးဗ် ကိုစာအုပ္ရ။ အဲဒီ ေဘာလံုးအသင္းမွာ ခင္ဗ်ားရွယ္ရာ ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးသမား ထဲမွာ ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားပါလို႕လား။ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ သဲႀကီးမဲႀကီး ၿဖစ္ေနပံု ေထာက္ေတာ့။
ေၿပာလို႕သာ ေၿပာသည္။ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက ေဘာလံုး၀ါသနာမပါပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပါသည္လည္း မဟုတ္ မပါသည္လည္းမဟုတ္။
စာ- ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ ဂြပဲ။ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲ ကို ခံစားၾကည့္တာဗ်။
ဂိုင္း- ေဘာလံုးပြဲမ်ား။ ဘာမ်ား ခံစားစရာရွိတုန္း။ ခင္ဗ်ားဖတ္ဖူးလား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားတာ။ ၿဂိဳသားတစ္ေယာက္က ေဘာလံုးပြဲကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႕ၿဂိဳလ္ကို ၿပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီလို report တင္တယ္တဲ့။ ” ကမာၻၿဂိဳလ္ ေပၚရွိ ဥေရာပဟုေခၚေသာ ေဒသတစ္ခုရွိ ေၿမကြပ္လပ္ ခပ္က်ယ္က်ယ္တြင္ ေလၿဖည့္ထားေသာ ရာဘာလံုး တစ္လံုးကို လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ ၀ိုင္းလုရာတြင္ လူေပါင္း ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာက စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရွဳ႕ၾကသည္ ထူးဆန္းေပစြ” တဲ့။ ဟားဟား ခင္ဗ်ားတို႕ ေဘာလံုးက အဲလိုဗ်။
စာ- မင္းေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတာပဲ ဂိုင္းမ်ိဳးရာ။ တကယ္ေတာ့ ေဘာလံုးကစားနည္းဆိုတာ အႏုပညာကြ။ စီမံ ခန္႕ခြဲမႈ႕ အႏုပညာ။ စိတ္ခံစားမႈ႕ပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ၿခင္းစီရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ႕ေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ႕ ေတြကို စီမံခန္႕ခြဲရတဲ့ အႏုပညာတစ္ခုကြ။ အဲဒါေၾကာင့္ လူေတြစိတ္၀င္စားၾကတာ။
ဂိုင္း- အံ့ၾသပါ့ဗ်ာ။ ဒီဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ဟာကိုမ်ား ဒီေလာက္ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ခံလို႕။
စာ- ဒါကေတာ့ကြာ မင္းကမွ မခံစားတတ္တာ။ မင္းကအဲလို ခံစားတတ္ေအာင္ အသိပညာ ႏံုနဲလို႕ေနမွာေပါ့ ကြ။
ကိုစာအုပ္က အခြင့္အေရးရတုန္း ႏွိပ္ကြပ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုဂိုင္းမ်ိဳးက မၿဖံဳ။
ဂိုင္း- မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႕က သာတစ္ဆိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ေနတာ။ ပံုမွန္ အပ်င္းေၿပေလာက္ ၾကည့္ေတာေရာေပါ့။ အခုဟာက ေန႕ မအိပ္ညမအိပ္နဲ႕။ ညႏွစ္နာရီဆိုလည္း ၾကည့္ သံုးနာရီဆိုလည္း ၾကည့္။ ေငြလဲကုန္ လူလည္း ပင္ပန္းေသး။ ၿပီးေတာ့ လည္း ေဆြးေႏြးလိုက္က်တာေတြက ေနာက္ရက္ပဲ ဥေရာပ ကလပ္ အသင္းတစ္ခုကို သြား အုပ္ခ်ဳပ္ရေတာ့ မွာလိုလို။ ဟုိလူက ဒါၿဖစ္လို႕ကြ။ ဒီလူကို ဒီနားပို႕ လိုက္ရင္ပိုေကာင္းမွာနဲ႕။ ဟိုလူကို ဟိုလိုလုပ္ရမွာနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲသိ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲတတ္။
စာ- မင္းေတာ္ေတာ္ေ၀းတာပဲကြာ။ ဒါမ်ိဳးက ခံစားတတ္မွ။ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး အလကားပဲ။ ဒီမယ္ ေဘာလံုးဆို တာ သာမန္ကစားနည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ အဆင့္အတန္းေတာင္ ေဘာလံုး နဲ႕ ၿမင့္ တင္လို႕ ရတယ္ကြ။
ဂိုင္း- အဲဒါဆိုလည္းဗ်ာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကန္တဲ့ပြဲတို႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကန္တဲ့ ပြဲတို႕ဒါမ်ိဳးအားေပး ေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာ က ကိုယ္နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံကလူေတြကန္ၾကတာမ်ား အသည္းအသန္ ၿဖစ္ရတယ္လို႕ ။
စာ- ဟာဒါကေတာ့ ကြာ ဂီတ လိုေပါ့။ ဂီတဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံက ၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္လူမ်ိဳးရဲ႕ ဂီတၿဖစ္ၿဖစ္ ခံစား လို႕ရတာပဲကြ။
အေၿခအေနက တင္းမာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေၿပာရေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္- ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္း ဗ်ာ ေတာ္ပါေတာ့ ၿငင္းမေနပါနဲ႕ေတာ့။ ကိုယ့္၀ါသနာနဲ႕ကိုပဲဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဘယ္တူႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဂိုင္း- တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မတူႏိုင္တာေတာ့ သိပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ ေၿပာဦးမယ္ ကိုစာအုပ္ရ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မန္ယူကလပ္အသင္းမွာ လူလိုရင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ တူေလးကို ေခၚစမ္းပါဗ်။ ညေနဆိုဟုိဘက္ ကားလမ္းမွာ ေဘာလံုးကန္ကန္ေနတာ စိတ္မခ်လို႕ဗ်။ ဟားဟား။
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကိုဂိုင္းမ်ိဳးသည္ လက္ဖက္ရည္ကို ဂြပ္ခနဲက ေမာ့ေသာက္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
ထိုေန႕ အတြက္ေတာ့ ကိုစာအုပ္ ဘာစကားမွ မေၿပာပဲ ဂ်ာနယ္ ကိုသာ တြင္တြင္ႀကီး ဖတ္ေနပါေတာ့ သည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
မုိးတိမ္ညိဳ
မတ္လ၊ ၂၀၀၉။
Tuesday, March 24, 2009
လြဲေနေသာ“စံ“
ဤဘေလာ့တြင္ ပထမဆံုးတင္ေသာ ပို(စ္) ၿဖစ္ပါသည္။ အနည္းငယ္ ၿပန္လည္ ၿပင္ဆင္ထားပါသည္။
***********************************************************************
လြဲေနေသာ“စံ“
ကၽြန္ေတာ္သည္ စည္းစနစ္က်သူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ (သို႔မဟုတ္) စည္းစနစ္က်သူ တစ္ဦးဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္၏ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ မထင္ၾကပါ။ ငေၾကာင္၊ ဘ၀င္ရူးဟုသာထင္ၾကပါသည္။ သူတို႕ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ 'စံ' ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သာေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ အၿငင္းပြားေလ့ရွိသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ေနရင္း လမ္းေဘးသို႕ ေဆးလိပ္တိုကို လြင့္ပစ္ ေသာသူကို၄င္း၊ ေၿမာင္းထဲသို႔ ပလပ္စတစ္အိပ္ခြံပစ္ခ်ေသာသူကိုလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကႏွိပ္ကြပ္သည္။
” ေအး မင္းတို႔လို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေကာင္ေတြရွိေနလို႔ ငါတို႔ ႏိုင္ငံမတိုးတက္တာကြ၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသာ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယူၿပီး စည္းကမ္းရွိေနရင္ ငါတို႔ ႏုိင္ငံ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီေနၿပီကြ”
သူတို႔ကလည္းၿပန္ေခ်ပသည္။
”ေဟ့ေကာင္ရ ဒါမ်ိဳးစည္းကမ္းဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံ လံုးအတိုင္းအတာနဲ႕လုပ္မွရမွာကြ၊ ဥပမာကြာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လိုလမ္းေထာင့္ တိုင္းမွာသာ အမိႈက္ပစ္စရာ အမိႈက္ပံုးရွိေနရင္၊ လမ္းေတြက နဂိုကတည္းက သန္႕ရွင္းၿပီး အမိႈက္ပစ္ရက္စရာမရွိရင္ ဘယ္သူမွ လမ္းေဘးကို အမႈိက္မခ်ဘူးေဟ႔ေကာင္”
ထိုအခါကၽြန္ေတာ္က
”ေအး ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ဒါေပမယ့္ဒီလိုအေၿခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ေစာင့္မေနပဲ အခုကတည္းက တစ္ေယာက္ခ်င္း စီကနားလည္မႈ႕နဲ႕႔စည္းကမ္းရွိသြားရင္ သူ႔ဟာသူတိုး တက္သြားမွာကြ”
တစ္ေယာက္က ၀င္ေၿပာသည္။
”ေဟ့ေကာင္ ကိုႀကီးက်ယ္ရာ အပိုေတြေလွ်ာက္ေၿပာမေနပါနဲ႕၊ ေခြးေဟာင္လို႕ ေတာင္ မေရႊ႕ပါဘူးကြာ၊ မင္းကေရာဘယ္ေလာက္စည္းကမ္းရွိႏိုင္လို႔ လည္း”
မၿဖစ္ေခ်ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မူကိုထိလာၿပီ။
”ေအး ငါကအၿမဲ ငါမူနဲ႕ ငါေနတာကြ၊ မယံုရင္မင္းတို႕႔ေစာင့္ၾကည့္ေန။ ငါ့ သံုးတဲ့ အမႈိုက္က လမ္းေဘးတို႕ ၊ေၿမာင္းထဲတို႔ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မေရာက္ေစရဘူး။ အရင္ကလည္းမေရာက္ဘူး၊ အခုလညး္မေရာက္ဘူး၊ ေနာင္လည္းေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး ”
ထိုေန႕မွစၿပီးကၽြန္ေတာ့္ စကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္သံုးသည့္ အမႈိက္ကိုစနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ အၿမဲေရာက္ေအာင္ ယခင္ကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္ပါသည္သည္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲေလွာင္ေလွာင္ ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပဲကၽြန္ေတာ့္ မူအတိုင္းသာလုပ္သည္။
တစ္ေန႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အၿပန္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္သည့္ ေဆးလိပ္တိုကို ပစ္စရာ အမႈိက္ေတာင္း ရွာမေတြ႔သၿဖင့္ အိမ္ေရာက္မွပစ္ရန္အိပ္ေထာင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ယူ လာခဲ့သည္။ သူတို႕ ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ထံုးစံအတိုင္း၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ စံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ အိမ္ေရာက္မွ ထိုအမႈိက္ကို စနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေက်နပ္္ေနပါသည္။
ထိုေနည ညစာထမင္းစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ တြင္စာထိုင္ဖတ္ေနစဥ္ အေမက အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ဆြဲၿပီး မီးဖိုထဲမွထြက္လာသည္။
”အေမ ညႀကီးမင္းႀကီးဘယ္လည္းဗ်“
“အမႈိက္သြားပစ္မလို႕ေလ“
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အမိႈက္ကားလာလို႕လား”
ထိုအခါအေမက
“ဟဲ့ နင့္အမႈိက္ကားကမလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ အခုဟာ ေမွာင္တံုး ဟိုဖက္လမ္း ၾကား ထဲသြား ပစ္မလုိ႕ေလ“
“ဟာအေမကလည္းဒီလိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသမွေပါ ့အေမတို႕နဲ႕ခက္ပါတယ္ အဲလိုသာဆို…“ ကၽြန္ေတာ္စကားဆံုးေအာင္ေၿပာခြင့္မရလိုက္ပါ။
“ဟဲ့ငါက ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသခ်င္တာေတာင့္ နင့္အမႈိက္ကားကလာမွ မလာပဲ။ ငါကဒီလိုမပစ္လို႔ ဒါႀကီးကို နင့္အိပ္ယာေပၚလာထားရမွာလား ဒီမွာပင္ပန္းရတဲ့ အထဲနင္ကတစ္ေမွာင့္“
ဟုဆိုကာ အမႈိက္ထုပ္ႀကီးဆြဲၿပီး အေမ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးထြက္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ေဒါသကို ေၾကာက္လို႔လား အမိႈက္အိတ္ႀကီး ကုတင္ေပၚ တင္ၿပီးအိပ္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိ ဆက္ၿပီးေစာဒကမတက္၀ံ့ေတာ့ပါ။ အမႈိက္အိတ္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးလိပ္တိုကေလးရွာ ေကာက္လွ်င္လည္း ေခါင္းေခါက္ခံရသည္သာ အဖတ္တင္မည္ ၿဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မႀကိဳးစားရဲေတာ့ပါ။
ဒီအေၾကာင္းကိုဟိုေကာင္ေတြ မသိေအာင္ေတာ့ လၽွိ့၀ွက္ထား ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
Friday, March 20, 2009
ဆရာေတာ္ ေရစႀကိဳအရွင္ဧသိက- ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ
ဆရာေတာ္ ေရစႀကိဳအရွင္ ဧသိကရဲ႕ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ဖတ္ရွဳ႕သင့္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ ထဲကို ၿပင္ပမွ ေရာေႏွာလာတဲ့ အယူ၀ါဒမ်ားကို ၿပတ္ၿပတ္သား သား ၿငင္းဆိုထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တင္ၿပခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ၿပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ရွဳ႕ၾကည့္ပါခင္ဗ်ား။
***********************************************************
ဆရာေတာ္ေရစႀကိဳအရွင္ဧသိက ၏ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ
ၿပည္တြင္းၿဖစ္နတ္မ်ား ကိုးကြယ္မႈ႕
ၿမန္မာတို႕သည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံၿဖစ္ နတ္မ်ားကို ကူးယူကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသကဲ့သို႕ မိမိတို႕ ၿပည္တြင္း၌လည္း နတ္သစ္ မ်ားကို ေမြးထုတ္၍ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ မဟာဂိရိေခၚ အိမ္တြင္းနတ္ႏွင့္ အေပါင္းပါ ၇-ဦး နတ္အုပ္စုသည္ ၿမန္မာတို႕ ေရွးဦးတီထြင္ခဲ့ေသာ နတ္မ်ားၿဖစ္သည္။
ၿမန္မာတို႕သည္ ပုဂံေခတ္တြင္ နတ္သစ္မ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရာ ပုဂံေခတ္ကုန္ခ်ိန္၌ နတ္ဦးေရ ၂၂-ဦး မွ်ရွိလာသည္။ ထို႕ေနာက္လည္း နတ္သစ္မ်ားကို ဆက္လက္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရာ ပင္းယေခတ္တြင္ ၁-ဦး၊ အင္း၀ ေခတ္တြင္ ၉-ဦး၊ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ ၅-ဦး ေမြးထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ နတ္ေပါင္း ၃၇-ဦးမွ် ရွိလာသည္။ ယင္းနတ္တို႕ ကိုၿမန္မာတို႕က “အၿပင္ ၃၇-မင္း” ဟုေခၚၾကသည္။
ေတာင္ငူေခတ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ နတ္တီထြင္မႈ႕မ်ား တိမ္ၿမဳတ္သြား၏။ နတ္ဆရာတို႕ကလည္း နတ္ဦးေရကို ၃၇-ဦး ထက္ပိုေစခ်င္ဟန္ မတူ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ နတ္မွတ္ပံုတင္ လုပ္ငန္းကို ပိတ္ထားလိုက္၏။
*************************************************************
အခ်ိဳ႕ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားမွာ မူလတင္ပ်ဥ္ေခြရုပ္ပြား၏ ဒူးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ပခံုးႏွစ္ဖက္ေပၚ၌ မတ္ရပ္ရုပ္ပြားကေလးမ်ား ထည့္သြင္းထုလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ပလတ္စတစ္ၿဖင့္ ေလာင္းထားေသာ ရုပ္ပြားၿဖစ္သည္။ ထုိရုပ္ပြားကိုၾကည့္၍ ဆပ္ကပ္ၿပေနသလား ထင္မွားေလာက္ေအာင္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေနပါသည္။
အခ်ိဳ႕ ဘုရားရင္ၿပင္ေတာ္ေပၚ၌ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဘုိးဘိုးေအာင္၊ ေအာင္မင္းေခါင္စေသာ ဘိုးေတာ္ဆိုသူ စိတၱဇရုပ္ေကာင္တို႕ကို ၿပဳလုပ္ထားၾကရာ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ၿဖစ္ေပသည္။
***************************************************************
ေထရ၀ါဒ အၿမင္ႏွင့္ ကယ္တင္ရွင္
ေထရ၀ါဒ ေဒသနာအစဥ္၌ ကယ္တင္ရွင္ဟူ၍ မရွိ။ ကယ္တင္ေပးႏိုင္သူ ဟူ၍လည္း မရွိေပ။ ဗုဒၶဘုရားကိုယ္တိုင္ လည္း လူသားတို႕အတြက္ကယ္တင္ရွင္ မဟုတ္ခဲ့။ လူသားတို႕ အတြက္ “လမ္းညႊန္သူ” သာၿဖစ္ေလသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္က-
“ခ်စ္သားတို႕၊ သင္တို႕လြတ္ေၿမာက္မႈ႕ အတြက္ သင္တို႕ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္အပ္၏။ ဘုရားရွင္တို႕ မည္သည္ လမ္းညႊန္ေဟာေၿပာရံုသာ ေဟာၿပေတာ္မူႏိုင္ၾကကုန္၏။” ဟုဓမၼပဒေဒသနာ၌ အတိအလင္း ေဟာၿပ ထားသည္။
Monday, March 9, 2009
ထူးဆန္းေထြလာ
တစ္ခါကကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္တြင္ နယ္ဘက္မွ အလြန္သပၸာယ္ေသာ ဆင္းထုေတာ္ ေလး တစ္ဆူ လက္ေဆာင္ ရဖူးေလသည္။ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးသည္ အၿမင္အား ၿဖင့္ အၿခား ဆင္းထု ေတာ္ မ်ားႏွင့္ မတူပဲ တစ္မူထူးၿခားေနသေယာင္ ထင္ရေလ၏။ မည့္ သို႕ ထူးၿခားသနည္း ဆိုသည္ကို ေတာ့ မေၿပာ တတ္ပါ။ သီးသားႏွင့္ ထုထားသည္ ဟုထင္ပါသည္။ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးကို ဘုရားစင္ တြင္ ေနရာ အက်အနလုပ္ကာ ကိုးကြယ္ ထားပါသည္။
ဘုရားစင္တြင္ ကိုးကြယ္ထားၿပီးေနာက္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ ႀကံဳရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရွိ ဘုရားစင္ သည္ အိမ္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေတာ္ ေလးမွာ အေနာက္ ဘက္လွည့္ လွ်က္ ရွိပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ မွာ ထို ဆင္းထုေတာ္ကေလးသည္ မနက္လင္း လွ်င္ ေတာင္ဖက္သို႕ လွည့္ လွ်က္ ေတြ႕ရၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ပထမေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ မေတာ္တဆ တိုက္မိ၍ လွည့္သည္ဟုသာ ထင္ၾကပါသည္။ အိမ္တြင္ ေၾကာင္မ်ားလည္း ရွိေသာ ေၾကာင့္ မေတာ္ တဆၿဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆင္းထုကေလးသည္ ေန႕စဥ္ေန႕ တိုင္း ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္ သြားပါသည္။ အိမ္သား အားလံုးကို လိုက္ေမးၿပီး ေသခ်ာ ေစာင့္ ၾကည့္ေသာ္ လည္း မည္သူမွ် မတိုက္မိ၊ မေရြ႕မိပဲ လွည့္သြားလွ်က္ပင္ ရွိပါသည္။ ဘုရားစင္ေပၚတြင္ အၿခား ဆင္းထုမ်ားရွိေသာ္လည္း ထိုဆင္းထုေလး သာလွ်င္ လွည့္သြားပါသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ နဂိုေနရာ မပ်က္ ပါေခ်။
ထိုအၿခင္းအရာ ကို အိမ္ရွိ လူမ်ား အလြန္ အံ့ၾသၾကပါသည္။ အေဒၚမ်ားမွာ အဆိုးဆံုးၿဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အဓိပၸာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ၾကပါသည္။ အတိတ္မ်ား ေကာက္ၾကသည္။ ဘုရားခန္း တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ အေမႊးတိုင္မ်ား မၿပတ္ထြန္းညိွၾကသည္။ ဘုရား ရွိခိုးခ်ိန္ ယခင္ကထက္ ပိုမ်ားလာ ၾကသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ပင္ ေခၚယူၾကြား၀ါသၿဖင့္ ထိုအခ်ိန္ က အိမ္တြင္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးကို လာဖူးသူမ်ား အ၀င္ အထြက္မ်ားလွ်က္ပင္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ထိုကိစၥကို သိပ္ဘ၀င္ မက်ပါ။ နဂိုကတည္း က ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ (miracle) မ်ားကို ခ်င့္ခ်င့္ ခ်ိန္ခ်ိန္သာ ယံုၾကည္ ပါသည္။ ဤကိစၥသည္ လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိရမည္ဟု ယူဆထားပါသည္။
ထိုဆင္းထုေလးမွာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အသိုင္း အ၀ိုင္းတြင္ ေက်ာ္ၾကားလွ်က္ရွိပါသည္။ မည္သို႕ပင္ ၿပန္လွည့္ ထားေစကာမူ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္သြား စၿမဲၿဖစ္ေလသည္။ ထူးဆန္းေပစြ။
သို႕ေသာ္……
မထင္မွတ္ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အၿဖစ္မွန္ေပၚလာပါသည္။ အိမ္တြင္ ေရၿပတ္ သည့္ ေန႕တြင္ၿဖစ္ေလသည္။ ရွင္းပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္တြင္ အ၀ိစိတြင္းမွ ေရကို ေရေမာ္တာ နွင့္ စုပ္ယူၿပီး တိုင္ကီေပၚသို႕တင္ရပါသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ထိုေရေမာ္တာ ပ်က္ပါေလသည္။ ထိုေန႕တြင္ ဆင္းထုေလးမွ လည္း ေတာင္ဘက္သို႕ မလွည့္ေတာ့ပါ။ ေရေမာ္တာသည္ ထိုေန႕က ကိြဳင္ၿပတ္သြားပါသည္။ ထိုေမာ္တာသည္ ဘုရားခန္းရွိေသာ အေပၚထပ္၏ ေအာက္ထပ္တည့္တည့္ အခန္းေလးထဲတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေရေမာ္တာ လည္တိုင္း တုန္ခါမႈ႕ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေလးမွာ ေရြ႕လွ်ားသြားၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ မည္သို႕ မွ မေနရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ အၿခား ဆင္းထုမ်ားမွာ ေၾကးဆင္းထုမ်ား ၿဖစ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ အတန္ အသင့္ ရွိၿပီး သီးသား ဆင္းထုေလးမွာကား အလြန္ေပါ့ပါးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ထိုေန႕က ေရမခ်ိဳးရ၍ အိုက္စပ္ နံေစာ္ေနေသာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါသည္။ အမွန္တရား တစ္ခုကို သိခြင့္ ရလိုက္၍ ၿဖစ္သည္။
အေဒၚမ်ားက ေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ၾကပါ။ ဘာကို မေက်နပ္သလဲေတာ့ မေၿပာတတ္ပါ။ ၿဖစ္ႏိုင္သည္မွာ သူတို႕ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ (ၿဖစ္ေစခ်င္ေသာ) အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက အမွားၿဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္ေနပံုရပါသည္။ ထိုေနမွ စ၍ယခင္အတိုင္း ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္လည္း ၿပန္နဲ သြားသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္မ်ားလည္း ပံုမွန္သာ ထြန္းညွိေတာ့ သည္။ ထူးဆန္းေပစြ။
ထိုကဲ့သို႕ေသာ ထူးဆန္းေထြလာ (miracle) မ်ားမွာ မွန္သည္ၿဖစ္ေစ မွားသည္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးမရွိဟု ယူဆပါသည္။ သစၥာေလးပါး တရားကို မသိသေရြ႕ မည့္မွ်ပင္ ထူးၿခားေသာ အၿခင္းအရာၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ တရားကို သိၿခင္းေလာက္ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ဟု ယူဆပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင္ အရမူအခ်ိဳ႕ လူမ်ားသည္ (miracle) မ်ားေနာက္ကို သာ လိုက္ေနၿပီး အဓိကက် ေသာတရားကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနသည္ဟုထင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုထူးဆန္းေထြလာမ်ား ကို ကိုးကြယ္ရၿခင္းသည္ လြယ္ကူသက္သာၿပီး တရားအားထုတ္ရၿခင္းမွာ ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူတို႕ သည္ လြယ္ကူ သက္သာေသာ အရာမ်ား၊ အလြယ္တကူ သိၿမင္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ကိုသာ ကိုးကြယ္ၾကသည္ ဟုၿမင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကို အၿခားဘာသာ၀င္တို႕က ရုပ္ထုကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာဟု ေၿပာခံရလွ်င္ အလြန္နာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသူမ်ားကို လည္း အၿပစ္တင္၍မရပါ။ သူတို႕ၿမင္ေတြ႕ေနရေသာ ပံုစံအရ အၿပင္လူမ်ားမွာ ထိုကဲ့သို႕သာ ထင္မည္ၿဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပညာရွင္တစ္ဦး ၏ ေအာက္ပါ စကားစု ေလးကို ၿပန္လည္ ကိုးကားလိုက္ပါသည္။
“ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သက္၀င္ယံုၾကည္ရံု၊ ကိုးကြယ္ပသရံု ႏွင့္ ဆုေတာင္း ရံုသက္သက္မဟုတ္ပါ။ ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သင္ယူရန္၊ ေလ့က်င့္ရန္ ႏွင့္ ထိုးထြင္းသိၿမင္ရန္ၿဖစ္ေလ၏။”
မိုးတိမ္ညိဳ
ဘုရားစင္တြင္ ကိုးကြယ္ထားၿပီးေနာက္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ ႀကံဳရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရွိ ဘုရားစင္ သည္ အိမ္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေတာ္ ေလးမွာ အေနာက္ ဘက္လွည့္ လွ်က္ ရွိပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ မွာ ထို ဆင္းထုေတာ္ကေလးသည္ မနက္လင္း လွ်င္ ေတာင္ဖက္သို႕ လွည့္ လွ်က္ ေတြ႕ရၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ပထမေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ မေတာ္တဆ တိုက္မိ၍ လွည့္သည္ဟုသာ ထင္ၾကပါသည္။ အိမ္တြင္ ေၾကာင္မ်ားလည္း ရွိေသာ ေၾကာင့္ မေတာ္ တဆၿဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆင္းထုကေလးသည္ ေန႕စဥ္ေန႕ တိုင္း ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္ သြားပါသည္။ အိမ္သား အားလံုးကို လိုက္ေမးၿပီး ေသခ်ာ ေစာင့္ ၾကည့္ေသာ္ လည္း မည္သူမွ် မတိုက္မိ၊ မေရြ႕မိပဲ လွည့္သြားလွ်က္ပင္ ရွိပါသည္။ ဘုရားစင္ေပၚတြင္ အၿခား ဆင္းထုမ်ားရွိေသာ္လည္း ထိုဆင္းထုေလး သာလွ်င္ လွည့္သြားပါသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ နဂိုေနရာ မပ်က္ ပါေခ်။
ထိုအၿခင္းအရာ ကို အိမ္ရွိ လူမ်ား အလြန္ အံ့ၾသၾကပါသည္။ အေဒၚမ်ားမွာ အဆိုးဆံုးၿဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အဓိပၸာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ၾကပါသည္။ အတိတ္မ်ား ေကာက္ၾကသည္။ ဘုရားခန္း တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ အေမႊးတိုင္မ်ား မၿပတ္ထြန္းညိွၾကသည္။ ဘုရား ရွိခိုးခ်ိန္ ယခင္ကထက္ ပိုမ်ားလာ ၾကသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ပင္ ေခၚယူၾကြား၀ါသၿဖင့္ ထိုအခ်ိန္ က အိမ္တြင္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးကို လာဖူးသူမ်ား အ၀င္ အထြက္မ်ားလွ်က္ပင္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ထိုကိစၥကို သိပ္ဘ၀င္ မက်ပါ။ နဂိုကတည္း က ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ (miracle) မ်ားကို ခ်င့္ခ်င့္ ခ်ိန္ခ်ိန္သာ ယံုၾကည္ ပါသည္။ ဤကိစၥသည္ လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိရမည္ဟု ယူဆထားပါသည္။
ထိုဆင္းထုေလးမွာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အသိုင္း အ၀ိုင္းတြင္ ေက်ာ္ၾကားလွ်က္ရွိပါသည္။ မည္သို႕ပင္ ၿပန္လွည့္ ထားေစကာမူ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္သြား စၿမဲၿဖစ္ေလသည္။ ထူးဆန္းေပစြ။
သို႕ေသာ္……
မထင္မွတ္ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အၿဖစ္မွန္ေပၚလာပါသည္။ အိမ္တြင္ ေရၿပတ္ သည့္ ေန႕တြင္ၿဖစ္ေလသည္။ ရွင္းပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္တြင္ အ၀ိစိတြင္းမွ ေရကို ေရေမာ္တာ နွင့္ စုပ္ယူၿပီး တိုင္ကီေပၚသို႕တင္ရပါသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ထိုေရေမာ္တာ ပ်က္ပါေလသည္။ ထိုေန႕တြင္ ဆင္းထုေလးမွ လည္း ေတာင္ဘက္သို႕ မလွည့္ေတာ့ပါ။ ေရေမာ္တာသည္ ထိုေန႕က ကိြဳင္ၿပတ္သြားပါသည္။ ထိုေမာ္တာသည္ ဘုရားခန္းရွိေသာ အေပၚထပ္၏ ေအာက္ထပ္တည့္တည့္ အခန္းေလးထဲတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေရေမာ္တာ လည္တိုင္း တုန္ခါမႈ႕ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေလးမွာ ေရြ႕လွ်ားသြားၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ မည္သို႕ မွ မေနရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ အၿခား ဆင္းထုမ်ားမွာ ေၾကးဆင္းထုမ်ား ၿဖစ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ အတန္ အသင့္ ရွိၿပီး သီးသား ဆင္းထုေလးမွာကား အလြန္ေပါ့ပါးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ထိုေန႕က ေရမခ်ိဳးရ၍ အိုက္စပ္ နံေစာ္ေနေသာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါသည္။ အမွန္တရား တစ္ခုကို သိခြင့္ ရလိုက္၍ ၿဖစ္သည္။
အေဒၚမ်ားက ေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ၾကပါ။ ဘာကို မေက်နပ္သလဲေတာ့ မေၿပာတတ္ပါ။ ၿဖစ္ႏိုင္သည္မွာ သူတို႕ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ (ၿဖစ္ေစခ်င္ေသာ) အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက အမွားၿဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္ေနပံုရပါသည္။ ထိုေနမွ စ၍ယခင္အတိုင္း ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္လည္း ၿပန္နဲ သြားသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္မ်ားလည္း ပံုမွန္သာ ထြန္းညွိေတာ့ သည္။ ထူးဆန္းေပစြ။
ထိုကဲ့သို႕ေသာ ထူးဆန္းေထြလာ (miracle) မ်ားမွာ မွန္သည္ၿဖစ္ေစ မွားသည္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးမရွိဟု ယူဆပါသည္။ သစၥာေလးပါး တရားကို မသိသေရြ႕ မည့္မွ်ပင္ ထူးၿခားေသာ အၿခင္းအရာၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ တရားကို သိၿခင္းေလာက္ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ဟု ယူဆပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင္ အရမူအခ်ိဳ႕ လူမ်ားသည္ (miracle) မ်ားေနာက္ကို သာ လိုက္ေနၿပီး အဓိကက် ေသာတရားကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနသည္ဟုထင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုထူးဆန္းေထြလာမ်ား ကို ကိုးကြယ္ရၿခင္းသည္ လြယ္ကူသက္သာၿပီး တရားအားထုတ္ရၿခင္းမွာ ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူတို႕ သည္ လြယ္ကူ သက္သာေသာ အရာမ်ား၊ အလြယ္တကူ သိၿမင္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ကိုသာ ကိုးကြယ္ၾကသည္ ဟုၿမင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကို အၿခားဘာသာ၀င္တို႕က ရုပ္ထုကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာဟု ေၿပာခံရလွ်င္ အလြန္နာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသူမ်ားကို လည္း အၿပစ္တင္၍မရပါ။ သူတို႕ၿမင္ေတြ႕ေနရေသာ ပံုစံအရ အၿပင္လူမ်ားမွာ ထိုကဲ့သို႕သာ ထင္မည္ၿဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပညာရွင္တစ္ဦး ၏ ေအာက္ပါ စကားစု ေလးကို ၿပန္လည္ ကိုးကားလိုက္ပါသည္။
“ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သက္၀င္ယံုၾကည္ရံု၊ ကိုးကြယ္ပသရံု ႏွင့္ ဆုေတာင္း ရံုသက္သက္မဟုတ္ပါ။ ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သင္ယူရန္၊ ေလ့က်င့္ရန္ ႏွင့္ ထိုးထြင္းသိၿမင္ရန္ၿဖစ္ေလ၏။”
မိုးတိမ္ညိဳ
Sunday, March 8, 2009
ေနာင္ဘ၀ ရွိမရွိ
ေနာက္ဘ၀ဆိုသည္မွာ ရွိခဲ့လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိသေလာက္ ရိုးရွင္းမည္ မဟုတ္ဟုထင္ပါသည္။
ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ကူးယဥ္ထားသည့္ ေနာက္ဘ၀ဆိုသည္မွ ဒီ၀ိဥာဥ္ကေလးက ဒီခႏၶာ ကိုယ္ထဲကထြက္ ၿပီးရင္ တၿခားခႏၶာတစ္ခုထဲ၀င္။ အဲလို ယူဆထားၾကေလသည္။ တကယ္၍ ထိုကဲ့သို႕ ယူဆခဲ့ ပါက ဟိႏၵဴ အယူ၀ါဒ ႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူသြားလိမ့္မည္။ ေနာင္ဘ၀မရွိ ဒီဘ၀ ႏွင့္ ၿပတ္ၿပီ ဟုယူဆလွ်င္ လည္း ထိုယူဆခ်က္ကို က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလွ်ာ္ရန္ ခဲယဥ္းမည္ၿဖစ္သည္။ အကယ္ ၍ ေနာင္ဘ၀ရွိသည္ ဟုေၿပာလွ်င္လည္း ထိုကိစၥကို သက္ေသမၿပႏိုင္ၾကပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆအရေတာ့ ေနာက္ဘ၀ ဆိုသည္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ မရိုးရွင္းဟုထင္ပါသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြးေခၚၾကသည္မွာ သိပၸံပညာ ဆိုင္ရာ အမွန္တရားမ်ားကို အေၿခခံၿပီး ေတြးၾကသည္။ ဥပမာ (law of duality) ၊ အစရွိလွ်င္ အဆံုးရွိမည္။ ဒီဘက္ၿခမ္းရွိလွ်င္ ဟိုဘက္ၿခမ္းရွိရမည္။ အလင္းရွိလွ်င္ အေမွာင္ရွိရမည္။ ထိုကဲ့သို႕ စဥ္းစားၾကသည္။ ထိုသေဘာတရားကို ေက်ာ္လြန္၍ စဥ္းစား ဖို႕ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို လူသားမာန္ေတြ အဖို႕ အေတာ္ခဲယဥ္းပါသည္။ အစရွိၿပီး အဆံုးမရွိေသာ သေဘာတရားကို လက္ေတြ႕ လက္ခံဖို႕။ အလင္းမရွိ အေမွာင္ မရွိ အေၿခအေနကို မွန္းဆဖို႕ ။ အပူ အေအး မရွိေသာ အေၿခေန။ အခ်ိန္မရွိေသာ အေၿခအေန စသည္ၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုက္မွီရန္ ခက္ခဲ ေသာ ကိစၥေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိမည္ဟု ယူဆပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိထားေသာ ေဘာင္ထဲမွ ေက်ာ္လြန္၍ စဥ္းစားဖို႕ ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ မလြယ္ကူပါေပ။
ထို႕ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ နားလည္ဖို႕ ခဲယဥ္း မည္ ဟုယူဆပါသည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………
အလင္းေစတမန္ဘေလာ့မွ ေနာင္ဘ၀ၿပသနာဟူေသာ ပို႔(စ္) မွ ေအာက္ပါ ဗုဒၶဘုရားေဟာ အေမးအေၿဖသည္ အလြန္တရာမွ ေကာင္းလွပါသည္။
“အရွင္ေဂါတမ ေလာကသည္ ျမဲသည္လို. အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“ဒါဆို မၿမဲဘူးလို. အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“ေလာကသည္ အဆံုးမရိွလို.ေရာ အယူရိွပါလား”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“အသက္နဲ.ကိုယ္ အတူပဲလို.ေရာ အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး၀စၦ”
“ဒါဆို အသက္တျခားကိုယ္တျခားလို.ေရာ အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး၀စၦ”
“ေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျဖစ္တယ္လို.ေရာ အယူရိွပါသလား အရွင္ေဂါတမ”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“ဒါဆို ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ မျဖစ္လို.ေရာ အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“‘ေသၿပီးသည္ေနာက္ ျဖစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ မျဖစ္လည္းမျဖစ္လို.ေရာ အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး၀စၦ”
“ဒါဆို ျဖစ္တာလည္းမဟုတ္၊ မျဖစ္တာလည္းမဟုတ္လို.ေရာ အယူရိွပါသလား”
“အယူမရိွဘူး ၀စၦ”
“အရွင္ေဂါတမ အယူမရိွဘူးလို.ပဲ ေျဖေနပါလား၊ အဘယ္ေၾကာင့္ပါလဲ”
“‘ဒါေတြဟာ မိစၦာဒိ႒ိအယူေတြသာ ျဖစ္တယ္ ၀စၦ၊ လြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းဖို.အတြက္ မျဖစ္ဘူး၊ အယူဆိုတဲ့စကားကို ငါဘုရား ပယ္ထားၿပီ၊ စြဲလမ္းမႈေတြ ေထာင္လႊားမႈေတြ မရိွလို. လြတ္ေျမာက္ေနသူျဖစ္တယ္”
“ဒီလို လြတ္ေျမာက္တဲ့ စိတ္ရိွသူကေရာ ဘယ္မွာ ပဋိသေႏၶျဖစ္ပါသလဲ”
“ပဋိသေႏၶျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုမေရာက္ဘူး ၀စၦ”
“ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ မျဖစ္ဘူးေပါ့”
“မျဖစ္လို.လဲ ေျပာလုိ.မရဘူး ၀စၦ”
“‘ဒါဆို ပဋိသေႏၶျဖစ္လည္းျဖစ္၊ မျဖစ္လည္းမျဖစ္ေပါ့”
“အဲဒီလို အျဖစ္ကိုလည္း မေရာက္ဘူး၀စၦ”
“‘ဒါဆို ပဋိသေႏၶျဖစ္တာလည္းမဟုတ္၊ မျဖစ္တာလည္း မဟုတ္ေပါ့”
“အဲဒီ အျဖစ္ကိုလည္း မေရာက္ဘူး ၀စၦ”
.......................................................................................................................
ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားလည္ႏိုင္သည့္ အၿခင္းအရာထက္ ေက်ာ္လြန္ေနၿပီဟုထင္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ သေဘာေပါက္ရန္မူ ေဂါတမအရွင္ ၏လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္ႏိုင္မွ ထိုအၿခင္းအရာ၏ အေၿဖကို သိရွိႏိုင္မည္ဟု ယူဆပါသည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
Thursday, February 26, 2009
ဘုရားဖူးသြားၿခင္း
အရင္ကတင္ၿပီးသားပါ။ နည္းနည္းၿပင္ၿပီးၿပန္တင္ထားတာပါ။
............................................................................................................................................
မေန႕ကတနဂၤေႏြေန႕ေလ။ ခ်စ္သူေလးနဲ႕အတူ ဘုရားကိုသြားၾကတယ္ေလ။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္း ထဲကလို ေပါ့ဗ်ာ။ “ေမာင္မယ္စံုေတာင္ဖက္မုတ္က ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းနဲ႕ေလ ေရၾကည့္ၾကတာေပါ့ “ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားတာက မႏၲေလးက မဟာမုနိ ဘုရားႀကီးဆိုေတာ့ ေလွခါးေတာ့ တတ္စရာမလို ဘူးေပါ့။
အဲဒီေန႕ မနက္ေစာေစာ ေကာင္မေလးနဲ႕အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကုသိုလ္လည္း ရ၀မ္းလည္း ၀ေပါ့။ အဲဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ဘုရားႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ စတန္းမွာ ဆိုင္ကယ္ အပ္ေတာ့ အပ္ခက ၂၀၀ တဲ့။ မႏၴေလးမွာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုင္ကယ္ အပ္ခက ၁၀၀ ပဲေပးရတယ္ဗ်။ အင္းေလ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ သမိုင္း၀င္ ဘုရားႀကီးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ လွဴရမွာေပါ့။
ဆိုင္ကယ္ စတန္းကေန ဘုရားထဲကို ေလွ်ာက္ရ တဲ့လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္တယ္။ ဖိနပ္ကို ထားခဲ့တာဆိုေတာ့ ဖိနပ္မပါပဲ ေလွ်ာက္ရတာေလ။ မေန႕က မိုးလည္းရြာထားေတာ့ ရြံ႕ေတြနဲ႕။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီလမ္းတစ္လမ္းပဲရွိတာကိုး။ အဲဒီမွာ ပထမဆံုးေတြ႕ရတာကေတာ့ ပန္းေရာင္းတဲ့မမေတြေလ။ ၀ယ္ပါယူပါနဲ႕ အလကားေပးေနသလား မွတ္ရတယ္။ မ၀ယ္ ဘူး ေၿပာလည္း မရဘူး။ ဇြတ္ဗ်။ တကယ္၀ယ္ေတာ့ လည္း ပန္းစည္းေသးေသးေလးကို ၅၀၀ ေလာက္ေပးရဦးမယ္။ ၅၀၀ ေလာက္လည္း ဘာအေရးလဲ ဘုရားလာတာ ကုသိုလ္ရဖို႕ပဲ မဟုတ္လား။ လွဴတယ္လို႕ သေဘာထားရမွာေပါ့့။
ၿပီးေတာ့့ အဲဒီပန္းသယ္ မမေတြနဲ႕ အၿပိဳင္က ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြေလ။ ေအာင္မာ တန္းစီၿပီးေတာင္းေနတာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လာလို႕ လူေတြ တန္းစီၿပီးႀကိဳေနတာက်ေနတာပဲ။ မဆီမဆိုင္ ကိုယ္ေတာင္ ဘ၀င္ၿမင့္သြားေသးတယ္။ သဒၶါတရားထက္သန္စြာနဲ႕ ၂၀၀ လွဴခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ သာဓုေခၚၾကပါ။
ဘုရားထဲကို စ၀င္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းသည္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ မုန္႕သယ္၊ အရုပ္သည္၊ ပန္းခ်ီပံု ဓါတ္ပံု ေရာင္းတဲ့ အသည္၊ အစံုပဲဗ်။ အဲဒီအထဲမွာ သတိထားမိတာကေတာ့ ငွက္ေရာင္း တဲ့သူ ကိုပဲ။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕လုပ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္သူေတာ္စင္ေတြက တကူးတကဖမ္းထားတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ ကို တကူးတက လြတ္ၿပီးကု သိုလ္ ယူၾကတယ္တဲ့ဗ်။
တစ္ခ်ိဳ႕က
“နင့္အသက္တစ္ခါလႊတ္ ငါအသက္ဆယ္ခါလြတ္”
လို႕ ေအာ္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၿမတ္တာပဲေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ယၾတာအရ ဘယ္ေန႕မွာ ငွက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္လြတ္ရမယ္ဆိုၿပီး လာလြတ္တာလည္း ရွိေသးဆိုရဲ႕။ ေဗဒင္ ဆရာနဲ႕ ငွက္ေရာင္းတဲ့ သူစီးပြားဖက္စပ္မ်ား လုပ္ထားေသးသလားလို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသး ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အနားေရာက္ေတာ့ ငွက္ေရာင္းတဲ့သူက
“အကိုႀကီး ငွက္ကေလးေတြ လြတ္ေပးပါဦး” တဲ့။
ေအာင္မာသူေၿပာတဲ့ပံုက သူ႕ငွက္မလြတ္ရင္ ကိုယ္ကပဲ အၾကင္နာတရား မရွိတဲ့သူလိုလို။ သူၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကလည္း ေသခါနီးလူနာကို ကုလို႕ရရဲ႕သားနဲ႕ ပိုက္ဆံမရလို႕ မကုတဲ့ ဆရာ၀န္ ကိုၾကည့္သလိုမ်ိဳး။ ထင္ခ်င္သလိုထင္ကြာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မလြတ္ဘူး။ ၿပီးရင္ သူတို႕ကၿပန္ဖမ္းမွာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ သူ႕ဟာသူၿပန္ဖမ္းဖမ္း မဖမ္းဖမ္း မင္းဒီ တစ္ႀကိမ္ လြတ္လိုက္ရင္ အဲဒီငွက္ကေတာ့ အက်ိဳးရွိသြားတာပဲတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို လြတ္လိုက္ၿပီထား ငွက္ကေတာ့ လြတ္သြားပါတယ္။ သူတို႕က အက်ိဳးအၿမတ္ရသြားတယ္။ လြတ္တဲ့သူမ်ားေလေလ သူတို႕က အက်ိဳးအၿမတ္ပိုမ်ားၿပီး ေနာက္ဆို ပိုေကာင္းတဲ့ ငွက္ေထာင္နည္းေတြသံုး။ ငွက္ေတြပိုဖမ္း၊ လူေတြကပိုလြတ္နဲ႕ ေတာ္ၿပီ အဲဒီ သံသရာထဲ ကၽြန္ေတာ္ မပါခ်င္ဘူး။
“ ပိုက္ဆံကုန္သူ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၊ အဖမ္းခံရသူငွက္၊ အက်ိဳးအၿမတ္ရသူ သူတို႕” ပဲေလ။
ဟင္း ဘုရားလာမွ အကုသိုလ္အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ စိတ္ေလွ်ာ့ တရားနဲ႕ေၿဖ။
အဲလိုနဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ လာေတာ့ ေရွ႕နားလူသြားလမ္းေဘးမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါး။ မတ္တပ္ရပ္ မ်က္စိစံုမွိတ္ သပိတ္ေလးပိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ပတြတ္ ပတြတ္နဲ႕ ဘုရားစာရြတ္ေနတာဗ်ာ။ ဘာလုပ္တာလဲလို႕ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အလွဴခံေနတာဗ်။ ေအာ္ၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလ။ အလွဴခံတာမ်ား ရိုးရိုးခံလည္း ရပါတယ္။ အခုဟာက သီခ်င္းအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး သူလာတာ သိေအာင္လုပ္ရတဲ့ ထီလွည္းလိုၿဖစ္ေနၿပီ။ ေဟာဗ်ာ အကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး၀င္ၿပန္ၿပီ။ မၿဖစ္ဘူး အထဲၿမန္ၿမန္၀င္မွ ဆိုၿပီး သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားထဲ၀င္ခါနီး ၿပတိုက္နားမွာ လည္း ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အမယ္ႀကီး တစ္စုဗ်ာ။ လာၿပန္ၿပီဒီမွာ တစ္ဖြဲ႕။ အတြင္း(၃၇) မင္း အၿပင္(၃၇) မင္းမ်ား ခြဲထားသလားပဲ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွ႕ဆံုးက အေမႀကီးကို ၂၀၀ လွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႕က အဲဒီပိုက္ဆံကို ခြဲေ၀ယူေနၾကတာဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ မွ သေဘာေပါက္တယ္။ ေၾသာ္ ရွယ္ရာလုပ္ငန္းကိုးလို႕။
ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ဆင္းထုေတာ္ထားတဲ့ ဂူနားကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူေတြကို ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနတာပဲဗ်။ အထဲမွာ တစ္ခုခု အလကားေ၀ေနသလားမွတ္ရတယ္။ မိန္းမေတြကေတာ့ အထဲမ၀င္ရေတာ့ အၿပင္ကေနပဲ ေမွ်ာ္ၿပီး ရွိခိုးရတယ္။ မေရႊေခ်ာကေတာ့ အၿပင္မွာ ရွိခိုးေနခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကို တိုးေ၀ွ႕ ၿပီး ကန္ေတာ့ရေအာင္အထဲ၀င္။ ႏွစ္ေပပတ္လယ္ေလာက္ ေနရာေလးရေအာင္မနည္းႀကိဳးစား ရွာရတယ္။ အထဲမွာ ေခၽြးနံ႕ လူနံံ႕ေတြက မြန္းက်ပ္ေနတာပဲ။ ထိုင္ၿပီးကန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေမာ့လိုက္ေတာ့ ဆင္းထုေတာ္မွာ ေရႊခ်ေနတဲ့သူေတြ မနည္းပါလား။ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ ထန္းလွ်က္ခဲကို ၀ိုင္းအံုေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ က်ေနတာပဲ။ ကိုယ္ကဘုရား ကန္ေတာ့ခ်င္တာ မထူးပါဘူးကြာကဆိုၿပီး သူတို႕ပါေရာကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ ပညာရွိေတြကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ကိုယ္ကဘုရားကို ရည္စူးၿပီး ရွိခိုးတာပဲတဲ့။ သူတို႕ရွိလည္း ကိုယ္ကစိတ္ရွင္းေနဖို႕ပဲ အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲလိုဆိုကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿပန္ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ အဲလိုရည္စူးၿပီး ကန္ေတာ့တာဆိုရင္ ဘာလို႕မ်ား ဘုရားႀကီး လာေနေသးလည္းဗ်ာ။ ကိုယ့္အိမ္က ဘုရားကို ကန္ေတာ့ေပါ့။ မ်က္ႏွာေတာ္ႀကည့္ခ်င္ရင္ ပံုေတာ္ေတြ၀ယ္လို႕ရတာပဲ။ ကဲအဲလိုေၿပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပဲ လူ႕ဂြစာၿဖစ္ဦးမယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။
အဲကန္ေတာ့ေနတုန္းအၿပင္ထြက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က၀င္တုိက္သြားေသးတယ္။ အမေလး ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာဗ်ာ ဘုရားကန္ေတာ့ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ကန္ေတာ့ၿပီး ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ (ၿပန္အထြက္မွာ ကန္ေတာ့ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ၀င္တိုက္ခဲ့ေသးတယ္)။ အၿပင္ေရာက္ေတာ့ မေရႊေခ်ာ ကကန္ေတာ့ လို႕မၿပီးေသးဘူး။ လက္ထဲမွာ လည္း ဘယ္အခ်ိန္က၀ယ္ထားမွန္းမသိတဲ့ ပန္းစီးႏွစ္စီးနဲ႕။ တစ္စီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ပဲေနမွာပါ။ ဟဲဟဲ။ အဲလိုေတြးၿပီးၾကည္ႏူးေနတုန္း အနားကို ဦးဇင္းႏွစ္ပါးေရာက္လာတယ္။
“ဒကာ ဦးဇင္းတို႕အတြက္ ေန႕ဆြမ္းဖိုးလွဴပါဦးတဲ့”
ခပ္မာမာေၿပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္႕ေတာ့ပါေသးရဲ႕ လို႕ၿပန္ေၿပာလိုက္ေတာ့ အနားကပ္လာၿပီး ခပ္မာမာထပ္ေၿပာတယ္။ “ဒကာ ဦးဇင္းတို႕အတြက္ ေန႕ဆြမ္းဖိုးလွဴပါ” တဲ့။ရန္ရွာေတာ့မယ့္ပံုဗ်ာ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသားကို လူဆိုးႏွစ္ေယာက္က ၀ိုင္းလာသလိုမ်ိဳးပဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းသားက ယိယားဆိုၿပီး ခ်ၿပစ္လိုက္မွာပဲ။ ဒါေမမယ့္ အခုေတာ့ဗ်ာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးနဲ႕ ထရန္ၿဖစ္ေနရင္ တယ္မသင့္ေတာ္တာနဲ႕ ၅၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒၿမတိုက္ခံရသလိုပါပဲ။ ဘုန္းႀကီး အတုေတြေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး အစစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ သိကၡာက်လိုက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။
ဒါနဲ႕ၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ေနရာေၿပာင္း ရပ္ေတာ့ ဘုရားႀကီးလံုၿခံဳေရး ယူနီေဖာင္းနဲ႕ လူတစ္ေယာက္လာၿပီးေတာ့
“ညီေလး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ ရၿပီးၿပီလား”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႕ မရေသးဘူးအစ္ကို လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ့ ဒါဆိုလာ ဆိုၿပီးေတာ့ အနားက ေကာင္တာကေန မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ တဘက္တစ္ခုယူေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာက္က ေက်းဇူးပဲ အစ္ကိုႀကီး ကို ေၿပာမလို႕ႀကံေနတုန္း
“ငါးရာပါ ညီေလးတဲ့”။
ေအာင္မေလး ဒါကေအးဒၿမ ဗ်။ ၀ယ္ရမယ္ဆိုကၽြန္ေတာ္လိုရင္ ၀ယ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက အလကားေ၀သလိုလိုနဲ႕။ ပိုက္ဆံကုန္သြားတာကို မႏွေၿမာပါဘူုးဗ်ာ။ လူလည္က်တယ္ထင္လို႕ပါ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ေဂါပကလူႀကီး ေခၽြးသုတ္တဲ့ တဘက္ မဟုတ္တာ ေတာ္ေသး ပဲလို႕ ေအာင့္ေမ့ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘုရားႀကီးတစ္ေခါက္သြားတာ အကုသိုလ္ေတြပဲ ရလာတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ထားတတ္ရင္ၿမတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကမထား တတ္လို႕ပဲေနမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့့္ေကာင္မေလး ကိုဒီအေၾကာင္းေတြေၿပာေတာ့ အဆူခံရတယ္ဗ်ာ။ သူတို႕ ခဏခဏလာ ေနတာ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ ရွင့္က်မွ ၿဖစ္တယ္။ ရွင္ကိုက အဆိုးၿမင္၀ါဒီၿဖစ္ေနလို႕ေနမွာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကိုက အဆိုးၿမင္၀ါဒီပါ။ ဒါနဲဲ႕ သူ႕ကိုေခ်ာ့ရင္း ဘုရားကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး အိမ္ကို အကုသိုလ္မ်ားစြာ နဲ႕ၿပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။
မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈
Subscribe to:
Posts (Atom)
